บทที่4 สาวสวยขายาวชั้นหนึ่ง

บทที่4 สาวสวยขายาวชั้นหนึ่ง

ลู่เสี้ยงหยางใช้ถุงกระสอบขนเงิน10ล้านกลับมาบ้านจริงๆ สิ่งนี้สร้างความตกตะลึง ที่เกิดขึ้นเป็นเวลานาน

ดวงตาของเย่สวนเบิกกว้าง มือเรียวงามทาบอยู่บนปากสีแดงระเรื่อ รู้สึกได้ถึงหัวใจของเธอกลางอกที่เต้นอย่างรุนแรง พร้อมจะระเบิดออกมาทุกเมื่อ นายลู่เสี้ยงหยางที่เป็นขยะในสายตาทุกคน ไปหาเงินมาจากไหนตั้ง10ล้าน?

สมองของไป๋สู้สู้มีเสียงดังราวกับฟ้าร้อง ราวกับว่ามีฟ้าผ่าลงในหัวของเธอนับครั้งไม่ถ้วน เดิมทีเธอนึกว่าลู่เสี้ยงหยางเสร็จเธอแล้ว ลู่เสี้ยงหยางต้องได้คุกเข่าเลียทำความสะอาดรองเท้าเธอแน่ แต่ไม่คิดเลยว่า คนถ่อยลู่เสี้ยงหยางจะหาเงิน10ล้านมาได้เหมือนใช้เวทมนต์

หลิวจิ้งสูดลมหายใจลึก เดิมทีเส้นประสาททั่วทั้งร่างท่อนบนก็พุ่งไปมาอย่างรวดเร็วแล้ว เป็นคลื่นลูกใหญ่ ในเวลาเดียวกันดวงตาก็เฉื่อยชา ลู่เสี้ยงหยางควักเงินออกมา10ล้าน พูดง่ายๆก็เหมือนมีค้อนขนาดใหญ่ กระแทกเข้าที่หัวใจของเธออย่างหนักหน่วง

ลู่เสี้ยงหยางเพิกเฉยต่อความตกตะลึงของทั้งสาม ก้าวเท้าเดินไปข้างกายเย่สวน แล้วพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน “สวนเอ๋อ มีเงิน10ล้านนี่แล้ว คุณไม่ต้องไปอ้อนวอนขอร้องให้คนช่วยแล้ว จากนี้ลำบากเรื่องอะไร ผมสามารถช่วยคุณแก้ไขได้

ร่างสวยของเย่สวนสั่นอย่างหนัก จากคำพูดของลู่เสี้ยงหยางเมื่อกี้นี้ จิตใจราวกับจะละลาย

ไป๋สู้สู้กลัวว่าลู่เสี้ยงหยางจะให้เธออาบน้ำไปจนถึงเล่นท่าต่างๆบนเตียง ใบหน้าแดงเป็นลูกแอปเปิ้ล ทั้งอายทั้งโกรธ ค่อยๆก้มศีรษะลง

หลิวจิ้งเสียแรงไปเยอะถึงสงบอารมณ์ความตกตะลึงได้ ถามกับลู่เสี้ยงหยาง “แกไปเอาเงินมากมายนี่มาจากไหน?”

สัญชาตญาณบอกเธอว่า เงินนั่นไม่ใช่ของลู่เสี้ยงหยางแน่นอน ถ้าลู่เสี้ยงหยางมีเงินมากขนาดนี้จริง ทำไมต้องแต่งเข้าเป็นลูกเขยตระกูลลู่มาตั้งสามปี ทนทุกข์จากการโดนดูถูกเหยียดหยาม

ลู่เสี้ยงหยางตอบอย่างสงบ “ผมมีเพื่อนที่รวยอยู่บ้าง แน่นอนว่าไปขอยืมพวกเขา”

พอพูดจบ เย่สวนก็โล่งใจ นึกว่าลู่เสี้ยงหยางไปทำเรื่องไม่ดี แล้วได้เงินมาแบบไม่ถูกต้อง

“ขอยืม?” ไป๋สู้สู้แสยะยิ้มทันที ความมั่นใจเริ่มกลับมา แล้วพูดล้อเลียนลู่เสี้ยงหยาง “ฉันก็นึกว่าเป็นของแก ฉันรู้อยู่แล้วคนจนๆอย่างแก จะไปมีเงินมากขนาดนี้ได้ยังไง”

ลู่เสี้ยงหยางขำออกมา มองไป๋สู้สู้แล้วพูดอย่างจริงจัง “เดิมพันก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ตั้งกฎ ฉันยืมไม่ได้หรือไง?”

