๒ บอกรักเธอจนกว่าเธอนั้นจะยอม (๓)

“มีคีย์การ์ดไม่ใช่เหรอ จะเคาะทำไม” เปิดประตูห้องด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จและกำลังจะเข้านอน แต่ไม่คิดว่าจะมีคนมารบกวนยามวิกาล

“เพลงกลัวพี่ฟ้ามีแขก” สอดส่ายสายตาเข้าไปข้างในห้อง แล้วรีบเดินเลี่ยงเข้ามาเพื่อสำรวจว่ามีใครอยู่กับหมื่นฟ้าหรือเปล่า ดีที่ห้องไม่ใหญ่มากจึงสามารถสำรวจได้หมดทุกซอกมุม หล่อนเข้าครัวก่อนวางถุงผ้าขนาดใหญ่ไว้บนเคาน์เตอร์ครัว

“แล้วมาทำไม ฉันไม่ได้เรียกไม่ใช่เหรอ” ร่างสูงเลี่ยงไปนั่งโซฟากลาง แล้วเปิดโทรทัศน์เพื่อไม่ให้เงียบจนเกินไป

“เพลงกลับบ้านเลยเอาอาหารมาฝากพี่ฟ้าค่ะ กุ้งผัดกระเทียม ปลาหมึกผัดไข่เค็ม ต้มจืดหมูสับแล้วก็ปลากะพงนึ่งมะนาว” หยิบอาหารที่ถูกห่อใส่กล่องมาอย่างดี อย่างน้อยก็มั่นใจว่าอาหารอร่อยแน่นอน ไม่ต้องคอยถามเหมือนครั้งที่ตนทำ

“ฉันกินจากข้างนอกแล้ว เอาไว้ในตู้เย็นแล้วกัน” พิณพรได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักมือ เหลือบมองเขาจากทางด้านหลัง ตัดสินใจว่าควรถามเรื่องรูปดีไหม มันจะดูเหมือนการแสดงความเป็นเจ้าของเกินไปหรือเปล่า เกรงว่าอาจนำมาซึ่งความบาดหมาง

หมื่นฟ้าไม่ชอบให้ตนเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของเขามากนัก ระหว่างเรามีแค่เซ็กส์ที่ผูกกันเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเธอก็คงเป็นแค่เพียงน้องสาวข้างบ้านของเขา

“ตอนเย็นพี่ฟ้าไปไหนมาเหรอคะ” นำอาหารใส่ไว้ในตู้เย็น เธอมักซื้อของสดและขนมสำหรับกินเล่นไว้ให้เขาไม่เคยขาด หากของใกล้หมดก็จัดการซื้อมาเติมโดยที่ชายหนุ่มไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำ

“ฉันต้องรายงานเธอด้วยหรือไง มีธุระแค่นี้ใช่ไหม” ไม่ตอบคำถามและไล่หล่อนทางอ้อม แต่มีหรือที่พิณพรจะยอมกลับง่ายๆ เธออุตส่าห์ออกมาจากบ้านกลางดึก ถ้าบิดาทราบคงน้อยใจแน่ ที่บุตรสาวเห็นผู้ชายดีกว่าพ่อ

ยอมเพื่อเขาขนาดนี้แล้ว...มีหรือจะออกจากห้องโดยง่าย

“เปล่าค่ะ เพลงว่าจะมาซักเสื้อผ้าให้พี่ด้วย” รีบเดินไปหยิบตะกร้าผ้าของเขา ช่วงไหนว่างก็มักมาดูแลความสะอาดให้ห้องของชายหนุ่ม ยกเว้นกางเกงชั้นในที่ไม่ได้แตะต้อง หมื่นฟ้าเป็นคนจัดการเอง และถึงเขาจะบอกไม่ให้หล่อนยุ่ง

