คุณหนูหยางสิบสาม

ข้านั่งเล่นอยู่ที่จวนของตนเองบิดาข้าวิ่งมาจากที่ใดไม่ทราบ วิ่งมาหยุดแล้วชูของที่อยู่ในมือขึ้นมาให้ข้าดูอย่างตื่นเต้น บิดาของข้าแม้จะเก่งกาจไม่เท่าท่านแม่ทั้ง 10 คนแต่ท่านพ่อก็เก่งมากเช่นกันที่เอาท่านแม่ทั้ง 10 คนอยู่และรักท่านพ่อมากเช่นกัน ท่านพ่อของข้าแม้จะบอกว่ามีลูกถึง 15 คนและแต่งงานออกไปเกือเหมดจนหลานเติบโตแล้ว แต่ท่านพ่อยังดูเป็นหนุ่มหล่อวัยแรกรุ่นอยู่ไม่แก่ลงสักนิดเดียว ท่านแม่ก็เช่นกันกาลเวลาไม่อาจทำร้ายพวกเขาได้ เอาเถอะวันนี้ท่านพ่อชูไหสุราเช่นนี้คงจะชวนข้าดวนสุราอีกเป็นแน่

"สิบสามดื่มสุรากันเถอะ"

"ท่านพ่อข้าเป็นสตรีนะเจ้าคะ ท่านชวนข้าดื่มสุราทุกวันมิได้"

"ได้สิ พ่อก็ชวนพี่ชายพี่สาวเจ้าดื่มทุกวันเช่นกัน"

"ท่านพ่อไม่เข้าวังไปหาพี่หญิงหรือเจ้าคะ"

"พี่หญิงเจ้าดื่มสุราไม่ได้ วันนี้มีเพียงแม่เก้าเจ้าเท่านั้นที่เข้าวัง"

"ท่านพ่อไม่ตามไปจะดีหรือ ขุนนางมากมายหมายปองท่านแม่นะเจ้าคะ"

"เขาโตแล้วรู้สิ่งใดดีไม่ไดีเจ้าอย่ายุแยงข้าให้หึงเขาเลย"

"ท่านพ่อเจ้าคะ ข้ามีความรัก"

"ผู้ใดชะตาขาดกันถึงมาหลงรักเจ้าได้เช่นนี้"

"ท่านพ่อ ลูกงดงามเรียบร้อยสมกับสตรีในห้องหอเช่นนี้ คนที่หลงรักข้าล้วนเป็นคนดีทั้งนั้น"

"เอาเถอะดื่มกันเถอะ"

"พี่หญิงเจ็ดล่ะเจ้าคะ"

"อยู่ที่สำนักช่วยท่านแม่เจ็ดของเจ้า ตอนนี้จะมีสำนักอื่นมาประลองฝีมือ จึงจัดเตรียมงานกันอย่างยิ่งใหญ่ ไม่มีเวลามาดื่มสุราเป็นเพื่อนข้าเลย"

"ท่านพ่อดื่มสุราเก่งกาจเช่นนี้ใครจะสู้ท่านพ่อได้เจ้าคะ"

"อย่ามัวแต่พูดเลย ยกไหสุราดื่มบ้าง"

"เจ้าค่ะท่านพ่อ"

...ท่ามกลางมวลบุปผา มีสุราใต้เดือนฉายไม่ธรรมดา

ร่ำเสพอยู่เดียวดาย ไร้สหายร่วมดื่มเคียง

ชูจอกเชิญชวนจันทรา มาเถิดมาอย่าบ่ายเบี่ยง

กับเงาพรายรายเรียง พร้อมเพรียงสังสรรค์สามเรา

จันทร์มิจากพรากฉายา เงาตามข้าติดสอยคอยเฝ้า

เฉพาะจิตมิตรจันทร์เกลอเมา เถอะ ร่วมเมาหฤหรรษ์ให้ทันกาล

ข้าเอื้อนเอ่ยเสียงจำเรียงถ้อย จันทร์เพลินลืมเลือนเลื่อนผ่าน

ข้าร่ายเริงสำราญ เงาทะยานโลดเล่นเต้นตาม

ยามตื่นร่วมชื่นชุมนุม รื่นรุมรายล้อมพร้อมสาม

ครั้นเมามายย้ายรูปแยกนาม ดั่งไร้ความลึกล้ำสัมพันธ์

ร่วมวิถีดำเนินอยู่เนืองนิจ กับกิ่งมิตรไร้ใจเพื่อนในฝัน

ทางช้างเผือกโพ้นเทือกฟ้าลาวัลย์ นัดพบที่นั้นของสัญญา...

