๓ เขาคือความสุขที่แสนเจ็บปวด (๒)

“ไม่ปฏิเสธ โอเคดีเลย น้องเพลงไปด้วยกันนะ” ตัดบทหมื่นฟ้าอย่างน่าสงสาร เล่นเอาร่างหนาถึงกับส่ายศีรษะไม่เคยปฏิเสธน้องสาวคนนี้ได้เลยสักครั้ง ต้องเป็นฝ่ายที่ยอมตลอดตั้งแต่เด็กจนโต

ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน

แล้วยิ่งไรลินยาชวนหญิงสาวอีกคนไปด้วยเขาจึงรีบส่งสายตาให้หล่อนปฏิเสธ การไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันไม่เคยมีในหัวของเขาเลย

ต่างจากพิณพรที่เหมือนเป็นโอกาสอันแสนหวาน หญิงสาวแทบจะตอบรับทันทีที่อีกฝ่ายเชิญชวนเพราะรอเวลานี้มานานแล้ว

“ได้ค่ะ เพลงว่างตลอด” ร่างสูงพ่นลมหายใจเสียงดังแต่สองสาวก็ไม่ได้สนใจ ว่าที่คุณแม่ปรบมือดีใจยกใหญ่แล้วมองจานอาหารตรงหน้า

“ดีมาก...ไหนกินอะไรกันอยู่เหรอ ขอกินด้วยคนสิ” กำลังจะหยิบช้อนมาตักกินแต่ก็ถูกคว้ามือเอาไว้เสียก่อน เขารู้สึกอิ่มขึ้นมาทันทีเมื่อถูกบังคับให้ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับสองสาว ไม่รู้ว่าทำไมเรื่องมันถึงบังเอิญได้อย่างพอเหมาะแบบนี้

“พี่จะไปทำงานแล้ว เดี๋ยวไปส่งที่บริษัท” ดวงตากลมเหลือบมองเขาอย่างเสียดาย เห็นว่าคุณหมอฟันยังกินข้าวไม่กี่คำก็ต้องไปทำงานแล้ว ขณะที่ไรลินยาส่งค้อนวงโตให้พี่ชายของตน

“อะไร ใครบอกว่าลินจะไปบริษัท”

“ไปเถอะน่า ลุกได้แล้ว” อยากดึงร่างบางให้ลุกแต่ก็กลัวว่าจะกระเทือนถึงเด็กในท้องถ้าเธอล้ม จำต้องออกคำสั่งทางแววตาเป็นตัวช่วย

“อ้าว...แล้วน้องเพลงล่ะ” ชี้ไปที่รุ่นน้องซึ่งกำลังนั่งรับประทานอาหารอย่างสงบเสงี่ยม ไม่ส่งเสียงหรือร้องประท้วง

“เขากลับเองได้ รีบไปเร็ว” ตอบเพียงเท่านั้นไม่ได้ขยายความมาก แต่คนที่รู้เรื่องอยู่ก่อนหน้ากลับหรี่ตามองพี่ชาย แล้วยิ้มกรุ่มกริ่มเหมือนกำลังคิดบางสิ่ง

“เอ๋ น่าสงสัยนะ...ทำตัวมีพิรุธ”

“ถ้าไม่ไปพี่จับขังไว้ห้องนี้นะ” ใช้ไม้ตายจนสุดท้ายร่างบางก็ยอมลุกจากเก้าอี้แต่โดยดี พลางย่นหน้าอย่างไม่ชอบใจที่ถูกบังคับ

“โอเคค่ะ ไปแล้วค่ะ ไว้เจอกันนะเพลง” โบกมือลาหลังจากหยิบถุงมากมายที่วางไว้ห้องนั่งเล่น แล้วรีบเดินตามพี่ชายออกไปข้างนอกปล่อยร่างบางเอาไว้เพียงลำพัง

หญิงสาววางช้อนส้อมแล้วถอนหายใจ เอื้อมมือไปหยิบน้ำเปล่ามาดื่มจนหมดแก้ว...เธอคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ ที่เขาแทนตัวเองว่าพี่ฟ้า

และเรียกเธอว่าน้องเพลง...

