ดอกบัวขาว

“พระสนมหนิงอันรับราชโองการรรรรร”

ขันทีข้างกายอัญเชิญราชโองการจากเฉินหยวนฮ่องเต้ยังตำหนักที่ใหญที่สุด ตำหนักที่ดีที่สุด งดงามที่สุด สงบร่มเย็นที่สุดนามว่าตำหนักสวรรค์ประทาน

หนิงอันวิ่งออกมาจากตำหนักที่กว้างใหญ่ ด้วยใบหน้าสดใสรอยยิ้มกว้างประทับบนใบหน้า

เสี่ยวเอิงรีบตรงเข้าพยุงกระซิบเบาๆ

“คุกเข่ารับราชโองการเจ้าค่ะพระสนม”

หนิงอันยิ้มตาหยีทรุดกายลงเงอะงะคุกเข่ารับราชโองการ

ขันทีข้างกายเสี่ยวโอคลี่ราชโองการออกช้าๆ

“ ฮะแฮ่ม เนื่องด้วย สนมหนิงอัน เข้าวังในครั้งแรกฝ่าบาทจึงได้ประทานของกำนัลเป็นทองห้าหมื่นตำลึงทอง กำไลหยกประจำตำแหน่งเฟย และสิ่งของมีค่าควรเมืองตามรายการดังต่อไปนี้”

ขันทีน้อยเสี่ยวโออ่านรายการสิ่งของที่เฉินหยวนฮ่องเต้ทรงมอบให้กับหนิงอัน

ไปเนิ่นนานไม่จบเสียที หนิงอันปิดปากหาวถึงสองครั้ง

ร่างบางอ้อนแอ้นที่ในตอนแรกก็นั่งคุกเข่าด้วยรอยยิ้มตั้งใจฟังรายนามของกำนัลบัดนี้กับเอนไปมา ด้วยเป็นเวลาครึ่งชั่วยามแล้วรายนามสิ่งของที่มอบเป็นของกำนัลยังไม่หมดลงสักที เสี่ยวโอเรียกให้ขันทีอีกคนมาช่วยอ่าน ด้วยขันทีเสี่ยวโอเองก็ไม่ไหวแล้วเช่นกัน

“เสี่ยวเอิง ข้าไม่หว่ายยยยแล้ว”

เอนกายลงพิงไหล่ของเสี่ยวเอิงที่เป็นคนรับใช้ข้างกายก่อนที่จะเข้าวังตามเข้าวังหลวงดูแลคุณหนูเพียงคนเดียวของตระกูลหลี่

“คุณหนูเอ้ยพระสนมเจ้าค่ะ ไม่ได้เจ้าค่ะทนอีกนิดเจ้าค่ะข้าน้อยคิดว่าคงไม่เกินหนึ่งชั่วยามรายการสิ่งของ….น่าจะหมด”

เสี่ยวเอิงก็แน่ใจเหมือนกัน

“ฮึ เจ้าก็พูดได้สิข้าไม่เคยต้องคุกเข่านานขนาดนี้ข้าไม่ไหวแล้วจริงๆ ….รู้สึกเหมือนโดนลงทัณฑ์ให้คุกเข่าอย่างไรชอบกล”ทำหน้าเศร้า

“พระสนมเจ้าขา ทนอีกหน่อยเมื่อเทียบกับความรักความใส่ใจที่ฝ่าบาทมีให้ถือว่ากำไรเจ้าค่ะ” หนิงอันยิ้ม

“ก็นะ เอาล่ะข้าจะทนอีกหน่อย”

พูดจบก็ยืดตัวตรงตั้งใจอย่างที่สุดแต่ทว่า แขนเล็กกลับถูกฉุดให้ลุกขึ้นยืน

“อะ อะ”

เซถลาไม่ทันระวังร่างเล็กเซแซดๆๆๆ ไปชนเข้ากับอกกว้างของเฉินหยวนฮ่องเต้ ดวงตากลมยิ่งกลมเมื่อพบกับร่างสูงสง่าอาภรณ์สีขาวสะอาด มวยผมถูกเกล้าเรียบตึง กว้านทองคำประดับอัญมณีที่สวมอยู่บนศีรษะบ่งบอกฐานะสูงส่งใบหน้าหล่อเหลา

