หนูน้อย(ของ)มาเฟีย

“หนึ่งหมื่น”

“หมื่นสอง”

“หมื่นห้า”

“สองหมื่น”

“สองหมื่นห้า”

“สามหมื่น”

เสียงเอะอะที่ดังแว่วเข้ามาในห้องทำงานทำให้เจ้าของร่างสูงต้องดันตัวออกจากเก้าอี้ เขารีบก้าวเท้ามาหยุดอยู่ริมผนังกระจก เปิดมู่ลี่แล้วหรี่ตามองลงไปเบื้องล่างที่นักพนันกำลังจับกลุ่มกันอยู่ตรงกลางห้องโถงใหญ่ของกาสิโน

เควิน ตั้งตระกูลเจริญ หรือที่ผู้คนในวงการเรียกเขาว่า ‘เฮียคิงส์’ ขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมกับอาการกระแทกลมหายใจออกมาแรง ๆ อย่างเบื่อหน่าย

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูห้องทำงานก็ดังขึ้น ก่อนที่มือขวาคนสนิทอย่างโจจะทะลึ่งพรวดเข้ามา

“เกิดอะไรขึ้น?” เควินอยากจะต่อคำว่า ‘อีกล่ะ’ เพราะเห็นชัดว่าคนที่ก่อหวอดเป็นใคร ซึ่งนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ ‘ทิชา’ เข้ามาสร้างความวุ่นวายในกาสิโนของเขา

โจก้าวเข้ามาใกล้ เสียงลมหายใจหอบเหนื่อยเล็กน้อยเพราะต้องรีบวิ่งมารายงานเจ้านายก่อนที่เรื่องราวข้างล่างนั่นจะบานปลายไปมากกว่านี้ แต่กระนั้นสายตาที่มองลงไปยังจุดเกิดเหตุก็ทอประกายอ่อนโยนและห่วงใย ไม่ได้มุ่งร้ายต่อผู้ก่อเหตุแต่อย่างใด

“เล่นจนหมดตัวแล้วไม่ยอมเลิก ขึ้นไปยืนบนโต๊ะแล้วเริ่มเปิดประมูลตัวเองครับนาย” โจรายงานด้วยน้ำเสียงร้อนรน เพราะหากการประมูลจบลงก็ไม่รู้ว่า ‘คุณหนู’ ของเขาจะเป็นอย่างไร

“เล่นเสียไปเท่าไร?”

“น่าจะเป็นแสนครับ”

เควินยกมือขึ้นกอดอก กดทั้งสายตาและน้ำเสียงคำรามต่ำ “ขยันก่อเรื่องนัก!”

“ห้าหมื่น”

“ห้าหมื่นครั้งที่หนึ่ง”

“หกหมื่น”

“หกหมื่นครั้งที่หนึ่ง” ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกวาดมองบรรดาผีพนันที่คลาคล่ำอยู่เบื้องหน้า เว้นจังหวะถ่วงเวลาเพื่อเรียกราคา

“หกหมื่นครั้งที่สอง…”

เขาเลื่อนสายตาไปหยุดยังร่างสูงที่เพิ่งก้าวเข้ามา เพ่งมองผ่านความสลัวไปสบกับนัยน์ตาคมที่กำลังมองมาอย่างไม่พอใจนัก

“หกหมื่นครั้งที่…”

“หนึ่งแสนบาท!”

ทิชาลอบกระตุกมุมปากอย่างพอใจ แล้วพูดรัวโดยไม่ดึงเวลาเหมือนอย่างก่อนหน้า

“หนึ่งแสนบาทครั้งที่หนึ่ง หนึ่งแสนบาทครั้งที่สอง

หนึ่งแสนบาทครั้งที่สาม ปิดประมูล ขอบคุณครับ”

ว่าแล้วร่างเล็กก็กระโดดตุ้บลงมาจากโต๊ะ ก่อนจะก้าวเร็ว ๆ เข้าไปหาเจ้าของกาสิโนผู้ชนะประมูล หนูน้อยวัยเพียงสิบเก้าปีแบมือยื่นไปตรงหน้าของเควินพร้อมกับฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์

“อะไร?”

“จ่ายมาสิ ค่าตัวผม”

“ออกไปจากที่นี่ซะ!”