"ท่านพ่อกวีที่ท่านเอ่ยของใครหรือเจ้าคะ"

"หลี่ไป๋"

"งั้นหรือเจ้าคะ คนที่ลูกชอบคนผู้นั้นเป็นแม่ทัพแคว้นหรงนามชิวหรง"

"เจ้าคนทึ้มผู้นั้นหรือ เจา้ชอบเขาที่ตรงไหนกัน ข้าเป็นชายยังไม่ชอบคนแบบนี้เลยดูโง่อย่างไรไม่รู้"

"ท่านพ่อเจ้าคะ ลูกชอบคนโง่ทึ้มเจ้าค่ะ"

"เจ้าชอบคนแปลกพิกล"

"เขารูปงามเจ้าค่ะ"

"อันนี้ข้าเห็นด้วย ดูพี่สามเจ้าสิให้ไปร่ำเรียนที่ห่างไกล กลับมาพร้อมสามีตั้งสองคน"

"แต่พี่เขยทั้งสองรูปงามนะเจ้าคะ"

"จริงด้วย บุตรสาวของข้าอาภัพรัก คนที่เจ็ดก็อาภัพรัก คนที่ห้าก็อาภัพรัก ดีหน่อยที่คนอื่นๆไม่เท่าไหร่ แต่บุตรชายของข้านี้สิดีหน่อยที่ถูกทิ้งไม่นานก็หาสามีใหม่ที่ทั้งรูปงามและร่ำรวยได้ง่ายๆ พี่หญิงสิบของเจ้าควรหาสามีได้แล้ว"

"เป็นไทเฮาจะหาสามีใหม่ได้เช่นไรเจ้าคะ"

"เฮ้อ...เป็นคนสูงศักดิ์ลำบากยิ่งนัก จะมีคนมาอยู่เคียงข้างยามนอน คอยอยู่เป็นคู่คิดก็ลำบาก น่าสงสารบุตรสาวของข้ายิ่งนะ"

"ท่านพ่อท่านเมามากแล้วนะเจ้าคะ"

"เช่นนั้นหรือ พ่อจะไปนอนแล้ว แต่เจ้าจำไว้นะถ้าได้แต่งงานกับเจ้านั้น อย่าได้ให้คนเช่นนั้นข่มขู่เอาไว้โง่ให้เป็นฉลาดและโหดเหี้ยมให้ได้ เจ้าจะได้ไม่ถูกรังแกเข้าใจหรือไม่"

"เจ้าค่ะ ลูกจำได้แล้วเจ้าค่ะ ท่าพ่อไม่ต้องกังวน ลูกจะไม่ให้ใครรั้งแกได้ง่ายๆ"

"จำไว้มารดาเจ้าเป็นแม่ทัพรักษาแผ่นดิน ฉายาพยัคฆ์เดินดินผู้เก่งกาจอย่าทำให้ท่านแม่เจ้ากับพ่ออับอายเด็ดขาด"

"เจ้าค่ะ ลูกทราบแล้ว"

"งั้นพ่อไปนอนกอดแม่เจ้าก่อนนะ"

"เจ้าค่ะ"

ข้าร่ำสุราผู้เดียวจนดึกดื่นก่อนจะเดินไปนอนที่เรือนส่วนตัวของตนเอง ข้าง่วงมากจริงๆ จนกระทั่งผล่อยหลับไป เช้าวันรุ่งขึ้นสาวใช้ส่วนตัวของข้าวิ่งตาตั้งเข้ามากล่าวถึงบ่อนที่ข้าทำขึ้นมาโดยเสียภาษีถูกต้องตามกฏของบ้านเมือง ถูกคนต่างถิ่นโกงพนันในบ่อนของข้า 

"คุณหนูรอบ่าวด้วยเจ้าค่ะ แฮ่กๆ...คุณหนู..."

"ยาห์!!"

