T.EP 4 : กลัว

EP 4

....“มินตรา”.....

หลังจากที่เราเก็บกระเพราแล้วเดินเข้ามาทางหลังบ้าน แขนของเรารู้สึกว่าจะช้ำเพราะว่าผู้ชายคนนั้นเขาบีบ ตรงช่วงต้นแขนเราพ่อเลี้ยงบอกว่าจะหายามาทาให้แต่เราบอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวเราให้แม่บ้านทาให้ เพราะว่าเขาจะต้องไปต้อนรับเพื่อนของเขาเราเดินยิ้มหลังจากที่คุยกับพ่อเลี้ยงเสร็จบอกเลยว่ารู้สึกแปลกๆกับตัวเองจนอธิบายว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรให้ตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน

“ว้ายคุณหนูคะ ต้นแขนไปโดนอะไรมาทำไมถึงทำแบบนี้”นั่นเป็นป้าแม่บ้านเมื่อเขาเห็นเราก้าวขาเข้าไปในบ้าน สายตาของเขาดีมากเลยนะ แค่เราเดินเข้าไปยังไม่ทันถึงตัวเขาเลยด้วยซ้ำ ป้าแม่บ้านรีบเดินมาจับตรงช่วงต้นแขนของเราและถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เดินชนประตูนิดหน่อยหนูขอยามาทาหน่อยนะคะหนูไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน”

“มานั่งนี่เลยค่ะคุณหนูเดี๋ยวป้าทาให้แล้วส่วนเรื่องผัดกระเพราเดี๋ยวป้าทำให้ทานนะคะไม่ต้องทำแล้วถ้าคุณท่านรู้คุณท่านเล่นนานบ้าแน่ๆ”

“จะเล่นงานอะไรล่ะคะป้า หนูมาทำหน้าที่ลูกนี่นะคะไม่ได้มาเป็นเจ้านายป้าสักหน่อย”

“ใครบอกหรอคะ เรื่องบางเรื่องอาจจะไม่เป็นแบบที่คิดก็ได้นี่เอาเป็นว่าถ้าไม่พูดมากดีกว่าค่ะป้าไปหายามาทาให้คุณหนูดีกว่า”ในบางครั้งเราก็สงสัยคำพูดของป้าแม่บ้านเหมือนกันนะ แล้วก็ยังงงกับสถานการณ์มาเป็นลูกหนี้หรือว่าเป็นเจ้านายที่นี่กันแน่แต่ช่างเถอะรู้แค่ว่าพ่อเลี้ยงดีกับเราก็พอแล้ว

ตัด!!!

เวลาผ่านไป ป้าแม่บ้านผัดกระเพราให้เราทานนะเราจะทำเองเขาไม่ให้ทำเรานั่งทานข้าวอยู่ในครัวป้าแม่บ้านบอกว่าพ่อเลี้ยงให้เราออกไปแต่เราไม่อยากออกไปเจอคุณภูผาเรามาชอบเขาเลย

“อย่างนั้นคุณหนูทานอยู่ที่นี่ก่อนนะคะป้าจะเก็บกวาดด้านหลังสักหน่อย”เราพยักหน้าให้กับป้า และก็ยังนั่งกินข้าวกับผัดกระเพราจานโต เราชอบมากเลยไม่ว่าจะผัดกระเพราอะไรก็ตามคือชีวิตจิตใจของเราเลยแหละมีเท่าไหร่เรากินหมด

“หื้มคิดว่าเราผัดอร่อยแล้วป้าแม่บ้านผัดอร่อยกว่าเราอีกนะเนี่ย”เราพูดคนเดียวแล้วก็นั่งกินข้าวไปด้วยมีความสุขจริงๆเมื่อได้กินของที่เราชอบ

“อร่อยขนาดนั้นเลยหรอ”

“ก็ใช่สิคะ อร่อยกว่าทำเองอีกรู้อย่างนี้ให้ป้าแม่บ้านผัดให้กินอีกดีกว่าเนาะ..หึ้ย”ในขณะที่เรากำลังพูดคนเดียวและมีเสียงคำถามถามเราว่าอร่อยขนาดนั้นเลยหรอเราตอบกลับไปโดยที่ไม่ได้คิดว่าใครเป็นคนถาม จนเราสะดุ้งและหันกลับหลังไปเป็นคุณภูผาที่เขายืนพิงประตูพร้อมกับมือที่เกาะอกสายตามองมาที่เราแต่ไม่ได้ยิ้มหน้าตาของเขาเป็นคนที่ขรึมๆ

“ได้ข่าวว่าสำออยหรอ”เราสำออยอะไรทำไมเขาจะมาพูดกับเราแบบนี้ทั้งๆที่ไม่รู้จักเราไม่มีมารยาทเลย ไม่เพียงแต่คำพูดนะสายตาที่ดูน่ากลัวยังจ้องมองมาที่แขนเราอีกจึงทำให้เรารู้ว่าเขาหมายถึงตรงที่เขาบีบต้นแขนเรา

“เปล่านี่คะ คุณต้องการอะไรหรือเปล่าถึงเข้ามาในนี้”

