บทนำ

บทนำ

กลิ่นหอมของอาหารเช้าให้ร่างบางที่นอนหลับใหลบนเตียงค่อยลืมตาตื่น แขนเรียวกวาดไปยังที่ว่างข้างกาย แต่คนที่ได้นอนกอดยามค่ำคืนกลับอันตรธานไปเสียแล้ว กายแบบบางจึงค่อยหยัดนั่งบนเตียงพลางมองห้องกว้างที่เข้ามาอยู่จนชิน

เหยียดแขนจนสุดแล้วบิดตัวเพื่อไล่ความเมื่อยล้า เอื้อมไปหยิบชุดคลุมเพื่อปกปิดร่างกายเปลือยเปล่า จากนั้นจึงรีบสวมสลิปเปอร์แล้วเปิดประตูห้องนอนออกไปข้างนอก

คอนโดมิเนียมแห่งนี้มีขนาด 68 ตารางเมตร ไม่ได้ดูเล็กจนเกินไปและไม่ใหญ่จนดูแลเองไม่ได้ ทุกห้องแยกสัดส่วนชัดเจนอาจไม่มีผนังมากั้นเป็นห้อง แต่ก็ค่อนข้างอยู่อย่างสะดวกสบายพอสมควร

หญิงสาวยกมือกอดอกขณะยืนพิงโต๊ะอาหารแล้วมองเข้าไปยังโซนห้องครัว แผ่นหลังกว้างที่น่าซุกซบ...รู้ว่าเขากำลังทำอาหารเช้าสำหรับสองที่

“ทำไมตื่นเช้าจังคะ” เดินเข้ามากอดเขาจากทางด้านหลัง คนที่กำลังง่วนอยู่หน้าเตาเหลียวมองหล่อนแต่เห็นเพียงศีรษะก็แอบอมยิ้ม อยากกอดตอบแต่ก็ต้องดูไข่ดาวให้สุกพอดี ไม่ให้ไข่แดงตรงกลางแตกแล้วหน้าตาไม่น่ารับประทาน

สูดดมกลิ่นกายชายเข้าเต็มปอด หล่อนเคยฝันว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน แล้วมันก็เป็นจริง...

พี่ฟ้า...หมื่นฟ้า พิชาญเมธ คือแฟนหนุ่มของเธอ

จากรักครั้งแรกแปรเปลี่ยนมาเป็นแฟนคนแรก และคงรวมไปถึงสามีเพียงคนเดียวของหล่อนในอีกไม่ช้า ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามที่ควรจะเป็น ซึ่งทำให้เธอมีความสุขมาก

“ตื่นแล้วเหรอ พี่ทำอาหารเช้าให้หนูกินด้วยนะ” ไข่ดาวสุกได้ที่ก็ตักจากกระทะแล้วมาวางลงบนจานที่มีไส้กรอก แฮม เบคอน ขนมปังปิ้งจัดอย่างเป็นระเบียบ

เธอผละออกเพื่อให้เขาทำอาหารสะดวก ชายหนุ่มหยิบจานไปวางไว้โต๊ะอาหารสำหรับสี่ที่ แต่ปกติก็จะมีพวกเขาแค่สองคน

ดวงตากลมเบิกกว้างกว่าปกติเล็กน้อย มองอเมริกันเบรกฟาสต์ที่คนรักตั้งใจทำ ทั้งยังมีน้ำส้มคั้นของโปรด สลัดผักสีสันสดใส ทุกอย่างเขาเตรียมเองตั้งแต่เช้ากลัวว่าหญิงสาวจะหิว สร้างความปลื้มปิติให้ร่างบางเป็นอย่างมาก

“ไหนดูสิ น่ากินแล้วรสชาติจะอร่อยหรือเปล่า” นั่งลงที่ประจำของตนเองแล้วเริ่มหยิบช้อนและส้อม หมื่นฟ้าเดินไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามหล่อน พลางจ้องมองคนรักที่เริ่มจากการหั่นไส้กรอกและแฮมเข้าปากตัวเองอย่างเชื่องช้า

“เป็นยังไง หน้าตาพอดูได้แต่รสชาติไม่รับประกัน...ว่าจะอร่อยหรือเปล่า” พูดตามน้ำไปอย่างนั้นเพราะทุกอย่างที่ทำแทบไม่ได้ปรุงเอง เขาแค่จัดการเอาลงไปทอดหรือปิ้งให้สุกก็เท่านั้น แต่เห็นหล่อนอยากชมก็เลยไม่ได้เอ่ยแทรกให้เสียบรรยากาศแสนหวาน

