T EP 6 : ผู้ชายที่อบอุ่น

EP 6

...“มินตรา”...

หลังจากที่เราแต่งตัวเสร็จแล้ว พ่อเลี้ยงให้แม่บ้านมาตามเราลงไปทานข้าวด้านล่างเราไม่อยากออกจากห้องเลย แต่ไม่รู้จะทำยังไง ความรู้สึกที่โหดร้ายเมื่อคืนนี้ยังคงอยู่กับเราแต่เราไม่สามารถบอกใครได้โดยเฉพาะพ่อเลี้ยง เราไม่อยากให้เขารู้ เราทำตัวปกติลงมาด้านล่างแต่ต้องมาเจอคุณภูผานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารผู้ชายใจร้ายที่ทำร้ายเรามาคืนนี้

“ยืนมองอะไรดีคะ มาทานข้าวสิ”พ่อเลี้ยงพูดขึ้นจึงทำให้เราสะดุ้งเล็กน้อย สายตาของเรามัวแต่จ้องมองคุณภูผาอยู่ เพื่อนของเขาคงกลับกันไปหมดแล้วแต่ทำไมคุณภูผาถึงยังไม่กลับ

“ค่ะ”พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆความรู้สึกของเรายิ่งเห็นหน้าคนที่ทำร้ายเรา เรายิ่งเจ็บและอยากจะร้องไห้แต่ทำได้แต่ฝืนตัวเองไว้

“ไม่สบายหรือเปล่าหื้ม”ในขณะที่เรานั่งอยู่ที่เก้าอี้พ่อเลี้ยงลุกขึ้นจากเก้าอี้ของเขามาหาเราและใช้มือด้านขวาแตะไปที่หน้าผากเพื่อดูว่าเราไม่สบายหรือเปล่า

“ตัวร้อนนะ”เราไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำว่าไม่สบายหรือเปล่า ความรู้สึกมันชาไปหมด

“ไม่เป็นอะไรค่ะ”

“อะๆทานข้าวกันดีกว่า เดี๋ยววันนี้ฉันจะไปส่งเพื่อนที่กรุงเทพฯนะไปด้วยกันไหมอยากกลับบ้านเปล่า”

“ไม่ค่ะ มินตรารออยู่ที่นี่นะคะ”เราไม่อยากไปกับผู้ชายคนนี้ เราอยากให้เขาออกไปจากบ้านนี้เร็วๆสักที แม้แต่หน้าของเขาเรายังไม่หันมองเลย หลังจากนั้นก็ทานข้าวกันจนเสร็จเราก้มหน้าทานข้าวอย่างเดียว

“เอ้าลืมเอกสารเลย เดี๋ยวมานะ”พ่อเลี้ยงกับคุณภูผาเขากำลังจะออกจากบ้าน แต่พ่อเลี้ยงลืมเอกสารไว้บนห้อง เขาเลยเดินกลับไปเอาเรารีบหันหลังเพื่อที่จะเดินหนี เราไม่อยากยืนอยู่กับคุณภูผาแต่แล้วเขาก็ดึงมือเราไว้

“ไม่อยากมองหน้าฉันขนาดนั้นเลยหรอ”เราไม่หันกลับมามองเขาด้วยซ้ำ แม้แต่เขาพูดกับเราแต่มือของเขาก็ยังคงจับแขนเอาไว้นะ

“ฮึ๊ก! ใช่ค่ะคุณมันคนใจร้าย”

“คนใจร้ายคนนี้ก็เป็นผัวของเธอที่สำคัญเป็นผัวคนแรกซะด้วยสิ” เรารีบหันกลับมามองหน้าคุณภูผาเขาไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้กับเราโดยเฉพาะคำว่าผัว

“คุณอย่ามาพูดคำนี้กับฉันนะคะ คุณไม่ใช่สามีของฉัน คุณทำร้ายฉันคุณข่มเหงฉันคุณให้ฉันแจ้งความจับคุณไหม”

“ก็เอาสิมินตรา ไอ้กรกับครอบครัวของเธอจะได้รู้ อ้อแถมสังคมจะได้รู้อีกต่างหากเอาไหมล่ะมาแลกกัน”เราไม่มีคำที่จะเถียงเขาหรอกเพราะว่าเราไม่ยอมให้ทุกคนรู้อยู่แล้วโดยเฉพาะพ่อเลี้ยง

“อย่ามายุ่งกับฉันอีก”เราสะบัดมือออกและบอกกับเขาว่าอย่ายุ่งกับเรา เขาทำร้ายเราไปแล้วเรื่องมันเกิดไปแล้วทุกอย่างก็ควรจบ

“ยากหน่อยนะอะไรที่ฉันยังไม่ปล่อยหรือว่ายังไม่เบื่อแล้วฉันจะกลับมาใหม่”

“คุณ”

“มีอะไรกันหรือเปล่า”เรารีบเอามือเช็ดน้ำตาที่มันไหลออกมาเอง โดยที่ไม่รู้ตัวในขณะที่พ่อเลี้ยงพูดขึ้น

“ไม่มีอะไรหรอกไปเถอะ”คุณภูผาเขาหันหน้าไปพูดกับพ่อเลี้ยงโดยที่หน้าตาเฉย

“ฉันไปก่อนนะ ช่วงเย็นๆอาจจะถึงอยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”

“ไม่ค่ะ รีบกลับมานะคะมินตราจะทำกับข้าวรอ”

“ได้เลยครับ ผมจะรีบกลับนะ”เรายิ้มให้กับพ่อเลี้ยงและเขาก็พากันเดินออกไปแต่สายตาและใบหน้าของคุณภูผาซึ่งดูน่ากลัวและจ้องมองมาที่เราก่อนที่จะเดินตามพ่อเลี้ยงออกไป

