ตอนที่ 2

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น คนตัวเล็กยังคงจมอยู่กับน้ำตา จนกระทั่งได้ยินเสียงแว่วผ่านประตู เธอชันกายลุกนั่งยกือปาดน้ำตาออก แล้วเดินไปเปิดมัน ลักนาราสบตาคนเคาะเห็นเขายิ้มกว้างราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ่งทำให้หัวใจมันปวดร้าวมากขึ้น

“ผมมาชวนไปทานข้าว” เขาบอก แล้วเอื้อมมือหมายมากุม ทว่าคนตัวเล็กกลับถอยหลัง

“อย่ามายุ่งกับฉัน จะไปไหนก็ไป ไอ้คนสารเลว!” หญิงสาวบริภาษเสียงสั่น

คนถูกด่าถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ลัก คุณอย่าคิดเป็นจริงเป็นจังได้ไหม คุณน่าจะรู้ว่าโยเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับผมมากมาย เราสองคนแค่สนุกกันเท่านั้นเอง”

“งั้นฉันไปนอนกับใครก็ได้เหมือนกันใช่ไหม!” เธอสวนกลับทันควัน

“มันเอามาเปรียบเทียบกันไม่ได้นะลัก คุณเป็นผู้หญิง!”

คนฟังกัดฟันแน่น “หญิงชายต่างกันตรงไหน ในเมื่อคุณทำได้ฉันก็ทำได้!”

ชายหนุ่มเริ่มหัวเสีย “ผมไม่ได้ตั้งใจเลยลัก ผมแค่ต้องการเรื่องแบบนั้น ซึ่งคุณไม่พร้อมให้ผม แต่โยเขาพร้อม”

ลักนารากลืนน้ำลายลงคอ นี่หรือคนที่เธอรัก ไร้ยางอาย ไร้สามัญสำนึก เลวที่สุด

“งั้นคุณก็กลับไปหาคนที่เขาพร้อมก็แล้วกัน ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!”

เจ้าของห้องดันประตูเพื่อปิด แต่กลับถูกคนด้านนอกใช้มือดันฝืนเอาไว้ แล้วพยายามแทรกกายเข้ามา ลักนาราโกรธจนผิวแก้มเริ่มแดง

“ถ้าคุณยังไม่หยุด ฉันจะแจ้งตำรวจข้อหาบุกรุก”

เขาชะงัก “นี่คุณจะทำกับผมแบบนั้นจริงๆ เหรอลัก”

“ก็ลองดู ถ้าไม่ไสหัวไปตอนนี้ ฉันทำแน่!”

แววตาจริงจังทำเอาสหวัตรเริ่มรู้ตัว ดูเหมือนคนหัวอ่อนนั้นไม่มีอีกแล้ว ลักนาราคงไม่มีทางกลับมาคืนดี

“นี่คุณจะเลิกกับผมจริงๆ เหรอลัก” เขาถามสีหน้าเครียด

“จนถึงขนาดนี้แกยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ว่าฉันสะอิดสะเอียนรังเกียจมากแค่ไหน!” เธอตะโกนแล้วหอบตัวโยนด้วยแรงโทสะ

สหวัตรข่มอารมณ์ตนเอง แล้วยอมปล่อยมือจากประตู มองมันปิดลงด้วยความขุ่นเคือง เขาไม่จำเป็นต้องง้องอนผู้หญิงอย่างลักนารา ต่อให้สวยแค่ไหน แต่ก็จนกระจอกไม่มีเงินปรนเปรอให้เหมือนกับโยธิกา ชายหนุ่มตัดสินใจเดินออกมา

เขาก็แค่ต้องการเชยชมเรือนร่างของเธอก็เท่านั้นเอง