“แล้วถ้าฉันต้องการอะไรฉันจะได้ใช่ไหม”เรากลืนน้ำลายลงคอทันที คุณภูผาเดินก้าวเข้ามาหาเราช้าๆพร้อมกับสายตาที่มองจ้องมาที่เราก่อนที่ตัวของเขาจะถึงเก้าอี้ที่เขาอยู่

“คะคุณ คุณจะทำอะไรคะ”เรารู้สึกว่าหายใจไม่ทั่วท้องเลยแหละในความรู้สึกกลัวแปลกๆ

“มีอะไรหรือเปล่าภูผา”เสียงผู้ชายที่พูดขึ้นจากทางประตูอีกครั้ง นั้นเราจำได้ดีเลยคือเสียงพ่อเลี้ยง เราถอนลมหายใจออกมาทันทีคุณภูผาหันกลับไปมองพ่อเลี้ยงแล้วก็ยิ้ม

“ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากกินผัดกระเพราในจานนี้เท่านั้นเอง”มือของเขาเลื่อนไปหยิบจานผัดกระเพราของเรา แต่เรายังกินไม่อิ่มเลยนะ

“กับข้าวมีตั้งเยอะตั้งแยะมาแย่งผัดกระเพราของมินตราเนี่ยนะ”

“ก็ใช่ไง เพื่อนมาบ้านทั้งทีตามใจเพื่อนไม่ได้หรอหรือว่าจะตามใจแต่แฟน”

“มินตราไม่ใช่แฟนพ่อเลี้ยงค่ะ”เรารีบบอกเขาไปเพราะว่ากลัวเพื่อนเขาจะเข้าใจผิดว่าเราเป็นแฟนของพ่อเลี้ยง

“มินตราออกไปข้างนอกกับฉันนะกับข้าวเยอะแยะเลยเอาผัดกระเพราให้มันกินไปเถอะ”

“แต่มินตราชอบกินผัดกระเพรานี่คะพ่อเลี้ยงแล้วผัดกระเพราจะนี้ป้าแม่บ้านก็ผัดให้มินตราอย่างอร่อยเลยเงินตรายังกินไม่อิ่มเลยนินจาขอคืนนะคะ”

“ไม่เพราะว่าฉันจะกินผัดกระเพราจานนี้”

“นิสัยไม่ดี”

“อะๆเอาเป็นว่าเดี๋ยวไปทานด้วยกันข้างนอก”

“หึ”คุณภูผาเขาถือจานผัดกระเพราเราไปข้างนอก แล้วเราไม่อยากไปนั่งข้างนอกที่เพื่อนเขาหลายๆคน กำลังนั่งดื่มกันไม่ใช่ว่าเราไม่ชอบแต่เราไม่สนิทแล้วไม่รู้จักกับใครเลยที่สำคัญเราอยู่ในสถานะลูกหนี้

“ไม่เป็นไรนะ ภูผามันเป็นคนแบบนั้นแหละถ้าขัดใจมันหรือว่าไม่ชอบในสิ่งที่มันทำมันก็ยิ่งทำไปนั่งข้างนอกกันมีขนมด้วย”พ่อเลี้ยงเดินมาหาเราก่อนที่จะใช้มือขวารูปหัวเราะเบาๆ เรายิ้มให้กับพ่อเลี้ยงทำไมในความรู้สึกนี้เขินจนบอกไม่ถูก

“มินตราไม่อยากออกไปค่ะ พ่อเลี้ยงไปเถอะนะคะเดี๋ยวมันตาขอขึ้นไปอาบน้ำนอน”

“ก็ไหนบอกว่ายังกินผัดกระเพราไม่กินไง”

“อิ่มแล้วค่ะมินตราแกล้งคุณภูผาไปแบบนั้นแหละ”

“ดื้อนะเราอ่ะ ไปอาบน้ำแล้วก็นอนนะครับคืนนี้ฉันอาจจะเมา”

“ค่ะ”

“น่ารัก”เราเดินออกมาจากในครัวแต่ไม่ได้ตรงไปที่ห้องรับแขก เดินขึ้นมาบนบันไดขึ้นมาที่ห้องของตัวเองเราไม่ได้นอนห้องเดียวกันกับพ่อเลี้ยงนะเขาให้เกียรติเรามากๆและห้องนอนยังจัดให้เรายังสวยเลย

หลังจากที่เราอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย แล้วก็นอนเล่นมือถือโทรหาคุณพ่อคุณแม่ทำดีใจที่เราอยู่ได้ไม่รู้เหมือนกันว่าคือการขัดดอกแบบไหนแต่อยู่สุขสบายไม่เหมือนลูกหนี้เลย

แคร๊ก!!! เราเล่นมือถือจนเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีประตูเปิดเข้ามาแล้วลืมล็อคประตูเลยแล้วเราก็ลืมตาตัวความที่เราเพิ่งตื่นรู้สึกแสบตามาก ไฟก็เปิดอยู่

“คุณภูผา”เมื่อเราโฟกัสไปที่หน้าประตูผู้ชายที่เดินเข้ามาคือคุณภูผาเรารีบดีดตัวเองขึ้นจากที่นอน

“อร้าย ปล่อยนะคุณๆๆ”