๑ จะให้เธอจนกว่าเธอจะรับ (๓)

ของโปรดเขาทั้งนั้นเลย...

“ไม่ต้องหรอก แค่นี้ก็พอแล้ว” เห็นเธอทำหน้ายุ่งเขาก็ปฏิเสธ ไม่อยากให้มันยุ่งยากไปมากกว่านี้ ตนเองไม่ได้ต้องการของกินมากมาย ความจริงเขาสามารถซื้อกินเองได้แต่หล่อนก็ยังขยั้นคะยอจะทำอาหารเที่ยงมาให้เอง

หมื่นฟ้าเริ่มกลัวว่าถ้าปล่อยให้พิณพรถลำลึกไปมากกว่านี้...มันจะไม่เป็นการดีกับตัวเอง แต่เขาก็ยังไม่กล้าจะปล่อยหล่อนไปเช่นเดียวกัน

อาจเพราะติดใจในร่างกายหรืออยู่ใกล้มือคว้าง่ายก็ไม่อาจทราบ

“ไม่ได้สิคะ อุตส่าห์ปอกไว้อย่างดี น่าจะลืมไว้ที่ร้าน...เดี๋ยวเพลงไปเอาแป๊บเดียวค่ะ” รีบวิ่งออกนอกร้านเพื่อไปหยิบของที่ตนเองลืมเอาไว้

ข้างคลินิกยัวร์สมายจะมีร้านเสื้อผ้าคัลเลอร์ฟูล ที่รับซื้อมาจากแบรนด์ที่เพิ่งเริ่มก่อร่างสร้างตัว เอามาทำการตลาดและเปิดขายให้วัยรุ่นได้จับจ่าย เน้นเสื้อผ้าสีสันสดใส เหมาะกับทุกลุคและสามารถปรับเปลี่ยนตามความชอบได้

ตอนแรกที่มาเปิดร้านก็เพราะต้องการอยู่ใกล้หมื่นฟ้า ทว่าธีมาที่เป็นคนลงทุนบอกชัดเจนว่าสามเดือนต้องได้กำไรมากกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ไม่อย่างนั้นจะถอนทุนคืนและไม่ยอมให้เปิดขาย เธอจึงทำทุกวิถีทางเพื่อดึงยอดให้ได้

เรียกว่าแทบไม่สนใจหมื่นฟ้าและเร่งทำงานเสื้อผ้า ดึงคนเก่งเข้ามาร่วมงานจนกำไรทะลุเป้า เริ่มเป็นที่รู้จักในหมู่วัยรุ่น เข้ามาอุดหนุนเพราะเห็นว่าเนื้อผ้าดี ชุดสวยที่สำคัญคือราคาไม่แพง สามารถจับต้องได้

“น้องเพลงพี่นึกว่าจะไปกินข้าวกับหมอฟ้าซะอีก” เข้ามาในร้านก็เห็นพนักงานกำลังขายเสื้อผ้าให้ลูกค้า หล่อนจึงรีบเข้าไปห้องทำงานของตัวเองเพื่อหากล่องผลไม้ที่อุตส่าห์ทำไว้ แต่กลับไม่เจอ

พอเข้ามาห้องอาหารด้านหลังก็เห็นพนักงานสองคนกำลังนั่งรับประทานอาหารอย่างเร่งรีบ เพราะต้องออกไปช่วยหน้าร้าน ลูกค้ามักจะมาจับจ่ายช่วยเที่ยงและตอนเย็นเป็นจำนวนมาก จึงต้องเตรียมพร้อมตลอดเวลา

แต่ท้องก็ต้องอิ่มด้วยเพื่อจะได้ทำงานให้มีประสิทธิภาพ จึงแบ่งเวลารับประทานอาหารเพื่อจะได้มีคนเฝ้าหน้าร้าน

“กำลังจะไปค่ะ แต่เพลงลืมผลไม้เอาไว้ มีใครพอจะเห็นกล่องทัพเพอร์แวร์สีเขียวเหลืองไหมคะ เพลงน่าจะลืมไว้ที่ห้องแต่หาแล้วไม่เจอ” มองรอบห้องครัวแต่กลับไม่พบ

“พี่เห็นแช่อยู่ในตู้เย็นค่ะ เดี๋ยวพี่ไปเอา..” คนที่กำลังนั่งกินข้าวชี้ไปยังตู้เย็น แล้วจะลุกไปเอาให้แต่เจ้าของร้านก็รีบโบกมือปฏิเสธ

