หน้าที่ผัว : Ep.5 คนโกหก

หน้าที่ผัว Nc{ เชน }

Ep 5

? [“ต่าย”]?

สวัสดีค่ะเราชื่อตายอายุ 20ปี กำลังเรียนอยู่ที่มหาลัยแห่งหนึ่งซึ่งเรียนเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์เราเพิ่งกลับมาสมัครเรียนอีกครั้งหลังจากที่หยุดเรียนไปเพราะว่าพ่อของเราป่วยเป็นมะเร็งเราหยุดเรียนไป 1 ปีพ่อของเราเสียแม่ของเรามีสามีใหม่ซึ่งเราไม่พอใจแม่ของเรามากพ่อของเราเพิ่งเสียไปได้ไม่นานแต่เขาเอาสามีใหม่และมาอยู่กับสามีใหม่โดยที่จะให้เรามาด้วย เรายอมรับไม่ได้เพราะว่าเรารักพ่อของเราถึงเขาจะจนแต่เขารักและเลี้ยงเรามาหลังจากนั้นเราก็มาอยู่กับเพื่อนทำขนมขายจนได้เจอผู้ชายคนหนึ่งที่เขาหล่อที่นิสัยเขาดีจนกลายมาเป็นความสนิทเราได้ไปที่ร้านอาหารของเขาเขาชวนเราทำด้วยโดยที่ให้เราทำขนมเขาทำอาหารทุกอย่างกำลังไปได้ดีเราชอบพี่เขาทุกอย่าง และในวันนี้เราก็ไม่คิดเหมือนกันว่าพี่เชนจะขอเราคบแต่ก็ไม่รู้ด้วยความโชคร้ายหรือว่าอะไรผ่านไปแค่ไม่กี่นาทีความสุขพวกนั้นมันก็หายไปในพริบตา

เรานั่งอยู่ในบ้านโดยที่ไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรหลังจากที่พี่เชนได้ออกไปกับน้องสาวเสี่ยกล้าคือเรารู้จักแต่เราไม่รู้ว่าทำ 2 คนเคยคบกันแล้ววันนี้พี่เชนมาขอเราคบ เราดีใจจนบอกไม่ถูกเพราะว่าเราชอบที่เขาอยู่แล้ว หลังจากที่พี่เชนกลับไปเราได้เพียงแต่นั่งร้องไห้อยู่ในบ้านมันเกิดอะไรขึ้นกับเราเรามีความสุขไม่กี่นาทีแต่เราต้องถูกน้องสาวของเสี่ยกล้าว่าแย่งของเขามา เรื่องทุกอย่างเราเป็นคนผิดใช่ไหมทำไมพี่เชนถึงไม่บอกว่าเขามีแฟนอยู่แล้วทำไมเขาถึงมาขอคบเรา เรานั่งอยู่ในบ้านจนเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้แต่มันมืดเราไม่ได้ลุกไปกินข้าวหรือว่าทำอะไรให้เพราะว่าวันพรุ่งนี้วันหยุดเราไม่ได้ทำขนมขาย!! พี่เชนเดินออกไปโดยที่ไม่ได้บอกอะไรเราสักคำ ในช่วงเวลานี้น่าจะเกือบ22.00เราได้แต่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับคิดอะไรหลายๆอย่าง ถ้าเขาทั้งสองคนรักกันจริงๆทำไมดูพี่เชนถึงได้ทำเหมือนไม่พอใจน้องสาวของเสี่ยกล้า เราได้ยินเสียงรถและแสงไฟมาจอดอยู่ที่หน้าบ้าน เราไม่รู้หรอกว่าเป็นใครเราได้เพียงแต่แอบมองอยู่ที่หน้าต่างมีผู้ชายคนหนึ่งลงมาจากรถเราจำได้ดีเลยแหละว่านั่นคือพี่เชนเราไม่ได้ลงมาจากบ้านแค่ยืนร้องไห้เราควรทำยังไงดี

“ต่ายเปิดประตูให้พี่หน่อย” เสียงของพี่เชนตะโกนเข้ามาเราได้ยินนะแต่เราเงียบเดี๋ยวเขาก็คงกลับไปเองนั่นแหละวันนี้เรายังไม่พร้อมที่จะคุยเช่นกัน เรากลับมานั่งที่เตียงของเราอีกครั้งไม่เป็นไรนะต่าย!

ปึงๆๆๆ!! เสียงบันไดบ้านของเราเหมือนมีคนวิ่งขึ้นมาหรือว่าพี่เชนปีนรั้วเข้ามาไม่นานประตูบ้านของเราถูกเคราะ!!

ปั้งๆๆๆ!! “ต่ายเปิดประตูให้พี่หน่อย” เราเงียบก่อนที่จะหยิบมือถือมาเปิดแฟลชแล้วส่องเดินออกมาจะเปิดประตูห้องมาคือบ้านของเรามีประตู 2 ชั้นด้านตัวบ้านแล้วก็ในห้องไงแต่เรายังไม่ได้เปิดประตูบ้านที่เขาเคาะ

“ต่ายเปิดประตูคุยกับพี่ก่อน”

“ฮึ้ก! กลับไปก่อนนะคะ” บอกให้เขากลับไปก่อนเรายังไม่อยากคุยกับเขาในตอนนี้เรายังตั้งสติไม่ได้

“ถ้าต่ายไม่เปิดพี่ก็จะนั่งอยู่แบบนี้แหละ”เราเปิดไฟก่อนที่จะเปิดบ้านเราเห็นพี่เชนนั่งอยู่ที่พื้นเขารีบลุกขึ้นก่อนที่จะมาจับมือของเราทั้งสองข้าง

แคร๊ก!!!