พิณพรก็มักเข้ามาจัดการอยู่ร่ำไป เพราะหล่อนมีคีย์การ์ดที่เขามอบให้

“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันทำเอง” ปิดโทรทัศน์แล้วลุกยืน กำลังจะเดินเข้าห้องไม่เหลียวแลร่างบางที่รีบวิ่งมาหาก่อนคว้าแขนหนาเอาไว้ ดวงตากลมสั่นไหวแต่ก็พยายามเบิกตากว้างไม่ให้น้ำใสที่คลอเบ้าไหลออกมา เธอไม่อยากร้องไห้แต่มันก็อดเสียใจไม่ได้

ควรชินกับความหมางเมินและยอมรับว่าตนเป็นเพียงแค่คู่นอน ทว่ายังแอบมีหวังว่าเขาจะหันมาสนใจตนเอง ถึงหมื่นฟ้าไม่รู้แต่เธอก็พอมองออก...

ว่าเขาก็สนใจตนเช่นเดียวกัน

ไม่อย่างนั้นจะให้คีย์การ์ดมาทำไม ยอมกินอาหารที่ไม่อร่อยตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอทำ ยอมให้หล่อนเข้ามายุ่มย่ามในห้อง นอนกอดยามค่ำคืนถึงจะกระแทกใส่ร่างเธอไม่ยั้ง แต่สำหรับพิณพรก็ยังเชื่อว่าหมื่นฟ้ากำลังลดกำแพงในใจที่มีต่อเธอ

“ข้อตกลงของเรายังเหมือนเดิมใช่ไหมคะ”

“ใช่” ตอบโดยไม่เหลียวมองใบหน้าหวานสักนิด เสียงของเธอเว้าวอนเขาแค่ไหน

“พี่ฟ้ายังไม่ได้มีแฟนใช่ไหม” เป็นเพียงแค่คำถามแต่คนที่รอฟังคำตอบใจเจ็บปวดจนหายใจลำบาก เธอกำแขนเขาแน่นกว่าเดิมเหมือนต้องการพันธการร่างหนาเอาไว้ข้างตน ไม่อยากแบ่งปันเขาให้หญิงคนไหน

“อือ” โล่งไปไปเปราะหนึ่งจึงพรูลมหายใจเสียงเบา ทุกคำถามของพิณพรเขายืนฟังนิ่ง ไม่ได้แสดงอาการอะไรให้สังเกตสักนิด

“เพลงยังเป็นคนเดียวที่พี่นอนด้วยหรือเปล่า” คราวนี้เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับหล่อน จ้องแววตากลมที่น้ำตาคลอเบา แต่หล่อนก็ยังแกร่งที่ไม่ยอมให้มันไหลออกมาเปื้อนใบหน้า ยังคงแต้มยิ้มบนใบหน้าเหมือนเดิม

ทั้งที่ใจหวิวขณะรอคำตอบสำคัญ...

“ถามทำไม” เลือกจะตอบด้วยการถามกลับ นึกสงสัยว่าหล่อนไปรู้อะไรมาหรือเปล่า ร่างบางสูดลมหายใจเข้าปอดลึก พลางเม้มปากที่สั่นไหวกลัวว่าจะพรั่งพรูอารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจให้น่าสมเพชมากกว่าเดิม

“เพลงแค่ไม่อยากใช้ผู้ชายร่วมกับใคร” กลายเป็นคำพูดของเธอที่จี้ใจดำเขา ชายหนุ่มปลดมือบางออกจากแขนของตน แล้วจ้องเข้าไปในแววตากลมที่แสดงออกถึงความเจ็บปวด

เขาผิดเองที่เห็นแก่ตัวดึงหล่อนมาอยู่ข้างกาย ทั้งที่รู้ว่าสุดท้ายก็ไม่อาจรักกันได้เหมือนเดิม...ใจของเขายังมีเพียงไรลินยา

“ออกไปได้แล้ว ฉันจะนอน”

