บทที่ ๓ แลกเปลี่ยน

บรรยากาศบนรถขณะนั่งออกมาเงียบกริบ มีเพียงเสียงลมหายใจสม่ำเสมอและเสียงเครื่องปรับอากาศในรถทำงาน แต่แล้วเสียงสั่นเตือนโทรศัพท์ของผู้โดยสารร่วมทางก็สั่นดังขึ้นทำให้เขาหันมามองเจ้าของเครื่องที่กำลังค้นหาโทรศัพท์ในกระเป๋าผ้าที่สั่นเตือนดังออกมารับแล้วหันไปมองถนนที่รถติดกันเป็นพรวน

ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!

นวิยาเห็นว่าเบอร์ที่โชว์เป็นเบอร์ของที่บ้านก็รีบกดรับสายทันที

“คะแม่?”

‘นิ่ม พวกเจ้าหนี้มันไม่ยอม มันจะยึดบ้านเราวันนี้ แม่กับพ่อถูกพวกมันโยนออกมาจากบ้านแล้วลูก’ เอื้องบอกลูกสาว

น้ำเสียงร้อนใจของแม่ทำให้เธอน้ำตาไหลอาบแก้มอีกครั้งและเสียงสะอื้นไห้ดังลอดออกจากริมฝีปากอวบอิ่มสีระเรื่ออีกครั้งจากที่หยุดมันได้แล้วก่อนหน้านี้

“อึก! แม่เอื้องกับพ่อแดงเป็นอะไรไหมคะ พวกเขาทำร้ายพ่อกับแม่ไหมคะ” เธอส่งเสียงสั่นเครือไปในสาย

‘พ่อหัวแตก พวกมันเอาไม้ฟาดทุบหัวพ่อลูก ลูกพอจะหาหยิบยืมมาได้ไหมลูก มาให้พวกมันก่อนสักหมื่น’ เอื้องบอกลูกสาว

“หนูไม่มีแล้วแม่ ตอนนี้มีติดตัวสองร้อยและในบัญชีแปดร้อย และไม่รู้จะอยู่ถึงสิ้นเดือนวันเงินเดือนออกไหมค่ะแม่ บอกเจ้าหนี้ให้รอเงินเดือนออกได้ไหมคะแม่เอื้อง”

‘แม่บอกพวกมันแล้วลูก พวกมันไม่ฟังแม่กับพ่อเลยลูก’

“อึก! แล้วหนูจะทำยังไงแม่ หนูก็ไม่รู้จะไปหยิบยืมเพื่อนคนไหน เพราะหนูก็ยืมเพื่อนมาเยอะแล้ว อึก! ฮือ” เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือ

คนที่เงียบตั้งใจขับรถ แต่หูของเขาฟังเธอตลอดและพยายามจับใจความสำคัญ พอรู้แล้วว่าปัญหาอะไรก็เลยเอ่ยแทรกขึ้น

“หมอช่วยนะนิ่ม เป็นหนี้เท่าไหร่เอาที่หมอไปก่อนได้”

นวิยาหันมามองคนที่ขับรถ เขาพูดโดยไม่หันมามองเธอด้วยซ้ำ

“แม่คะ แค่นี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวนิ่มโทรไป แม่เอื้องกับพ่อแดงไปอยู่บ้านน้าพิมพ์ก่อนนะคะ เดี๋ยวพวกเจ้าหนี้ทำร้ายเอาค่ะ อึก! ฮือ”

‘ได้ลูก แม่กับพ่อขอโทษนะลูกที่สร้างปัญหาให้ลูก’

“ทำไมแม่พูดแบบนั้นคะ เงินที่เป็นหนี้ก็เป็นเพราะนิ่มอยากเรียนต่อ แม่กับพ่อไม่ต้องคิดมากนะคะ” เธอบอกท่านแล้วกดวางสาย

“หมอหมาจะให้นิ่มยืมเงินเหรอคะ แต่นิ่มไม่มีดอกเบี้ยให้นะคะ” เธอรีบเช็ดน้ำตาทิ้งแล้วกลืนก้อนสะอื้นไว้ในอก

“นิ่มมีดอกเบี้ยให้ฉันอยู่แล้ว” เขารู้ว่าไม่ควรเอาเปรียบและฉวยโอกาสคนกำลังเดือดร้อน แต่ทำยังไงได้เขาก็ไม่ใช่คนดีอยู่แล้ว เขาเสียเงิน เธอก็ต้องมีสิ่งตอบแทนสิ อีกอย่างสองปีเขาเฝ้าจินตนาการมาตลอดว่าจะได้ลูบไล้ผิวขาวที่ซ่อนในชุดพยาบาลของนวิยา และวันนี้โอกาสมาถึงแล้ว มีหรือจะปล่อยให้หลุดมือไป

