ตอนที่ 3

“ทางเราอ่านเรซูเม่ของคุณแล้วสนใจ ถ้าเราจะต้องการให้คุณเดินทางขึ้นมาสัมภาษณ์งานในวันอังคารหน้า คุณจะสะดวกไหมคะ”

“สะ... สะดวกค่ะ สะดวกมากค่ะ”

หล่อนละล่ำละลักตอบคู่สนทนาปลายสายออกไปอย่างตื่นเต้นยินดี

“งั้นวันอังคารหน้าเจอกันนะคะ เวลาสัมภาษณ์ของคุณเก้าโมงเช้าค่ะ”

“เอ่อ... ขอบคุณมากนะคะที่สนใจดิฉัน ขอบคุณค่ะ”

เอิงเอยจำไม่ได้ว่าตัวเองกล่าวขอบคุณออกไปอีกครั้ง รู้เพียงแต่ว่าดีใจมาก

“ใครโทรมาเหรอเอย”

มารดาของหล่อนเอ่ยถามอย่างแคลงใจ เพราะไม่เคยเห็นลูกสาวยิ้มกว้างแบบนี้มานานแล้วนั่นเอง

หล่อนรีบหันไปบอกแม่อย่างตื่นเต้น

“มีบริษัทใหญ่เรียกเอยสัมภาษณ์งานจ้ะแม่”

“ดีใจด้วยเอย แม่ขอให้หนูได้งานนะลูก”

“ขอบคุณจ้ะแม่ เอยก็อยากได้งานนี้มากจ้ะ เราจะได้มีเงินมาต่อทุนทำนาต่อไงจ๊ะ”

แม่ของหล่อนอมยิ้มอย่างมีความสุข และนี่ก็คือสิ่งที่หล่อนปรารถนาจะได้เห็น

“เอยสัญญาว่าจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้งานนี้จ้ะแม่”

หล่อนสวมกอดมารดาเอาไว้ และก็ตั้งมั่นว่าจะต้องทำให้แม่และครอบครัวมีความสุขให้ได้ หลังจากหล่อนทำให้พวกท่านผิดหวังมาแล้วในอดีต

“แม่เป็นกำลังใจให้นะเอย”

“ขอบคุณจ้ะแม่”

หล่อนไม่เคยยิ้มทั้งปากทั้งดวงตาและหัวใจแบบนี้มานานแล้ว ความหวังค่อยๆ เบ่งบานในหัวใจ จนกระทั่งตอนนี้ล้นอกเลยทีเดียว

อุ้งมือเล็กของเอิงเอยชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ขณะนั่งรอสัมภาษณ์งาน หล่อนหวังเอาไว้มาก เพราะมันไม่ง่ายเลยที่จะมีบริษัทใหญ่ๆ สนใจในตัวของหล่อน ซึ่งจบการศึกษาทางไปรษณีย์ ไม่ใช่ในมหาวิทยาลัยอย่างคนอื่น

“คุณเอิงเอย เชิญทางนี้ค่ะ”

ผู้หญิงหน้าตาสะสวยเดินมาหยุดตรงหน้า ก่อนจะเดินนำไป

“ค่ะ”

เอิงเอยรีบก้าวตามไปทันที

หลังจากก้าวออกมาจากลิฟต์ตัวใหญ่ หล่อนก็ถูกพามายังห้องทำงานใหญ่ของใครคนหนึ่ง

“เชิญคุณเอิงเอยตามสบายนะคะ”

“เอ่อ...”

“รอท่านรองประธานมาสัมภาษณ์น่ะค่ะ”

คำตอบของคู่สนทนาทำให้เอิงเอยรู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อย

“อ้อ... ดิฉันลืมบอกไปน่ะค่ะ ความจริงแล้วคุณเอิงเอยมาสัมภาษณ์ ในตำแหน่งเลขาของท่านรองประธานค่ะ”

“เอ่อ... แต่ตอนแรก เหมือนจะให้ดิฉันมาสัมภาษณ์เป็นธุรการไม่ใช่เหรอคะ”

“ใช่ค่ะ แต่พอท่านรองประธานเห็นเรซูเม่ของคุณเอิงเอย ท่านก็เลยคิดว่าตำแหน่งเลขานุการน่าจะเหมาะกับคุณเอิงเอย มากกว่าตำแหน่งธุรการน่ะค่ะ”

หล่อนไม่ค่อยเข้าใจกับคำตอบของคู่สนทนานัก แต่ก็จำต้องผงกศีรษะตอบรับ

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ดิฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”

“เอ่อ... ค่ะ”