กล่าวถึงการเดิมพัน ไป๋สู้สู้ก็เสียความมั่นใจ เธอเห็นคนจนๆอย่างลู่เสี้ยงหยางก็ขยะแขยงแล้ว ให้อาบน้ำล้างตัวขึ้นเตียงเขาจะเป็นไปได้ยังไง ทำทีเล่นตามน้ำ?

เธอหันไปพูดกับเย่สวนอย่างเย็นชาทันที “สวนจื่อ เธอดูสิ ไอ้ยาจกนี่น่ารังเกียจขนาดไหน จู่ๆก็เอาเดิมพันนั้นมาพูดจริงจัง ไม่แน่ว่าเพื่อที่จะได้นอนกับฉัน เลยไปขอยืมเงินจากเพื่อน ถึงยังไงตอนที่บริษัทของเธอพึ่งเกิดเรื่องขึ้น มันก็ไม่ได้ไปขอยืมเงินจากเพื่อน แม้แต่จะพูดถึงยังไม่มี จิตใจมันสกปรกขนาดไหน”

พอได้ฟังคำนั้น จิตใจของเย่สวนก็สั่นไหว เรื่องราวดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นจริงๆ รู้สึกซาบซึ้งมาก จึงหันไปพูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่างสงบ “รอบริษัทของฉันฟื้นตัวขึ้นมาได้ เงิน10ล้านนี้ ฉันจะจ่ายคืนให้นายโดยเร็วที่สุด”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มเบาๆ ช่วงที่บริษัทของเย่สวนเกิดเรื่องขึ้น พ่อของเขายังอยู่ในคุก เขาจะไปมีเงินทุนมาช่วยเธอได้ยังไง?

หลังจากนั้น เย่สวนกับไป๋สู้สู้ก็ออกไปด้วยกัน เย่สวนถือเงิน10ล้านไป เตรียมเอาเข้าบริษัทของเธอ

ไป๋สู้สู้กลับไปหาแฟนหนุ่ม รวมหัวหาวิธีสั่งสอนลู่เสี้ยงหยาง กดขี่ล้างแค้น

ลู่เสี้ยงหยาง กลับไปที่ห้องของตัวเอง เตรียมนอนกลางวัน

พึ่งนอนได้กึ่งหลับกึ่งตื่น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอหยิบขึ้นมาดู เป็นพ่อของเขาโทรศัพท์มาหา

ลู่เสี้ยงหยางรีบร้อนรับสาย ความเป็นห่วงของพ่อแบบนี้ทำให้ใจเขาอบอุ่น

หลังจากทักทายสั้นๆ พ่อของเขาถึงเข้าประเด็น

“เสี้ยงหยาง ตอนนี้เรื่องต่างๆในบ้านก็เข้าที่เข้าทางแล้ว ลูกก็ควรมีกิจการเป็นของตัวเองได้แล้ว”

ลู่เสี้ยงหยางรู้ว่าหน้าที่มาถึงแล้ว ยิ้มพูดตอบไป “ผมจะเชื่อฟังการเตรียมการของพ่อ”

“งั้นดี พรุ่งนี้ลูกเข้ารับช่วงต่อหยูเม่ยหยินกรุ๊ปที่อยู่ในเครือครอบครัวเรา เดี๋ยวพ่อจะส่งข้อมูลของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปให้ลูกดู พรุ่งนี้ลูกไปถึงบริษัทจะมีคนไปต้อนรับ” พ่อพูดด้วยรอยยิ้ม