เวลาผ่านไป เราอยู่ที่บ้านหลังนี้กับป้าแม่บ้านทำอะไรหลายๆอย่างเช่นขนมกับข้าวจนถึงช่วงเย็น ได้เวลาที่พ่อเลี้ยงจะกลับมาจากกรุงเทพฯแล้ว

“จ๊ะเอ๋”เรายิ้มกว้างออกมาทันทีเพื่อพ่อเลี้ยงเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับถุงของพิธีเข้ามามากมาย

“กลับมาเร็วจังค่ะ”

“คิดถึงคนบางคนสิเลยรีบกลับ”ทำไมเราถึงเขินในคำพูดของพ่อเลี้ยงจัง

“แอ้ะๆคิดถึงป้าหรอคะ”ป้าแม่บ้านเลยแซวก่อนเลย

“นี่ครับผมซื้อของมาฝากป้าด้วย เดี๋ยวป้าไปจัดใส่จานนะ”พ่อเลี้ยงเย็นของให้กับป้าแม่บ้านไปจัดใส่จานก่อนที่จะมานั่งที่โซฟาเราเดินเอาน้ำเย็นๆมาให้กับเขา

“ทานน้ำก่อนนะคะจะได้หายเหนื่อย”

“ขอบคุณครับ แล้วอยู่บ้านเป็นยังไงบ้างเหงาไหม”

“ไม่หรอกค่ะ เหงาก็เดินออกไปที่ไร่ แล้วพ่อเลี้ยงขับรถเหนื่อยไหมคะไปส่งเขาที่ไหน”

“เมื่อวานนี้รถภูผามันเสียก็เลยนอนที่นี่แล้วเมื่อคืนฉันก็เมาไม่รู้มันไปนอนตรงไหนตื่นเช้ามาอีกทีมันเข้าไปเคาะห้องแล้ว”เรากลืนน้ำลายลงคอ ถ้าพ่อเลี้ยงเขารู้ว่าคุณภูผาไปนอนกับเราเมื่อคืนนี้เขาคงรังเกียจเราแน่ๆ

“มินตราก็ไม่รู้ค่ะพ่อเลี้ยง”

“มินตราฉันมีเรื่องอะไรจะบอก”

“มีอะไรหรอคะ”

“ความจริงแล้วฉันไม่ได้ชื่อพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงคือชื่อของพ่อของฉัน ฉันชื่อว่ากรต่อจากนี้ไปเรียกฉันว่ากรนะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทุกอย่างมันคืออะไรกันแน่ ในตอนแรกเขาบอกว่าเธอเป็นลูกหนี้ พาเธอมาเพื่อจะมาขัดดอก แต่ทุกอย่างกับไม่เหมือนที่คุยกันไว้ เขาให้ฉันดูแลเธอให้ดีจนเหมือนไม่ใช่ลูกหนี้ ฉันงงไปหมดแล้ว” ไม่เพียงแต่พ่อเลี้ยงงงหรอก เราเองก็งงเหมือนกันในตอนแรกเราคิดว่าจะเจอเจ้าหนี้โหดๆเหมือนในนิยายหรือว่าในทีวีแต่พอมาเจอจริงๆไม่ใช่เลย

“ค่ะ”

“ก็เอาเป็นว่าเราอยู่กันแบบนี้นะ มีอะไรก็คุยกันทำตามที่ผู้ใหญ่เขาต้องการ”

“ค่ะ”

“แต่ฉันว่ามินตราไม่สบายแน่ดูจากสีหน้าแล้ว ไหนมาลองดูอีกครั้งซิว่าตัวร้อนหรือเปล่า”พ่อเลี้ยงขยับเข้ามาใกล้เราจนชินตัวก่อนที่จะเอามือด้านขวาโดยที่ใช้หลังมือไปแตะหน้าผากเราอีกครั้ง เรามองหน้าของเขาลมหายใจแผ่วแผ่วที่อยู่ใกล้ๆเรา ทำให้เรารู้สึกดีมากๆ รู้สึกอบอุ่นจนบอกไม่ถูก

“ตัวร้อนกว่าเมื่อเช้าอีก เดี๋ยวเราไปทานข้าวแล้วก็กินยานอนถ้าไม่สบายหนักจะต้องไปฉีดยานะ”

“ไม่เอาค่ะ มินตราไม่อยากฉีดยา”

“อย่างนั้นก็ห้ามดื้อนะครับ”เรายิ้มให้กับพ่อเลี้ยงในใจของเราเต้นแร้งเต้นจนไม่เป็นจังหวะรู้ตัวเองเลยแหละว่ากำลังชอบเขาอยู่ทำไมเรื่องทุกอย่างต้องเกิดขึ้นกับเราด้วยถ้าเรื่องเมื่อคืนนี้ไม่เกิดขึ้นเราจะไม่กังวลเลย

“พักผ่อนนะครับเด็กดื้อ”มือทั้งสองข้างหยิบผ้าห่มมาปกคลุมร่างกายให้กับเราก่อนที่จะใช้มือลูบหัวเราะเบาๆหลายจากที่ทานข้าวทานยาเสร็จแล้ว

“ขอบคุณนะคะ”

“ครับเดี๋ยวผมปิดไฟให้นะ นอนพักผ่อนเยอะๆพรุ่งนี้จะได้หาย”

“ค่ะ”เขาโคตรเป็นสุภาพบุรุษเลยไม่เหมือนกับผู้ชายคนนั้น