“ ว้าว… ทำไมหล่อจัง”

ร่างสูง เบือนหน้าหนีอดที่จะยิ้มไม่ได้

“ถวายพระพรฝ่าบาท ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆ ปี”

เสียงเสี่ยวเอิงเหมือนจะช่วยดึงสติของหนิงอัน

“อะ ถวายพระพรฝ่าบาท”

หนิงอันพูดรัวเร็ว ยิ้มหวานย่อกายลงงดงามแต่ก็ไม่วายโอนเอนไปมา อีกคนรีบรวบเอวบางไว้ รอยยิ้มยังเปื้อนที่ใบหน้า เฉินหยวนเผลอยิ้มตามรอยยิ้มนั้น ยิ้มสวยสดใสนั้นน่าประทับใจยามมองยิ่งนัก

“อะฝ่าบาท เก่งจังเพคะรู้ได้อย่างไรว่าหนิงอันกำลังจะล้ม”

เสี่ยวโอกับเสี่ยวเอิงเหลือบตามองการพบกันครั้งแรกของฝ่าบาทและพระสนมด้วยแววตาเปี่ยมสุข

“เสี่ยวโอ ยกชายามบ่าย ที่ศาลาริมบึง”น้ำเสียงบ่งบอกว่าผ่อนคลาย

“อะฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ รายนามสิ่งของ..เอ่อเอ่อยังอ่านไม่จบพ่ะย่ะค่ะ”

เสี่ยวโอก้มหน้า

เฉินหยวนฮ่องเต้แบมือ

เสี่ยวโอวางรายนามสิ่งของในมือของ เฉินหยานฮ่องเต้

“ข้าอาสา จะอ่านให้สนมหนิงอันฟังด้วยตัวเอง”

เฉินหยวนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่มีสะดุดราวกับท่องมา เสี่ยวโอก้มหน้าอมยิ้ม

“ ดื่มชายามบ่าย”หนิงอันหันมองเสี่ยวเอิง

“ทำไมรึเจ้าไม่อยากดื่มชากับข้าหรือไร”

หนิงอันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“ได้เพคะ ในเมื่อก่อนจะเข้าวังก็ถูกเคี่ยวกรำให้ฝึกชงชา มันจะต้องออกมาดีใช่ไหมเสี่ยวเอิง”

หันไปถามเสี่ยวเอิงที่ยิ้มแห้งๆ

“เพคะ พระสนมตั้งใจชงชาเพื่อฝ่าบาทจะต้องออกมาดีแน่”

ดวงตากลมสุกใสแวววาวเหมือนเด็กๆ เมื่อได้รับกำลังใจ

“ไม่ต้อง ข้ายังไม่อยากตาย ไม่อาจเอื้อมดื่มชาของเจ้า ชงชาเป็นหน้าที่ของนางกำนัล เจ้า แค่มานั่งดื่มชากับข้าก็พอแล้ว”

“ตะตะแต่ท่านแม่บอกว่า ข้าเข้าวังจะต้องปรนนิบัติฝ่าบาท เรื่องชงชาเรื่องเล็กน้อย หนิงอันไม่เกี่ยง”ยิ้มแก้มใส

เสี่ยวเอิงก้มหน้าเดินเลี่ยงไปรับอุปกรณ์สำหรับชงชาที่นางกำนัลนำมาชงชาถวายฝ่าบาทและหนิงอัน

“ข้ามีนางกำนัลชงชามากมาย หากต้องการเพียงคนชงชาจะให้เจ้าเข้าวังทำไม” เฉินหยวนฮ่องเต้มองสบตากลมที่ก้มหน้าหลบตาคมที่ทำเอาใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

เอื้อมมือคว้ามือบางให้เข้าไปในศาลานั่งลงก่อนจะตบที่ว่างข้างๆ ให้หนิงอันนั่งลงเสีย