หลอกตา

หลังจากจัดการเรื่องราววุ่นวายในบ่อนของข้ากับพี่สิบเอ็ดเสร็จแล้วข้าก็ได้กลับจวนของข้า เมื่อกลับมาก็พบชิวหรงมารอข้าอยู่ที่จวนแล้ว เหตุใดเขาถึงมาอยู่ที่นี่ไม่คิดว่าเขาจะมาที่นี่เลยสักครั้ง ท่านพ่อของข้าก็นั่งมองตัวของเขาอย่างเอาเรื่องนึกขำในใจที่ท่านพ่อทำหน้าทำตาเช่นนี้

"คุณหนูสิบสามมาแล้วเจ้าค่ะ"

"สิบสามเจ้ามานั่งที่นี้"

"เจ้าค่ะ"

ข้านั่งลงข้างท่านพ่อก่อนที่จะเห็นชิวหรงยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่สดใส ข้าอดจะขันคนที่หน้าเสียเมื่อเจอท่านพ่อแต่เมื่อเห็นข้าตาก็เปล่งประกายจนเหมือนเด็กน้อยเจอขนมหวาน

"เจ้าว่ามาเถอะที่เจ้ามาที่นี้เพื่ออันใด"

"ข้ามาที่นี่ต้องการที่จะพาคุณหนูสิบสามไปเดินตลาดขอรับ"

"แค่นี้หรือ"

"ขอรับ"

"แล้วเจ้าว่าอย่างไรสิบสาม"

"เจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นดูแลบุตรสาวของข้าให้ดี"

"ขอรับ"

ข้าเดินขึ้นรถม้าพร้อมกับชิวหรง ชิวหรงเอาเเต่มองข้าไม่พูดอะไรก่อนจะเป็นข้าที่เริ่มพูดขึ้นมาเสียก่อน

"เหตุใดท่านถึงชวนข้าเดินตลาดเช่นนี้"

"ข้าอยากเห็นหน้าเจ้าเท่านั้น"

"เช่นนั้นเหมือนท่านจะเห็นหน้าของข้าแล้วท่านควรกลับได้แล้วมิใช่หรือ"

"ข้าอยากอยู่กับเจ้านานกว่านี้เสียหน่อยคุณหนูสิบสาม"

"ท่านมีใจแก่ข้าหรือ"

"เป็นเช่นนั้น ข้ามีใจแก่เจ้าคุณหนูสิบสามคุณหนูดูใจกับข้าได้หรือไม่"

"เช่นนี้เรียกว่าขอความรักหรือเจ้าคะ"

"เจ้ามอบโอกาสให้ข้าได้หารือไม่"

"เห็นแก่ที่ท่านพยายามเช่นนี้ ข้าก็จะมอบโอกาสให้เช่นกันเจ้าค่ะ"

"เจ้าอยากได้อะไรหรือไม่"

"ท่านแม่ทัพทายดูสิเจ้าคะ"

"งั้นเราเดินดูของก่อนเถอนคุณหนูสิบสาม"

"เรียกนามของข้าก็ได้เจ้าค่ะ"

"อิงซั่ว"

"ชิวหรง เรียกข้าชิวหรง"

"เจ้าค่ะ"

"ข้าถือร่มให้เจ้านะอิงซั่ว"

"เจ้าค่ะ"

ข้ากับท่านแม่ทัพชิวหรง เดินดูของมากมายจนในที่สุดข้าก็ได้เครื่องประดับหนึ่งชุดและชุดที่เข้ากันกับเครื่องประดับ แม่ทัพชิวหรงเลือกเองกับมือ ข้าไม่คิดว่าขายชาติทหารเช่นเขาจะเลือกของสตรีได้เช่นนี้

"เคยเลือกให้สตรีอื่นหรือเจ้าคะ"

"เคยเลือกให้ท่านพี่ของข้ามาก่อน ตอนนี้สามีของนางเลือกให้แล้วตอนนี้ต่อไปข้าจะช่วยเจ้าเลือกของพวกนี้เองนะอิงซั่ว"