“ที่นิ่มเหรอคะ”

“ใช่ เธอมีดอกเบี้ยจ่ายฉันแน่นอน ว่าแต่เป็นหนี้เท่าไหร่ ฉันจะจ่ายให้หมดทั้งต้นทั้งดอก แล้วนิ่มค่อยมาผ่อนกับฉัน ฉันไม่ได้ใจโฉดแบบพวกนั้นหรอกนะ แต่ไม่รู้นิ่มจะตกลงไหม เพราะดอกเบี้ยฉันมันค่อนข้างพิเศษไม่เหมือนใคร”

คำพูดของนายแพทย์หนุ่มทำให้นวิยาขมวดคิ้ว เขาพูดเหมือนมีอะไรแฝงอยู่ แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก

“ดอกเบี้ยพิเศษไม่เหมือนใคร คืออะไรคะ นิ่มไม่เข้าใจค่ะ” เธอถามอย่างใสซื่อ อายุยี่สิบห้าปีก็จริง แต่ไม่เคยมีแฟน มีความรัก เพราะชีวิตนี้มีแต่เรียน ทำงานใช้หนี้เท่านั้น จึงไม่เคยคิดเรื่องความรัก

“คอนโดนิ่มใช่ไหม เราไปคุยข้อตกลงกันบนห้องนิ่มดีกว่า”

“อะ...ได้ค่ะ” เธอตอบตกลงอย่างงงๆ แม้จะรู้สึกว่าแปลกก็ตาม แต่ตอนนี้เธอคิดถึงแต่พ่อกับแม่ที่ขอนแก่นเท่านั้น ไม่รู้เป็นยังไงมั่ง แต่ก็ไม่โทษท่านทั้งสอง เพราะหนี้สินที่ท่านเป็นนั้นเป็นเพราะตัวเองอยากเรียนต่อ ท่านจึงได้ไปกู้หนี้นอกระบบมาส่งเรียน ถึงจะกู้เงินเรียน แต่มันก็ไม่พอ ท่านถึงได้ไปกู้นอกระบบมาให้ตนเอง แต่ก็ถูกเจ้าหนี้โกง ใช้เท่าไหร่ต้นก็ไม่ลด ที่จ่ายไปมีแต่ตัดดอก ทั้งๆ ที่ต้นแค่สองแสนเอง

พอเข้ามาในห้องส่วนตัวของพยาบาลสาว ทัชชกรก็มองสำรวจห้องจนทั่ว ห้องนี้ไม่ใหญ่มาก แต่เจ้าของห้องก็ตกแต่งได้น่าอยู่ และใช้พื้นที่ได้คุ้ม มีครัวเล็กๆ มีห้องรับแขกเล็กๆ แยกกับห้องนอน เขาเดินตามเจ้าของห้องไปนั่งยังชุดโซฟาตัวเล็กสำหรับรับแขกของเธอแล้วนั่งลง

“เดี๋ยวนิ่มไปเอาน้ำมาให้หมอหมานะคะ” แล้วเธอก็เดินไปห้อยกระเป๋าไว้ที่มุมตรงประตูห้องแล้วเดินไปรินน้ำใส่แก้วมาเสิร์ฟให้เขา

“ขอบคุณนะครับ อยู่คนเดียวเหรอนิ่ม แล้วห้องนี้ซื้อหรือเช่าฮึ” เขารับแก้วน้ำมาดื่มแล้ววางลงโต๊ะกลางตรงหน้าตนแล้วเอนหลังพิงพนักโซฟาตัวเล็กกางแขนกับพนักโซฟามองดูโทรทัศน์ที่อยู่ตรงหน้าโซฟาตัวที่ตนเองนั่ง

“นิ่มอยู่คนเดียวค่ะ ซื้อค่ะ” เธอนั่งลงโซฟาตัวเล็กข้างตัวที่นายแพทย์หนุ่มนั่ง

“เอาล่ะ มาเข้าเรื่องที่คุยกันก่อนหน้านี้เถอะ หมอจะช่วยจ่ายหนี้ให้ทั้งต้นทั้งดอก แล้วนิ่มก็มาผ่อนกับหมอดีไหม” เขายืดตัวนั่งตรงเอ่ยจริงจัง

“หมอหมาจะให้นิ่มยืมจริงเหรอคะ”

“ใช่ ฉันจะให้นิ่มยืม แต่นิ่ม...”