“แค่เป็นพี่ฟ้าทำก็อร่อยหมดนั่นแหละค่ะ ถ้างั้นหนูขอกินเลยได้ไหมคะ” สุดท้ายก็จบลงที่เขาถูกชมเหมือนเดิม สำหรับพิณพร ผกายฤทธิ์แล้ว พี่ฟ้าของเธอเก่งไปหมดทุกอย่าง

“ได้สิคะ ให้หนูหมดนี่เลยนะ” ไส้กรอกที่อยู่ในจานของเขาถูกนำไปวางบนจานของเธอ ทั้งยังหั่นเป็นชิ้นพอดีคำด้วยความใส่ใจ แววตากลมมองแฟนหนุ่มด้วยความรักใคร่เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมอีก หัวใจทั้งสี่ห้องมอบให้เขาจนหมดแล้ว

และมันเป็นของหมื่นฟ้าเพียงผู้เดียวมาโดยตลอด...

“รักพี่ฟ้า” บอกรักเป็นเรื่องปกติ แต่กลั่นออกมาจากใจทุกครั้ง เล่นเอาร่างหนาต้องเอื้อมมือไปลูบศีรษะมนอย่างเอ็นดู

“พี่ก็รักหนูค่ะ” เพียงเท่านี้หล่อนก็มีความสุขมากแล้ว พิณพรรับประทานอาหารเช้าอย่างมีความสุขกับคนที่ตัวเองรัก

คำที่รอคอยมานานได้ยินกับหูมันดีอย่างนี้เอง...เพลงรักพี่ฟ้านะคะ

เสียงน้ำกระทบพื้นทำให้หล่อนตื่นจากฝันแสนหวาน เปลือกตาค่อยเปิดรับแสงยามเช้าที่สว่างจ้ากว่าปกติ ม่านทึบถูกเปิดออกทำให้ต้องรีบดูเวลาข้างหัวเตียงพบว่าเจ็ดโมงครึ่งแล้ว สายจนเธอต้องรีบลุกจากเตียงกว้างเพื่อไปทำอาหารเช้าให้เจ้าของห้อง

ร่างกายที่เปลือยเปล่าถูกสวมทับด้วยเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นของหล่อนที่ใส่เข้ามา ความจริงก็อยากใส่เสื้อผ้าของเขาตามที่ใฝ่ฝัน แต่พอรู้ว่าเขาเอาชุดเหล่านั้นทิ้งทันทีก็ไม่เคยคิดจะเอาของอีกฝ่ายมาใส่ พี่ฟ้าคงรังเกียจเธอมากจนไม่อยากใช้ของร่วมกัน

แต่แปลกที่ยังนอนกับผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้...

“โอ๊ย” ระหว่างทอดไข่ดาวน้ำมันก็กระเด็นใส่ สงสัยเปิดไฟแรงเกินไปจนต้องลดให้เป็นระดับกลาง พยายามทำทุกอย่างโดยเร็วที่สุดก่อนชายหนุ่มจะออกจากห้องนอน เขาเริ่มงานแปดโมงครึ่งแต่ก็มักไปถึงที่ทำงานตอนแปดโมงเพื่อเตรียมตัวก่อนเข้ารักษาคนไข้

หมื่นฟ้าเป็นทันตแพทย์ที่ร่วมหุ้นกับเพื่อนแล้วเปิดคลินิกทันตกรรมของตัวเอง ดูเหมือนกิจการของเขากำลังไปได้ด้วยดี มีคนไข้เป็นจำนวนมาก โด่งดังจากการบอกเล่าปากต่อปากถึงความมือเบาของคุณหมอ ทั้งยังหล่อเหลา สุภาพ รอยยิ้มอ่อนโยนนั่นอีก

ทุกอย่างที่หล่อนไม่เคยได้เห็นจากเขาเลย...

“พี่ฟ้าคะ กินข้าวเช้าก่อนไหมคะ” ทำทุกอย่างเรียบร้อยพอดีกับประตูห้องนอนถูกเปิดออก ใบหน้าหวานแย้มยิ้มให้คนตรงข้ามแต่เขากลับทำเพียงมองอาหารบนโต๊ะแล้วถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย บอกกี่ครั้งหล่อนก็ไม่เคยจะฟังเลยว่าตนไม่ชอบกินข้าวเช้า ก็ยังขยันทำให้หงุดหงิดอยู่เรื่อย

“เก็บกวาดด้วย” ตอบเพียงเท่านั้นแล้วเดินไปหน้าประตู เปลี่ยนจากสลิปเปอร์เป็นรองเท้าหนังเนื้อดีที่ได้เป็นของขวัญวันเกิดจากน้องสาว เขาดูแลรักษามันอย่างดีมาโดยตลอด รักทะนุถนอมยิ่งกว่ารถราคาสามล้านที่ซื้อมาขับ

