6 เขาไม่เรียกโชคดีหรอกค่ะ

กรัณย์กรเดินวนอยู่หน้าห้องตรวจฉุกเฉินจนถึงเวลาสิบเจ็ดนาฬิกาก็เห็นปิ่นปินัทธ์เดินมากับเด็กชายออมสิน

“สวัสดีครับคุณหมอ” เด็กชายออมสินรีบยกมือไหว้คุณหมอคนที่เย็บแผลให้กับตนเองเมื่อวาน

“เป็นไงบ้างครับออมสิน เจ็บแผลอยู่ไหม”

“เจ็บนิดหน่อยครับ”

“สวัสดีครับครูปิ่น”

“สวัสดีค่ะหมอ” ปิ่นปินัทธ์ยกมือไหว้ทำให้เขารีบยกมือรับไหว้แทบไม่ทัน

“ครูไม่ต้องไหวผมหรอกครับผมยังไม่อยากแก่”

“ค่ะ ปิ่นขอตัวพาออมสินไปทำแผลก่อนนะคะ”

“ผมก็จะเข้าไปดูเหมือนกันอยากรู้ว่าแผลที่เย็บไปเมื่อวานเป็นยังไงบ้าง”

“ค่ะหมอ”

หญิงสาวส่งบัตรนัดทำแผลให้กับผู้ช่วยพยาบาลจากนั้นก็พอออมสินไปนอนบนเตียงให้พยาบาลล้างแผล

“แผลติดดีนะคะหมอ พี่ว่าไม่ต้องมาล้างทุกวันก็ได้มั้งคะ”

“ถ้างั้นล้างพรุ่งนี้อีกวันก็ได้ครับแล้วก็มาอีกทีวันตัดไหมเลย”

“จะไม่เป็นไรใช่ไหมคะ” ปิ่นปินัทธ์ถามเพราะเธอไม่ค่อยมีความรู้เรื่องนี้

“ไม่หรอกหรอกครับ แต่ถ้าระหว่างนี้มีไข้หรือเลือดซึมก็ต้องพามาครับ”

“เจ็บไหม” กรัณย์กรถามเด็กชายที่วันนี้นั่งนอนนิ่งให้พยาบาลทำแผลไม่ได้งอแงอย่างเมื่อวาน

“ไม่เจ็บครับ”

“ตั้งแต่กลับไปบ้านเมื่อวานล่ะเจ็บไหม”

“เมื่อคืนเจ็บครับ” เด็กชายนึกอยู่นานก่อนจะตอบ

“แล้วได้กินยาหรือเปล่า” คุณหมอถามอย่างใจเย็น

“แม่ให้กินยาครับ แต่ผมไม่รู้ว่าตอนกี่โมงแต่รู้ว่ามันดึกมาก”

“แล้วทั้งวันวันนี้ออมสินกินยาหรือเปล่า”

“กินครับ”

คุณหมอมองหน้าปิ่นปินัทธ์ด้วยความสงสัยเพราะเด็กบอกไม่เจ็บแต่ทำไมเธอถึงให้เด็กกินยา

“วันนี้ทั้งวันออมสินกินแค่ยาแก้อักเสบที่คุณหมอให้ไปค่ะ ส่วนยาพาราไม่ได้กิน” หญิงสาวอธิบายให้คุณหมอหนุ่มฟังเพราะเขาทำหน้างงตอนที่ออมสินบอกว่าวันนี้ก็ทานยาทั้งที่เด็กชายบอกว่าไม่ได้ปวดแผลแล้ว

“แผลไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ เดี๋ยวให้พี่พยาบาลปิดแผลและออมสินก็กลับบ้านได้เลยครับ”

“ขอบคุณครับคุณหมอ”

“ขอบคุณค่ะหมอ ขอบคุณค่ะคุณพยาบาล” ปิ่นปินัทธ์ขอบคุณพยาบาลที่ทำแผลให้และไม่ลืมที่จะขอบคุณหมอเจ้าของไข้อีกครั้ง

ทำแผลเสร็จเธอก็พาออมสินเดินมาที่รถโดยมีคุณหมอเดินตามมาด้วย

“ปกติคุณต้องพาเขามาทำแผลแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ”

“ผู้ปกครองเขาไม่ค่อยสะดวกค่ะ แล้วอีกอย่างเวลาปิ่นกลับบ้านก็จะต้องผ่านบ้านออมสินอยู่แล้วก็เลยรับมาทำแผลทีเดียวเลย ค่ะ ถ้ายังไงปิ่นขอตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวจะพาออมสินกลับไปส่งที่บ้านกลับค่ำคุณยายของออมสินจะเป็นห่วง” หญิงสาวเปิดประตูให้ออมสินเขาไปนั่งจากนั้นตนเองก็วนมาด้านฝั่งคนขับ

“คืนนี้ผมขอโทรหาคุณได้ไหม”

“คุณหมอมีธุระอะไรกับปิ่นหรือเปล่าคะ”

“เปล่า ก็แค่อยากโทรไปหาได้ไหมล่ะ”

“ถ้าปิ่นว่างก็จะรับนะคะ แต่ถ้าไม่รับก็แสดงว่าหลับไปแล้ว”