วันหยุดที่ทุกคนยังทำงานแต่ไรลินยาก็ลากพี่ชายและน้องข้างบ้านมาด้วยจนได้ บ้านไทยที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าทำให้พิณพรที่เพิ่งเคยมาครั้งแรกรู้สึกตกหลุมรัก ความร่มรื่นและอากาศเย็นสบายที่ไม่สามารถสัมผัสได้ในเมืองหลวง

สารถีจำเป็นลงมาจากรถแล้วมองโดยรอบ เขาไม่ได้ออกจากเมืองกรุงมาสักพักแล้ว ส่วนใหญ่ก็ทำงานไปบ้านและกลับคอนโด ถือว่ามาพักผ่อนก็แล้วกัน

“ถึงแล้วบ้านสวนของคุณย่า นี่ป้าม่านแล้วก็อ๊อดค่ะ” คนดูแลบ้านออกมาต้อนรับพร้อมหลานชายที่ตัวสูงขึ้นตามกาลเวลา จากเด็กน้อยกลายเป็นหนุ่มเสียแล้ว ช่างผ่านไปรวดเร็วเสียจริง

ไรลินยาแนะนำให้คุณป้าและหลานชายให้ทั้งสองรู้จัก พวกเขาจึงรีบยกมือไหว้คนมากด้วยวัยทันที

“ป้าคะนี่น้องเพลงหลานอีกคนของคุณย่า แล้วก็พี่ฟ้าเป็นพี่ชายของลินเอง” คุณป้าพยักหน้าแล้วมองทั้งสามคน หน้าตาดีทั้งครอบครัวจนนึกว่าเป็นดาราเสียอีก มองได้ไม่เบื่อเลย...

อ๊อดเอียงศีรษะเล็กน้อยแล้วเริ่มสับสนกับชื่อของผู้ชายตัวสูงที่หน้าตาหล่อเหลา จนเขาเริ่มไม่แน่ใจว่าควรให้คุณธีมหล่อเบอร์หนึ่งหรือพี่ตรงหน้าหล่อกว่าดี

สูสีจนกินกันไม่ลง

“พี่ชื่อเหมือนผู้หญิงเลย” ทักอย่างเสียมารยาทจนคุณป้าต้องส่งสายตาเอ็ดหลานชายตัวแสบ หมื่นฟ้าชินเสียแล้วล่ะเพราะตอนเด็กโดนล้อมาเยอะ แต่ไรลินยาก็รีบแก้ต่างแทนพี่ชายอย่างรวดเร็ว หล่อนแสนจะภูมิใจกับชื่อจริงของอีกฝ่าย

“ชื่อจริงพี่เขาชื่อหมื่นฟ้าน่ะ แต่จะให้คนเรียกหมื่นก็ดูโบราณไปหน่อยเลยเรียกชื่อเล่นว่าฟ้าดีกว่า ใช่ไหมคะ” หันไปถามหมื่นฟ้าเพื่อหาตัวร่วม เขาจึงพยักหน้าตามน้ำ

“ครับ”

“ป้าเตรียมห้องไว้ให้แล้วค่ะ ขึ้นมาข้างบนเลย” พิณพรเลือกใช้กระเป๋าถือแทนกระเป๋าลาก อย่างไรก็มานอนแค่คืนเดียวไม่ได้เอาอะไรมาเยอะ เธอไม่ใช่สายถ่ายรูปหรือต้องเตรียมเสื้อผ้ามาเยอะอยู่แล้ว

ขณะเดียวกันไรลินยาก็เอากระเป๋าลากใบใหญ่มาด้วยเผื่อชุดเลอะจะได้เปลี่ยน ทั้งยังเครื่องสำอางและอุปกรณ์อำนวยความสะดวกแบบจัดเต็มจนพี่ชายต้องช่วยถือ ให้คนท้องลากกระเป๋าใบใหญ่คงลำบากน่าดู

“ที่นี่บรรยากาศร่มรื่นดีนะคะ เพลงไม่เคยมาบ้านสวนคุณย่าสักครั้ง” พูดกับไรลินยาขณะเดินตามป้าม่านขึ้นไปบนบ้าน

“พี่ชอบที่นี่มาก เดี๋ยวจะขอคุณย่ามาอยู่สักเดือน มีคลองด้วยนะเดี๋ยวจะพาไปพายเรือเก็บสายบัวมาทำกิน ป้าม่านทำอาหารอร่อยที่หนึ่ง” แค่คิดก็เริ่มน้ำลายสอแล้ว พอขึ้นไปบนชั้นสองทำให้เห็นวิวโดยรอบ

มีศาลาริมน้ำด้วยเหมือนที่เคยเห็นในละคร หญิงสาวเริ่มอยากลงไปนั่งเล่นเสียแล้ว คลองกว้างก็น่าพายเรือเล่น ไหนจะมีสวนผลไม้อีก

ได้ที่ซ่อนตัวจากโลกภายนอกแล้ว...

