๑ จะให้เธอจนกว่าเธอจะรับ (๑)

๑

จะให้เธอจนกว่าเธอจะรับ

ห้องแถวใกล้ห้างสรรพสินค้าดังกลางเมือง มีร้านมาเปิดมากมายเพื่อให้ผู้คนเข้ามาจับจ่าย ทั้งร้านอาหาร ร้านเสื้อผ้า ร้านรองเท้า สิ่งอุปโภคบริโภคที่จำเป็นในชีวิตประจำวัน กลุ่มคนที่ส่วนมากจะเป็นวัยเรียนและวัยทำงาน

ยามเย็นจะมีคนเดินกันให้ควั่ก จนพ่อค้าแม่ค้าแทบทำงานไม่ทัน ห้องแถวอัดแน่นไปด้วยผู้คน โดยเฉพาะคลินิกทันตกรรมที่มาเปิดได้ห้าปีและลูกค้าก็เพิ่มเยอะขึ้นจนคุณหมอฟันทำงานแทบไม่ได้พักเหนื่อย

‘ยัวร์สมาย’ เป็นชื่อร้านที่ใครต่างก็รู้จักอย่างดี เด็กนักเรียนมีผู้ปกครองพาเข้ามาใช้บริการ นักศึกษาหรือวัยทำงาน ความโด่งดังนอกจากหมอฝีมือดีแล้วยังล่ำลือถึงความหล่อเหลาของหมอฟันที่ชื่อหมื่นฟ้าอีกต่างหาก

เขาเหมือนแบรนด์แอมบาสเดอร์ของคลินิกก็ไม่ผิดนัก คนส่วนมากมักเข้ามาถามถึงหมอฟ้าผู้เลื่องชื่อจนเป็นที่น่าหมั่นไส้ให้หมอคนอื่นเอามาแขวะซึ่งหน้า แต่ส่วนมากก็เป็นเพื่อนกันไม่ได้จริงจังในคำพูดเท่าไหร่นัก

“ไม่รู้คิดถูกหรือผิดที่มาหุ้นกับมึงเปิดคลินิก ใครเข้ามาก็ถามหาแต่หมอฟ้า หมอฟ้าคนหล่ออยู่ไหมคะ หมอม่อนก็หล่อเหมือนกันนะครับ ตอนอยู่คณะเป็นถึงนักกีฬาไม่อยากจะคุย” หมอม่อนหรือชื่อจริงคือชาม่อน นามเลื่องลือ หุ้นส่วนคนสำคัญของเขาที่รู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย

ด้วยนิสัยเป็นคนคุยสนุก มีเส้นสายและร่ำรวยจึงชวนหมื่นฟ้าที่หน้าตาหล่อเหลามาทำคลินิกด้วยกัน ตอนแรกร่างสูงก็ปฏิเสธแต่ทนลูกตื้อไม่ไหวจนต้องยอมตกลง ไม่คิดเลยว่ามันจะสร้างกำไรให้ตนเองเป็นกอบเป็นกำ

เขาสามารถซื้อคอนโดมิเนียม ออกมาอยู่คนเดียวได้ ไม่อย่างนั้นคงหน้าชื่นอกตรมมองดูน้องสาวหวานกับคนรัก แค่ทนแสดงความยินดีได้ก็เก่งมากแล้ว

ได้ข่าวว่าไรลินยากำลังตั้งครรภ์...เขาก็เมาเหล้าจนเป็นเหตุให้เกิดเรื่องราววุ่นวายกับผู้หญิงที่ตนไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวอย่างพิณพร

“มึงกำลังคุยอยู่” ส่ายศีรษะอย่างเอือมระอา ตอนนี้พวกเขาอยู่ห้องพักสำหรับหมอฟัน ซึ่งความจริงสองหนุ่มมีห้องทำงานของตัวเองแต่ไม่ค่อยได้เข้าไปเท่าไหร่ ส่วนมากก็อยู่ห้องทันตกรรมของตนเอง แล้วก็มารวมกันที่ห้องพัก

“แล้วมึงทำฟันให้คนไข้เสร็จแล้วเหรอ”

“อือ แต่บ่ายมีอีกหลายเคสเลย คิดว่าน่าจะได้กลับค่ำเหมือนเดิม” หมื่นฟ้ากลับค่ำเป็นปกติ ช่วงแรกเขาขับรถยนต์มาเอง แต่หลังจากรถติดและเสียค่าน้ำมันแพงก็เลือกจะใช้รถไฟฟ้าเพื่อประหยัดเงินและเวลาในการเดินทาง อีกอย่างคอนโดมิเนียมของตนกับคลินิกก็ไม่ได้ไกลกันมาก

บางทีอาจจะต้องพิจารณานำรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดทิ้งไว้บ้านมาใช้เสียแล้ว อย่างนั้นน่าจะประหยัดทั้งเวลาและน้ำมัน

