ตอนที่ 4

ด้วยความรักความห่วงหา ทำให้ปาณัสม์ค่อยๆ ก้มหน้าต่ำลงไปจูบแก้มนวลอย่างอดใจไม่ไหว ไอร้อนจากริมฝีปากหยักสวยทำให้คนตัวเล็กรู้สึกตัวตื่น ปาณัสม์รีบลุกพรวดขึ้น ถอยออกห่าง และหันหลังให้ทันควัน

เอิงเอยยกมือขึ้นแตะแก้มนวลของตัวเองอย่างแปลกใจ เพราะรู้สึกว่าถูกปากถูกจมูกของใครรุกราน แต่พอลืมตาขึ้นก็ไม่พบอะไร นอกจากผู้ชายตัวสูงใหญ่คนหนึ่งที่ยืนหันหลังให้

ความตื่นตกใจแล่นเข้าสู่หัวใจในทันที เพราะสมองร้องบอกว่าผู้ชายคนนี้จะต้องเป็นท่านรองประธานที่จะมาสัมภาษณ์งานหล่อนอย่างแน่นอน แต่หล่อนดันมาหลับปุ๋ยให้เขาเห็น หล่อนนี่มันใช้ไม่ได้เลย เอิงเอยต่อว่าตัวเองอย่างเศร้าใจ

“เอ่อ... ดิฉันขอโทษค่ะ”

หล่อนละล่ำละลักขอโทษขอโพย รู้สึกเกลียดตัวเองเป็นที่สุดที่ปล่อยให้ความอ่อนล้าจากการเดินทางมาทำลายภาพพจน์ที่ดีของตนเอง

“ไม่เป็นไร...”

น้ำเสียงของผู้ชายคนนี้ให้ความรู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน หล่อนเคยได้ยินมาที่ไหนกันนะ หล่อนพยายามคิดแต่ก็คิดไม่ออก จนกระทั่งเขาหมุนตัวหันมาเผชิญหน้า โลกทั้งใบของหล่อนก็พลันแตกระเบิด

ปากของหล่อนเผยออ้าค้างเติ่ง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตื่นตกใจ เมื่อผู้ชายตรงหน้าไม่ใช่ใครที่ไหนเลย แต่เป็นเพื่อนที่คุ้นเคยกันมายาวนานอย่าง...

“ณัส...”

น้ำเสียงของหล่อนแผ่วเบาไม่ต่างจากลมหายใจ ดวงตาไม่อาจจะละไปจากอดีตเพื่อนรักได้เลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว

ปาณัสม์... นี่เขาจริงๆ เหรอ

หล่อนมองเขา มองอย่างหลงลืมตัว มองผ่านม่านน้ำตาแห่งความยินดีระคนขลาดกลัว

ปาณัสม์ไม่เหมือนเมื่อหกปีก่อนเลย เขาดูโตมากขึ้นจนผิดหูผิดตา ชุดสูดไร้ที่ติพอดีตัวที่สวมใส่อยู่ เน้นให้หล่อนเห็นเรือนร่างกำยำล่ำสันได้ชัดเจน

เขาเหมือนจะสูงขึ้นด้วย ไหล่บ่ากว้างใหญ่สมบูรณ์แบบ เรือนกายของเขาดูกำยำและทรงพละกำลังเหลือเกิน หัวใจของหล่อนเต้นระส่ำสะท้อนอยู่ในทรวงอกด้วยความตื่นตระหนก เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอกับปาณัสม์อีก

“ผมคือคนที่จะมาสัมภาษณ์คุณในวันนี้”

น้ำเสียงของผู้ชายเจ้าของดวงตาคมกริบช่างห่างเหิน และไม่มีร่องรอยแห่งมิตรภาพใดๆ เจือปนอยู่อีกแล้ว หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง ลมหายใจของหล่อนติดแหงกอยู่แค่ลำคอ เพราะหล่อนไม่อาจจะละสายตาไปจากผู้ชายตรงหน้าได้เลย

“เชิญมานั่งตรงนี้ครับ”

น้ำเสียงเย็นชาของปาณัสม์ทำให้หล่อนค่อยๆ ได้สติ เขาเดินไปนั่งหลังโต๊ะทำงานไม้ตัวใหญ่ ในขณะที่หล่อนเดินโซเซมานั่งบนเก้าอี้ตัวที่เขาชี้บอก

“ณัส...”

