ตอนที่ 3 ถูกตาต้องใจ

หยางไป๋

หลังจากจบงานเลี้ยงฉลอง งานเลี้ยงต้อนรับนี้เปรียบเสมือนงานเลี้ยงที่เอาไว้จับคู่ให้กับทุกคนที่มาร่วมงานเลี้ยง หลังจากจบงานเลี้ยงนั้นก็มีการได้ทำความรู้จักกันมากขึ้นเรื่อยๆโดยที่ฝ่าบาท ให้ท่านอ๋อง 5 นำทางเดินท่องเที่ยวชมเมืองชมพระราชวังของตนเอง

"เหตุใดคุณหนูถึงเห็นด้วยกับเรื่องนี้"

"ท่านอ๋องไม่เห็นด้วยหรือ"

"ความจริงแล้วข้า โดนเสด็จพี่บังคับ แต่งงาน ซึ่งมีการวางตัวของคุณหนูเอาไว้เรียบร้อยแล้ว"

"เหตุใดท่านอ๋องถึงมากล่าวกับข้าเช่นนี้ ไม่กลัวว่าตัวของข้าเอาเรื่องของท่านไปกราบทูลฝ่าบาทหรือ"

"เจ้าเองก็ถูกบังคับมาเช่นเดียวกันไม่ใช่หรือที่จะต้องมาแต่งงานกับคนแปลกหน้าเช่นข้า"

"ไม่ได้โดนบังคับหรอกเพราะท่านถูกตาต้องใจข้า ทำให้ข้าอยากแต่งงานกับท่านมากกว่าแต่งงานกับคนอื่น"

"คนเราเจอกันแค่ครั้งเดียวชอบพอกันเร็วเช่นนี้ได้อย่างไร"

"นี่ไม่ใช่การทำความรู้จักกันหรอกหรือที่เสด็จพี่ของท่านให้ท่านพาเข้ามาเดินเที่ยวไม่ใช่เปิดโอกาสให้เราสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพังอย่างนั้นหรือ"

"เจ้ารู้แต่เจ้าก็ยังยอมรับเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น"

"ต่อให้ท่านพูดอย่างไร ข้าเองก็ต้องแต่งงานกับท่านอยู่ดี"

"แต่ข้าไม่ได้รักเจ้า"

"ข้ารู้คนเราเจอกันครั้งเดียวกับต้องได้แต่งงานกันย่อมต้องมีเรื่องที่ไม่ชอบใจอยู่แล้ว จะฆ่าก็ขอยืนยันว่าข้าชอบท่านจริงๆ พวกเราสามารถเริ่มต้นใหม่ได้ตลอดเวลาอยู่แล้ว"

"เจ้าจะต้องเสียใจ ที่ได้แต่งงานกับข้า"

"สิ่งที่ข้าจะเสียใจที่สุดก็คือการไม่ได้แต่งงานกับท่าน อย่าพูดเรื่องนี้อีกเลยมันเป็นเรื่องของวันข้างหน้า"

แล้วจะรู้สึกผิดกับคำพูดของตนเองอย่างไรเรื่องที่สมควรจะต้องเกิดมันก็ต้องเกิดอยู่วันยังค่ำไม่มีสิ่งใดที่จะขัดขวางเรื่องการแต่งงานในครั้งนี้ได้แม้แต่ตัวของข้าเอง

การได้มาเที่ยวเล่นในครั้งนี้สร้างความรู้สึกดี แก่ตัวของค่ามากแม้ว่าอีกฝ่ายจะบอกว่าไม่ได้ชอบตัวค่ามากนักแต่การได้อยู่อย่างนี้ก็ดีแล้วแม้ว่าจะปากแข็งว่าไม่ชอบแต่ก็มีการใส่ใจดูแลเป็นอย่างดีไม่ให้ขาดตกบกพร่องในเรื่องต่างๆ

"อาหารที่อร่อยลองชิมดู"

"ขอบคุณท่านอ๋องเจ้าค่ะ"

อาหารมากมายที่อยู่ในร้านชื่อดังแห่งนี้ล้วนถูกยกขึ้นมาและข้าก็ลองชิมดูก็รู้สึกว่าอาหารที่นี่ถูกปากข้ายิ่งนัก

"เจ้ามีพี่น้องกี่คน"

"ข้ามีพี่น้องทั้งหมด 15 คนข้าเป็นคนที่ 7 เจ้าค่ะ"

"เจ้าช่วยเล่าเรื่องของพี่น้องทั้ง 15 คนของเจ้าได้หรือไม่"

ได้สิไม่เห็นมีเรื่องอะไรที่จะต้องปิดบังเลย ท่านพี่ใหญ่ เป็นบุคคลที่งดงามที่สุด เป็นเจ้าของโรงน้ำชาแสงจันทร์ เป็นบุตรชายของแม่ใหญ่ หรือที่พวกท่านเรียกว่าฮูหยินใหญ่