เควินกระชากแขนเรียวออกมาจากกลุ่มนักพนันที่กำลังโอดครวญว่า ‘เฮียคิงส์’ มาร่วมประมูลหนูน้อยแก้มใสด้วยแบบนี้แล้วใครจะกล้าสู้ พวกเขาจึงสลายตัวไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครสนใจทิชาที่กำลังถูกลากออกไป

“ผมไม่ไป!” ทิชาฝืนตัวไว้ทั้ง ๆ ที่สู้แรงคนตัวใหญ่กว่าไม่ได้ “ปล่อยผมนะ!”

“นายครับ เบา ๆ หน่อย” โจอดเป็นห่วงไม่ได้ จึงรีบซอยเท้าตามออกไป สองมือก็ช่วยประคองไม่ให้ร่างเล็กที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยจนตอนนี้กลายเป็นเด็กแสบที่แม้แต่ผู้เป็นพ่อก็ส่ายหัวเพราะเอาไม่อยู่

“อาโจช่วยเลิฟด้วย อ๊าก!”

ตุ้บ!

“คุณหนู!”

ร่างเล็กถูกเหวี่ยงไปกระแทกกับผนังห้องรับรองลูกค้าด้านหน้าของกาสิโน ซึ่งมันเป็นผนังบุนวมที่นุ่มมาก ไม่มีทางที่กระแทกแค่นั้นแล้วจะเจ็บจนต้องแหกปากร้องเสียงดังอย่างที่ทิชาทำ

“เจ็บตรงไหนมั้ยครับ?” โจรีบเข้าไปประคองและถามอย่างเป็นห่วง

เมื่อลุกขึ้นมายืนตั้งหลักได้ ทิชาก็เขย่งเท้ายืดอกเหมือนพวกนักเลงหัวหมอที่ไม่ยอมคน

“คุณไม่มีสิทธิ์ทำร้ายร่างกายผม”

“เธอก็ไม่มีสิทธิ์มาก่อกวนที่นี่”

“ที่นี่มันเป็นของพ่อผม”

“สมองเสื่อมหรือไง? พ่อเธอขายให้ฉันตั้งแต่ปีที่แล้ว”

“คุณโกงพวกเรา ที่นี่มีมูลค่ามากกว่าร้อยล้าน”

ทิชาเถียงคอเป็นเอ็นเพราะกาสิโนแห่งนี้เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายของครอบครัว เป็นอู่ข้าวอู่น้ำที่สร้างความมั่งคั่งให้กับตระกูล ‘ตรีวานิชย์’ ที่ทิชาคิดว่าตัวเองเป็นทายาทเพียงคนเดียว แต่เควินกลับใช้เล่ห์เหลี่ยมหลอกล่อให้พ่อของเขาขายให้ในราคาแค่ร้อยล้านบาท

“ผมจะซื้อที่นี่คืน!” กระโดดเหยง ๆ ตะโกนใส่หน้าเจ้าของใหม่เหมือนหมาตัวเล็กพันธุ์ปอมเมอเรเนียนกำลังเห่าขู่หมาตัวใหญ่อย่างลาบราดอร์รีทรีฟเวอร์ ช่างไม่ดูขนาดตัวของตัวเองบ้างเลย ตัวกะเปี๊ยกเดียว ความสูงแค่อกของเควินเท่านั้น

“จ่ายมาสิ ร้อยล้าน จะรีบโอนคืนให้เดี๋ยวนี้เลย” เควินท้าอย่างรำคาญ ถ้าอยากได้เขาก็จะขายคืนให้ เอาไปบริหารให้รอดก็แล้วกัน เขามีธุรกิจอีกมากมายที่ต้องดูแลและมีมูลค่ามากกว่านี้ตั้งเยอะ ที่ยอมซื้อที่นี่ก็เพราะคำขอร้องของน้องสาวเท่านั้น

“ได้!”