“ขอเพลงนอนด้วยไม่ได้เหรอคะ ยังไงเราก็มีอะไรกันตลอดอยู่แล้ว” ถามอย่างไม่อาย มาถึงขั้นนี้แล้วหล่อนต้องการความชัดเจน ถึงเขาจะไม่เคยให้เลยก็ตาม

“เธอกำลังจะล้ำเส้นที่เราตั้งเอาไว้ ถ้าไม่มีอะไรกันเธอไม่มีสิทธิ์นอนบนเตียงฉัน จำไม่ได้หรือไง” นั่นสินะ...อ้อมกอดของเขาจะมีให้เธอตอนก็เพียงหลังจากย่ำยีร่างกายหล่อนจนพึงพอใจ ลืมคิดเรื่องนี้ไปเสียสนิท

นึกว่าเขาทำเพราะรักเสียอีก...

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”ยิ้มให้แล้วหันหลังออกจากห้องนอนของร่างสูง

ปล่อยน้ำตาให้ไหลเปื้อนใบหน้าแล้วไขกุญแจเข้าห้องของตนเอง ทว่ายังไม่ปิดประตูห้องดีก็มีแรงโถมเข้ามาโอบเอวหล่อนแล้วดันชิดกำแพงพร้อมประทับจุมพิตอย่างโหยหา ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่พอเห็นว่าเป็นหมื่นฟ้าจึงไม่ขัดขืน

ประตูห้องของเธอถูกปิดลงพร้อมลงกลอนด้วยมือของผู้บุรุก ก่อนผละมาให้ความสนใจคนตรงหน้า เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงทำเช่นนี้ แต่แค่เห็นแววตาอ่อนไหวของร่างบางก็อดรู้สึกผิดไม่ได้

ทั้งที่ตนไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิด...

“พี่ฟ้า” ผละริมฝีปากออกแล้วปล่อยให้หล่อนโกยอากาศเข้าปอด มือหนาค่อยเอื้อมไปเช็ดร่องรอยนำตาออกจากใบหน้าหวานอย่างแผ่วเบา

พิณพรถึงกับอึ้งแล้วเงยหน้ามองเขา เธอไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่าอีกฝ่ายกำลังเปิดใจ หมื่นฟ้ากำลังเรียนรู้ที่จะรักหล่อน

“คืนนี้ฉันจะทำที่ห้องเธอ” คำว่าทำที่เขาเอ่ยเป็นอันรู้ดีว่าหมายถึงอะไร คราวนี้เหมือนเขาต้องขออนุญาตก่อนเพราะกลัวว่าหล่อนจะเหนื่อย

หมื่นฟ้าเริ่มไม่เข้าใจตัวเองแล้วว่าทำแบบนี้ทำไม แค่เห็นแววตากลมอ่อนแสงลงก็อยากโอบกอด ทำให้เธอกลับมามีรอยยิ้มเหมือนเดิม ทว่ายังไม่อาจพัฒนาสัมพันธ์กับใครได้ ไม่แน่ใจว่าตนลืมไรลินยาหมดใจหรือยัง

กระนั้นก็ยังไม่ยอมปล่อยคนตรงหน้าไปได้...

“ค่ะ” คำตอบรับเหมือนเป็นการอนุญาต เขาจึงเริ่มจูบหล่อนอีกครั้งอย่างหิวกระหาย เพียงแค่สัมผัสร่างกายอีกฝ่ายก็เหมือนมีไฟถูกจุดในร่างกาย อาจได้ครูดีการร่วมรักแต่ละครั้งของหญิงสาวจึงพัฒนาขึ้นกว่าครั้งแรก

จนแทบจะกลายเป็นเชี่ยวชาญได้แล้ว และเขาชอบเหลือเกินยามที่พิณพรอยู่บนร่างกายจน พลางขย่มลงมาไม่หยุดจนน้ำสีขุ่นไหลเปรอะเปื้อน

เขาลืมใส่ถุงยางอนามัย!