“ผมชื่อปาณัสม์ พัชรวีรพล เป็นรองประธานบริษัทฯ และวันนี้ผมคือคนที่จะสัมภาษณ์คุณ”

“สะ... สบายดีไหมณัส”

“เลิกพูดอะไรไร้สาระได้แล้ว”

น้ำเสียงของเขาเย็นชาเป็นที่สุด

“ณัส... จำเอยไม่ได้จริงๆ เหรอ”

“ถ้าคุณยังไม่หยุดพูด ผมจะไม่สัมภาษณ์คุณ”

ไม่มีความปรานีในน้ำเสียงของอดีตเพื่อนรักเลย

เอิงเอยเต็มไปด้วยความเสียใจ

“ก็ได้... เอยจะไม่พูดถึงอดีตอีก”

สีหน้าของปาณัสม์ราบเรียบ ไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาเลย เขาเริ่มต้นสัมภาษณ์หล่อนด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน และเมื่อสัมภาษณ์เสร็จ เขาก็เชิญให้หล่อนออกไปจากห้องอย่างไม่ไยดี

“ณัส... เอยดีใจนะที่ได้เจอณัสอีกครั้ง ได้เห็นว่าณัสมีความสุขดี... เอยก็สบายใจแล้ว”

หล่อนบอกกับเขาเป็นประโยคสุดท้าย ก่อนจะเดินออกไป

สายตามืดดำของปาณัสม์ปรากฏความรู้สึกเจ็บปวดขึ้นทันที หลังจากผู้หญิงคนนั้นก้าวออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้ว

“อยากให้ฉันมีความสุข แล้วหนีกันไปทำไม เอย”

กรามแกร่งขบกันแน่นจนขึ้นสันนูนเป่ง มือใหญ่ก็กำเป็นกำปั้นและทุบลงบนโต๊ะไม้เต็มแรง

ปาณัสม์นั่งดื่มเหล้าอยู่ริมระเบียงชั้นบนคนเดียว แต่สักพักรฐนนท์ก็เดินเข้ามาสมทบ

“พี่นั่งด้วยคนสิณัส”

ปาณัสม์ละสายตาที่ทอดมองออกไปนอกระเบียงบ้าน มามองพี่ชาย

“เชิญครับ”

“ดื่มเหล้าอีกแล้วนะแกน่ะ”

คนเป็นน้องชายระบายยิ้มเยือกเย็น “ผมไม่ได้ดื่มเมามายอะไร พี่นนท์ก็รู้นี่ครับ”

“ใช่ ฉันรู้ แต่ฉันแปลกใจน่ะว่าแกยังจะดื่มเหล้าทำไมอีก ทั้งๆ ที่แกก็เจอกับเพื่อนเลิฟแล้วนี่”

สีหน้าของปาณัสม์เย็นชา

“ถึงผมจะเจอเอยแล้ว แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะต้องเลิกดื่มนี่ครับ”

“ก็เจอผู้หญิงที่แกพลิกแผ่นดินตามหามาตลอดหกปีแล้ว แกก็ควรเลิกดื่มเพื่อลืมความทุกข์ได้แล้วนี่ จริงไหม”

“ความทุกข์ของผมก็ยังมีเหมือนเดิมนั่นแหละครับ”

“ยังไง”

“ก็ถึงผมจะเจอเอยแล้ว แต่พี่นนท์ก็รู้ว่าเอยไม่ได้รักผม”

รฐนนท์หัวเราะขบขัน “ก็ใครใช้ให้แกไปแอบรักเพื่อนตัวเองกันล่ะ”

“ถ้าผมห้ามใจตัวเองได้ ชีวิตของผมก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอกครับ”

“เอาน่า ในเมื่อแกเจอเอิงเอยแล้ว แกก็บอกกับเธอไปตรงๆ เลยว่าแกคิดยังไงกับเธอ”

“ถ้าผมกล้าก็คงดีน่ะครับ”

“ก็กล้าๆ หน่อยสิไอ้น้องชาย เห็นทำเรื่องผาดโผนมาตั้งมากมายไม่เห็นกลัวเลย แล้วจะมากลัวอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเอิงเอย”

รฐนนท์ยกมือขึ้นตบไหล่กว้างของน้องชายอย่างให้กำลังใจ

“ครับ ผมจะลองพยายามดู”

“มันต้องอย่างนี้สิไอ้น้องชาย” รฐนนท์หัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี ตรงกันข้ามกับปาณัสม์ที่นั่งดื่มด้วยสีหน้าเคร่งเครียด