บทที่ 2

บทที่ 2

ทะเลาะแต่เช้า

อาชวินขับรถเข้ามาจอดหน้าบ้านของเหนือเมฆแต่เช้า เพราะเมื่อวานสิมิลันบอกให้เขามารับขวัญหลานบ้าง

เขาด้อมๆมองๆอยู่หน้าบ้านอยู่พักใหญ่ หลังจากที่ไม่ได้มานาน และแล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับหญิงสาวที่อยู่ในชุดลำลองเข้าเต็มๆ

เธอกำลังตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ และเขาอดไม่ได้ที่จะเข้าไปหาเรื่องเธอเหมือนทุกครั้ง

“คนเรานี่ก็แปลกเนอะ ถึงขนาดต้องมานั่งเฝ้า ทั้งที่เขาแต่งงานแต่งการไปละ เฮ้อ เป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย” คนปากเปราะพูดเหน็บขึ้น

“…” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองเขาแวบนึงแล้วถอนหายใจออกมา

“ยังจะทำเป็นไม่สนใจอีกหรอ ผู้หญิงอะไรวะ หน้าด้าน!” อาชวินยอมรับว่าเขาเป็นคนปากจัด แล้วก็เผลอพูดคำแรงๆออกไปอย่างห้ามไม่อยู่

“อยากตายหรอ ‘หมา’” หญิงสาวเปลี่ยนจากหมอเป็น ‘หมา’ ให้เขาเสร็จสรรพ แล้วจ้องร่างสูงเขม็ง

“นี่! มาเปิดประตูดิ”

“ทำไมต้องเปิด ?” เธอถามกลับอย่างไม่พอใจ

“ฉันสั่ง เธอก็ต้องเปิดสิ” หมอหนุ่มบอกหน้าตาย เมื่อเห็นว่าเธอยังคงวางท่านิ่งเฉยใส่เขา

“หน้าก็ไม่ได้เหมือนพ่อฉันนี่ ทำไมฉันจะต้องฟังด้วย”

“เธอนี่มันกวนประสาทที่สุดเลย” เขาบอก ก่อนจะเปิดประตูรั้วเข้ามา เพราะมันไม่ได้ล็อค

“ใครอนุญาตให้เข้ามาไม่ทราบ ?”

“ฉันอนุญาตตัวเองไง แล้วเธอล่ะ ใครอนุญาตให้เข้ามาไม่ทราบ” ร่างสูงตอกกลับหน้าตาย เพราะกับเธอเขาไม่จำเป็นต้องเป็นสุภาพบุรุษนัก

“แล้วทำไมฉันต้องขออนุญาตใครด้วย ?”

“เธอนี่ไม่มีมารยาทเอาซะเลย” อาชวินตำหนิคนตรงหน้า แล้วส่ายหัวด้วยความระอา

“ไอ้หมา เอ๊ย !” คนตัวเล็กสถบ ก่อนจะลุกขึ้นยืนประจัญหน้ากับเขา

“อะไร ?”

“น่ารำคราญชะมัด” ณิชาปาหนังสือพิมพ์ใส่เขาอย่างหงุดหงิด แล้วตั้งท่าจะเดินเข้าบ้าน

หมับ!

“จะไปไหน ?” หมอหนุ่มคว้าข้อมือของเธอไว้ แล้วถามขึ้น

“เข้าบ้าน”

“หน้าเธอนี่เทปูนซีเมนต์กี่ชั้นเนี่ย เข้าบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต แถมยังมาทำร้ายร่างกายแขกเจ้าของบ้านอีก” อาชวินพูดเหน็บด้วยความโมโห

“แขกเจ้าของบ้าน !!” ร่างบางร้องถามเสียงสูง เพราะเธอไม่ได้เป็นคนเชิญเขามาที่บ้าน แล้วตาหมอปากหมานี่จะเป็นแขกของเธอได้ยังไงกัน

“ใช่ ความจริงก็มีสมองนี่” คนปากกรรไกรพูดขึ้น แล้วมองเธอด้วยสายตาดูถูกสุดๆ

“เอ้า! ไอ้บ้านี่”

“ทำไมๆ”

พลั้ว !

