ตอนที่ 10 : ห้องพักมือขวา

สองวันต่อมา

          หลังจากจบงานประลอง หญิงสาวได้กลับมาเตรียมตัวเก็บข้าวของสิ่งจำเป็นสำหรับเข้าไปเป็นหน่วยสอดแนม เพียงไม่นานก็มีโทรศัพท์จากตระกูลเซคุนาวะติดต่อมา โดยคนที่ชื่อริวยะบอกว่าอีกสองวันให้เข้ามาพักในบ้านเซคุนาวะได้เลย

          และตอนนี้เธอก็ยืนอยู่หน้าประตูบ้านแล้ว ไม่สิ...เรียกบ้านยังน้อยไป เรียกคฤหาสน์น่าจะเหมาะกว่าเยอะ

          สมกับเป็นตระกูลมาเฟียจริงๆ แม้แต่กฎหมายก็เข้าไม่ถึง แต่คนอย่างหมวดแพรวาจะเข้าถึงให้ดูเป็นขวัญตา

          "อ้าว! มาถึงแล้วเหรอครับคุณมือขวา" 

          มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทาย เขาหยุดยืนต่อหน้าหญิงสาว

          "เอ่อ คุณคือ..."

          "อ้อ! ลืมบอกไป ผมก็คือคนที่ติดต่อคุณไปเมื่อสองวันก่อน ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการอีกครั้ง ผมชื่อ 'คิชิน ริวยะ' ยินดีที่ได้รู้จัก หรือเรียก 'ริวยะ' เฉยๆ ก็ได้ครับ"

          ริวยะรีบแนะนำตัวกับหญิงสาวทันที

          "สวัสดีครับ ผม 'พีระ พัฒนะกุล' หรือเรียก 'พี' ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ"

          หญิงสาวทักทายตอบกลับด้วยความเป็นมิตร แต่อีกฝ่ายกลับคิดหลายเรื่องต่างๆ นาๆ เพราะประเมินจากรูปร่างและสัดส่วนแล้ว ดูเจ้ามือขวาของเจ้านายจะตัวเล็กมาก หุ่นบอบบาง แถมยังหน้าหวานอีกต่างหาก ถ้าลองจับแต่งหญิงคงจะแยกไม่ออกแน่ว่าเป็นผู้ชาย

          "อ่าครับ งั้นเชิญทางนี้ได้เลย ส่วนข้าวของเดี๋ยวให้คนในบ้านถือเข้าไปให้ครับ" 

          ริวยะเอ่ยขึ้น

          "ไม่เป็นไรครับ ผมมีของมาไม่มาก เดี๋ยวผมยกไปเก็บเอง"

          หญิงสาวรีบปฏิเสธทันที

          "ก็ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นตามผมมาด้านในได้เลย"

          "ครับ"

          หญิงสาวเดินตามริวยะมาในคฤหาสน์ ระหว่างทางเดินริวยะก็อธิบายว่าห้องตรงส่วนไหนใช้สำหรับทำอะไร แล้วเป็นที่พักของใครบ้าง 

          เดินมาไม่ถึงสิบนาทีก็เจอกับระเบียงหน้าประตูของห้องๆ หนึ่ง ตรงหน้าระเบียงจัดสวนหย่อมไว้ตรงข้ามชาญด้านหน้าประตูห้องพัก แถวนี้เน้นบรรยากาศสุดร่มรื่น ดูแล้วสบายตา เหมาะแก่การนั่งจิบชา ในพื้นที่สวนหย่อมมีดอกไม้หลายชนิด มีบ่อน้ำไหลขนาดเล็กอยู่ตรงกลาง แถมยังมีโขดหินขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านไว้ริมบ่อ แต่เด่นชัดสุดเห็นจะเป็นต้นซากุระที่กำลังผลิดอกบานเต็มต้น 

          สวย...คนออกแบบฝีมือใช่ย่อย

          หากเธอเปิดประตูออกมายามเช้าแล้วเจอบรรยากาศแบบนี้ทุกวัน อย่างน้อยอายุคงยืนขึ้นอีกปีสองปี

          น่าอิจฉาเจ้าของสวนหย่อมนี่

          "ถึงแล้วครับ" 

          เสียงริวยะเอ่ยขึ้น ทำให้หญิงสาวออกจากห้วงความคิด

          ริวยะพามาหยุดหน้าประตูห้องพัก ประตูเลื่อนเปิดเป็นแบบบ้านญี่ปุ่นสมัยโบราณ แต่ดูแข็งแรงกว่ามาก

          "ห้องผมเหรอครับ"          

          "ใช่ครับ มีอะไรโทร.หาผมได้ตลอด ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณพีพักผ่อนตามสบาย ผมขอตัวก่อนครับ”

          ว่าจบริวยะจึงหมุนตัวเดินจากไปปล่อยให้หญิงสาวยืนอยู่หน้าห้องพักคนเดียว 

          ว่าไปแถวนี้ค่อนข้างเงียบกว่าด้านนอก การป้องกันก็น้อยกว่า แต่คนอย่างนายน้อยโยชิกลับไม่ประมาท เพราะกล้องวงจรปิดหลายสิบตัวแทบจะจ่ออยู่หน้าห้องของเธอทั้งหมด

          รับมือขวาหรือต้องการจับผิดมือขวากันแน่ แต่ไม่ว่ายังไงของแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรเธอได้หรอก

          หญิงสาวเลื่อนประตูห้องเปิดออกกว้าง มองสำรวจภายในจนแน่ใจแล้วว่าห้องพักห้องนี้จะมีแค่เธอเพียงคนเดียว

          เธอเดินเข้าห้องพร้อมกับกระเป๋าเป้ใบไม่ใหญ่มาก จากนั้นจึงปิดประตูอย่างเบามือ

ดูเผินๆ เหมือนห้องรับรองแขกทั่วๆ ไป แต่คนอย่างแพรวาไม่เคยประมาทศัตรู

          หญิงสาวนำอุปกรณ์บางอย่างออกจากกระเป๋า มันมีลักษณะทรงกลม ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางห้ามิล เธอติดมันไว้กับขอบประตูเหนือพื้นขึ้นไปราวสี่สิบเซน

          เธอยิ้มให้กับเจ้าสิ่งนั้นในความมืด พร้อมกับรอว่า 'เหยื่อ' จะแสดงตัวเมื่อไหร่

          อยากจะรู้เหมือนกันใครจะเป็นรายแรกที่ถูกเจ้านี่ทำผลงาน

          จากนั้นเธอจึงสำรวจกำแพงภายในห้องโดยการใช้กำปั้นทุบผนังเบาๆ ไล่ไปเรื่อยๆ จนทั่ว เหลือเพียงชั้นหนังสือซึ่งถูกกั้นไว้อีกด้านของผนัง 

          ห้องนี้ช่างเหมาะกับเธอดีแท้!

          รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นอีกครั้งก่อนหญิงสาวจะเดินไปหยุดหน้าชั้นหนังสือ 

          คำพูดบางอย่างหลุดออกมาจากปากของเธอ

          "หึ! ตื่นเต้นเป็นบ้าเลย!"