5 คุกคาม

เดนิสามองหน้าติณณภพแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเล่าว่าวันนี้หลังจากที่ตนเองคุยกับติณณภพที่หน้าบ้านแล้วก็เดินเข้าไปในบ้าน

หญิงสาวเจอกับอาณัติและเพื่อนๆ ของเขาที่ห้องรับแขกแล้วอาณัติก็แนะนำให้เธอรู้จักกับเพื่อนของเขา

“เดซี่มานี่ก่อนสิพี่จะแนะนำเพื่อนให้รู้จัก”

“ค่ะพี่ณัติ”

“คนนี้ชื่อไอ้ป้อง ถัดไปชื่อไอ้อาร์ตและคนสุดท้ายที่หล่อๆ ชื่อไอ้เจ”

“สวัสดีค่ะ” เดนิสายกมือไหว้ทุกคนในห้องรับแขก

“นั่งคุยกันก่อนสิน้องเดซี่ ไอ้ณัติบอกพี่ว่ามีน้องสาวสวยพี่ไม่คิดเลยว่าจะสวยมากขนาดนี้

“ขอบคุณค่ะ แต่พี่ๆ คุยกันเถอะ หนูตัวก่อน”

“จะรีบไปไหนล่ะ คุยกับพวกพี่ก่อนสิ”

“หนูปวดหัวนิดหน่อยขอไปนอนพักก่อนนะคะ”

“ปวดหัวจริงหรือแกล้งปวดหัวเพราะไม่อยากคุยกับพวกพี่กันแน่ละ”

“หนูปวดหัวจริงๆ ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”

“น้องสาวมึงนี่สวยแต่เล่นตัวชะมัด”

“แต่แบบนี้กูชอบนะท้ายดีถ้าได้สักครั้งกูจะเอาให้คลานลงจากเตียงเลย”

ผู้ชายทั้ง 4 คนที่อยู่ในห้องรับแขกพากันหัวเราะและดูเหมือนอาณัติจะหัวเราะไปกับเพื่อนของเขาด้วย

เดนิสาไม่รู้ว่าคำพูดนั้นออกมาจากปากของใครแต่เธอฟังแล้วรู้สึกไม่ดีเอามากๆ หญิงสาวจึงรีบเข้าห้องของตัวเองและล็อกประตูห้องอย่างแน่นหนา

หญิงสาวอาบน้ำเพื่อคลายร้อนจากนั้นก็ทานยาแก้ปวดหัวก่อนและล้มตัวลงนอน เธอยังไม่ค่อยชินกับอากาศร้อนของเมืองไทยสักเท่าไหร่แม้ว่าจะกลับมาอยู่ที่นี่สองสัปดาห์แล้วก็ตาม

เสียงเคาะประตูห้องทำให้คนที่กำลังเคลิ้มตกใจตื่นถ้าเดาไม่ผิดก็คงจะเป็นพี่อาณัติแน่ๆ ที่มาเคาะประตูห้องนอนของเธอ

เดนิสาไม่อยากสนใจจึงใส่หูฟังแล้วเปิดเพลงให้เสียงดังขึ้นแต่เสียงเคาะประตูก็ยังดังขึ้นเรื่อยๆ อีกทั้งเธอยังรู้สึกว่ามีการพยายามเปิดประตูมาจากด้านนอกห้องอีกด้วย

หญิงสาวรู้สึกกลัวมากเพราะด้านนอกห้องนั้นมีแต่ผู้ชายและพวกเขามีกันถึง 4 คน เธอรวบรวมความกล้าและเดินไปเปิดประตูเพื่อจะถามให้รู้ว่าพวกเขาต้องการอะไรกันแน่

“พวกพี่มีอะไรกับหนูหรือเปล่าคะ”

“ก็แค่อยากจะชวนออกมานั่งคุยกันน่ะ”

“นี่พี่ณัติกินเหล้าด้วยเหรอคะ นี่มันยังกลางวันอยู่เลยนะ”

“จะเวลาไหนถ้าอยากจะกินก็กินได้ทั้งนั้นแหละ พี่ว่าน้องเดซี่ออกมาสนุกกับพวกเราดีกว่านะ” เพื่อนคนหนึ่งของอาณัติพูดขึ้น

“ไม่ค่ะหนูอยากนอน ขอโทษนะคะ” เดนิสาพยายามจะปิดประตูห้องแต่เพื่อนคนหนึ่งของอาณัติก็ใช้มือดึงเอาไว้

“ห้องนอนของน้องเดซี่น่านอนเหมือนกันนะ” เพื่อนอีกคนของอาณัติพูดขึ้นและเดินเข้าไปนั่งลงบนเตียงโดยที่เจ้าของห้องยังไม่ทันอนุญาต

เดนิสารู้สึกอึดอัดและกลัวมากเพราะเธอเคยเจอการคุกคามลักษณะนี้มาก่อนจากพ่อเลี้ยง หญิงสาวคิดว่าถ้ายังอยู่ที่นี่คงจะไม่ปลอดภัยแน่ เธอพยายามคิดว่าจะหาทางหนีทีไล่ แล้วเธอก็คิดออกว่าคนที่น่าจะพึ่งพาได้มากที่สุดในตอนนี้ก็คือคุณอาหมอข้างบ้าน

