๒ บอกรักเธอจนกว่าเธอนั้นจะยอม (๒)

บ้านไม่ให้คนแก่เหงาจนเกินไป คิดจะให้คุณย่ากลับมาอยู่บ้านใหญ่แต่ท่านก็ติดบ้านเรือนไทยเสียแล้วจนไม่อยากกลับ

“เอาไว้ก่อนนะคะ เพลงยังอยากอยู่คนเดียว”

“ไปกินข้าวกันดีกว่า น่าจะจัดโต๊ะเรียบร้อยแล้ว” คุณธิปกเอ่ยชวนทุกคนจึงพากันไปรวมตัวที่ห้องอาหารเพื่อรับประทานอาหารเย็น มีเพียงเสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยถึงจะห้ามไม่ให้คุยกันเวลากินข้าวก็ตาม

เจอหน้ากันทั้งทีมีเรื่องให้พูดมากมาย...รอยยิ้มประมุขของบ้านมีแต่ความสุข และอยากเห็นลูกสาวเป็นฝั่งเป็นฝา เผื่อจะได้อุ้มหลานตาบ้าง

พอกินข้าวเสร็จสองสาวก็ไปห้องพิณพรเพื่อลองชุด ซึ่งแต่ละชุดค่อนข้างรัดรูปและเปิดร่างกายพอสมควร เข้าใจแล้วว่าทำไมพี่ชายเธอจึงไม่ยอมให้พี่สะใภ้สวมใส่ คงมีคนมองเป็นแถวแน่เลย

“หือ” ระหว่างลองชุดก็มีข้อความเข้า เธอจึงหยิบมาเปิดดูพบว่าเป็นห้องแชทของกลุ่มเพื่อนสมัยมัธยมที่ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ แต่ก็คุยกันในนี้ตลอด นัดไปเที่ยวซึ่งเธอไม่ค่อยได้ไปด้วยหรอก ไปก็ไม่สนุกเพราะไม่ค่อยสนิทแล้ว

“นี่มันอะไร” ภาพที่ถูกส่งมาในกลุ่มเป็นชายหญิงคู่หนึ่งที่เดินเคียงกันออกมาจากห้างสรรพสินค้า ใบหน้ายิ้มแย้มราวกับมีความสุขนักหนา

พิณพรซูมดูร่างสูงที่ตนรู้จักเป็นอย่างดี ต่อให้เห็นหน้าไกลเพียงใดก็รู้ว่าเขาคือหมื่นฟ้า...

ทรงกายแทบไม่อยู่จนต้องเอามือค้ำอ่างล้างหน้า จับจ้องภาพนั้นเป็นเวลานานแล้วอ่านข้อความของเพื่อนที่โต้ตอบกัน เธออยากรู้ว่าฝ่ายหญิงเป็นใครแต่เหมือนจะไม่ได้คำตอบ

ลองชุดเสร็จแล้วจึงออกไปข้างนอกเพื่อให้ไรลินยาดู หล่อนชมไม่ขาดปากบอกว่าเธอใส่แล้วสวย ดีที่ซื้อมาเป็นแบบกระโปรงสั้น ถ้าขายาวคิดว่าอาจลากพื้น ส่วนสูงของเราต่างกันมากพอสมควร

“พี่ลินคะ พี่ฟ้ามีแฟนแล้วเหรอคะ” ใช้โอกาสนี้ถามไถ่คนที่อยู่ใกล้ตัวหมื่นฟ้า แต่คิดว่าอีกฝ่ายคงไม่บอกน้องหรอก เขาคงเลือกจะปิดเงียบกระทั่งกับคนในครอบครัว

“แฟนเหรอ...ไม่นะ พี่ฟ้าโสด” ส่ายศีรษะทันที หากพี่ชายมีแฟนหล่อนก็ต้องรู้บ้างสิ คงไม่ปิดเงียบกับน้องสาวหรอก

แต่สิ่งที่ไรลินยาไม่ทราบคือพี่ชายต่างสายเลือดคิดไม่ซื่อกับตนเอง...เจ็บช้ำกับความรักจนต้องออกไปอาศัยอยู่ข้างนอก เพื่อไม่ให้ทุกข์ทรมานที่ต้องทนเห็นสามีภรรยาอยู่ด้วยกันทุกวัน

