ตอนที่ 2

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องทำงานเปิดออก หนุ่มรูปร่างสูง ผิวขาว หน้าตาค่อนข้างดี เดินเข้ามา เขาวางแฟลตไดรฟ์ไว้ตรงหน้าเจ้านาย สีหน้ากังวล อัควินทร์ช้อนสายตามองแล้วหยิบมันขึ้นมา เสียบเข้ากับคอมพิวเตอร์

“ได้ความว่ายังไงบ้าง” เขาถามขณะเช็คข้อมูลภายใน

“คนชน ไม่ใช่นายไกรวิทย์”

มือกำลังกดชะงักไป แล้วเหลือบมองลูกน้อง

“หมายความว่าไง แล้วใครชน!” เสียงเริ่มแข็งขึ้น คิ้วขมวด

“รัฐมนตรีรณชัย”

ชายหนุ่มนิ่งชั่วขณะ กรามขบเป็นสันนูน ลมหายใจเริ่มหนักและแรงขึ้น

“ไกรวิทย์เป็นแพะรับบาปในเรื่องนี้ ยอมสารภาพเพื่อครอบครัว” รุตม์อธิบายเพิ่มเติม

ภาพปรากฏในคอมพิวเตอร์ เวลาเดียวกัน สถานที่เดียวกัน ไกรวิทย์อยู่ที่ร้านสะดวกซื้อแถวห้องพักตัวเอง ส่วนรัฐมนตรีชื่อกระฉ่อนอยู่ในร้านอาหารกำลังสังสรรค์ ช่วงเวลาที่รถชนคือเที่ยงคืนสามสิบห้านาที ไกรวิทย์กลับเข้าห้องพักไม่ได้ออกมาอีกเลย ส่วนรัฐมนตรีนั้นขับรถออกมาจากร้านประมาณเที่ยงคืน

จังหวะพอดีที่น้องสาวเขานั่งรถแท็กซี่ ทั้งที่บอกว่าจะไปรับแล้ว ทำไมยัยอรถึงดื้อดึงไม่ฟังกันเลย มันเจ็บจนพูดไม่ออก เขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรกับเรื่องนี้ เมื่อคนชน ดันเป็นผู้มีอำนาจ มือหนากำแน่นความแค้นนี้ใครจะช่วยลบมันได้ ถ้าไม่ตั้งใจไม่ว่า แต่มันต้องรับผิดชอบ ไม่ใช่ทำแบบนี้

“ไอ้สารเลว!” เขาตะโกนลั่น กวาดกองเอกสารบนโต๊ะร่วงจนหมด

รุตม์มองเจ้านายด้วยความสงสาร เวลานี้รณชัยนั้นมีอำนาจมาก มันยากที่จะเอาเรื่อง นอกจากทางเรานั้นจะกลายเป็นคนที่เหนือกว่าเท่านั้น

“จะเอายังไงดีครับ” รุมต์ถามเสียงแผ่ว

สีหน้าคนถูกถามครุ่นคิดหนัก

“ไปสืบมาให้หมด มันมีลูกกี่คน เมียกี่คน และทุกคนทำงานอะไร สืบมาให้ละเอียด เอาแบบชนิดที่รายละเอียดไม่ตกหล่นไปไหน ยังไงมันก็ต้องชดใช้ที่ทำกับน้องสาวฉันแบบนี้!”

“ได้ครับ” รุมต์บอก แล้วเดินออกจากห้องไป