“ได้ครับพ่อ” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า ในใจรู้สึกตื่นเต้นมาก หยูเม่ยหยินกรุ๊ปเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ในเมืองปินเหอ มีมูลค่าในตลาดหลายหมื่นล้าน บริษัทขนาดใหญ่จำนวนมากต่างแย่งที่จะเข้าร่วมเป็นพันธมิตร

“งั้นโอเค พ่อกำลังยุ่ง เท่านี้ก่อนแล้วกัน วางแล้วนะ” พ่อวางสายไปแล้ว เหลือเพียงแต่ลู่เสี้ยงหยางที่ยังตื่นเต้นอยู่

ไม่ช้า พ่อก็ส่งข้อมูลมาให้เขา ลู่เสี้ยงหยางเริ่มการไตร่ตรองอย่างรอบคอบ ช่วงบ่ายวันนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ตอนเย็นพึ่งจะกินข้าวเสร็จ ลู่เสี้ยงหยางเตรียมจะออกไปเดินเล่นข้างนอก ก็มีสายโทรเข้ามา

เป็นหยางชาวที่โทรมาหาเขา หยางชาวคนนี้นับว่าเป็นเพื่อนมหาลัยที่ดีที่สุดของเขา เขาแต่งเข้าเป็นลูกเขยตระกูลลู่มาสามปีนี้ ถูกรังแกหนักหนาสาหัส แทบเอาชีวิตไม่รอด เป็นเพราะหยางชาวคอยปลอบโยนเขา

ในโทรศัพท์ หยางชาวบอกกับเขา คืนนี้แฟนสาวของเขาฉลองวันเกิด เพื่อนร่วมมหาลัยมากมายจะมาร่วมงาน อยากให้เขามาเที่ยวด้วยกัน ลู่เสี้ยงหยางตอบตกลงไปตามสมควร

จากนั้นก็นัดแนะสถานที่จัดงาน หยางชาววางสายไปแล้ว ลู่เสี้ยงหยางก็ไปเตรียมของขวัญวันเกิด

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางก็มาถึงร้านคาราโอเกะกลางคืน เห็นพวกหยางชาวอยู่ในห้องเบอร์3

ในเวลานี้ยังไม่ดึกมาก คนอื่นยังมาไม่ถึง ในห้องคาราโอเกะมีกันอยู่แค่สามคน หยางชาวกับสาวสวยอีกสองคน หนึ่งในสาวสวยลู่เสี้ยงหยางรู้จัก ชื่อว่าจ้าวเมิงเมิง เป็นแฟนสาวของ หยางชาว

สาวสวยอีกคนหนึ่งเขาไม่รู้จัก แต่รูปลักษณ์งดงาม ใบหน้าสละสลวย การแต่งหน้าแบบเบาบางของเธอสะท้อนให้เห็นถึงความบริสุทธิ์สดใส ภายใต้เสื้อไหมพรมถักมีเนินสูงเด่นออกมา ดูท่าจะมีทุนไม่น้อย กางเกงยีนส์สีขาวแน่นฟิตที่ปกปิดเรียวขางดงามสองข้างนั้น ดูช่างเย้ายวน

ให้พูดแบบไม่เกินจริง ถ้านางแบบอยู่ที่นี่ก็ยังรู้สึกละอายใจ

“อ้าว เสี้ยงหยางแกมาแล้ว มานั่งนี่เร็ว” ลู่เสี้ยงหยางพึ่งเดินเข้าห้อง หยางชาวก็ลุกขึ้นยืน แล้วพูดยิ้มทักทาย

รอนั่งลงเสร็จ หยางชาวก็แนะนำให้ลู่เสี้ยงหยาง สาวสวยขายาวคนนั้นชื่อหลี่หย่าหรู เป็นเพื่อนของจ้าวเมิงเมิง