เมื่อคิดได้ดังนั้นหรือนิสาก็เก็บข้าวของและรีบเดินออกจากบ้านโดยไม่สนใจเสียงของเพื่อนอาณัติที่พยายามเรียกให้เธอดื่มเหล้าด้วย

"หนูเล่าให้อาหมอฟังแล้วอาหมอห้ามบอกเรื่องนี้กับคุณยายนะคะ”

“ทำไมล่ะ”

“หนูกลัวคุณยายไม่สบายใจแล้วพี่ณัติจะโดนดุ”

“แต่เขาทำแบบนั้นก็สมควรโดนดุนะ”

“ถ้าพี่ณัติโดนดุหนูก็กลัวว่าเขาจะไม่พอใจแล้วถ้าเขาพาเพื่อนของเขามาที่บ้านอาหมอคิดว่ามันจะเป็นยังไงล่ะคะ”

“อาลืมเรื่องนี้ไปเลย แล้วทีนี้เราจะเอายังไงล่ะปกติแล้วเขามากันบ่อยไหม”

“หนูเพิ่งเคยเจอเขาวันนี้ครั้งแรกค่ะ”

“แต่อาว่าเขาคงจะมาที่นี่อีกแน่”

“หนูถึงขอมาอยู่กับคุณอาเฉพาะวันหยุดไงคะ แต่ถ้าวันไหนอาหมอไม่ว่างหนูก็จะไปอยู่ที่ร้านกับคุณยาย”

“แล้วคุณยายจะไม่สงสัยเหรอ”

“อาหมอคิดว่าหนูต้องทำยังไง”

“หนูมาอ่านหนังสือที่บ้านอาก็ได้ถึงแม้อาจะไม่อยู่เดซี่ก็เข้ามาใช้ห้องนี้ได้เลย”

“หนูไม่รบกวนอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะ”

“อย่าคิดว่าเป็นการรบกวนเลย เราอยู่บ้านใกล้กันมีอะไรก็ต้องช่วยเหลือ”

“อาหมอคงรู้เรื่องของหนูมาจากคุณยายบ้างแล้วใช่ไหมคะ ถึงได้ใจดีกับหนู” เดนิสาตัดสินใจถามเพราะคุณยายเคยบอกว่าจะปรึกษาเรื่องของเธอกับอาหมอข้างบ้าน

“ก็พอรู้มาบ้าง อาเลยอยากให้เดซี่ต้องอยู่ที่บ้านนั้นตามลำพังกับคนพวกนั้น หนูต้องอยู่ห่างๆ เขาไว้นะ ถ้าเขาพาเพื่อนมาที่บ้านอีกหนูต้องรีบออกมาทันที ถ้าเป็นวันที่อาไปทำงานที่บ้านอาจะมีแม่บ้านมาทำความสะอาด อาจะสั่งเขาว่าให้เดซี่เข้ามาได้ตลอด แต่ถ้าไม่มีคนอยู่บ้านก็เปิดประตูรั้วเข้ามาได้เลย เดี๋ยวอาจะเอากุญแจประตูรั้วกับรหัสเข้าบ้านให้นะ”

“ไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอกค่ะอาหมอ”

“อาไม่อยากให้เราอยู่บ้านนั้นด้วยความหวาดระแวง การมาอยู่บ้านอามันก็น่าจะปลอดภัยกว่าหรือเดซี่คิดว่าตัวเองจะอยู่บ้านนั้นคนเดียวได้”

“หนูคิดว่าหนูต้องผ่านมันไปให้ได้ค่ะ”

“อารู้ว่าหนูกำลังพยายามเข้มแข็ง แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ยากที่จะลืม”

“เอาหมอรู้เรื่องของหนูมากแค่ไหนคะ”

“อารู้แค่ว่าพ่อเลี้ยงของหนูพยายามจะทำอะไรบางอย่างกับหนูคุณยายของหนูเล่าให้อาฟังแค่นี้ แล้วเดซี่อยากเล่าให้อาฟังไหมล่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับหนูบ้าง หนูถึงต้องย้ายกลับมาอยู่ที่นี่”

เดนิสามีสีหน้าลังเลเพราะไม่รู้จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้กับติณณภพฟังดีได้หรือเปล่าเพราะเขาไม่ใช่คนในครอบครัวแต่เมื่อคิดถึงอาชีพของเขา หญิงสาวก็คิดว่าอาหมอคนนี้น่าจะช่วยเธอได้มากพอสมควร

“หนูจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้อาหมอฟัง แต่สัญญานะคะว่าอาหมอจะเก็บเป็นความลับ”

“สัญญาสิเรื่องทุกอย่างที่คุยกันในห้องนี้มันจะจบในห้องนี้ แต่ก่อนจะเล่าอาว่าหนูโทรบอกคุณยายก่อนดีไหมว่ามาอยู่ที่นี่กับอา เพราะถ้าคุณยายของหนูกลับมาที่บ้านแล้วไม่เจอท่านจะเป็นห่วง”

“ได้ค่ะ”

ระหว่างที่เดนิสาโทรศัพท์ไปหาคุณยาย ติณณภพก็เดินออกมายังห้องครัวเพื่อหยิบน้ำดื่มและเอาฝรั่งกับชมพูที่แม่บ้านทำไว้ให้ตั้งแต่เมื่อวานเย็นถือไปที่ห้องทำงาน