“โธ่ น่าสงสาร...กูก็ไม่ต่างหรอก แล้วนี่มึงจะไปกินข้าวเที่ยงที่ไหน ให้กูสั่งเผื่อไหม..” กดโทรศัพท์เตรียมพร้อมสั่งอาหารเที่ยงให้เพื่อน แต่ยังไม่ทันจะได้กดเลือกประตูห้องก็ถูกเปิดออกเสียก่อน พร้อมหญิงสาวหน้าตาน่ารักที่เห็นหน้าค่าตาบ่อย

แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นยิ้มกรุ่มกริ่ม มองเพื่อนสลับกับสาวน้อยที่เห็นตั้งแต่หญิงสาวยังอยู่ชั้นมัธยมศึกษาจนเรียนจบแล้วมาเปิดร้านเสื้อผ้าอยู่ข้างกัน

ใช่แล้วล่ะ...พิณพรออกจากงานที่บริษัท ขออนุญาตพี่ชายเพื่อมาเปิดร้านขายเสื้อผ้าติดกับคลินิกทันตกรรมของหมื่นฟ้า

“พี่ฟ้า...ข้าวเที่ยงมาส่งค่ะ” ชูกระเป๋าให้เขาดูพลางค้อมศีรษะให้คุณหมอม่อนที่ยิ้มให้หล่อนเช่นเดียวกัน

“คงไม่ต้องแล้วล่ะ” บอกเพื่อนเสียงเรียบแล้วถอนหายใจยามเห็นร่างบางเข้ามาในห้องพักของตนเอง

หล่อนเข้ามาทำความรู้จักเพื่อนร่วมงานของเขาตั้งแต่วันแรกที่มาเปิดร้าน นำเสื้อผ้ามาให้จนสนิทสนมกับผู้ช่วยทั้งหลาย พูดคุยกับแม่บ้านและบางครั้งยังมาช่วยอำนวยความสะดวกกับคนไข้ประหนึ่งเป็นหุ้นส่วนอีกคน

หลังจากค่ำคืนนั้นผ่านมาได้หลายเดือน พิณพรก็ทำตัวใกล้ชิดเขา ย้ายมาอยู่ห้องตรงข้ามทั้งยังเอาอาหารเช้ามาแขวนไว้ประตู บ่อยครั้งเข้าก็กลายเป็นความเคยชินแล้วหมื่นฟ้าก็ถลำลึกให้หล่อนเป็นคู่นอนของตน

หล่อนนั่งตรงข้ามร่างสูงก่อนจะมองเขาที่ทำหน้าเรียบเฉย ยังคงเย็นชาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนต่างจากครั้งที่เธอยังเป็นเด็ก หมื่นฟ้ายังแทนตัวเองว่าพี่ จนกระทั่งวันที่ตื่นมาโดยมีหล่อนนอนข้างกาย คำสรรพนามก็ถูกเปลี่ยน

ดวงตาที่ใช้มองกันเหมือนคนเหินห่างทั้งที่นอนข้างกันเกือบทุกคืน...

“พี่ฟ้า” ผละริมฝีปากออกจากกัน ก่อนที่หญิงสาวจะละเมอเรียกชื่อเขา ส่วนสูงที่ต่างทำให้หล่อนต้องเงยหน้าเพื่อมองร่างหนา มือเล็กเกาะเกี่ยวแขนล่ำเอาไว้ไม่ยอมปล่อย กลัวว่าตนจะล่วงลงไปกองบนพื้น

หลังจากเหตุการณ์ที่เขาเมาแล้วเผลอละเมอเรียกชื่อเธอเป็นหญิงอีกคน พิณพรใช้โอกาสนี้ยัดเยียดตัวเองให้แก่ชายหนุ่ม โดยไม่สนใจสักนิดว่าตนจะเจ็บปวดมากเพียงใด เสียงของเขาพร่ำหาคนที่อยู่ในดวงใจขณะที่กระแทกร่างเธอแทบแหลก

ความสุขที่โอบล้อมด้วยความเจ็บปวดมันเป็นเช่นนี้เอง หล่อนรับรู้อย่างสุดซึ้งแต่ก็ยังอยากจะลองเล่นกับไฟ

คราวนี้เขาไม่ได้เมาและมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน เราก็ได้จูบกันอีกครั้งโดยมีสาเหตุจากการที่เขาผิดหวังในความรัก รสชาติจูบมันจึงขมปร่าไม่มีความเสน่หาสักนิด

“ฉันจะถามเธออีกครั้งว่ายอมเป็นแค่คู่นอนของฉันหรือเปล่า เรื่องระหว่างเราจะไม่มีความรู้สึกหรือพัฒนามากไปกว่านั้น” หัวใจสาวเจ้ากระตุกยามฟังจบ ความสัมพันธ์ของเราจะไม่มีคำว่ารักอย่างนั้นเหรอ