“ไม่เป็นไรค่ะพี่แก้ม เพลงเอาเองดีกว่า” เปิดประตูตู้เย็นแล้วเห็นกล่องทัพเพอร์แวร์ที่ตามหาก็ยิ้มออก หล่อนหยิบออกมาถืออย่างหวงแหน ลืมเสียสนิทว่าเมื่อเช้าแช่เอาไว้เพื่อที่ว่ามันจะได้เย็น ยามที่หมื่นฟ้ากินจะได้รู้สึกสดชื่น

“พี่เพลงไม่กินข้าวกับพวกเราเหรอคะ” พนักงานรุ่นน้องอีกคนถาม อาหารตรงหน้าเน้นไปทางปักษ์ใต้ รสชาติเผ็ดร้อนเน้นเครื่องเทศน์ บางอันเผ็ดมากจนเธอต้องดื่มน้ำคำแล้วกินข้าวคำ

“ไม่หรอกจ้ะ ช่วงนี้พี่ไดเอท”

“อะไรกันน้องเพลง ไดเอทอีกแล้วเหรอ นี่ก็ผอมจนจะปลิวตามลมอยู่แล้วนะคะ จะอดอะไรอีก หนูต้องกินให้เยอะค่ะ” มองรูปร่างแบบบางก็อยากเชื่อว่าจะต้องลดหุ่นอีก ถ้าผอมกว่านี้เกรงว่าจะเหลือกระดูกน่ะสิ

“ไม่เอาหรอกค่ะ ใส่เสื้อผ้าโชว์เอวทีไรพุงออกตลอดเลย”

“อวบอิ่มกำลังดีค่ะ” พยายามให้กำลังใจอีกฝ่าย ซึ่งหญิงสาวก็ยังไม่มั่นใจในตัวเองอยู่ดี จึงรีบตัดบทเพราะตัดสินใจมาดีแล้วว่าจะลดหุ่น

“เดี๋ยวเพลงไปหาพี่ฟ้าก่อนนะคะ กินให้อร่อยน้า ช่วงบ่ายมาลุยงานกัน” ยิ้มให้พนักงานทั้งสองคนแล้วรีบออกจากร้านเพื่อไปหาหมื่นฟ้า รอยยิ้มประดับใบหน้าสวยแล้วค้อมศีรษะให้ประชาสัมพันธ์ที่อยู่หน้าคลินิก

หล่อนเข้ามาบ่อยจนรู้จักพนักงานคลินิกทันตกรรมแทบจะทุกคนแล้ว ใช้โอกาสนี้ผูกมิตรไว้เพื่อเป็นประโยชน์ต่อตนเอง ซื้อใจด้วยสิ่งของเล็กน้อยก็ไม่ได้เสียหายมากนัก

เดินมายังสุดทางแล้วเปิดประตูเข้าไปที่ห้องพักสำหรับหมอ ทันได้ยินเสียงพูดคุยของชายหญิงคู่หนึ่งในห้อง จำได้ว่าผู้ชายคือหมื่นฟ้าไม่ผิดแน่...

แต่ผู้หญิงเป็นใครกันล่ะ

คลินิกยัวร์สมายนอกจากหมอม่อนที่เป็นผู้ชาย และหมอตาลที่เป็นผู้หญิงซึ่งมีแฟนแล้วก็ไม่น่ามีใครอื่นไม่ใช่เหรอ แล้วหญิงตรงหน้าเธอก็ไม่ใช่พี่ตาลเสียด้วย แล้วอีกฝ่ายเป็นใครกันล่ะ

“รสชาติโอเคเลยนะ ไม่ได้อร่อยจัดน่าจะอยู่ในช่วงพัฒนาฝีมือ ซุปกิมจิอร่อยดี” มือชะงักที่ลูกบิดประตู รอฟังคำตอบจากชายหนุ่มว่าเขาจะพูดอะไร

“อร่อยก็กินเยอะๆ สิ คนไข้เยอะไม่ใช่เหรอ” เสียงที่พูดอ่อนโยนกว่ายามพูดกับเธอเสียอีก พิณพรเม้มปากที่กำลังสั่นแล้วรอฟังบทสนทนาของคนทั้งคู่ เหมือนคนที่จับได้ว่าแฟนมีกิ๊ก แต่น่าเสียดายที่เธอกับเขาไม่ได้มีสถานะใดต่อกัน

นอกจากคู่นอน...

