9 คนในสายตา

ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วที่ทุกๆ วันหยุดเดนิสาจะมาอ่านหนังสือและมานอนเล่นอยู่ในห้องทำงานของติณณภพ ในทุกวันที่มาหญิงสาวจะเล่าถึงเรื่องที่ตนเองไปเจอมาตลอดทั้งสัปดาห์ให้กับชายหนุ่มฟัง ซึ่งเขาก็ไม่เคยเบื่อเลยที่จะฟัง

รอยยิ้มของเดนิสาดูสดใสขึ้นมาก นัยน์ตาสีฟ้าเป็นประกายวิบวับและร่องรอยของความเจ็บปวดเริ่มจางหายไป

ติณณภพไม่เคยถามว่าเธอลืมเรื่องในอดีตได้หรือยังเพราะกลัวว่าจะเป็นการกวนน้ำให้ขุ่น แต่เท่าที่สังเกตดูเขาคิดว่าตอนนี้หญิงสาวน่าจะรู้สึกดีขึ้นและอีกไม่นานเธอคงไม่หวาดระแวงเวลาได้ยินเสียงผู้ชายพูดเสียงดังหรือเวลาที่เห็นใครดื่มเหล้า

“อาหมออยู่แต่บ้านไม่เบื่อเหรอคะ” เดนิสาชวนชายหนุ่มเจ้าของบ้านคุยในบ่ายวันเสาร์ซึ่งเธอเพิ่งจะหอบหนังสือมาจากบ้าน

“ไม่นะ” เขาตอบไปตามความจริง

“แต่ก่อนตอนวัยรุ่นอาหมอก็อยู่แต่บ้านแบบนี้เหรอคะ”

“ไม่หรอก แต่ก่อนอาก็ออกไปเที่ยว ไปดื่มกับเพื่อนบ้าง”

“แล้วตอนนี้ทำไมไม่ออกไหนเลยล่ะคะ หรือเพราะกลัวว่าหนูจะแอบขโมยของในบ้านเลยต้องอยู่เฝ้าบ้านตลอด”

“บ้านอามีอะไรให้ขโมยกันล่ะ”

“ก็หนังสือในตู้ไงคะ หนูว่าถ้าเอาไปขายคงได้หลายบาทอยู่” เดนิสาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

“เดซี่เบื่อเหรอ” เขาเห็นว่าตั้งแต่กลับมาอยู่ที่นี่เดนิสาก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลยนอกจากไปมหาวิทยาลัยกับไปช่วยงานที่ร้านเบเกอรีของที่บ้าน

“นิดหน่อยค่ะ”

“ทำไมไม่ออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ล่ะ”

“หนูไม่กล้าออกไปเจอคนเยอะๆ ค่ะ”

“แต่ตอนไปเรียนก็เจอคนเยอะนี่ เดซี่ยังไปได้เลยนะ”

“ความรู้สึกมันต่างกันค่ะ ที่มหาวิทยาลัยหนูรู้ว่าตัวเองต้องไปเรียน ต้องเจอเพื่อนเจออาจารย์ แต่เวลาออกไปข้างนอกหนูไม่รู้เลยว่าแต่ละคนที่เจอเป็นใครมาจากไหนบ้าง”

“อยากออกไปเที่ยวไหมล่ะ”

“อยากค่ะ อาหมอพาหนูไปหน่อยได้ไหมคะ หนูอยากออกไปซื้อของใช้” เดนิสาทำเสียงอ้อนและทำตาปริบๆ เพราะปกติเธอจะแวะซื้อที่ซูเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ระหว่างทางกลับบ้านแต่ที่นั่นมีของไม่มากเท่าไร่ หญิงสาวจึงอยากออกไปเดินที่ห้างสรรพสินค้าที่มันใหญ่ขึ้นเพราะบางอย่างมันก็มีขายเฉพาะที่ห้างใหญ่ๆ เท่านั้น

ติณณภพเห็นท่าทางของเดนิสาแล้วก็รู้สึกเอ็นดู เขาเองก็ไม่ได้ออกไปไหนมานานแล้วจึงพยักหน้าตอบตกลง

“เย้ๆ อาหมอใจดีที่สุดเลยค่ะ เราไปกันเลยไหมคะ”

“ขออาเปลี่ยนชุดก่อนนะ”

“อาหมอมีชุดอื่นด้วยเหรอคะ หนูเห็นแต่ใส่ชุดไปทำงานกับชุดอยู่บ้าน”

“มีสิ” พูดจบติณณภพก็เดินออกจากก็เดินออกจากห้องไป

เดนิสามองตามแผ่นหลังของเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม ตั้งแต่เธอมาอ่านหนังสือที่บ้านของติณณภพ เขาทำให้เธอลืมเรื่องราวความเจ็บปวดได้มากเลยทีเดียว แม้ชายหนุ่มจะจะนั่งเงียบอยู่ตลอดแต่เธอก็สัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่ส่งผ่านทางสายตาและการกระทำของเขา

ติณณภพไม่เหมือนกับผู้ชายทุกคนที่เธอเคยเจอมาก่อนชายหนุ่มสุภาพ อ่อนโยนและไม่เคยทำให้เธอกลัวหรือรู้สึกอึดอัดเวลาอยู่ใกล้เลยสักนิด เดนิสาเธออยากจะมาอยู่ที่นี่แบบนี้ตลอดไป