“เดี๋ยวค่ะ พี่ฟ้าจะไม่กินก่อนเหรอคะ” ร่างบางเดินไปหาเขาแล้วถามด้วยแววตาอ้อน พยายามใช้มารยาทุกอย่างเพื่อรั้งชายหนุ่มเอาไว้

“ไหม้ขนาดนั้นใครจะกินลง เอาไปทิ้งเถอะ” ตอบตามความจริงไม่รักษาน้ำใจหล่อนสักนิด ไข่ดาวที่เกรียมค่อนไปทางไหม้ ไหนจะขนมปังปิ้งขอบดำ เบค่อนเกรียมนั่นอีก แค่เห็นก็ไม่อยากจะแตะ ทั้งยังกลัวว่าหญิงสาวจะกินจนทำให้เกิดปัญหาทางสุขภาพ

ทางที่ดีควรทิ้ง...

“ค่ะ เดี๋ยวเพลงจะเอาไปทิ้ง” พิณพรเม้มปากแน่นไม่ให้เผลอตอบเสียงสั่น แล้วตอบรับพลางฉีกยิ้มอยู่อย่างนั้นทั้งที่ความจริงไม่ได้อยากยิ้มเลย เธอกำลังทำตัวว่านอนสอนง่ายไม่ให้เขาลำบากใจที่จะอยู่ด้วย กลัวว่าอาจจะถูกตัดสัมพันธ์ทิ้ง

กว่าจะเข้ามาอยู่จุดนี้ได้ไม่ง่ายสักนิด ยอมออกจากความสะดวกสบายของที่บ้านมาเช่าห้องตรงข้ามเขา เรียนรู้การทำธุรกิจด้วยตัวเองแล้วเช่าร้านขายเสื้อผ้าที่ข้างคลินิกชายหนุ่ม ตามติดไม่ว่างเว้นเหมือนปลิงอย่างที่หมื่นฟ้าเคยด่า

แต่หล่อนก็สู้ไม่ถอยเพราะแอบรักในมุมมืดมาตลอด อยากจะลองดูสักตั้งว่าผลมันจะออกมาเป็นเช่นไร

“เที่ยงนี้เพลงจะไปหานะคะ” สวมรองเท้าเรียบร้อยก็หันไปเลื่อนลิ้นชักโต๊ะเล็กเพื่อหากุญแจรถยนต์ หญิงสาวจึงใช้โอกาสนั้นบอกเขา

“ตามใจ”

“พี่ฟ้าอนุญาตแล้วนะ” คราวนี้ยิ้มกว้างอย่างดีใจ ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะอนุญาตให้ไปหาที่คลินิก คราวก่อนเอาข้าวเที่ยงไปให้โดนเมินซ้ำยังถูกลากไปต่อว่าอีกต่างหาก หล่อนคงล้ำเส้นเขามากเกินไป ครั้งนี้จึงได้ขออนุญาตก่อนเพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดอีก

“เคยห้ามได้ด้วยเหรอ” ตอบเสียงเรียบแล้วออกจากห้องของตนเอง หล่อนจึงโบกมือลาทั้งที่เห็นเพียงแผ่นหลังกว้าง

“ขับรถดีๆ นะคะ” ตะโกนตามหลังแล้วรีบปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว กลัวว่าหมื่นฟ้าจะหันกลับมาทำตาดุที่ตะโดนจนแทบจะได้ยินทั้งชั้น แต่ใครจะสนใจเล่าตอนนี้มีความสุขนี่นา

ต้องรีบโทรหาพี่ชายอย่างพิชญะเพื่อถามสูตรอาหารเสียแล้ว ต้องห่อใส่กล่องไปให้เขาถึงที่ทำงาน แค่คิดก็มีความสุขจนต้องฮัมเพลง ก่อนจะเห็นอาหารที่อุตส่าห์ตั้งใจทำแต่กลับไหม้เกรียมจนชายหนุ่มไม่แตะ

เฮ้อ...สงสัยคงต้องทิ้งจริงๆ แล้วล่ะ

“เอาวะ อีกนิดเดียวก็ได้ใจแล้ว...ถ้าเขาไม่มีใจไม่ยอมให้เข้ามายุ่มย่ามหรอกน่า สู้หน่อยสิเพลงอย่ายอมแพ้”

คอยดูนะ...ฝันเช้านี้เธอจะทำให้มันเป็นความจริงในสักวันให้ได้!