“เป็นอะไรหรือเปล่า”

“ฮื่อๆพี่มีแฟนอยู่แล้วทำไมพี่ถึงมาขอคบต่ายรู้ไหมว่าต่ายคิดจริงรู้ไหมว่าต่ายรู้สึกดีกับพี่จริงๆ”พูดแทบจะไม่ออกด้วยคือเรารู้สึกกับเขาจริงแต่เราไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาคบเราเขาคบเราแบบไหนทั้งที่เขามีผู้หญิงอีกคน

“พี่กับเขาไม่ได้เป็นแฟนกันต่าย”

“ฮึ้กจริงหรอคะ” เรามองหน้าพี่เชนในแววตาของเขาดูไม่ได้โกหกอะไรเราแล้วเรื่องทุกอย่างมันเป็นยังไงสิ่งที่เราเห็นมันคืออะไรแล้วสิ่งที่เห็นน้องสาวของเสี่ยกล้าพูดว่าเราเป็นคนแย่งเขามันคืออะไรกันแน่

“พี่กับคุณหมิวไม่ได้เป็นแฟนกัน”

“แล้วทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงบอกว่าต่ายแย่งพี่ล่ะฮึ้ก” เราเอามือเช็ดน้ำตาพี่เชนดึงเราไปกอดพร้อมกับลูกหัวเราเบาๆ

“เรื่องทุกอย่างมันจะมีทางออกพี่ขอโทษแต่อดทนรอพี่นะ”

“ฮื่อๆจริงๆนะคะพี่กับเขาไม่ใช่แฟนกันถึงต่ายจะรักพี่แต่ต่ายไม่อยากเป็นมือที่สามของใคร”

“ไม่ร้องนะ”พี่เชนเอานิ้วหัวแม่มือของตัวเองมาเช็ดน้ำตาให้เราทั้งสองข้างเราพยักหน้าให้กับเขาเราเชื่อใจเขาในวันนี้เขาก็มาบอกกับเราให้เราหายคล่องใจแล้วไงว่าเขาทั้งสองคนไม่ใช่แฟนกัน

“ค่ะอย่าโกหกต่ายนะ”

ครืด!!เราถือโทรศัพท์มาด้วยเพราะว่าใช้แฟลชส่องก่อนที่จะเปิดไฟ แต่โทรศัพท์มือถือของเราดังขึ้นและเป็นเบอร์ของพี่เชน! เราก้มมองแต่พี่เชนไม่ได้มองหรอกพี่เชนอยู่ที่นี่แล้วใครเป็นคนโทรมา

“ใครโทรมาหรอหรือว่าเพลงพิณ”พี่เชนถามเราเราส่ายหน้าก่อนที่จะเลื่อนรับและเปิดโฟน!

“ฮัลโหลค่ะ” คำพูดของผู้หญิงคนหนึ่งที่ผ่านมือถือมาเรารู้เลยว่าเสียงของเธอกำลังร้องไห้พี่เชนมองหน้าเราทันที

“ใครหรอคะ” เราน้ำตาไหลแล้วแหละแต่ฝืนพูดออกไป

“พี่เชนอยู่ที่นั่นใช่ไหมคะฮึ้ก” เรามองหน้าพี่เชนเขาส่ายหน้าให้กับเราพี่เชนโกหกเราถ้าเขาไม่ใช่แฟนกันแล้วทำไมมือถึงอยู่กับน้องสาวของเสี่ยกล้าคนที่พาพี่เชนกลับไป

“คุณกับพี่เชนเป็นอะไรกันหรอคะฮึ่บ” พี่เชนเขาจะหยิบมือถือจากเราแต่เราปัดมือเขาออก

“หมิวกับพี่เชนมีอะไรกันแล้วคะขอร้องนะคะอย่าทำให้ความรักของเราทั้งสองคนต้องพังเพราะว่ามือที่สามฮึ้กเห็นแก่ผู้หญิงด้วยกันนะคะบอกให้เขากลับบ้านทีฮื่อๆ” เพร๊ง! โทรศัพท์ที่เราถือพร้อมกับเปิดลำโพงมันหล่นลงพื้นเพราะว่ามือของเราหมดแรงเมื่อได้ยินคำพูดของน้องสาวเสี่ยกล้าหรือว่าคุณหมิวพูดบอกว่าเขาทั้งสองคนมีอะไรกันแล้วโคตรเจ็บเลยเจ็บตรงที่พี่เชนมาโกหกเราด้วยเพื่ออะไรทำไมทำร้ายจิตใจกันแบบนี้

“ฮื่อๆ”

“ต่ายพี่อธิบายได้”

“ฮื่อๆออกไปจากบ้านของต่ายเดี๋ยวนี้”

“ต่ายฟังพี่ก่อน”

“ฮื่อๆออกไป!! ออกไป!! ” เราใช้ทั้งสองมือผลักหน้าอกของพี่เชนสุดเเรง

“ต่ายฟังพี่ก่อน”

“ฮึ้กยังจะให้ต่ายฟังอะไรอีกหรอคะเมื่อกี้มันยังไม่ชัดอีกหรอ ฮื่อๆออกไปจากบ้านต่ายเดี๋ยวนี้คนโกหกฮื่อๆ” ปึ้ง!!เรา ปิดประตูทันทีพร้อมกับวิ่งเข้ามาในห้องแล้วก็ปิดประตูห้องอีกครั้งก่อนที่จะมานอนกอดหมอนแล้วร้องไห้!!

“ฮื่อๆโกหกต่ายทำไมฮื่อๆชีวิตของต่ายจะมีใครจริงใจบ้างไหมพ่อก็ไม่อยู่แล้วส่วนแม่ก็มีสามีใหม่ฮื่อๆ ทำไมต้องเป็นพี่ด้วยพี่เชนฮื่อๆ”