“แล้วผู้หญิงคนนี้พี่ลินรู้จักไหมคะ” รีบยื่นโทรศัพท์ให้ดูทันที ไรลินยารับมาเพ่งภาพชายหญิงคู่หนึ่ง หล่อนไม่แน่ใจว่ารู้จักอีกฝ่ายหรือเปล่า เพราะดูแล้วไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย เพื่อนของหมื่นฟ้ามีไม่เยอะและตนรู้จักหมด

ส่วนมากก็เป็นผู้ชายไม่ค่อยมีผู้หญิงเท่าไหร่ คนนี้อาจเป็นคนพิเศษหรือเปล่าถึงยิ้มกว้างยามอยู่ใกล้เสียขนาดนั้น

“ขอซูมหน่อยสิ พี่มองไม่เห็นหน้า..อือ พี่ไม่รู้จักเลย พี่ฟ้าก็ไม่ได้แนะนำด้วยสิ เอาจริงช่วงหลังพี่ฟ้าแทบไม่คุยเรื่องความรักกับพี่เลยนะ” พินิจอย่างถี่ถ้วนก็ต้องส่ายหน้า เธอเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร

สงสัยคงต้องถามพี่ชายให้รู้เรื่อแล้วล่ะ...

“เพลงนึกว่าพี่ลินรู้” รับโทรศัพท์กลับมาแล้วกล่าวเสียงอ่อย

เธออุตส่าห์รอข้อความจากเขาแต่มันก็เงียบ เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าชายหนุ่มอยู่กับหญิงอื่น ยิ้มสมเพชตนเองที่คิดถึงเขาฝ่ายเดียว ความพยายามของหล่อนหมื่นฟ้าคงไม่เห็นมันหรอก ตอนแรกก็นึกว่าเขาไม่ลืมรักแรก

แต่ที่ไหนได้...คงกำลังจะเริ่มรักครั้งใหม่สินะ

“เพลง...พี่ถามจริงๆ นะ...เพลงชอบพี่ฟ้าเหรอ” สงสัยมาตลอดแต่ก็ไม่ได้ถามให้แน่ชัด การแสดงออกของเธอค่อนข้างชัดเจนแต่คุณรุ่งวิภาคงไม่อนุญาต ฝ่ายนั้นอยากให้ลูกได้กับชายหนุ่มฐานะดี ชาติตระกูลสูงส่ง ไม่สนใจสักนิดว่าพิณพรจะรักใคร่หรือเปล่า

คำถามนั้นทำเอาร่างบางต้องครุ่นคิด ควรบอกพี่สะใภ้ดีไปตามความจริงดีหรือไม่ เก็บงำเอาไว้กับตัวเองมาโดยตลอด พยายามไม่แสดงอาการให้คนอื่นได้รู้ ทั้งที่รักเขาแทบขาดใจ...

“ค่ะ เพลงชอบพี่ฟ้า” ตอบอย่างตรงไปตรงมา ยืนยันเสียงหนักแน่นถูกใจคนฟังเป็นยิ่งนัก โดยเฉพาะแววตามั่นคงที่สบกัน เธอเชื่อว่าถ้าพี่ชายได้รักกับพิณพรคงไม่ต้องห่วงอะไรแล้วล่ะ

น่าจะเป็นห่วงฝ่ายหญิงมากกว่าที่เอาตัวเองไปผูกติดกับหมื่นฟ้ามากเกินไป

“ว่าแล้วเชียว สู้นะพี่เป็นกำลังใจให้” ตบบ่าเพื่อให้กำลังใจ เธอไม่อาจรู้ว่าพี่ของตนคิดเช่นไรกับน้องสาวคนนี้กันแน่ ถ้ามีเวลาว่างคงต้องไปสืบสักหน่อยแล้วล่ะ

“พี่ลินว่าอย่างเพลงพอจะเป็นไทป์ที่พี่ฟ้าชอบไหมคะ” พอได้เปิดอกคุยกันก็ถามเพื่อเติมกำลังใจให้ตัวเองทันที

“พี่ไม่แน่ใจเลย พี่ฟ้าเปลี่ยนไปเรื่อยไม่ได้ชอบตายตัวหรอก พี่ว่ามันอยู่ที่ใจมากกว่า...ขนาดกุญแจที่เพลงให้พี่ฟ้ายังห้อยไม่ยอมเปลี่ยนเลย เส้นชัยอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมหรอก”

