บทที่2.นางบำเรอขัดดอก 1/3

“เห็นว่าเรียนมหาลัย’ เปิด เจ้เพลินเขาสนับสนุน...คนดีก็งี้แหละ ไปไหนมีแต่คนรัก”

ป้าขายขนมพูดไปยิ้มไป แม้จะไม่ใช่ญาติสนิท นางก็พลอยดีใจไปกับหญิงสาวด้วย

“ขอให้รุ่งเรืองเถอะ จะได้ออกมาจากขุมนรกนั่นเสียที” มือหยาบกร้านยกขึ้นบนบานเหนือหัว อยากจะยื่นมือเข้าไปช่วย แต่ตนเองก็อัตคัดสุดพรรณนา ได้แต่ปลอบใจกันไปตามประสาเพื่อนร่วมโลก

“อืมๆ เห็นด้วยเลยป้า...”

ชื่อเสียของฉลวยคนในย่านนี้รู้เกือบทั้งหมด...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เมื่อเป็นแค่เพื่อนร่วมโลก...

อลิชาเลยต้องแบกรับความทุกข์ต่อไป...

“อีตอนมาเอาเงินนี่... กราบฉันเสียเป็นร้อยๆ ครั้ง แต่เวลามาคืนนี่... ต้องให้จิกซ้ำถึงจะยอมโผล่หน้ามาให้เห็นนะยะ”

ปลายเล็บเคลือบยาทาเล็บสีแดงสดกรีดไปตามธนบัตรใหม่เอี่ยม ปากสีแดงแจ๊ดพร่ำบ่นเสียงไม่ต่างอะไรกับแม่ค้าหาบเร่ เมื่อทั้งดังและแหลมปรี๊ด

“เงินมันหายากนี่คุณนาย...ดอกก็แพงด้วย” หางเสียงแผ่วๆ ก่อนจะเสหลบตา เพราะสายตาคมดุตวัดมามองพอดี

“ฉันบอกหล่อนแล้วนี่ยะ ก่อนที่หล่อนจะมาหยิบยืม ตอนนั้นทำไมไม่ท้วงล่ะ พอตอนจะคืนมาโวย”

หญิงสาวผู้นั้นก้มหน้าลง เพราะขัดสนจึงต้องใช้บริการคุณนายสายหยุดหน้าเลือด ดอกเบี้ยแพงและโตไว้ยิ่งกว่าเมล็ดข้าวโพดโดนความร้อนเสียอีก

“นั่นใครล่ะ อ๋อ! แม่ฉลวยเข้ามาเลย ฉันกำลังรออยู่”

ฉลวยเดินหน้าม่อยเข้ามา นางทิ้งตัวลงนั่ง กระแทกลมหายใจแรงๆ ตอนที่ล้วงธนบัตรในกระเป๋าออกมาทั้งหมด

“เหลือเท่าไหร่แล้วคะคุณนาย ฉันส่งมาหลายงวดแล้วนะเมื่อไหร่จะหมดสักที” ฉลวยบ่นอุบ หาเงินตัวเป็นเกลียวเพื่อจะมาใช้หนี้สายหยุด โดยไม่รู้ว่าจะหมดเมื่อไหร่

สมุดเล่มโตถูกเปิดออกด้วยนิ้วป้อมๆ ปลายเล็บเคลือบสีสันฉูดฉาดไล่เลียงหารายชื่อ ก่อนจะยิ้มมุมปากหยันๆ “หล่อนต้องหาอีกนานเลยล่ะแม่สายหยุด หล่อนผิดนัดฉัน3ครั้ง เลื่อนอีก1 ทบต้นทบดอกแล้วยุบลงไปไม่เท่าไรเลย” น้ำเสียงแบบคนเป็นต่อเปรยเบาๆ

“อะไรกัน!! ฉันเอาที่คุณนายมาแค่3แสน ฉันแน่ใจว่าที่ฉันหามาส่งคุณนายมันเกินแล้วนะ”

ฉลวยโวย! ตอนหน้ามืดไม่ทันคิด คว้าที่ไหนได้ก็เอาไว้ก่อน ตอนนี้เพิ่งมานึกเสียใจ ไม่น่าหยิบยืมจากคนใจอำมหิตแบบสายหยุดเลย

“ก็แค่เงินต้นเท่านั้นนะ3แสน ดอกเบี้ยของฉันอีกล่ะ แล้วที่หล่อนเลื่อนแล้วเลื่อนอีกล่ะยะ...ทำไมไม่คิด” สายหยุดแหวเสียงขุ่น

“ก็ไม่น่าแพงขนาดนี้นี่คะ” ฉลวยเถียงเสียงอ่อนลง

“ฉันมีสัญญาระบุไว้ชัดๆ หล่อนไม่ได้อ่านหรือไงล่ะยะ”

สายหยุดไหวไหล่ นางโยนเอกสารบางอย่างให้ฉลวยได้ดู

ฉลวยเหลือบมองโดยไม่คิดจะหยิบมาเปิดอ่าน นางกัดฟันกรอด รู้สึกเจ็บใจแทบกระอักเป็นเลือดที่ตนเองดันถลำมาเป็นหนี้คนหน้าเลือดอย่างสายหยุดเข้าให้

“ค่ะ ฉันจะรีบหาเงินมาคืนคุณนายไวไว” นางกัดฟันพูด อนาคตริบหรี่เสียจนไม่รู้ว่าวันเป็นไทจะมาถึงหรือเปล่า หากยังต้องผจญกับดอกเบี้ยมหาโหดเช่นเดิม

“ฉันมีข้อเสนอ หากแม่ฉลวยสนใจ”

แม่มดเจ้าเล่ห์เริ่มออกลวดลาย นางหรี่ตาลง มองประเมินคู่สนทนาอย่างพินิจพิเคราะห์

“อะไรคะ? หากปลดหนี้ได้ ฉันสนใจทั้งนั้นแหละ” ฉลวยรีบตอบ ยิ้มกระหยิ่มในใจ

“ก็ไม่มีอะไรมาก แม่หลวยก็รู้นี่ว่าอาชีพเสริมฉันทำอะไร” นางออกตัว คนวงในมักจะรู้ อาชีพทำเงินอีกอย่างของสายหยุด คือการเป็นนายหน้าหาเด็กเอาะๆ ให้เสี่ยกระเป๋าหนัก

ฉลวยเสก้มหน้า แอบเบ้ปาก นางสูดลมหายใจแรงๆ กำลังจะตอบปฏิเสธ

แต่... “เด็กในบ้านแม่หลวยคนนั้นน่ะ หน่วยก้านดี น่าจะยัง ‘ซิง’ ส่งมาให้ฉันซิ ฉันจะจัดหาเสี่ยให้เอง รับรองเงินเป็นฟ่อนๆ ลอยเข้ากระเป๋าแม่หลวยแน่” นางแนะนำเหมือนหวังดี

ฉลวยนิ่งคิด คนที่สายหยุดสนใจไม่ใช่อลินดาบุตรสาว แม่เล้าอย่างสายหยุดไพร่ไปนึกถึงเด็กก้นครัว หน้าตามอมแมมอย่างอลิชา...ซึ่งนางเองก็ไม่ยี่หระ หากจะยกความสาวของอลิชาเพื่อแลกกับเงินก้อนโต