T.EP 3 : เพื่อนพ่อเลี้ยง

EP 3

...“มินตรา”...

ในตอนแรกเราคิดว่าคุณกรหรือว่าพ่อเลี้ยงชื่อในนามของเขา เขาจะเป็นแบบที่เราคิดเป็นเจ้าหนี้ที่โหดน่ากลัว และทำร้ายเราเหมือนกับที่เราเคยดูในละคร แต่เปล่าเลยทุกอย่างกลับตาลปัตร เขาเป็นคนน่ารักแถมยังดูอบอุ่นทุกครั้ง ที่เรามองสายตาของเขาจนในตอนนี้เขาได้ไปรับตัวเรามาอยู่ที่บ้านหลังนึง ซึ่งเป็นบ้านสวนและได้มีการสนทนาพูดคุยกันหลายๆอย่าง

“เดี๋ยวเรานอนกันคนละห้องนะ ของมินตราห้องนี้ของผมห้องนี้”เราเริ่มมั่นใจแล้วแหละว่าพ่อเลี้ยงเขาเป็นคนดี ถ้าเป็นบางคนหรือว่าเจ้าหนี้คนอื่นคงไม่ให้เกียรติเราขนาดนี้

“ทำไมคุณถึงดีกับมินตราละคะ ทั้งๆที่มีตราเป็นลูกหนี้ของคุณ”

“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ในตอนแรกฉันคิดว่าฉันจะต้องไม่ชอบเธอมากๆแน่ๆ เมื่อได้ยินชื่อของเธอแล้ว แต่เมื่อฉันได้เจอเธอทุกอย่างกับพลิกผันไปหมด บอกตามตรงนะฉันรู้สึกถูกชะตากับเธอ”ความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับเราเพียงคนเดียวจริงๆ

“ค่ะ”

“อื้อเดี๋ยวเราไปหาอะไรกินกันดีกว่าแล้วเดินไปดูในสวน”

“ค่ะ”

ตัดวันเวลาผ่านไป

หลังจากที่วันเวลาผ่านไปหลายวันแล้วเราปรับตัวกับการอยู่ที่นี่ ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ทุกอย่างสงบเป็นธรรมชาติมากๆ สิ่งที่เราต้องทำคือคอยช่วยงานพ่อเลี้ยงเรื่องในสวนพ่อเลี้ยงเองเขาก็ไม่เป็นเช่นกัน เขาฟังคำสั่งของคุณพ่อของเขามาอีกที จากที่ไม่สนิทไม่ตอนนี้เรากลายเป็นคนที่สนิทกันเล่นกันหัวเราะกันจนเหมือนกับคนที่รู้จักกันมาหลายปีเลย พ่อเลี้ยงเขาเป็นคนที่น่ารักมากๆเลยนะ ผู้หญิงคนไหนอยู่ใกล้ก็คงจะหลงเขาเหมือนกับที่เรารู้สึกในตอนนี้

“มองหน้าผมมีอะไรหรือเปล่า”เราสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อพ่อเลี้ยงหันหน้ามาถามพร้อมกับรอยยิ้ม ในตอนนี้หน้าของเรารู้สึกชามากๆเลยหรือว่าเรารู้สึกแบบนั้นกับพ่อเลี้ยงเเล้ว

“ปะป่าวนี่คะ”

“ใช่หรอทำไมแก้มแดงจัง อย่าบอกนะว่าเขินผม”ไม่เพียงแต่คำพูดที่ทำให้เราเขินมากกว่าเดิม แต่พ่อเลี้ยงยังเดินขยับเข้ามาหาเราจนอยู่ต่อหน้า เรารีบก้มหน้าลงเพราะว่าไม่กล้าสบสายตาเขา