"เจ้าค่ะ ข้าไปเจอของชิ้นหนึ่งข้ามอบให้ท่านนะเจ้าคะ"

"ปิ่นนี้เจ้ายังเก็บเอาไว้อีกหรือ"

"ท่านมอบให้กับข้าเอาไว้ ข้าอยากเก็บเอาไว้เช่นกัน"

ข้ากับแม่ทัพเดินทางกลับโดยที่มีเขาอยู่เคียงข้างไม่แตะต้องไม่ทำอะไร นั่งแข็งทื่อมีพูดคุยสิ่งใดทั้งสิ้น ได้แต่ทำสีหน้าเรียบนิ่งแต่ก็มีริ้วรอยสีแดงขึ้นเหมือนกำลังเคอะเขินสตรีเหมือนบุรุษแรกแย้มมองบุปผา เมื่อถูกมองเช่นนั้นก็ทำให้ตัวของข้ารู้สึกขบขันกับการกระทำของเขาจนกระทั่งมาถึงจวนของข้าเองเขาก็เดินมาส่งก่อนที่จะจากไป

"เจ้าเด็กคนนี้ไก่อ่อนเสียจริง"

"พี่สามท่านกลับมาแล้วหรอ"

"ใช่เมื่อไม่นานมานี้เอง ข้าพาสามีมาคาราวะท่านพ่อท่านแม่ด้วยทุกคนกลับมาเลี้ยงฉลองกันหมดแล้ว เหลือเพียงเจ้าเท่านั้น"

"เช่นนี้เองหรือ"

"เจ้าหนุ่มนั้นชอบเจ้าหรือ ท่าทางได่อ่อนยิ่งนัก"

"พี่สามลงมาคุยกับข้าข้างล่างเสียเถิดข้าปวดคอยิ่งนัก ท่านพี่สามขึ้นไปบนหลังคาเรือนข้าทำไมกัน"

"นั่งรับลมชมทิวทัศน์เท่านั้น"

"ท่านหนีสามีมาหาข้าใช่หรือไม่"

"โธ่น้องสิบสามเจ้าคิดดูสิ อยู่ร่วมห้องกันสามคนไม่ได้เลยทะเลาะกันบ้างจับข้าทำเรื่องอย่างว่าด้วย ข้าไม่ไหวกับพวกเขาแล้วจริงๆข้าเลยหนีมาที่นี้จะนอนที่เรือนเจ้า"

"พี่เขยเป็นจอมยุทธที่เก่งกาจมีวรยุทธสูงส่ง พละกำลังย่อมเหนือท่านอยู่มาก ท่านเอวเล็กแบบนี้โดนไม่กี่ครั้งก็ไม่ไหวเสียแล้ว"

"น้อยๆหน่อยสตรีที่ยังไม่ออกเรือนเช่นเจ้าพูดเรื่องนี้ได้อย่างไรกันไม่อายคนอื่นหรือ"

"ตอนนี้มีเพียงข้า พี่ใหญ่กับพี่สิบสองที่ยังไม่แต่งงานคนอื่นแต่งงานกันหมด เรื่องพวกนี้ข้าช้วนแต่แอบรู้มาจากพวกเจาทั้งสิ้น"

"เจ้านี้นะน่าหน้าเหมือนสิบเอ็ดไม่มีผิด"

"ข้าก็น้องของนางเช่นกันเจ้าค่ะ และเป็นน้องสาวของท่านด้วยพี่สาม"

"เจ้าหน้าตาธรรมดาที่สุดแล้ว ข้างดงามที่สุด แม้จะสู้พี่ใหญ่ไม่ได้แต่รับรองข้างดงามอ่อนช้อยกว่า..."