หลังจากไปเรียนที่มหาวิทยาลัยได้หนึ่งเดือนแล้วเดนิสาก็เริ่มมีเพื่อนมากขึ้นและวันหยุดแบบนี้เพื่อนๆ ก็มักจะนัดกันออกไปเที่ยวแต่เธอกลับไม่รู้สึกอยากไปกับเพื่อนๆ เลยเธออยากจะมานั่งอ่านหนังสือในห้องของติณณภพทั้งที่แต่ก่อนเป็นคนชอบเที่ยวเป็นคนสนุกสนานเฮฮาแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นคนที่ชอบความเงียบสงบแต่ในความเงียบสงบนั้นต้องเห็นชายหนุ่มอยู่ในสายตาตลอดเวลา เธอรู้สึกอุ่นใจเวลาที่เงยหน้าขึ้นมาแล้วเห็นเขานั่งอยู่ใกล้ ความรู้สึกแบบนี้มันมากขึ้นเรื่อยๆ

บางครั้งเดนิสาก็รู้สึกผิดกับคุณหมอหนุ่มข้างบ้านเพราะใจเธอแอบคิดกับเขามากเกินกว่าอากับหลาน หญิงสาวไม่รู้ว่าติณณภพจะโกรธหรือเปล่าถ้าหากรู้ว่าเธอรู้สึกกับเขามากกว่าที่ควรจะเป็น

ความรู้สึกที่มีให้กับติณณภพมันไม่รู้จะเรียกว่าความรักหรือเปล่าแต่ทุกครั้งที่เธอได้อยู่ใกล้ก็รู้สึกใจเต้นแรงและไม่หวาดกลัวเหมือนกับอยู่ใกล้ผู้ชายคนที่มหาวิทยาลัย

ตั้งแต่ไปเรียนเธอก็มีหนุ่มๆ เข้ามาจีบอยู่บ้างแต่ว่าทุกครั้งที่ผู้ชายเหล่านั้นเข้าใกล้เดนิสาก็รู้สึกเครียด หวาดกลัวจนบางครั้งแทบอึดอัดจนแทบจะหายใจไม่ออก ต่างจากการอยู่กับติณณภพโดยสิ้นเชิง เธออยู่กับเขาพูดคุยกับเขาได้ทุกอย่างโดยไม่รู้สึกอึดอัดเลย

เดนิสาไม่รู้หรอกว่าที่เขาใจดีกับเธอแบบนี้เพราะเขาเห็นว่าเธอเพิ่งผ่านเรื่องร้ายๆ มาหรือเพราะนิสัยเดิมจริงๆ ของเขาก็เป็นคนจิตใจดีแบบนี้มาก่อน

“ไปกันได้แล้วเดซี่”

เสียงเรียกของเขาทำให้คนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ สะดุ้งสุดตัว

“ตกใจเหรอ อาขอโทษนะ” ติณณภพรีบกล่าวขอโทษพร้อมกับส่งรอยยิ้มกว้างให้

“นิดหน่อยค่ะ” เดนิสาเงยหน้าขึ้นแล้วก็ยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าตอนนี้ติณณภพสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนสีซีดซึ่งมันต่างจากชุดอยู่บ้านที่เธอเคยเห็น

“อาหมอมีกางเกงยีนด้วยเหรอคะ”

“อามีกางเกงยีนแล้วมันแปลกตรงไหน”

“ก็ปกติอาใส่แค่กางเกงผ้าอย่างเดียว”

“นั้นมันชุดไปทำงาน ส่วนกางเกงยีนก็ใส่วันหยุดไง อาจะออกไปเดินกับวัยรุ่นมันก็ต้องแต่งตัวให้เข้ากับวัยรุ่นหน่อยจริงไหมล่ะ”

“จริงค่ะ” เดนิสาหัวเราะเมื่อมองการแต่งกายของตัวเองเธอสวมกางเกงขาสั้นเหนือเข่ากับเสื้อยืดตัวเล็กและมีเสื้อคลุมทับอีกตัวซึ่งถ้าติณณภพใส่กางเกงผ้าและเสื้อเชิ้ตเหมือนตอนออกไปทำงานเวลาเดินด้วยกันก็คงดูแปลกอยู่ไม่น้อย

“เราไปกันเถอะ”

“ได้ค่ะ” เดนิสาเดินมาคล้องแขนติณณภพได้พิงศีรษะไปกับแขนของเขาอย่างประจบ

ชายหนุ่มมองแล้วได้แต่ยิ้ม ปกติแล้วเขาไม่ชอบให้ใครมาเดินจับแขนแบบนี้เพราะรู้สึกเกะกะและรำคาญแต่พอเป็นเดนิสาเขากลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้น เขารู้สึกเอ็นดูเธอมากกว่าใครแต่ตัวเองก็จะหยุดความรู้สึกไว้แค่อากับหลานเพราะรู้ว่าที่ผ่านมาหญิงสาวเจ็บปวดกับคนใกล้ชิดมาแล้ว เขาไม่อยากให้เธอรู้สึกหวาดระแวงหรือกลัวเวลาอยู่กับเขา

“เราจะไปที่กันดี”

“หนูไม่รู้ว่าวัยรุ่นเขาชอบไปกันที่ไหน”

“อาก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะอาเลยคำว่าวัยรุ่นมานานแล้ว”

“หนูว่าอาหมอก็ยังวัยรุ่นอยู่เลยค่ะแถมยังหล่ออีกด้วย”

“กลัวว่าอาจะไม่พาไปเที่ยวใช่ไหมล่ะเลยชมแบบนี้” เขาพูดแล้วหัวเราะอย่างมีความสุข