“ฮ่าๆเหงื่อออกเต็มหน้าหมดแล้ว เข้าบ้านกันดีกว่า ส่วนที่เหลือเดี๋ยวให้ลูกน้องจัดการ อื้อผมลืมบอกเลยว่าในวันนี้เพื่อนของผมจะมาที่นี่ 3 คนจัดปาร์ตี้กัน”

“ค่ะ”

“ก็ทำตัวปกตินะ เพื่อนของฉันใจดีกันทั้งนั้น”กำลังจะกลับเข้ามาในบ้านก็แยกย้ายกันเข้าห้องนอนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในช่วงเย็น เพื่อนของพ่อเลี้ยงจะมาที่นี่เขามาจัดปาร์ตี้หรือว่าฉลองกันนั้นเอง ส่วนเราก็ลงมาช่วยแม่บ้านทำกับข้าวเพื่อรอเพื่อนของพ่อเลี้ยง

“คุณหนูคะ ไม่ต้องทำหรอกเดี๋ยวป้าทำเองคุณหนูไปพักผ่อนเถอะ”ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ป้าแม่บ้านคนนี้ดูแลเราดีมาก เรียกเราว่าคุณหนูเราบอกให้เรียกชื่อเฉยๆเขาก็ไม่ยอม

“ไม่เป็นไรค่ะ มินตราชอบทำกับข้าว เดี๋ยวมินตราออกไปเก็บกระเพราตรงหน้าบ้านนะคะ จะมาผัดกระเพรากิน”กับข้าวเยอะแยะมากมายเลยนะ โดยเฉพาะอาหารทะเลแต่เราชอบกินผัดกระเพราหมูเราเลยคิดว่าจะไปเก็บกระเพราหน้าบ้าน

“ค่ะคุณหนูออกไปดูแลตัวเองดีๆนะคะ”เรายิ้มให้ป้าแม่บ้านก่อนที่จะเดินออกมาจากในครัว และตรงมาที่หน้าบ้านกำลังก้มเก็บกระเพรา ต้นที่มันงามมากๆเลยแหละแต่แล้วก็มีรถคันนึงมาจอดอยู่ จึงทำให้เรายืนมองและผู้ชายก็ลงมาจากรถ 1 คนแต่งตัวดูดีเท่หน้าคมหล่อเลยแหละหล่อกว่าพ่อเลี้ยงอีกต่างหาก

“เป็นคนใช้บ้านนี้หรอ”เรามองเขาจนรู้สึกตัวอีกทีเขาเดินเข้ามาใกล้เราแล้ว และเขาก็เอ่ยถามว่าเราเป็นคนใช้บ้านนี้หรอ

“ทำไมหรอคะ”

“นี่ฉันถามว่าเป็นคนใช้บ้านนี้หรอไม่ใช่ให้เธอย้อนกลับมา”

“และถ้าตอบว่าไม่ใช่”

“ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของเธอนะ”เสียงตะคอกของผู้ชายคนนี้พร้อมกับมือที่กำลังบีบต้นแขนของเราอยู่

“โอ้ยมินตราเจ็บนะคะคุณ”เราร้องออกมาเสียงดัง เราเจ็บจริงๆเขาเป็นผู้ชายทำไมถึงทำกับเราแบบนี้ทั้งๆที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

“ทำเป็นแสดง”

“มีเรื่องอะไรกัน”ลองหันกลับไปมองสิ่งที่พูดขึ้นเป็นเสียงของพ่อเลี้ยง เขาเดินออกมาจากในบ้านจึงทำให้ผู้ชายคนที่จับแขนเราอยู่ปล่อยเราออก

“ก็คนใช้บ้านของนายนะสิพูดกวนประสาท”

“ฮึ๊ก”ใช่เราพูดกวนประสาทเขาไปก่อนเขาไม่ผิดหรอก แต่ในตอนนี้เรารู้สึกน้อยใจเเละเจ็บที่แขนมากๆ จึงทำให้น้ำตาของเราไหลออกมา