เขาหยุดพูดแล้วมองเธอด้วยสายตาแพรวพราวจนทำให้คนถูกมองต้องยกมือขึ้นกอดตัวเอง

นวิยารู้แล้วว่าเขาต้องการอะไร เธอทำงานกับเขามาสองปี ทำไมจะไม่รู้ว่าทัชชกรนั้นเป็นคนยังไง นอกโรงพยาบาลเขาคือเสือผู้หญิง และตอนนี้รู้แล้วว่าเขากำลังต้องการสิ่งใดจากตนตอบแทน คนคนนี้ไม่ยอมเสียเปรียบจริงๆ

“หมอจะให้นิ่มนอนกับหมอหมาเหรอคะ”

“ฉลาดนี่ ถ้ารู้แล้วว่ายังไง ตกลงรับความช่วยเหลือจากหมอไหม หมอไม่ใช่คนดีหรอกนะที่จะช่วยนิ่มฟรีๆ นิ่มก็ต้องมีอะไรตอบแทนหมอมั่ง”

“ถ้านิ่มยอม หมอหมาจะช่วยเหรอคะ”

“แน่นอน ถ้าไม่ตกลง เรื่องที่คุยกันวันนี้ก็ถือว่าไม่ได้คุยก็แล้วกัน”

“แล้วนานแค่ไหนคะ”

“หนึ่งปีทั้งต้นและดอกเบี้ย แต่ถ้าจะจ่ายแค่ดอกเบี้ยก็หกเดือน แต่หกเดือนต้นก็ต้องจ่ายหมดเหมือนกัน” เงินเขาไม่สนใจหรอกจะได้คืนหรือไม่ได้คืน ตอนนี้เขาสนใจแค่ร่างกายของพยาบาลสาวที่แอบคิดลามกกับเธอมาตลอดสองปีที่ได้ทำงานใกล้ชิดกันมากกว่า

เธอไม่คิดมาก่อนว่านายแพทย์หนุ่มสุขุมเวลาอยู่โรงพยาบาลด้วยกันจะเป็นคนแบบนี้ เธอรู้จักเขาแค่ด้านเดียว แต่อีกด้านได้ยินคนอื่นเล่าปากต่อปากมา แต่วันนี้รู้แล้วว่าเขาเป็นนายทุนที่ไม่ยอมขาดทุนแม้แต่แดงเดียว นวิยาขบคิดแล้วก็ต้องจำยอมตกลง เมื่อมองไม่เห็นทางออกในตอนนี้ มีเพียงความช่วยเหลือจากเขา พ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องลำบาก

“ตกลงค่ะ”

“เดี๋ยวให้ทนายเอาสัญญามาให้เซ็น ว่าแต่สะดวกเริ่มงานวันนี้ไหม หมอหยุดพรุ่งนี้ ปกติทุกวันหยุดหมอจะมีกิจกรรมในร่มทั้งวันทั้งคืน” เขาบอกพยาบาลสาว

“แต่นิ่มยังไม่พร้อม อีกอย่างพรุ่งนี้นิ่มมีเข้าเวรตอนเช้า”

“เดี๋ยวปลุกไปทำงานเอง ถ้าไหวนะ ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวหมอลาป่วยให้”

“แต่นิ่มยังไม่เคย”

“เดี๋ยวสอนให้ ฉันเก่ง ไม่ต้องห่วง ตกลงเริ่มงานคืนนี้ไหม หมอจะค้างที่นี่”

“ถ้านิ่มปฏิเสธล่ะคะ วันนี้ยังไม่พร้อม”

“หมอต้องการวันนี้ และโทรถามแม่ด้วยว่าเป็นหนี้เท่าไหร่ หมอจะโอนเงินให้ และจะให้ทนายทำสัญญามาให้วันนี้เลย จะได้เรียบร้อยแล้วหลังจากนี้ก็เป็นเรื่องของเราว่าไหม”

แล้วเขาก็คว้าหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมดแก้วแล้วลุกขึ้นล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์มาต่อสายสั่งทนายทำสัญญาให้ตนหนึ่งฉบับ

นวิยาก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าที่เพิ่งห้อยเก็บมากดต่อสายหาแม่ตัวเองเพื่อถามท่านว่ายอดเงินเท่าไหร่ และก็โกหกท่านว่ายืมจากเพื่อน