ประตูห้องทำงานโอ่อ่าถูกปิดลงแล้ว ในขณะที่หล่อนยืนหมุนเคว้งอยู่กลางห้อง ลมหายใจสะดุด รู้สึกหวาดกลัวแปลกประหลาด

หล่อนกวาดตามองไปรอบๆ ตัวอย่างพิจารณา แต่ก็ไม่กล้าที่จะสำรวจอะไรมาก จึงจำต้องเดินไปทรุดกายลงนั่งบนโซฟาตัวยาวริมหน้าต่างห้อง

“คุณเอิงเอยรอท่านอยู่ในห้องทำงานแล้วค่ะ”

“อืม”

เสียงห้าวของผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีน้ำตาลไหม้ตอบรับเพียงสั้นๆ ก่อนที่ช่วงขาทรงพลังปราดเปรียวจะก้าวเดินไปตามพื้นพรมนุ่ม

ประตูห้องทำงานของตนเองอยู่ตรงหน้า และเขาก็ไม่เคยรู้สึกลังเลที่จะเปิดมันเข้าไปแบบวันนี้มาก่อนเลย ริมฝีปากหยักสวยที่ด้านบนมีไรหนวดพองามเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง ดวงตาคมกล้ามีความลังเล

เขาควรจะปล่อยให้เรื่องมันจบไปเหมือนที่เคยเป็นดีไหม และไม่เจอกับหล่อนอีก

ไม่ได้...!

มือใหญ่แข็งแรงยกขึ้นกุมลูกบิดประตูเอาไว้ ก่อนจะออกแรงดันบานประตูไม้ให้เข้าไปด้านใน และก้าวเข้าไปในที่สุด

ดวงตาคมกล้าจับจ้องไปที่โซฟาตัวยาว ผู้หญิงที่หายหน้าไปนานถึงหกปีนั่งอยู่ตรงนั้น แต่หล่อนกำลังนั่งหลับคอพับคออ่อนนะ ไม่ได้นั่งเฉยๆ

รอยยิ้มละไมระบายเต็มใบหน้าหล่อจัดของปาณัสม์ เขาก้าวเท้าเข้าไปหาด้วยความระมัดระวัง เพราะไม่ต้องการรบกวนเวลาพักผ่อนเอิงเอย

ชายหนุ่มย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้า ดวงตาไม่ได้ละไปจากดวงหน้าหวานของอดีตเพื่อนรักเลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว ความโหยหาเต้นรุนแรงในอก

เอิงเอยยังเหมือนเดิมเกือบทุกอย่าง สวย หวาน น่ารัก และขี้เซา

ดวงตาของปาณัสม์ตวัดมองเอิงเอยอย่างพิจารณา และก็พบว่าเอิงเอยผิวคล้ำขึ้นเล็กน้อย เรือนร่างก็อวบอิ่มขึ้น ไม่ได้ผอมแห้งเหมือนเมื่อหกปีก่อน

“คิดว่าจะหนีหน้ากันพ้นหรือ เอย”

เขายังจำวินาทีที่ตื่นขึ้นมาในเช้าวันนั้น และพบว่าเตียงนอนว่างเปล่าได้เป็นอย่างดี มีแต่หยาดเลือดสาวเท่านั้นที่เอิงเอยทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้า

เขาไปตามหาหล่อนที่หอพัก ก่อนจะพบว่าหล่อนขนข้าวขนห้องหนีไปแล้ว แถมยังไม่ไปเรียนที่มหาวิทยาลัยอีกด้วย

เอิงเอยหายไปจากสายตาของเขาถึงหกปีเต็ม แต่หล่อนไม่เคยหายไปจากหัวใจของเขาแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว ไม่มีวันไหนที่เขาไม่คิดถึงหล่อน แต่ไม่ว่าจะพยายามตามหาแค่ไหน ก็ไม่พบหล่อนเลย จนกระทั่งเมื่ออาทิตย์ก่อนฝ่ายบุคคลเอาเรซูเม่ของคนที่น่าสนใจมาให้เขาดู และหนึ่งในนั้นก็คือเอิงเอย

เขาจำได้ว่าตัวเองหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา ก่อนจะละล่ำละลักบอกพนักงานของตนเองให้รีบติดต่อหล่อนมาให้ได้ ซึ่งทุกอย่างก็เป็นไปตามที่เขาต้องการ เพราะตอนนี้เอิงเอยมานอนหลับอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว

ซึ่งแน่นอนว่า หล่อนจะไม่มีวันได้เดินหายไปจากชีวิตของเขาอีกแล้ว...