ตอนที่ 5 : ความคิดท่าน ผบ.

ก่อนหน้านั้นสิบนาที

          "ท่าน ผบ. ให้คนไปตามผมมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ"

          สารวัตรวิชัยเอ่ยกับชายวัยใกล้เกษียณตรงหน้า

          ชาญชัย สิทธิเดชา หรือที่ทุกคนเรียกว่า ท่าน ผบ. เป็นผู้บังคับบัญชาสูงสุดของหน่วยงานนี้ และเป็นบิดาของแพรวาอีกด้วย

          "ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าลูกสาวผมมันหัวดื้อขนาดไหน บอกอะไรก็ไม่เคยฟัง”

          "ท่าน ผบ. เป็นห่วงความปลอดภัยของหมวดแพรวาใช่มั้ยครับ"

          "ใช่...ขนาดตอนสอบเข้าเป็นตำรวจใหม่ๆ ผมก็อุตส่าห์ใช้ข้อสอบแบบหินสุดๆ ทั้งภาคเขียนและปฏิบัติ ให้ครูหน่วยฝึกพิเศษมาสอบ ในขณะที่คนอื่นๆ เค้าสอบแบบมาตรฐานและปฏิบัตินิดหน่อย ยัยแพรก็ยังอุตส่าห์ผ่านมาได้ ผมไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วที่จะหยุดยัยลูกสาวตัวแสบคนนี้"

          นี่สินะความกลุ้มใจของคนเป็นพ่อ แต่ก็สมเป็นพ่อลูกกันล่ะนะ

          "ผมว่าอาชีพตำรวจก็เหมาะสมกับเธอดีนะครับ" 

          สารวัตรวิชัยออกความเห็น

          "การเป็นตำรวจมันดีก็จริง แต่มันเสี่ยงมาก คุณก็รู้..."

          "..."

          "แต่คุณรู้มั้ย ตอนที่พวกคุณนำกำลังเข้าจับกุมพวกค้าไม้เถื่อนเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว พอผมรู้ว่าลูกสาวผมเป็นคนออกโรงจัดการผู้ร้ายเองทั้งหมด รู้มั้ยผมเป็นยังไง..."

          "ยังไงเหรอครับ..."

          สารวัตรวิชัยออกจะขำขันท่าทางของท่าน ผบ. มากกว่าที่จะมาซีเรียส คนเป็นพ่อก็ย่อมต้องห่วงลูกสาวเป็นธรรมดา แถมเป็นลูกสาวคนเดียว ชนิดที่ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม แต่คุณเธอกลับถือปืนวิ่งไล่จับผู้ร้ายซะงั้น

          "ผมคิดว่าลูกสาวผมจะไม่รอดแล้วน่ะสิ เลยโทรบอกเจ้าอาวาสว่าขอจองศาลาวัดเพื่อจัดงานให้ยัยแพร"

          คราวนี้สารวัตรวิชัยกลั้นยิ้มไม่ไหวจึงหัวเราะออกมาเสียงดัง เพราะคำพูดของท่าน ผบ. มันออกจะเวินเวอร์ไปหน่อย 

          "คุณไม่ต้องมาขำเลย ผมล่ะอายแค่ไหนตอนที่บอกยกเลิก ยัยลูกตัวดีพอกลับมาแทนที่จะมาหาพ่อ แต่กลับไปสอบปากคำผู้ร้ายโน่น ไม่รู้ว่าไปเอานิสัยแบบนี้มาจากใคร"

          ก็มาจากท่านยังไงล่ะ...สารวัตรแอบคิดในใจ

          "แล้วท่านจะจัดการเรื่องนี้ยังไงครับ"

          "รู้มั้ย...ผมรอคำพูดแบบนี้ของคุณมานานแล้ว"

          สารวัตรวิชัยหรี่ตาลงมองท่าน ผบ. ด้วยความสงสัยและแปลกใจ

          "มันถึงเวลาแล้วล่ะที่ผมจะต้องทำอะไรกับเรื่องนี้ ก่อนที่มันจะสายเกินแก้" 

          ท่าน ผบ. นั่งยิ้มกับแผนการของตนเอง

          "ยังไงครับ"

          "คุณทำยังไงก็ได้ให้ยัยแพรเข้าใกล้โยชิให้มากที่สุด หรือถ้าจะให้ดี ทำให้ยัยแพรอยู่ที่นั่นทั้งชีวิตผมจะขอบคุณมาก"

          พูดอย่างกับจะยกลูกสาวให้เค้า

          "เดี๋ยวนะครับ คนที่ท่านพูดถึงใช่ 'เซคุนาวะ โยชิ' ที่เป็นมาเฟียทรงอิทธิพลตอนนี้รึเปล่าครับ" 

          บางทีตัวเขาอาจจะคิดมากไปเองก็ได้

          "ถูก คุณนี่เก่งใช่ย่อยนะเนี่ย"

          "เฮ้ย! เอ่อ...ขอโทษครับที่เสียมารยาท"

          "ไม่เป็นไร" 

          ท่าน ผบ. ยิ้มอย่างขบขัน

          "แต่ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมท่าน ผบ. ถึงส่งหมวดแพรไปอยู่กับพวกมาเฟียล่ะครับ ผมว่ามันเสี่ยงอันตรายมากกว่าจับไอ้พวกค้าไม้เถื่อนกับค้ายาซะอีก"

          "ผมก็แค่อยากให้ลูกสาวคนเดียวของผมหาประสบการณ์ชีวิตแบบใหม่ๆ ก็เท่านั้น"

          กับพวกมาเฟียเนี่ยนะ ประสบการณ์เสียชีวิตมากกว่า

          "ท่านแน่ใจเหรอครับ ผมว่ามันดูขัดแย้งกันอยู่นะครับ ทั้งๆ ที่ท่านห่วงลูกสาวมากแต่กลับให้อยู่กับพวกมาเฟีย"

          "แต่ผมไม่คิดอย่างนั้นนะ ผมว่ายัยแพรคงจะสนุกมากกว่าถ้าได้อยู่อย่างนั้น ฝากคุณจัดการเรื่องนี้ด้วยนะสารวัตรวิชัย คุณคือลูกน้องที่ผมรักและไว้ใจมากที่สุด"

          "ครับท่าน"

          ทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้วะเนี่ย!

ปัจจุบัน 

          สารวัตรวิชัยมองไปที่ประตูทางเข้า

          ขอให้โชคดีกับการใช้ชีวิตร่วมกับพวกมาเฟียนะหมวดแพร ประสบการณ์ครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตเธอเลยล่ะ

          จากนั้นเขาก็มองเธอเดินหายไป