“ป้าคะแล้วลุงไปไหนเหรอ” มาถึงบ้านสวนยังไม่เห็นคุณลุงเลย แต่ปกติลุงก็ไม่ค่อยออกมาต้อนรับแขกเท่าไหร่ เน้นทำงานอยู่สวนผลไม้เสียมากกว่า

“ขายมะม่วงในตลาดยังไม่กลับมาเลย น่าจะกลับมาตอนเย็นนู้นค่ะ”

“เย็นนี้ลินอยากกินแกงสายบัวป้าทำให้หน่อยนะคะ” รีบอ้อนทันทีเพราะคิดถึงฝีมือทำอาหารของคุณป้า ส่วนตนเข้าครัวทีไรเละทุกที เลยรอกินอย่างเดียวดีกว่า

พิณพรเห็นถึงความสนิทสนมของไรลินยาและคนที่บ้านหลังนี้ ความจริงพี่สาวคนสวยก็สนิทกับคนง่าย ทั้งยังหน้าตาสะสวยชวนมอง ไม่อย่างนั้นหมื่นฟ้าจะทั้งรักทั้งหลงจนไม่อาจลืมได้เหรอ

แค่คิดก็เริ่มอิจฉาจนต้องบอกตัวเองให้สนใจเรื่องอื่น น่าเสียดายที่ตนรู้จักบ้านสวนคุณย่าช้าไป แต่ความจริงก็ไม่แปลกหรอกหล่อนแทบไม่ค่อยได้ไปบ้านคุณย่า ท่านดูน่ากลัวและไม่ค่อยต้อนรับหลานสาวคนนี้เท่าไหร่

อาจเป็นเพราะแม่ของเธอไม่เป็นที่นิยมชมชอบก็ได้...

“คุณลินขอมาป้าก็จัดให้ค่ะ”

“คุณป้าน่ารักที่สุดเลยค่ะ” คุยกันเสร็จก็เปิดประตูห้องนอนให้แขกได้เข้าพัก พิณพรได้อยู่ห้องตรงข้ามกับหมื่นฟ้าพอดี

ตอนเย็นจะชวนเขาไปดูดาว อีกฝ่ายจะยอมไปด้วยไหมนะ บรรยากาศเป็นใจเสียด้วยสิ ถ้าเกิดสารภาพรักแล้วเขาตอบตกลงล่ะ...น่าสนเหมือนกันนะ

ก๊อก ก๊อก

“น้องเพลงเปลี่ยนชุดหรือยัง” หลังจากเก็บของเข้าตู้ไปได้ครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงเคาะประตูพร้อมกับไรลินยาที่ตะโกนเข้ามา

“คะ เปลี่ยนทำไมคะ” หล่อนรีบไปเปิดประตูให้อีกฝ่ายแล้วยืนคุยกันอยู่หน้าห้อง ตนเองยังคงสวมชุดเดรสเหมือนขามา ขณะที่ไรลินยาเปลี่ยนเป็นชุดทะมัดทะแมงเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่อาจเล่นซนได้เหมือนก่อนเพราะมีอีกหนึ่งชีวิตในท้อง

“พี่จะพาไปเที่ยวสวนไง แล้วเดี๋ยวเราไปพายเรือกัน”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่ลินรอเพลงแป๊บนะคะ” รีบเปลี่ยนชุดทันที หล่อนจำได้ว่าเอาเอี๊ยมยีนส์มาด้วยจึงหยิบมาสวมกับเสื้อยืด ไม่ลืมถักผมเปียสองข้างแบบลวกๆ ใช้เวลาไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย มองดูตนเองหน้ากระจกเหมือนเด็กลงไปอีกห้าปี