ตอนที่ 8 : การปรากฏตัวของนายน้อย

          งานเข้าแล้วเว้ย!

          เป็นความคิดที่แทบจะเหมือนกันของทุกคนที่อยู่รอบสนาม เพราะสายตาที่มองมายังเธอเหมือนบอกว่าวันนี้เธออาจ 'ไม่รอด' ไปเจอหน้าครอบครัว คิดได้อย่างนั้นหญิงสาวจึงหมุนตัวกลับไปดูด้านหลัง พบว่ามีคนที่เธอต้องสู้ยืนรออยู่แล้ว

          หึ! ถึงเวลาเอาจริงแล้วสินะ 

          "ไอ้หมอนี่เหรอที่เป็นคู่ต่อสู้ของฉัน"

          ชายที่อยู่เบื้องหน้าพึมพำกับตัวเอง หลังจากที่เห็นรูปร่างหน้าตาของหญิงสาว

          "ใช่ นายมีปัญญาหาอะไรงั้นเหรอ" 

          เธอตอบกลับ

          "ก็เปล่านี่...แค่คิดว่าตัวเองคงเหนื่อยน้อยกว่าที่คิด"

          ปากดีจริงนะแก!

          "ประมาทคู่ต่อสู้คงเป็นนิสัยของนาย ถ้าอย่างนั้นก็อย่าช้า เริ่มการประลองเลยดีมั้ย"

          ท่าทางยียวนกวนประสาทของเธอทำให้คู่ต่อสู้กัดฟันกรอด 

          "หึ! เข้ามาสิวะ!"

          เมื่อชายคนนั้นพูดจบ หญิงสาวก็เริ่มด้วยการยกขาซ้ายเตะเข้าที่ลำตัว และต่อด้วยการปล่อยหมัดขวาไปที่ใบหน้าชายคนนั้น แต่ปรากฏว่าอีกฝ่ายกลับใช้มือปัดป้องขาและมือของเธอได้

          "เตะแรงใช้ได้นี่ แต่ยังไม่พอ"

          เมื่อชายคนนั้นกล่าวจบก็ปล่อยหมัดขวาเล็งมาที่ใบหน้า จังหวะนั้นหญิงสาวเอี้ยวตัวหลบแล้วบิดแขนอีกฝ่ายไปด้านหลัง จากนั้นก็เตะเข้าที่ปลายคางอย่างที่ฝ่ายตรงข้ามตั้งตัวไม่ทัน

          อั๊ก!

          เสียงฟันกระทบฟันอย่างแรง ส่งผลให้เลือดที่อยู่ตามเหงือกไหลทะลักออกมา

          "แล้วแบบนี้ล่ะ แรงใช้ได้มั้ย" 

          หญิงสาวยกยิ้มมุมปากอย่างสะใจ

          "แก! ไม่เคยมีใครกล้าทำกับฉันขนาดนี้!"            

          ชายคนนั้นพูดด้วยความกราดเกรี้ยว

          "งั้นก็บันทึกรายชื่อของฉันเข้าไปในเซลล์สมองของแกด้วยว่า แพร...อ่ะ...อื้ม! พีระ พัฒนะกุล เป็นคู่ต่อสู้ที่นายต้องสยบ..." หญิงสาวหยุดทิ้งคำพูดไป แล้วยิ้มออกมาโดยที่ชายคนนั้นไม่ทันสังเกต "คนที่แกไม่ควรประมาทตั้งแต่แรก"

          พูดจบหญิงสาวก็หมุดตัวมาด้านหน้า แล้ววาดขาเป็นวงกว้าง ส่งผลให้ฝ่าเท้าเตะโดนเข้าลำคอพอดี 

          อั๊ก!

          ชายคนนั้นถึงกลับสลบกลางอากาศ สร้างความตกตะลึงให้กับผู้ชมที่อยู่รอบสนาม

          ในเวลาอันรวดเร็ว ไม่น่าเชื่อว่าชายตัวเล็กนิดเดียวจะสามารถเอาชนะชายที่ตัวโตกว่า แถมยังใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ

          ในเมื่อหญิงสาวชนะแทนที่จะมีเสียงเฮของผู้คนที่อยู่รอบสนามแบบที่คอยเชียร์คู่อื่นๆ กลับมีแต่ความว่างเปล่า

          เงียบ...

          ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนถูกปิดสวิซต์ให้หยุดทำงาน จนโฆสกต้องพูดแทรกขึ้นเพื่อทำลายความน่าอึดอัดที่กำลังก่อตัว หรืออาจจะก่อตัวยาวกว่านี้

          "เอ่อ ตอนนี้เราก็ได้ผู้ชนะแล้วนะครับ ใครจะเป็นผู้เข้าสู่การต่อสู้อันดุเดือดครั้งต่อไปบ้างครับ หากมีก็เชิญเข้าสู่สงคราม เอ้ย! สนามได้เลยครับ!"

          "..."

          ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้ชมที่อยู่รอบสนามประลอง 

          "อ่ะ...เอ่อ ถ้าหากไม่มีใครมา งั้นผมขอประกาศผู้ผ่านการแข่งขันเลยนะครับ อย่างที่รู้ๆ กันอยู่ว่าทางเราไม่มีกติกาอะไรบังคับในการแข่ง หากไม่มีผู้ลงสนามมาสู้ต่อ ทางเราก็จะประกาศให้คนที่อยู่ในสนาม ณ ปัจจุบันเป็นผู้ชนะ แม้ว่าจะแข่งกับคู่ต่อสู้หลายคนหรือคนเดียวก็ตาม..."

          "..."

          "คนที่ชนะการประลองพ่วงท้ายด้วยตำแหน่งมือขวาของนายน้อย 'เซคุนาวะ โยชิ' ก็คือ..."

          "เดี๋ยวก่อน..."

          ทุกสายตามองไปยังต้นเสียงทันทีรวมทั้งหญิงสาว ตรงหน้าพวกเขาคือผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง ดูน่าเกรงขาม หน้าตาแบบลูกครึ่ง กำลังเดินเข้ามาในสนามประลอง หลายคนมองด้วยความตกตะลึง แต่ไม่ใช่หน้าตาที่ดูดีหรือถึงขั้นดาราบางคนก็สู้ไม่ได้ แต่เป็นเพราะเขาคือ 'เซคุนาวะ โยชิ' นายน้อยแห่งแก๊งมาเฟียที่ทรงอิทธิพลและน่าเกรงกลัว

          แต่ก็ยังมีมนุษย์บางคนที่ไม่รู้จัก...