ส่วนพี่รอง ใกล้ตามชื่อเป็นลูกของฮูหยินรองหรือไม่ร้องนั่นเองตอนนี้ก็แต่งงานไปต่างแคว้นแล้ว ส่วนพี่ 3 ยังไม่ได้แต่งงานจะออกท่องเที่ยว ไปเป็นหมอรักษาคน ส่วนพี่ 4 ก็แต่งงานไปแล้วเป็นบุรุษรูปงามอันดับ 1 ของแคว้นฉิน ตำแหน่งนี้ไม่ได้มาง่ายๆ ส่วน ท่านพี่ 5 นางชอบไปกับขบวนสินค้า ชอบอยู่กับการค้ามากกว่าที่จะอยู่จวน

ส่วนพี่ 6 เขาแต่งงานไปต่างเมือง ได้ยินมาว่าสามีของเขา ออกรบอยู่ต่างแดน ไม่ได้ติดต่อกันมาหลายปีแล้ว ส่วนน้อง 8 ก็กำลังจะแต่งงานกับท่านอ๋อง 3 พี่ของท่านอย่างไรล่ะ ส่วนน้องเก้า หนอนหนังสือตัวน้อย ชื่นชอบอ่านหนังสือเป็นบัณฑิตผู้งดงามราวดอกไม้

แล้วก็น้อง 10 ที่ตอนนี้เป็นถึงฮองเฮา ของแคว้นฉิน และในอนาคตก็จะเป็นไทเฮา ในอีกไม่ช้า ส่วนน้อง 12 ก็เป็นคนเสเพลเอาแน่นอนไม่ได้ ส่วนน้อง 13 ก็เป็น ผู้ดูแล ของจวนดูแลทุกอย่างภายในจวนเป็นสตรีที่ชอบวางแผน

น้อง 14 ก็รู้จักกับเชื้อพระวงศ์ในแคว้นฉินก็ออกไปเล่นปีเที่ยวก็ไม่มีอะไรมาก ส่วนน้อง 15 น้องสาวคนสุดท้อง ก็เป็นถึงท่านแม่ทัพแม้ว่าตอนนี้อายุจะเพียงแค่ 13 ปี แต่นางก็เก่งมาก นี่แหละ พี่น้องทั้ง 15 คนของค่าความจริงแล้ว พวกเรา 13 คนเกิดวันเดียวกัน เกิดพร้อมกันเวลาไล่เลี่ยกันแต่ที่เรา เรียกกันด้วยจำนวนตัวเลข ก็เพราะว่า ไม่มีใครรู้ว่าใครเกิดก่อนกันจึงเรียก ตามที่ผู้ให้กำเนิดพี่ใหญ่เกิดจากมารดาคนแรก ก็เป็น พี่ใหญ่ไปก็เรียงตามกันมา"

"พวกเจ้าทั้ง 15 คนไม่อิจฉากันหรือ"

"เราจะอิจฉากันทำไม ในเมื่อท่านพ่อรักพวกเราเท่าเทียมกันรักท่านแม่ของพวกเราเท่าเทียมกัน"

"มีด้วยหรือที่จะรัก กันด้วยความเท่าเทียม"

"ท่านพ่อของข้าอย่างไรนะต่อให้ท่านมีภรรยาถึง 10 คน แต่ท่านก็เลือก เองกับมือกับหัวใจของท่านพ่อเองและท่านแม่เองก็ยอมรับและก็ไม่เคยมีเรื่องตบตีกัน พวกเรารักกันจนข้าที่เป็นลูกรู้สึกอิจฉา"

"แล้วเหตุใดถึงยอมแต่งงานกับข้าเช่นนี้"

"ไม่มีเหตุผลอะไรมากมายนักหรอกแต่เพราะว่า ข้าชอบ จึงยอมแต่งตอนนี้อาจจะไม่ได้ชอบมากแต่ก็รู้สึกดีมากกว่าที่จะต้องแต่งงานกับคนอื่น อย่างน้อยแต่งเข้าวังของท่าน ก็ยังได้อยู่กับน้องชาย ดีกว่าแต่งงานไปอยู่กับที่อื่น ไม่มีใครได้คุยเล่นด้วย"

"ถึงอย่างไร ก็เปลี่ยนความคิดของใครไม่ได้หรอก ที่จะรักเจ้า"

"ข้าไม่ขอให้ท่านรักข้าหรอกนะท่านอ๋องแต่ข้าขอเพียงแค่ว่า ท่านอย่าละเลยข้ามากนักท่านรักใครข้าไม่ว่า ขอเพียงให้เกียรติ ในฐานะภรรยาเอกก็พอ"