“มินตรา”พ่อเลี้ยงเดินเข้ามาใกล้เราก่อนที่จะใช้มือโอบกอดเรา โดยที่ใช้มือลูบหัวเบาๆ เราไม่คิดเหมือนกันว่าพ่อเลี้ยงจะทำแบบนี้กับเรารู้สึกอบอุ่นมากๆเลย

“ภูผานายทำน้องทำไม”พ่อเลี้ยงหันหน้าไปพูดกับเขาผู้ชายคนนี้ชื่อว่าภูผา

“ก็ผู้หญิงคนนี้พูดกวนฉันก่อน อย่าบอกนะว่าเด็กของแกไม่ใช่แม่บ้านที่นี่”

“ใช่มินตราไม่ใช่แม่บ้านที่นี่แล้วก็ไม่ใช่เด็กของฉัน”

“จะเป็นใครก็ช่าง แต่นายก็รู้ดีกรว่าใครที่พูดกวนประสาทฉันจะเป็นยังไง”

“อืมๆเข้าไปในบ้านก่อนเถอะ สองคนมานั่งรอละเดี๋ยวฉันทำเข้าไป”แล้วคุณภูผาเขาก็เดินเข้าไปในบ้านก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในบ้านสายตาของเขายังจ้องมองเราแค่แววตาของเขาก็น่ากลัวแล้ว

“มินตราเจ็บมากไหม”อ้อมกอดของพ่อเลี้ยงคลายออกจากเราก่อนที่จะใช้มือทั้งสองข้างจับตรงช่วงต้นแขนเรา ที่เพื่อนของเขาบีบ เรายิ้มให้กับพ่อเลี้ยงและเอามือเช็ดน้ำตาตัวเองแค่เขาถามเรา เราก็หายเจ็บแล้วทำไมเราถึงรู้สึกดีแบบนี้นะ

“ไม่เจ็บแล้วค่ะ”

“ไหนดูซิ”เราใส่เสื้อแขนสั้นและพ่อเลี้ยงเขาก็ดึงแขนเสื้อเราขึ้นจึงทำให้เห็นรอยแดงรอยช้ำเราเป็นคนที่ขาวและรอยช้ำขึ้นง่ายมากๆ

“หื้มลอยขึ้นเลยฉันขอโทษแทนเพื่อนของฉันด้วยนะมันเป็นคนที่อารมณ์ร้อนถ้าใครพูดกวนมัน”

“พ่อเลี้ยงไม่ต้องขอโทษมินตราหรอกค่ะมินตราผิดเองนั่นแหละที่ตอบเขาไปแบบนั้นสมควรแล้วที่มินตราจะโดนแบบนี้”

“ไม่เอาสิไม่โทษตัวเองนะ แล้วเก็บกระเพราจะไปทำอะไร”

“มินตราอยากกินผัดกระเพราค่ะ ก็เลยมาเก็บกระเพราที่หน้าบ้าน”

“เข้าบ้านเถอะขึ้นไปบนห้องเดี๋ยวฉันหายาไปทำให้”

“ไม่เป็นอะไรค่ะ แค่นิดเดียวเอง พ่อเลี้ยงไปหาเพื่อนของพ่อเลี้ยงนะคะ เดี๋ยวมินตราจะเข้าหลังบ้านไปผัดกระเพรากินแล้วให้ป้าแม่บ้านเอายาให้ทาเองค่ะ”

“เคแบบนั้นก็ได้ มินตราดูแลตัวเองก่อนนะเพราะว่าวันนี้เพื่อนของฉันมา ฉันต้องดูแลพวกเขาก่อน”

“ค่ะพ่อเลี้ยง”แล้วพ่อเลี้ยงเขาก็เดินหันหลังกลับเข้าไปในบ้าน ทั้งๆที่เราเจ็บแขนอยู่นะแต่เรายังรู้สึกได้เลยว่าเรายิ้มฉันกรามแทบค้าง