“ขอบคุณที่ให้กำลังใจนะคะ” การแอบรักมันเจ็บแค่ไหนคนที่ผ่านมาแล้วเช่นหล่อนทำไมจะไม่รู้ ถึงจะมีชายมายืนเรียงหน้ากระดานให้เลือก แต่คนที่ตนรักมีเพียงผู้เดียว ถึงจะได้มาอย่างยากลำบากแต่ปลายทางแห่งความสุขช่างตื้นตันเสียเหลือเกิน

“มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอก พี่ยินดีช่วยเต็มที่เลย” เหมือนได้เพื่อนที่มาดันหลังเธอ หลังจากตัดสินใจด้วยตัวเองทุกอย่างมาตลอด

พิณพรหัวเราะในลำคอแล้วเดินมานั่งที่เตียงข้างพี่สะใภ้ เธอไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย สงสัยคงได้ที่ระบายใหม่แล้วล่ะ

“ความจริง...เพลงย้ายไปอยู่ห้องตรงข้ามพี่ฟ้าแล้วก็เปิดร้านขายเสื้อผ้าข้างคลินิกพี่ฟ้าด้วยค่ะ” บอกอย่างอาจหาญเล่นเอาไรลินยาถึงกับตาโต คิดว่าตนเองไปสมัครงานเป็นเลขานุการของธีมาเด็ดแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าพิณพรจะกล้ามากกว่า

อย่างนี้ต้องเชียร์เต็มที่...หมื่นฟ้าจะไปไหนรอด

“จริงเหรอ! มันต้องแบบนี้สิน้องพี่ ชอบแล้วก็ต้องลุยเลย ทำดีมาก!” คำพูดนั้นทำให้สาวน้อยฮึกเหิม การกระทำของเธออาจไม่ได้ถูกทั้งหมด แต่มันก็ดีกว่าไม่ได้เริ่มอะไรเลย

“แล้วพี่ธีมรู้ไหม” คนเป็นภรรยาถามอย่างสงสัย อยากรู้ว่าสามีของตนคิดเห็นเช่นไร

“เพลงก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ไม่เห็นพี่ธีมจะว่าอะไรเลย อาจจะไม่รู้ก็ได้ค่ะ” ธีมาคงสนใจแค่เรื่องธุรกิจและภรรยาเท่านั้นแหละ ไม่มายุ่งกับเรื่องของน้องสาวหรอก เธอจึงรู้สึกเป็นอิสระมากกว่าเมื่อก่อน สามารถทำอะไรตามใจตัวเองได้

“เดี๋ยวพี่จะลองหาโอกาสให้นะ แล้วสนิทกับพี่ฟ้าหรือยัง”

“สนิทแล้วค่ะ แต่พี่ฟ้าก็ยังเว้นช่องว่างเหมือนเดิม เข้าใกล้แต่รู้สึกยิ่งห่าง...เพลงไม่รู้จะทำยังไงดี” ความกลัดกลุ้มทำให้ไรลินยายิ่งอยากช่วยคนคู่นี้ให้สมหวัง ช่วงนี้หล่อนไม่ได้เข้าไปทำงานในบริษัทและค่อนข้างว่างอยู่เสียด้วยสิ

“พี่จะหาวิธีช่วยเอง เรื่องเป็นแม่สื่อไว้ใจพี่ได้เลย”

ลองเป็นกามเทพก็คงไม่เสียหายอะไรหรอก ดีเสียอีกจะได้ดองกันอีกชั้น เป็นสองคู่ชูชื่นไปเลยคุณพ่อทั้งสองคงดีใจ...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ตอนแรกว่าจะนอนที่บ้านแต่หล่อนนอนไม่หลับ มัวแต่กังวลเรื่องผู้หญิงที่เดินข้างกายเขาจนต้องหาเรื่องออกจากบ้านยามค่ำคืน แล้วมาเคาะประตูห้องของชายหนุ่มถึงจะมีคีย์การ์ดที่เขาให้อีกใบก็ตาม

นี่คือเรื่องที่พิณพรดีใจเป็นอย่างมาก หมื่นฟ้ายอมให้ตนถือคีย์การ์ดห้องของเขา สามารถเข้าออกได้ตามใจชอบ โดยให้เหตุผลว่ารำคาญไม่อยากมาเปิดประตูบ่อย อย่างไรหล่อนก็หาข้ออ้างเพื่อเข้าห้องเขาตลอดอยู่แล้ว