“อืม” ลู่เสี้ยงหยางเพียงแค่พยักหน้า

หยางชาวจู่ๆก็ใช้เสียงเบา กระซิบข้างหูลู่เสี้ยงหยาง “แกกับผู้หญิงแบบเย่สวนไม่ใช่เป็นสามีภรรยากันแค่ในนามหรอ? ถ้าอย่างนั้นแกก็หย่ากับเธอเถอะ ฉันแนะนำหลี่หย่าหรูให้แกเอง หลี่หย่าหรูถึงครอบครัวจะไม่เท่าครอบครัวของเย่สวน แต่รูปร่างหน้าตาสวยพอๆกับเย่สวน แต่งงานกับแกไป แกก็ไม่เสียเปรียบ”

“เอ่อ...” ลู่เสี้ยงหยางพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าหยางชาวจะเป็นห่วงชีวิตส่วนตัวของเขาขนาดนี้

เขาเผลอมองไปที่หลี่หย่าหรู อืม ผิวขาว หน้าสวย ขายาว เป็นสาวสวยชั้นหนึ่งคนนึงเลย

บังเอิญตรงที่ หลี่หย่าหรูก็กำลังมองมาที่ลู่เสี้ยงหยาง ทั้งสองตาประสานกัน แต่กลับไม่มีประกายไฟ

จู่ๆคิ้วของหลี่หย่าหรูก็ขมวดขึ้น ในหน้าเผยความรังเกียจ ก่อนที่จะมา เพื่อนของเธอจ้าวเมิงเมิงได้บอกกับเธอแล้ว หยางชาวจะแนะนำเพื่อนชายของเขาคนหนึ่งให้กับเธอ

เธอนึกว่าจะเป็นคุณชายเหมือนหยางชาว คนที่เขาจะแนะนำคงไม่เลวร้าย อย่างน้อยก็น่าจะมีมูลค่าเป็นล้านพอๆกับหยางชาว

แต่ใครจะไปคิดกลับเป็นแค่สินค้าแผงลอย รูปร่างท่าทางก็แค่ผู้ชายกระจอก

“ฮ่าฮ่า” หยางชาวไม่ได้สังเกตอาการของหลี่หย่าหรู ยิ้มแย้มเตรียมสร้างทางเชื่อมสะพานให้ทั้งคู่

แต่เขายังไม่ทันได้พูดออกมา หลี่หย่าหรูก็พูดขึ้นอย่างสงบ “พี่ชาว ขอบคุณในความหวังดี แต่ฉันไม่ใช่หลี่หย่าหรูคนเดิมแล้ว ในวันนี้ ฉันได้รับข่าวของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป พรุ่งนี้จะได้เข้าทำงานที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ปอย่างเป็นทางการ นายก็รู้ ได้ทำงานที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ปหมายถึงอะไร?”

อะไรนะ?

พอเธอพูดจบ หยางชาวกับจ้าวเมิงเมิงต่างนั่งอึ้ง

หยูเม่ยหยินกรุ๊ปเป็นภูเขาลูกใหญ่ที่อยู่เหนือบริษัททั้งหมดในเมืองปินเหอ ไม่มีทางสั่นคลอน! อนาคตของคนที่ทำงานที่นี่นั้นไร้ขีดจำกัด!

พูดได้ว่าหลี่หย่าหรูจะทำงานแย่แค่ไหนในหยูเม่ยหยินกรุ๊ป อนาคตก็ยังมีมูลค่าไม่ต่ำกว่า10ล้าน

พอนึกถึงเรื่องนี้ ก็รู้สึกละอายใจเล็กน้อย

ลู่เสี้ยงหยางไม่คู่ควรกับหลี่หย่าหรูอีกต่อไป

ท้ายที่สุดหลี่หย่าหรูก็เป็นหงส์บินไปบนยอดไม้ แต่ลู่เสี้ยงหยางยังคงอยู่บนพื้น

“ฮึ่ม ลำบากหยางชาวมีความคิดนี้ แต่นายยังดีเลิศไม่พอ จะโทษก็โทษที่นาย นายจะขอให้ดอกไม้มาปักอยู่บนกองขี้ก็ไม่ได้” จ้าวเมิงเมิงพูดตำหนิ