“อือ เยอะมากเลย ขอกำลังใจจากฟ้าหน่อยนะ”

“อ่ะ กำลังใจเป็นกุ้ง เอาไปกินสิ” กุ้งตัวโตคงถูกตักให้หญิงสาวคนนั้น ทำเอาร่างบางปวดหนึบที่หัวใจ แค่ฟังเสียงก็ทั้งโมโหทั้งน้อยใจ ถ้ามองภาพด้วยหล่อนคงได้เปิดศึกกับอีกฝ่ายแน่

“ฟ้าอ่ะ แต่กินก็ได้ อืม อร่อยมาก...อร่อยตรงที่ฟ้าตักให้” คำพูดหยอกล้อแค่ฟังก็รู้ว่าฝ่ายหญิงคิดไม่ซื่อ แต่เริ่มสงสัยว่าเขาจะเล่นด้วยหรือเปล่า หล่อนไม่ต้องการแบ่งปันเขาให้กับใครนอกจากตัวเอง

หมื่นฟ้าต้องเป็นของเธอเท่านั้น...เมื่อคุยและตกลงกันอย่างชัดเจนแล้วเขาก็ไม่ควรไปยุ่งกับคนอื่นสิ เธอยังไม่ยุ่งกับผู้ชายคนไหนเลย

“เฮ้อ เพ้อเจ้อ”

“พี่ฟ้าคะ ผลไม้มาแล้วค่ะ” ตัดสินใจผลักประตูเข้ามาด้วยรอยยิ้มหวาน ปัดความหม่นหมองออกไปจนหมดสิ้น แล้วเข้ามานั่งข้างหมื่นฟ้าพร้อมเปิดกล่องผลไม้ให้เขาด้วยท่าทีสนิทสนม จนสาวอีกคนที่อยู่ด้วยหน้าเหวอ

มองดูปราดเดียวก็เริ่มหวั่นใจ ชุดที่อีกฝ่ายสวมใส่อยู่ในตำแหน่งของหมอฟัน ทั้งยังหน้าตาสะสวยอีกต่างหาก ทำงานด้วยกันแถมยังได้ใกล้ชิด...

หล่อนกลัวเหลือเกินว่าคำว่าเพื่อนร่วมงานมันอาจจะเปลี่ยนไป

“สวัสดีค่ะ เพลงนะคะ เปิดร้านเสื้อผ้าอยู่ข้างๆ นี่เองค่ะ...แล้วก็เป็นคนทำอาหารมาให้พี่ฟ้าด้วย” แนะนำตัวเองทันที ยิ้มแย้มเหมือนไม่ได้คิดอะไรทั้งที่หวั่นใจเป็นอย่างมาก พยายามไม่แสดงอาการให้ฝ่ายตรงข้ามรู้

“อ้อ หอมค่ะ เพิ่งมาเป็นหมอฟันที่นี่ได้สองวัน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” คุณหมอแนะนำตัวเองบ้าง หอมหมื่นลี้ มาลีพรรณเป็นเพื่อนร่วมสถาบันเดียวกันกับหมื่นฟ้า และเบื่อการทำงานกับครอบครัวจึงมาสมัครงานกับเพื่อน เขาก็ยอมรับเธอทันทีอย่างไรก็รู้จักกันและเห็นว่าหญิงสาวเก่งแค่ไหน

น่าจะทำเงินให้คลินิกของตนได้ไม่น้อยเลยทีเดียว ไม่สนใจว่าเธอจะคิดอย่างไรกับเขา เพื่อนหรือมากกว่านั้น...

“ค่ะ” ยิ้มรับเพียงเท่านั้นแล้วยื่นผลไม้ไปตรงหน้าหมื่นฟ้า เหมือนเป็นการบังคับให้เขากินกรายๆ แต่ชายหนุ่มก็รีบหาทางออกอย่างรวดเร็ว

“ขอตัวไปดูเคสช่วงบ่ายก่อนนะ” ลุกจากเก้าอี้แล้วใช้คนไข้เป็นข้ออ้าง แถมคำพูดนั้นยังหันไปบอกหอมหมื่นลี้แทนที่จะเป็นเธอ

“พี่ฟ้าไม่กินต่อเหรอคะ” รีบถามเสียงหลง พยายามดึงความสนใจเขามาที่ตนเอง

“อิ่มแล้ว เธอกินเถอะ” บอกเพียงเท่านั้นก็เปิดประตูออกจากห้อง เหลือเพียงสองสาวที่นั่งมองหน้ากัน

“ขอตัวก่อนนะคะ” แล้วคุณหมอคนสวยก็ออกไปข้างนอกปล่อยหล่อนให้นั่งมองอาหารเพียงลำพัง ด้วยใจที่เริ่มแตกร้าวมากขึ้นเรื่อยๆ