ตอนที่ 17 : ไม่เกี่ยวกัน

         เมื่อรถของโยชิเคลื่อนตัวไปไกล โซจิจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายยังเบอร์ล่าสุด

          [เรียบร้อยดีมั้ย...] 

          ปลายสายกดรับเมื่อเห็นเบอร์ของคนที่ตนส่งไป

          "ดูเหมือนว่าการเจรจาจะล้มเหลว ไม่สิ ผมยังไม่ได้ยื่นข้อเสนออะไรให้กับเขาเลย"

          [งั้นเหรอ...ฝ่ายนั้นดูเป็นยังไง]

          "ก็ดูเหมือนจะไม่พอใจนิดๆ แต่ก็ไม่มีท่าทีอะไรมาก"

          [หึ...งั้นก็ช่วยไม่ได้ ฉันคงต้องไปจัดการด้วยตัวเอง]

          "ก็คงต้องเป็นอย่างงั้น อ้อ! แต่ผมมีคำเตือนนิดหน่อยน่ะครับ"

          [อะไร...]

          "คุณปู่อย่าเผลอให้ความสนใจกับมือขวาของโยชิมากก็แล้วกัน เพราะเดี๋ยวจะหาว่าผมไม่เตือน"

          [หมายความว่ายังไง...]

          "เอาไว้คุณปู่ไปลุ้นด้วยตัวเองดีกว่า"

          ติ๊ด!

          เมื่อทิ้งคำใบ้ไว้ให้กับปู่เสร็จ เขาก็ตัดสายทันที

          หึ...แค่เขาให้ความสนใจยังมองตาขวางเลย จากนี้ไปคงมีเรื่องสนุกมากมายเกิดขึ้น

          อยากจะรู้จริงเชียวมือขวาคนนั้นมีทีเด็ดอะไรถึงทำให้นายน้อยตระกูลเซคุนาวะหวงได้ขนาดนั้น

          เมื่อขำให้กับความคิดตัวเองเสร็จ เขาจึงเดินกลับรถอย่างอารมณ์ดี จากนั้นรถก็เคลื่อนตัวออกไปยังจุดหมายปลายทาง

          "กลับมาเร็วจังเลยนะครับ"

          ริวยะเอ่ยทักโยชิทันทีที่เห็นหน้า แต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับจากนายน้อยของเขา โยชิเดินผ่านริวยะไปโดยไม่สนใจอีกฝ่ายเลย

          "นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย?"

          ริวยะพึมพำในขณะที่แพรวาก็กำลังจะเดินผ่านไปอีกคน เขาจึงรีบเรียกเธอไว้ซะก่อน

          "เอ่อ...คุณพีครับ ไม่ทราบว่านายน้อยเป็นอะไร ทำไมดูอารมณ์ไม่ดีล่ะครับ หรือว่าการเจรจาล้มเหลว" 

          เมื่อหาข้อมูลจากที่อื่นไม่ได้ก็ต้องถามจากคนที่ไปด้วยกันนี่แหละ

          "ไม่ล้มเหลวหรอกครับ เพราะยังไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องการค้าเลย เพราะฝ่ายนั้นส่งตัวแทนมาคุย อ้างว่าติดธุระสำคัญจึงมาไม่ได้ คุณโยชิก็เลยไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้ยกเลิกการเจรจา แค่ต้องการพูดกับเจ้าตัวเท่านั้นเพื่อไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดตามมา"

          แพรวาชี้แจงรายละเอียดให้ฟัง ริวยะพยักหน้าเป็นอันเข้าใจเรื่องราว

          "แล้วตัวแทนที่ฝ่ายนั้นส่งมาเป็นใครเหรอครับ"

          "เขาบอกว่าเป็นหลานชาย ชื่อมินาโตะ โซจิ ครับ"

          "มินาโตะ โซจิ งั้นเหรอ รู้สึกว่าเขาจะเป็นคนที่ฉลาดมากคนหนึ่งเลยทีเดียว ได้ยินว่าคนๆ นี้ทั้งเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการ ผมว่าคุณพีต้องอยู่ให้ห่างจากเขาหน่อยนะครับ" 

          ริวยะเริ่มมีความกังวลขึ้นมาบ้าง สาเหตุที่ทำให้เจ้านายอารมณ์เสียคงไม่ใช่แค่คู่ค้าทางธุรกิจไม่มาเพียงอย่างเดียว แต่คงจะมาจากคนที่ชื่อโซจิด้วย เพราะถ้าแค่เรื่องธุรกิจคงไม่ทำให้นายน้อยของเขาอารมณ์เน่าขนาดนี้

          "ผมเหรอครับ?"

          แพรวาชี้นิ้วมาที่ตัวเองอย่างงงๆ ทำไมคนที่ถูกเตือนไม่ใช่โยชิแต่เป็นเธอ ซึ่งมันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลยเรื่องนี้

          "เพื่อความสบายใจ เอาอย่างนี้ดีกว่าผมจะไปปรึกษากับนายน้อย"

          ก่อนที่ริวยะจะไปหาโยชิ เธอจึงรีบเรียกเขาไว้ก่อน

          "เดี๋ยวก่อนครับ! ผมว่าเรื่องราวมันฟังดูสับสนแปลกๆ ช่วยอธิบายให้เข้าใจหน่อยว่าเกี่ยวกับผมยังไง"

          เมื่อนึกได้ว่าตนเผลอพูดจาแปลกๆ ริวยะจึงรีบหาทางออกทันที

          "คือว่า..."

          ยังไม่ทันที่ริวยะจะแก้ต่างให้ตัวเอง ก็มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามาซะก่อน

          "พีระมาที่ห้องทำงาน" 

          คนที่เอ่ยแทรกบทสนทนาก็คือโยชินั่นเอง เขายืนฟังมาสักพักแล้วตั้งแต่ริวยะเรียกตัวเธอไว้

          "ครับ"

          แพรวาหันไปสบตากับโยชิแล้วหันมาเอ่ยกับริวยะ 

          "ผมขอตัวก่อนนะครับ คุณโยชิเรียกแล้ว"

          หญิงสาวจึงเดินนำไปก่อน

          แต่แทนที่โยชิจะเดินตามหญิงสาวไปเขากลับเดินตรงมาหาริวยะ แล้วทิ้งคำพูดที่ทำให้คนฟังต้องเก็บไปฝันร้าย 

          "ถ้าปากไม่มีหูรูดถึงเป็นนายก็ฆ่าได้เหมือนกัน" 

          พูดจบโยชิก็ตรงไปที่ห้องทำงานโดยไม่หันมาดูเลยว่าคนฟังต้องลอบกลืนน้ำลายตามหลัง แถมมีเหงื่อผุดตามใบหน้าไหลลงมาไม่ขาดสาย

          ถ้าเขายังเผลอพูดอีก คราวหน้าชีวิตดับแน่