"ทำไมเจ้าเองก็ต้องดูว่าการที่เจ้าเข้ามาที่นี่ สามีต้องไปรับเจ้าอยู่แล้ว เขาก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเจ้า แล้วไม่ให้เกียรติเจ้าเพราะคนที่เขารักไม่ใช่เจ้า"

"รู้อะไรไหมถ้าเป็นคนใจเย็นมากกว่าคนอื่นๆในบรรดาพี่น้องแต่ข้าเป็นคนให้เกียรติผู้อื่นอยู่เสมอแต่ผู้ใดที่ไม่ให้เกียรติค่ะ อย่าหวังว่าจะมีชีวิตที่มีความสุข ขอเพียงแค่ให้เกียรติและความใส่ใจเพียงแค่นี้ก็พอ"

"เรากลับกันเถอะมืดแล้ว"

"นำทางไปเถิด"

สายตาที่ชิงหลงมองมาที่ข้าเวลาที่ไร้ความรักแมวตาที่ว่างเปล่าตรงนั้นทำให้ใจรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา  เขาคงจะลืมข้าไปแล้ว ลืมเมื่อตอนนั้น ที่พวกเราเคยได้พบกันเมื่อ 2 ปีก่อน

2 ปีก่อน

"ท่านรองเจ้าสำนัก"

"จะว่าอะไรมีเรื่องอะไร"

"เราจะตั้งกระโจมที่นี่เพราะพรุ่งนี้เราจะต้องออกล่าสัตว์แข่งกับสำนัก 1 แล้วท่านรองเจ้าสำนักคิดว่าอย่างไร"

"ตั้งกระโจมที่นี่เลยเราจะได้หาอะไรมากินรองท้อง จะได้มีแรงในการล่าสัตว์ในพรุ่งนี้"

"ขอรับ"

"แย่แล้วท่านรองจากสำนัก!!"

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น ตะโกนโวกเวกโวยวายเสียงดังลั่นป่าเช่นนี้พวกสัตว์ป่าก็จะตกใจเอาหรอก"

"แย่แล้วขอรับมีคนลอยน้ำมาถึงที่นี่ให้ช่วยไว้หรือไม่!!"

"ช่วยขึ้นมาก่อนเป็นโจรค่อยว่าทีหลังแต่ชีวิตคนต้องช่วยก่อน!"

และในตอนนั้นผู้ที่ลอยน้ำมา และมีรอยแผลจากการต่อสู้มากมายก็คือชิงหลง รอยแผลจากดาบจากลูกธนูทำให้เขาสูญเสียความทรงจำเพราะแรงกระแทกจากก้อนหินหลังจากที่ตกลงมาลอยตามน้ำมาถึงที่นี่อาการบาดเจ็บสาหัสทำให้หมอตรวจแล้วว่าเกิดอาการความจำเสื่อมจำใครไม่ได้กว่าจะใช้เวลาฟื้นฟูร่างกายก็ผ่านไป 1 เดือนแล้ว ร่างกายถึงกลับมาแข็งแรงดังเดิม

เมื่อตอนนั้น เรื่องราวเมื่อ 2 ปีก่อนเหตุการณ์ที่แคว้นฉินถูกบุกทำให้สำนักต่างๆออกมาช่วยเหลือแขวนของตนเองสำนักของข้าก็เช่นกันการถูกโจมตีในครั้งนี้ข้าเองก็ถูกลอบโจมตีด้วยเช่นเดียวกันกับสำนักอื่นๆ

"เจ้ารีบหนีไปนี่คือม้าที่แข็งแรงที่สุดที่นี่เกิดอันตรายต้องรีบไปซะ"

"หยางไป๋ ข้าจะไม่ทิ้งเจ้า เจ้าต้องไปกับข้านะ"

"ไม่ได้ครอบครัวของข้าบ้านเกิดของข้าล้วนเกิดอันตรายสิ่งที่ทำได้ที่สุดคือการปกป้องบ้านเมืองของตนเองเจ้านี้ไปก่อนก็ไม่มีวรยุทธอีกอย่างก็ความจำเสื่อมเช่นนี้ไม่มีทางที่จะสู้ใครได้หรอกนะ"

"เกือบ 1 ปีที่ผ่านมาข้าอยู่กับเจ้าทำข้ารู้สึกอยากอยู่กับเจ้าตลอดไปข้าขอสัญญาต่อเทวดาทั้งหลายต่อสวรรค์ หากเรายังมีวาสนาต่อกันและได้พบกันในวันหน้าข้าจะแต่งเจ้ามาเป็นภรรยา"

"หากเรามีวาสนาต่อกันข้าก็จะแต่งเจ้ามาเป็นสามีให้ข้าต้องตายเจ้าคือคนเดียวที่ข้ารัก"

"รักษาตัวด้วย"

"เจ้าเองก็เช่นกัน"