ตอนที่ 7 : เข้าร่วมประลอง

          "นี่ๆ พี่ชาย...ขอถามอะไรหน่อยสิ"

          เธอเดินเข้าไปสะกิดแขนผู้ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังดูการประลอง

          ชายคนนั้นหันหน้ามาตามเสียงเรียก แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเจอผู้ชายที่ตัวเล็กกว่าตัวเองเกือบครึ่งตัว ความสูงแค่ระดับไหล่ของเขา รูปร่างบอบบางอย่างกับผู้หญิง

          เด็กคนนี้มาทำอะไรที่นี่

          "นี่เจ้าหนู ที่นี่ไม่ใช่ที่เด็กเล่นนะ ไปเล่นที่อื่นไป"

          ชายคนนั้นตอบกลับมาด้วยถ้าทางขึงขัง

          'เด็กงั้นเหรอ ฉันอายุยี่สิบกว่าแล้วเหอะ เดี๋ยวตบปากฉีก!' เธอค่อนแขวะอยู่ในใจ

          "พี่ครับ...ผมน่ะอายุยี่สิบสี่ และก็บรรลุนิติภาวะแล้วนะ"

          เธอตอบด้วยน้ำเสียงขัดเคือง

          ชายคนนั้นยิ่งแปลกใจขึ้นไปอีก...เนี่ยนะอายุยี่สิบสี่ สงสัยแม่คงลืมให้นม

          "งั้นขอโทษด้วย นายเรียกฉันมีธุระอะไร"

          อย่างนี้ค่อยเข้าประเด็นหน่อย

          "ผมอยากรู้น่ะ ว่าเค้าใช้กติกาแบบไหน"

          "ไม่มี" ชายคนนั้นตอบกลับทันที

          "เอ๋? ไม่มี หมายความว่าไง?"

          "ไม่มีก็แปลว่าไม่มี ใครอยากจะทำอะไรก็ได้ในขณะต่อสู้ จะใช้อาวุธที่ติดตัวมาหรือเครื่องทุ่นแรงอะไรก็ได้ตามแต่สะดวก" เขาหยุดพูดแป๊บนึงแล้วพูดต่อ "แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีข้อห้ามนะ"

          "ข้อห้ามคืออะไรครับ"

          "นั่นก็คือห้ามทำให้ฝ่ายตรงข้ามถึงแก่ชีวิต ผู้ประลองสามารถขอยกเลิกการแข่งได้ทุกเมื่อ แล้วก็อาวุธที่ห้ามมีเพียงอย่างเดียว..."

          "..."

          "คือทุกสิ่งที่ทำให้เกิดระเบิด"

          ถ้ามีคนใช้จริงก็คงไม่มีใครรอด

          "อันที่จริงผมว่ามันก็ใช้เป็นกติกาได้นะ"

          ไม่รู้ว่าจะทำให้มันยุ่งยากทำไม 

          "ก็เขาบอกมาอย่างนั้น"

          "ช่างเถอะ...จะมีหรือไม่มีกติกาผมก็ไม่สนหรอก สนแค่ชัยชนะอย่างเดียวก็พอแล้ว" 

          เพราะชัยชนะจะทำให้เธอสืบข้อมูลได้มากมายเลยทีเดียว

          ถ้าเธอเป็นคนที่ชนะ แล้วยังมีชีวิตกลับมาอ่ะนะ

          "เอ่อ...น้อง อย่าบอกนะว่าจะเข้าร่วมด้วย"

          ชายคนนั้นมองหน้าหญิงสาวด้วยความประหลาดใจ

          "แน่นอนสิพี่...เห็นตัวแค่นี้แต่ผมแรงเยอะนะ"

          "อย่าดีกว่าน้อง...อนาคตยังอีกไกล จะเอาชีวิตมาทิ้งเปล่าๆ"

          ชายคนนั้นเตือนด้วยความหวังดี

          "ไม่มีทางที่ผมจะเอาชีวิตมาทิ้งหรอก ก็ที่นี่ห้ามสู้กันถึงตาย เพราะฉะนั้นแล้วผมรอดแน่ อย่าห่วงเลย"

          เธอตอบด้วยท่าทางทีเล่นทีจริง

          "ก็ตามใจ...แต่พี่เตือนเอ็งแล้วนะ แล้วอย่าเสียใจทีหลังแล้วกัน”

          "ครับพี่!"

         "ตอนนี้ได้มีผู้เข้าร่วมการแข่งขันไปแล้วกว่าสี่สิบคน ใครพร้อมที่จะเป็นคนต่อไปเชิญเดินเข้าสู่ลานประหาร เอ้ย! ลานประลองได้เลยครับ!"

          เสียงประกาศจากโฆสกดังขึ้น...หญิงสาวจึงเบียดตัวเข้ามาใกล้สนามประลองมากขึ้น แต่เดินยังไม่ถึงสนามเธอก็นึกได้ว่าเน็กไทที่เธอนำติดตัวมาด้วยยังไม่ได้ผูกเลย

          นี่เธอลืมไปซะสนิทเลยเหรอเนี่ย

          "อ้าว...ลืมไอ้นี่จนได้" 

          เธอกล่าวออกมา เมื่อเห็นดังนั้นเธอจึงหยุดเดินแล้วดึงเน็กไทที่พาดไว้บนบ่ามาคล้องคอ แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะผูกเสร็จ ก็มีใครบางคนผลักเธอจากด้านหลังอย่างแรง จนหญิงสาวเซไปด้านหน้าหลายก้าว ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับผู้เข้าแข่งขันคนหนึ่งเดินลงมาที่สนามพอดี 

          แต่ด้วยความโมโห หญิงสาวที่มัวแต่ผูกเน็กไทอยู่จึงไม่ได้สนใจอะไร เธอเลยสบถออกมาดังลั่น

          "เฮ้ย! ใครผลักฉันวะ!"

          แต่พอหันหน้ากลับมาถึงรู้ว่าตัวเองอยู่ห่างจากผู้คน ก็เพราะว่าเธอถูกผลักให้อยู่ในสนามประลองแล้ว