2.1 เป่าเป้ยรักเฮียเลิฟมั่ก ๆ

“ไอ้เฮียคิงส์! ฮึ่ย!”

ทิชาห้ำหั่นอยู่ในใจระหว่างเดินลงส้นเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่คนรับใช้ดาหน้ากันเข้ามาปรนนิบัติ

“คุณหนูหายไปไหนมาทั้งคืนคะ คุณท่านโทรมาหา นมไม่รู้ว่าจะตอบว่ายังไงเลยค่ะ”

อารมณ์เสียมาจากเควินแล้วยังมาได้ยินชื่อผู้เป็นพ่อ ทิชาก็ยิ่งขุ่นมัวและน้อยใจ เหตุเพราะชัชชนหอบเงินร้อยล้านหนีไปอยู่ฮ่องกงกับเมียใหม่เกือบสี่ปีแล้ว ถึงแม้จะยังรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้านแต่ท่านก็ตัดค่าขนมที่เขาเคยได้เดือนละห้าแสนเหลือแค่เดือนละห้าหมื่นด้วยเหตุผลว่าเขาเกเรและใช้เงินเยอะเกินไป

“โทรมาทำไมครับ”

“ท่านบอกว่าจะกลับมาถึงวันมะรืนค่ะ”

“…”

ความยินดีฉายขึ้นมาในดวงตาสีน้ำตาล ก่อนที่มันจะจางหายไปภายในเสี้ยววินาที

“กลับมาทำไมครับ” น้ำเสียงน้อยใจอย่างเห็นได้ชัด จนแม่นมวัยสี่สิบห้าอดที่จะสงสารไม่ได้

ทิชา ตรีวานิชย์ หรือคุณหนูเลิฟ เคยเป็นสุดที่รักของครอบครัว ยิ่งหลังมารดาจากไปด้วยโรคร้ายตอนที่ทิชาอายุได้เพียงห้าขวบ ทุกคนในบ้านก็พากันตามใจโดยเฉพาะชัชชนผู้เป็นพ่อ ทิชาถูกเลี้ยงดูมาด้วยความรักและหนูน้อยเองก็เป็นเด็กน่ารักสมวัย ขี้อ้อน ช่างฉอเลาะจนคนหลงกันทั้งบ้าน แต่แล้วเมื่อทิชาอายุได้ราวสิบห้าปีชัชชนก็แต่งงานใหม่กับลิลลี่ สาวลูกครึ่งไทยฮ่องกงซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของเควิน ทิชารับไม่ได้ที่พ่อมีเมียใหม่จึงหนีไปอยู่ต่างประเทศ เรียน ๆ เล่น ๆ และใช้เงินเป็นเบี้ยเพื่อประชดพ่อ แถมยังประกาศว่าถ้าพ่อเอาเมียใหม่เข้ามาอยู่ในบ้านเขาจะไม่กลับมาอีกเลย

ชัชชนตัดสินใจย้ายไปสร้างครอบครัวใหม่ที่ฮ่องกงและเริ่มทำธุรกิจอยู่ที่นั่นโดยที่ไม่ค่อยได้กลับมาเมืองไทย จนกระทั่งทิชากลับมาเรียนมหาวิทยาลัยที่เมืองไทยเมื่อสามเดือนก่อน เขาจึงอยากจะกลับมาหาลูก

“ท่านคิดถึงแล้วก็เป็นห่วงคุณหนูมากนะคะ” แม่

นมทอดน้ำเสียงอ่อนโยน นางรู้ดีว่าที่ทิชาดื้อรั้นกับพ่อก็เพื่อเรียกร้องความสนใจเท่านั้น เนื้อในของหนูน้อยยังคงเป็นเด็กน่ารักแล้วก็ขี้อ้อนจะตายไป

“เลิฟอยู่กับนมก็มีความสุขดีอยู่แล้ว” ทิชาสอดสองแขนโอบรอบเอวอวบแล้วซบใบหน้ากับอกของแม่นมที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่แบเบาะเพราะมารดาไม่ค่อยแข็งแรงนัก

“รักนมที่สุดเลย”

“ปากหวาน อยากได้อะไรคะ บอกนมมาเดี๋ยวนี้เลย” เลี้ยงมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก ทำไมจะดูไม่ออกว่าคุณหนูของเธอกำลังอ้อนจะเอาอะไรบางอย่าง

“เนี่ย จะไม่ให้รักได้ไง รู้ใจเลิฟไปทุกอย่าง”

“นมก็รักคุณหนูค่ะ แต่อย่าดื้อกับคุณท่านนักสิคะ”

“เลิกพูดถึงคนอื่นเสียทีเถอะครับ”

“แน้… คนอื่นที่ไหนกันละคะ นั่นคุณพ่อนะคะ แล้วท่านก็กำลังจะพา…”

“ไม่เอา ไม่เอา เลิฟไม่อยากรู้”

แม่นมยังไม่ทันจะบอกว่าชัชชนจะพาใครมาด้วย ทิชาก็งอแง เพราะไม่อยากได้ยินชื่อเมียใหม่ของพ่อ ไม่ถูกชะตาพอ ๆ กับเควินนั่นแหละ เป็นญาติกันก็คงจะนิสัยเสียเหมือนกัน

“ขี้ขโมย! ขี้แย่ง!”

“คุณหนู!” แม่นมส่งเสียงดุ

“ไม่น่ารักเลยนะคะ คุณลิลลี่เธอไม่ได้เป็นคนแบบนั้น”

“นมเห็นคนอื่นดีกว่าเลิฟตั้งแต่เมื่อไร” ทิชาผละใบหน้าออกมาจ้องหน้าแม่นมอย่างน้อยใจ

“โอ๋ ๆ ๆ ไม่จริงค่ะ นมไม่ได้เห็นคนอื่นดีกว่าคุณหนูของนมหรอกค่ะ” พอเห็นดวงตาเศร้าคลอไปด้วยน้ำตา แม่นมก็ใจอ่อนยวบ

“โอเค ๆ ไม่พูดถึงคนอื่นแล้วค่ะ ว่าแต่คุณหนูอยากได้อะไรคะ” แม่นมรีบกลับไปเรื่องเดิมอย่างเอาใจ

แล้วทิชาก็ฉีกยิ้มหวานทั้ง ๆ ที่น้ำตายังคลอหน่วย ยกมือขึ้นมาลูบท้องป้อย ๆ

แม่นมมองตาม พอเห็นดังนั้นก็เดาได้ว่าคุณหนูของเธอคงเที่ยวเพลินจนไม่ได้กินข้าวกินปลา

“หิวสินะคะ”

“แฮ่…”

ก็หิวน่ะสิเพราะเงินในบัญชีเหลือไม่กี่บาทจึงไม่มีตังค์กินข้าว เงินหนึ่งแสนเควินก็ไม่ยอมจ่ายจนกว่าเขาจะรับข้อเสนอ จะบ้าหรือไง ใครจะยอมไปเป็นเมียไอ้เฮียหน้าหมาลาบราดอร์นั่น!

“รออยู่ตรงนี้นะคะ เดี๋ยวนมจัดการให้”

“ขอบคุณครับ รักนมที่สุดเลย”