หนึ่งรักแสนร้าย

ปัง!

เสียงประตูกระแทกผนังห้อง สองคนบนเตียงกำลังเร่าร้อนอยู่ในบทรักหันควับมามองแขกไม่ได้รับเชิญ หญิงสาวหน้าตาสะสวย ผิวกายขาวอมชมพู่ วงหน้ารูปไข่ ผมยาวสยายถึงแผ่นหลัง ดวงตาเรียวหวานเอ่อด้วยน้ำตา ยืนกำมือเม้มริมฝีปากบางได้รูปไว้แน่น ทรวงอกกระเพื่อมไหวตามแรงอารมณ์ ทั้งเจ็บปวด ทั้งขุ่นเคือง ชิงชังต่อคนสองคนบนเตียงนั้น

ชายหนุ่มบนเตียงรีบตวัดผ้าห่มคลุมกาย แล้วลุกนั่งเผชิญหน้า ใบหน้าเผือดลงเมื่อเห็นน้ำตาอีกฝ่ายไหลริน ทว่าหญิงสาวบนเตียงกลับยิ้มหยัน ราวกับตนคือผู้ชนะ เพียงเท่านี้ลักนาราก็รู้แก่ใจว่า เพื่อนสนิทอย่างโยธิกาหักหลังเธอด้วยความตั้งใจ โดยมีแฟนหนุ่มเห็นดีเห็นงามคล้อยตามไปด้วย

“ลัก!” สหวัตรเรียกชื่อแฟนตัวเองเสียงสั่น

“เลว! สารเลวทั้งคู่ แก่มันผู้ชายเห็นแก่ตัวเฮงซวยที่สุด!” หญิงสาวตวาดลั่นด่าทอออกมาด้วยความปวดร้าว

“ผมไม่ได้ตั้งใจนะลัก!” ชายหนุ่มละล่ำละลัก

โยธิกายกท่อนแขนกอดอก สีหน้าเบื่อหน่าย

“ผู้ชายเขาไม่เอาแล้ว ก็น่าจะเข้าใจหรือเปล่าลัก” โยธิกาเอ่ยปากเสียงเนือย

ลักนาราหันมองแววตาแข็งกร้าว

“ไม่เอาก็บอกกันดีๆ ทำไมต้องไปเอากับเพื่อนลักด้วยวัตร!”

สหวัตรน้ำท่วมปากไม่รู้ควรแก้ตัวอย่างไรดี

“ก็แกเรื่องมากไปไหมลัก วัตรเขาจะเอาแกก็ไม่ให้ ผู้ชายมันอยากมันก็ต้องหากินที่อื่น!” โยธิกาเถียงแทน

คนถูกย้อนหันมองเพื่อนตนเอง

“แล้วแกคันมากหรือไงโย ไม่มีผู้ชายให้เอาถึงต้องมาเอาแฟนฉัน มันไม่ไร้ยางอายไปหน่อยหรือไง!”

โยธิกายกมือเสยผม ดันมาขัดตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ทำเอาเสียอารมณ์หมด

“แกน่าจะรู้ว่าฉันเป็นคนยังไง คนอย่างฉันอยากได้ผู้ชายคนไหน ก็เอา แค่นั้นไม่มีอะไรไปมากกว่านี้ เข้าใจหรือเปล่า”

ลักนารากัดฟันแน่น “งั้นก็เอากันไปเลยแล้วกัน เอากันให้พอใจ แล้วไม่ต้องเสือกคลานกลับมาล่ะ!” พูดทิ้งท้าย แล้วหันหลังเดินออกมาจากห้อง

ปัง!

ประตูปิดลง ชายหนุ่มรีบลงจากเตียงแล้วหยิบเสื้อผ้ามาสวมเพื่อติดตามแฟนสาว ทว่าอีกฝ่ายกลับสะบัดผ้าห่มออกจากกาย

“ไม่คิดจะต่อจากเมื่อกี้เหรอคะวัตร” เธอหย่อนเท้าลงแล้วก้าวเข้าหาย่อกายลงแล้วดึงกางเกงอีกฝ่ายจนอยู่ตรงข้อเท้า

สหวัตรหลงลืมทุกอย่างเมื่ออีกฝ่ายปรนเปรอ ไม่เป็นไรค่อยไปง้อแฟนพรุ่งนี้ก็ได้ คนอย่างลักนาราหัวอ่อนจะตายไป คงยอมฟังเขาเหมือนเดิมนั่นล่ะ