ข้าควบม้าพุ่งตรงไปหาพี่สิบเอ็ดและเหมือนนางเองก็รับรู้เรื่องนี้เพราะนางรอข้าอยู่ก่อนแล้ว พี่หญิงเอาหลานน้อยของข้ายื่นให้สามีก่อนจะกระโดดขึ้นหลังม้าก่อนจะบังคับม้าพาข้าไปยังบ่อนของข้ากับนาง เมื่อมาถึงข้าก็ลงจากม้าก่อนจะเดินเข้าไปพร้อมกับพี่สิบเอ็ดก่อนจะได้ยินเสียงทะเลาะกันดังออกมา

"เจ้ากล้าดียังถึงมาโกงบ่อนเราถึงถิ่นเราเช่นนี้!"

"พวกเจ้าเล่นอ่อนหัดเองยังหาว่าข้าโกงได้อย่างไรกัน อ่อนหัดเองยังโทษผู้อื่นไร้น้ำยายิ่งนัก"

"จริงด้วย เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ข้าอยากท้าพนันท่านได้หรือไม่เจ้าคะ"

"เจ้าเป็นผู้ใดหรือแม่นาง"

"ข้าอยากเล่นพนันเสียหน่อยเจ้าค่ะ แต่เจอคนพวกนี้โวยวายข้าเลยต้องหอบเงินพวกนี้กลับเสียแล้ว"

"แม่นางหยุดก่อน เจ้ามาเล่นเถอะ บ่อนเราใจกว้างมากพอ เมื่อมาเล่นแล้วก็มาเถอะเชิญ ท่านล่ะจะเล่นต่อหรือไม่"

"ข้าเล่น"

"ข้าเล่นเจ้าค่ะ"

"งั้นเล่นเถอะ"

ข้ามองหน้าของผู้ดูแลบ่อนของข้าเขายิ้มนิดหน่อย ก่อนจะเดินเข้ามาประจำที่ข้าชื่นชอบการเล่นพนัน บิดาเลยเปิดบ่อนให้เล่นคลายเครียดแต่พอเปิดไปเปิดมากันเป็นบ่อนการพนันที่ใหญ่มาก คนจนห้ามเข้าบ่อยเด็ดขาดเพราะการพนันทำให้คนล้มจมมานักต่อนักแล้ว และคนโชคร้ายผู้นี้ก็เช่นกัน

"เจ้าเล่นยังไงกันถึงได้ชนะทุกรอบเช่นนี้ เจ้าทอยลูกเต๋าโกงข้าหรือ!!!"

"เจ้ามือไม่ได้ลงเล่นมีเพียงท่านกับข้าที่เล่น ท่านคิดว่าข้าจะโกงท่านหรือ ไม่เอาน่าท่านใจเย็นลงหน่อย ท่านเหลือเงินอีกตั้งเยอะเรามาทอยลูกเต๋าอีกเถอะ"

"ข้าไม่เล่นแล้ว อึก!!!"

ตึง!!!!

"ข้าบอกให้เล่น!"

"เจ้า อ๊าก!!!"

"ข้าพูดดีๆเจ้าไม่ชอบหรือเล่นโกงบ่อนของข้าเจ้าไม่รู้หรือว่าที่แห่งนี้เป็นบ่อนถูกกฎหมายของแคว้นฉิน พี่สาวข้าเป็นถึงไทเฮาของราชวงศ์นี้ เจ้าอาจะหาญเกินกว่าที่จะคิดถึงข้อนี้ได้เลยนะ"

"เจ้าอ๊ากกก!!! แขนข้า!!!"

"มือข้างนี้หรือที่โกงคนของข้า"

"พี่หญิงสิบเอ็ด"

"ข้าใจร้อนยิ่งนักหากเป็นข้า ข้าคงฆ่าเจ้าไปเสียตั้งแต่มาถึงแล้ว น้องสาวข้าใจดีมีเมตตาหักแขนเจ้าเท่านั้น แต่ถ้าเป็นข้าเจ้าไร้ลมหายใจไปแล้ว น้องสาวข้าบอกให้เจ้าเล่นต่อเจ้าก็ต้องเล่น!!!"

"อ๊ากกกกกกก!!!!!!"

"มันสลบไปแล้วขอรับ"

"ไปสืบมาว่ามันมาจากที่ใด แล้วจัดการอย่าให้เหลือซาก"

"ขอรับ!!"