หมัดเล็กๆต่อยเข้าที่มุมปากของเขาอย่างจัง จนร่างสูงเซถลาไปข้างหลัง แต่มือเรียวคว้าไหล่เล็กของคนตรงหน้าเอาไว้ ทำให้หญิงสาวล้มลงไปกับเขาด้วย

“ว๊าย!”

“ตัวหนักชะมัด” เสียงทุ้มพูดขึ้นเบาๆ เพราะเขารู้สึกจุก

“เหอะ! ไอ้บ้า”

“ใครบ้า ยัยอ้วนเอ๊ย!”

“ใครอ้วนยะ พูดดีๆนะเว้ย” ทหารอากาศสาวถอดรองเท้าแตะสีแดงขึ้นมาถือไว้เพื่อจะฟาดใส่เขา

“เฮ้ย! อย่านะ” อาชวินรีบยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองทันที

“ตายซะ!” คนตัวเล็กกว่าใช้รองเท้าแตะฟาดเข้าที่แขนเขาหลายทีด้วยความโมโห

“นี่! สกปรก”

“เออ เหมือนปากนายนั่นแหละ!”

“นี่เธอเปรียบเทียบปากฉันกับรองเท้าแตะหรอ ?” ร่างสูงคว้าข้อมือคนตัวเล็กเอาไว้แน่น แล้วถามอย่างเอาเรื่อง

“ปล่อยนะ!”

“ปล่อยเธอก็ฟาดรองเท้าบ้านี่ใส่หน้าฉันน่ะสิ” อาชวินโวยวาย แล้วแย่งรองเท้าของเธอมาถือไว้ ก่อนจะปาออกไปนอกรั้ว

“กรี๊ด !” ณิชากรีดร้องเสียงดัง จนเขาต้องปล่อยมือจากเธอ แล้วยกขึ้นปิดหูตัวเองแทน

“จะกรี๊ดทำบ้าอะไรเนี่ย”

“กรี๊ด !!”

“เกิดอะไรขึ้นคะ ?” เสียงสิมิลันดังขึ้น ทำให้สงครามระหว่างทั้งคู่สงบลง

“เอาไอ้หมอบ้านี่กลับไปที น่ารำคราญ!”

“เธอนี่มัน!”

“ฉันทำไม ?” คนตัวเล็กถามกลับ แล้วชูหมัดขึ้นเพื่อขู่เขา

“เพราะนิสัยแบบนี้ไง ถึงไม่ได้มีใครชอบ เหอะ!” อาชวินพูดจี้ใจดำ

“ไอ้หมอปากหมา ฉันจะแจ้งความข้อหาบุกรุก!” ณิชาโวยวายเสียงดัง แล้วกระทืบเท้าใส่เขาเพื่อระบายความหงุดหงิด

“บุกรุกอะไร ?”

“เอ่อ…พี่อ้ายคะ” สิมิลันเรียกรุ่นพี่เสียงเบา แล้วหลุดหัวเราะออกมา

“คือ...บ้านนั้นบ้านณิชา” เหนือเมฆที่ยืนอยู่ข้างๆภรรยาพูดต่อให้ ทำเอาคนฟังอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

“อะไรนะ !?”

“เหอะ!” ณิชาส่งเสียงในลำคอเยาะเย้ย ก่อนจะกำทรายที่พื้นขึ้นมาสาดใส่เขาเต็มๆ

“โอ๊ย! มันเข้าตาฉันนะ”

“เออ! ตายซะสิ” หญิงสาวปากร้ายไม่ต่างกันพูดขึ้น แล้วเดินเข้าบ้านไป