“ผมให้ผมคงไม่โทรดึกเหมือนเมื่อคืนหรอก แต่ยังไงก็ต้องขอโทษอีกครั้งนะที่ทำให้คุณต้องตื่นกลางดึก”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คนเรามันก็ผิดพลาดกันได้ปิ่นไปก่อนนะคะ ขอบคุณมากนะคะ” หญิงสาวกล่าวขอบคุณเขาอีกครั้ง จากนั้นก็ขับรถออกจากหน้าโรงพยาบาลไป

หมอกรัณย์กรมองไปจนสุดสายตาจากนั้นเขาก็เดินกลับมาบ้านพักของตัวเองที่อยู่ด้านหลังโรงพยาบาล

ไม่รู้เพราะอะไรเขาถึงอยากจะคุยกับคุณครูคนนี้มากคุณพิเศษไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอผู้หญิงสวย แต่ปิ่นปินัทธ์เป็นผู้หญิงที่สวยหวาน ดูจิตใจอ่อนโยนเอามากๆ การที่เธอพาลูกศิษย์มาทำแผลทั้งที่ไม่ใช่ธุระของตัวเองเลยก็เป็นข้อพิสูจน์อย่างหนึ่งแล้วว่าหญิงสาวเป็นคนที่จะจิตใจดีมากๆ คนหนึ่ง

มันทำให้เขารู้สึกสนใจและอยากรู้จักผู้หญิงคนนี้ให้มากขึ้น เขาอยากไปทานอาหารกับเธอตามที่คุยกันไว้แต่ แต่ก็คงต้องรอให้ลูกศิษย์ของเธอตัดใหม่เสร็จเรียบร้อยก่อน

กรัณย์กรทำธุระส่วนตัวของตัวเองเสร็จจากนั้นเขาก็โทรศัพท์ไปคุยกับมารดาซึ่งชายหนุ่มจะโทรไปหาท่านอยู่เป็นประจำ ถ้าหากวันไหนตนเองไม่ได้ขึ้นเวร

เมื่อคุยกับมารดาเสร็จแล้วก็โทรศัพท์ไปหาปิ่นปินัทธ์ตามที่บอกกับเธอไว้

“สวัสดีค่ะหมอ”

“สวัสดีครับครูปิ่น ครับผมโทรมารบกวนครูปิ่นหรือเปล่า”

“ไม่หรอกค่ะ หมอไม่ต้องเรียกปิ่นว่าครูก็ได้นะคะ”

“ครับ ผมอยากถามปิ่นลืมอะไรไปหรือเปล่า”

“ลืมอะไรคะ” หญิงสาวนึกไม่ออกว่าตนเองลืมอะไรเพราะวันนี้ก็พาลูกศิษย์ไปทำแผลตามนัดแล้ว

“ปิ่นสัญญาว่าจะเลี้ยงข้าวผมไงล่ะครับ” เขารีบทวงสัญญา

“อ๋อ...เรื่องนั้นปิ่นไม่ลืมหรอกค่ะ แต่ช่วงนี้ปิดไม่ว่างเลยตอนเย็นยังต้องไปออมสินไปล้างแผลรอให้ออมสินหายดีก่อนได้ไหมคะ”

“ได้ครับไม่มีปัญหา ตอนนี้ปิ่นกำลังทำอะไรอยู่ครับ”

“กำลังทำใบงานให้เด็กๆ อยู่ค่ะ”

“ใบงานนี้มันคล้ายๆ แบบฝึกหัดหรือเปล่าครับ”

“ก็ประมาณนั้นค่ะ”

“ปิ่นสอนนักเรียนชั้นอะไรครับ”

“ปิ่นสอนคณิตศาสตร์ค่ะ ป.1 ถึง ป.3 ค่ะ”

“สอนทั้งสามชั้นเลยเหรอครับ แบบนี้คงสับสนแย่”

“แรกๆ ก็มีสับสนอยู่บ้างค่ะ แต่ปิ่นสอนนักเรียนมาสามปีแล้วก็เริ่มจะชินค่ะ แล้วหมอรัณย์มาตรวจที่โรงพยาบาลนี้นานหรือยังคะ ปิ่นเคยพานักเรียนไปหาหมออยู่หลายครั้งไม่เคยเจอหมอเลย”

“ผมมาประจำที่นี่ได้สองปีกว่าแล้วครับ แปลกมากที่เราไม่เคยเจอกัน”

“หมอประจำอยู่ห้องฉุกเฉินเหรอคะ”

“ผมวนไปตามแผนกต่างๆ ครับ โชคดีจังนะครับที่เราได้เจอกัน”

“ปิ่นว่าเจอกันแบบนี้เขาไม่เรียกโชคดีหรอกค่ะ โชคร้ายมากกว่า”

“ปิ่นหมายถึงการเจอผมเหรอครับที่โชคร้าย”

“ไม่ได้หมายความอย่างนั้นค่ะ ปิ่นหมายความว่าการเจอกันในสถานการณ์แบบนี้มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะถ้าลูกศิษย์ของปิ่นเป็นอะไรไปมากกว่านี้ปิ่นก็คงแย่”