"เจ้าหลงตัวเองยิ่งนัก"

"พี่ใหญ่ท่านมาได้เช่นไร เฮ้อท่านนี้นะ"

"เจ้าอวดอ้างความงามตัวเองมากจนเกินไปจริงๆ ข้างดงามกว่าเจ้าอีกเจ้าสาม"

"เหอะพี่ใหญ่ข้างดงามกว่าท่าน"

"พี่สามกับพี่ใหญ่คุยกันไปนะ ข้าเข้าร่วมงานเลี้ยงดีกว่า"

"สิบสามเดี๋ยวก่อนสิพี่มีเรื่องพูดกับเจ้า"

"เรื่องอันใดหรือเจ้าคะ"

"พี่ต้องเดินทางไปแคว้นอวิ๋น ซึ่งท่านพ่อให้ข้าไปดูบัญชีที่นั้น เพราะคิดว่าอาจเกิดเรื่องโกงบัญชีของสาขาเราที่นั้น ข้าเลยต้องไปตรวจตราที่นั้นกับเจ้าเจ็ด"

"แล้วท่านพี่เหตุใดคุยกับข้า"

"ที่หอที่ข้าดูแลอยู่ไม่มีคนคอยดูแล คนอื่นต้องทำงาน เจ้าดูแลแทนข้าเสียหน่อย"

"เจ้าค่ะ ข้าจะไปดูแลให้ชั่วคราวเจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นไปจวนใหญ่เสียเถอะคนอื่นๆรอพวกเรานานแล้ว"

"เจ้าค่ะ"

"ขอรับ"

ข้าเดินตามพี่ใหญ่และพี่สามไปจวนใหญ่ข้าเอง ข้านั่งลงร่วมทานอาหารกับพี่น้องพ่อแม่ที่นานครั้งจะมาพบเจอกัน เพราะทุกคนต่างแยกย้ายกันไปทำงานของพวกเขาเดินทางห่างกัน อยู่คนละแคว้น แม้แต่พี่หญิงสิบและหลานชายที่เป็นฮองเต้น้อยยังมาร่วมกันกินเลี้ยงกันที่นี้

"ดื่ม!!!"

"ดื่มเจ้าค่ะ"

"ดื่มขอรับ"

ข้านั่ง

ดื่มฉลองกับพี่น้องคนอื่นๆจนดึกดื่นเมามายจนแทบทรงตัวไม่อยู่ ข้าลุกขึ้นมาก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาทันทีข้าไม่ได้เมามายเหมือนคนอื่นๆแต่ก็เมาพอตัว

"น้องสาวมีคนมาตามตื้อเช่นนี้เจ้าจะเอาเช่นไรต่อไป"

"ข้าชอบเขา และเข้าคือสามีในอนาคตของข้า"

"เจ้าขอบเขามากหรือ"

"ชอบมากเจ้าค่ะ ข้าอยากเป็นภรรยาของเขามากเจ้าค่ะ"

"เจ้านี้นะชอบเขาถึงเพียงนี้ได้อย่างไร สตรีต้องไว้ท่าเสียหน่อย"

พี่รองเอ่ยขึ้นมา ในบรรดาพี่น้องพี่รองเป็นคนพูดตรงและร้ายกาจที่สุดแล้ว  พี่รองสู้กับความร้ายของพี่น้องคนอื่นได้โดยที่ไม่เคยมีใครสู้ได้เลยสักคน

"ศักดิ์ศรีกินไม่ได้เจ้าค่ะ เขาต้องเป็นของข้า"

"เจ้าไม่เห็นพี่ห้าเจ้าหรือถูกชายคนรักทิ้งมาน้ำตาเช็ดหัวเข่า ร้องไห้มาคนที่อยู่ข้างๆก็พี่น้องพ่อแม่ ตอนนี้เจ้าดูสินางเข้มแข็งมากจริงๆมีบุรุษมากมายต่างอยากสู้ขอนางกันทั้งนั้น ข้ากลัวเพียงเจ้าจะโดนรังแก"

"ฮ่ะฮ่าฮ่าฮ่า ท่านยกตัวอย่างได้ดีเสียจริงมาดื่ม!!!!"

"ดื่มมมม!!!!"