ทิชารีบล้วงเอาโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดออกมา กดเข้าไปในแอปพลิเคชัน K PLUS ด้วยท่าทางผยองแต่พอมองยอดเงินคงเหลือในบัญชีก็หน้าซีด เพราะมันมีอยู่แค่ไม่กี่บาท

เพิ่งเสียไพ่ไปนี่หว่า กะว่าจะเข้ามาเอาเงินต่อเงิน แต่ดันหมดไปเป็นแสน

“เอาเลขบัญชีเลยมั้ย หรือจะสแกน QR code” เควินเลิกคิ้วถาม

“จะบ้าเหรอ เงินตั้งร้อยล้านโอนผ่านแอปธนาคารได้ที่ไหนล่ะ” ทิชาอ้าง พลางก็รีบเก็บโทรศัพท์มือถือเพราะกลัวว่าเควินจะเห็นยอดเงินในบัญชี

แต่แท้จริงแล้วไม่ต้องมองหน้าจอเควินก็พอจะรู้ว่าคุณหนูทิชาถังแตก ไม่เช่นนั้นคงไม่บินกลับมาเมืองไทย แล้วมาโวยวายจะเอากาสิโนคืนครั้งแล้วครั้งเล่า เขาไม่ได้เล่นขายของนะถึงจะได้คืนให้ง่าย ๆ ซื้อมาแค่ร้อยล้านก็จริง แต่เขาก็ลงทุนปรับปรุงไปอีกเท่าตัวเพื่อฟื้นฟูกิจการที่มันขาดทุนต่อเนื่องมาหลายปีจนตัวเลขเริ่มเขียวขึ้นมาบ้างเมื่อไตรมาสก่อน

“ผมซื้อคืนแน่แต่รอก่อน” ทิชาว่าแล้วก็วกกลับไปเรื่องประมูล

“ตอนนี้คุณต้องจ่ายให้ผมหนึ่งแสน”

“ค่าอะไร?”

“สมองเสื่อมหรือไง?” ทิชาสวนกลับด้วยชุดคำพูดเดียวกับที่เควินใช้เมื่อครู่

“คุณเพิ่งบอกเมื่อกี้ว่าให้ผมแสนนึง”

เควินส่งเสียงเยาะในลำคอที่เขาเสนอหนึ่งแสนก็เพื่อปิดจบความวุ่นวายที่ทิชาจงใจเข้ามาก่อกวน ขืนเขาปล่อยให้ผีพนันพวกนั้นประมูลทิชาไป ชัชชนคงต้องอกแตกตาย แล้วน้องสาวของเขาก็จะกลายเป็นแม่ม่าย

เควินหรี่ตามองเจ้าของใบหน้าเล็กแสนดื้อรั้นตรงหน้า แล้วความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว

“อย่างนั้นฉันก็เป็นเจ้าของเธอสินะ เพราะชนะประมูล”

ทิชาไม่ได้ลืมคิดถึงข้อนี้หรอก ที่เขาทำเช่นนั้นก็เพื่อหวังผลแบบนี้ รู้อยู่แล้วว่าเควินจะไม่ยอมนิ่งดูดายปล่อยให้ผีพนันพวกนั้นได้เขาไปแน่ แต่เป็นของเควินแล้วยังไงต่อล่ะ เควินไม่กล้าทำอะไรเขาหรอก

“จะให้ผมทำอะไรก็สั่งมาได้เลย” ท้าทายอย่างไม่คิดกลัว เพราะอีกฝ่ายเกรงใจบิดา หึ! ไม่กล้าใช้งานเขาหรอก เดี๋ยวทิชาก็ได้เงินแสนไปใช้สบาย ๆ

แต่คนอย่าง ‘เฮียคิงส์’ หรือจะตามเกมของทิชาไม่ทัน แค่อ้าปากอิ่มสีเรื่อ ๆ นั่นเขาก็เห็นไปถึงถุงน้ำดี เมื่อชัชชนเอาลูกชายไม่อยู่ เขานี่แหละจะปราบเจ้าเด็กดื้อนี่เอง!

มือหนาจึงยื่นไปเชยคางเล็กแล้วใช้นิ้วโป้งเขี่ยริมฝีปากล่างอย่างรวดเร็วจนทิชาที่ตั้งตัวไม่ทันถึงกับผงะ แต่จะถอยก็ไม่ทันเพราะเควินรวบเอวเข้าไปปะทะกับตัวเขา พร้อมกับแนบริมฝีปากที่กระตุกยิ้มน้อย ๆ กับใบหูแล้วกระซิบบอก

“เลิกทำตัวเป็นมาเฟีย แล้วมาเป็นเมียเฮียสิ”

“!!!”