ปากจิ้มลิ้มสั่นขณะที่ดวงตากลมก้มต่ำมองแผงอกหนาที่อยู่ตรงหน้า กลิ่นกายชายโชยเขาจมูก ใกล้จนเธอไม่อาจตัดสินใจอย่างมีสติตอนนี้ได้ มือของเขาลดลงจากการประคองใบหน้าหวานทิ้งลงข้างลำตัว เพื่อรอให้อีกฝ่ายตัดสินใจ

“หมายถึง..แค่มีเซ็กส์กันเหรอคะ” ช้อนตาขึ้นมองคนตัวสูง ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

“ใช่” พยักหน้าด้วยเสียงหนักแน่น เขายื่นข้อเสนอที่เป็นเหมือนแอปเปิ้ลอาบยาพิษให้หล่อน หมื่นฟ้ารู้ดีว่ามันใจร้ายมากเพียงใด แต่เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้เขาก็อยากได้ความแน่นอนของหญิงสาวตรงหน้าเช่นกัน

เพื่อไม่ให้หล่อนคิดไปไกลว่าจะได้เป็นแฟน เพราะตนไม่ได้มีใจเสน่หาต่อพิณพรสักนิด ยอมรับว่ายังลืมไรลินยาไม่ได้ถึงอีกฝ่ายจะแต่งงานจนตั้งท้องแล้วก็ตาม

“ถ้าเพลงไม่ยอม..” ลองหยั่งเชิงเขา

“ฉันก็ไม่ได้บังคับ” ร่างหนาผละออกห่างทันที ถึงจะเสียดายรสจูบเมื่อครู่แต่เมื่อหญิงสาวปฏิเสธเขาก็ไม่มีเหตุผลต้องอ้อนวอน อย่างไรเราก็เหมือนคนแปลกหน้าต่อกันอยู่แล้ว

“พี่ฟ้าจะไปหาคนอื่นหรือเปล่า” คว้าแขนหนาเอาไว้ เธอจ้องเขาเหมือนต้องการอ่านลึกลงไปข้างในใจของชายหนุ่ม

“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ” ปลดมือเล็กออกแล้วจะเดินไปยังห้องนอนของตัวเอง แต่พิณพรกลับวิ่งเข้ารั้งไว้ด้วยการกอดทางด้านหลัง หญิงสาวรู้สึกว่าถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ตนอาจเสียหมื่นฟ้าไปให้ผู้หญิงคนอื่น

ถึงเขาจะรักไรลินยาแต่มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว แค่อยู่ข้างร่างสูงเพื่อรอวันที่เขาจะลืมรักครั้งเก่ามันคงไม่ยากเท่าไหร่

“เพลงยอมค่ะ เพลงยอมทุกอย่างแค่พี่ฟ้าอย่าไปหาคนอื่นเลยนะ” พิณพรยอมทิ้งศักดิ์ศรีทุกอย่างเพื่อผู้ชายคนเดียว เธอแอบชอบเขามาตั้งนานจนก่อตัวเป็นความรักยากจะถอน เมื่อโอกาสถูกยื่นมาตรงหน้ามีหรือจะไม่คว้าไว้

หล่อนขอเป็นคู่นอนของเขา...เพียงคนเดียว

“เซ็กส์ของฉันจะไม่มีความอ่อนโยน ไม่มีความรู้สึกเข้ามาเกี่ยวข้อง เธอยอมเหรอ” ปลดมือบางออกแล้วหันมาเผชิญหน้ากับหล่อน ถามย้ำอีกครั้งเพื่อให้หญิงสาวได้ไตร่ตรองดูว่าควรเดินหน้าต่อดีไหม

“ค่ะ เพลงยอม ขอแค่พี่ฟ้ามีเพลงคนเดียว” ไม่ต้องหยุดคิดก็ยอมรับข้อเสนอของเขาทุกอย่าง หล่อนยอมเจ็บขอแค่ได้เข้าใกล้หมื่นฟ้าสักนิดก็ยังดี

“ได้ งั้นเริ่มเลยดีกว่า” สำหรับเขาแล้วพิณพรก็เป็นเหมือนตุ๊กตา...เธอยอมตกลงตามข้อเสนอของเขาไม่ไตร่ตรองให้ดีว่าการใกล้ชิดที่ไม่มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้องมันจะยิ่งทำให้ตนเองเจ็บมากกว่าเดิมเสียอีก

ผลักร่างบางลงไปบนโซฟาที่อยู่ใกล้มากกว่าห้องนอน เขาไม่เสียเวลาจะอุ้มหล่อนแล้วเดินไปห้องส่วนตัว และเมื่อพิณพรนอนลงจากการถูกเขากระชากแขน ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะถอดเสื้อยืดของเธอออกอย่างรวดเร็วโดยคนใต้ร่างให้ความร่วมมือ