หนี้รัญจวน

40.0K · จบแล้ว
วนาลักษณ์
39
บท
17.0K
ยอดวิว
7.0
การให้คะแนน

บทย่อ

“หน้าตาอย่างคุณ ผมว่าน่าจะขายตัวได้สบาย คุณไม่ลองขายดูล่ะ” จบคำสบประมาทปล่อยมือออก แล้วจ้องมอง เขากำลังรอว่าเธอจะแสดงอาการเช่นไรคนถูกปรามาศนิ่งงัน คนอย่างเธอมันมีค่ามีราคาขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้าหากมันทำให้พ่อกับแม่รอด เธอยินดี ช้อนสายตามองคนตัวใหญ่ เห็นรอยยิ้มหยัน ที่พึ่งที่ไหนไม่มี แล้วคนอย่างเธอจะสนใจอะไรเล่า“ฉันจะขาย ถ้าฉันได้เงินมากพอ”คนฟังชะงัก มองอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน คุณหนูแบบนี่ จะกล้าเอ่ยวาจาไร้ศักดิ์ศรี“คิดดีแล้วเหรอที่พูดมา คุณคิดว่าการขายตัวมันเป็นสิ่งที่ดีหรือไง!”“คุณทำเหมือนฉันโง่ ฉันอายุยี่สิบแล้วนะคะ” หญิงสาวตัดพ้อ “รู้ว่าไม่ดีแต่ไม่มีทางเลือก เข้าใจไหมคะ!”น่าแปลก แทนที่เธอจะด่าทอหรือตบหน้า แต่กลับยอมรับในชะตากรรมตนเองอย่างง่ายดาย แล้วทำไมเขาต้องรู้สึกสงสารเห็นใจด้วย“ทำในสิ่งที่คุณคิดว่าดีก็แล้วกัน เพราะมันไม่ใช่เรื่องของผมเลย” เขาพยายามกันตัวเองออกมา ทว่าในหัวใจกลับหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก ถ้าเธอกลายเป็นของคนอื่นเข้าจริงๆดวงตาสองคู่สบกัน หญิงสาวจ้องมองจนอีกฝ่ายต้องเบือนหน้าหนีแทน ประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้รู้ เขาต้องสนใจเธอแน่ และมันอาจเป็นหนทางในการเอาตัวรอดครั้งนี้“ถ้าอย่างนั้น เป็นคุณได้ไหม” รันรวีลองหยั่งเชิงเขาชะงัก “หมายความว่ายังไง”“เป็นคุณได้ไหมที่ซื้อฉัน คุณเพียงคนเดียว”

นิยายปัจจุบันประธานคนต่ำต้อยดราม่าแก้แค้นเศรษฐี

ตอนที่ 1

ผู้คนขวักไขว่ เสียงคุย เสียงไอ ท่าทางอิดโรย ทำเอาชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ผิวสีน้ำผึ้ง ดวงตาคมกริบ คิ้วเข้ม จมูกโด่ง รู้สึกสะท้านหนาวไปถึงขั้วหัวใจ อัควินทร์เร่งฝีเท้าให้เร็วมากขึ้น จนกระทั่งเห็นประตูด้านหน้า น้ำตาค่อยๆ เริ่มเอ่อคลอ

ไอซียู....

เขายืนรออยู่ตรงนี้ นานเท่านาน แต่มันไม่ไวไปกว่าความรู้สึก ความหวัง ให้คนข้างในนั้นฟื้นขึ้นมาเป็นปกติ กลับมายิ้มหัวเราะ และคอยว่าเหมือนทุกวัน มือหนาจับกันจนชื้นเหงื่อเวลาร่วมสามชั่วโมงช่างทรมานหัวใจ ราวกับถูกคมมีดกรีดเข้ามา

แอด...

เสียงประตูเปิดออก แพทย์สวมชุดผ่าตัดออกมา ถอดหมวกสีหน้าเคร่งเครียด ร่างสูงใหญ่รุดเข้าไปหา ใบหน้าบ่งบอกถึงความกังวล และความหวัง ว่าคนในนั้นต้องปลอดภัย

“การผ่าตัด เป็นยังไงบ้างครับ”

สีหน้าแพทย์ไม่สู้ดี

“ทางเราพยายามเต็มที่แล้วนะครับ คนไข้พ้นขีดอันตราย แต่ว่า...” เสียงแพทย์เงียบหายไปครู่หนึ่ง “เธออาจกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา”

ร่างสูงใหญ่ทรุดลง เจ้าหน้าที่ช่วยกันประคองพาไปนั่งบนเก้าอี้ มือหนายกเสยผมกำมันแน่น ความเจ็บปวดนี้คงเทียบไม่ได้กับอรนาถ น้องสาวของเขากำลังไปได้ดี ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นด้วยไม่เข้าใจ

เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้ อัควินทร์เงยหน้าสบตา เจ้าหน้าที่ตำรวจมองเขาด้วยความสงสาร เคยเห็นมามากมายกับเหตุการณ์เช่นนี้

“ผมขอคุยอะไรหน่อยได้ไหมครับ”

“ได้ครับ” เขาบอก แล้วยืดตัวตรง

“ผู้ต้องหาที่ขับรถชนน้องสาวของคุณมามอบตัวแล้วนะครับ” ตำรวจบอก

“เป็นใครครับ”

“เป็นคนขับรถของท่านรัฐมนตรีรณชัยน่ะครับ”

เขาเงียบไปชั่วขณะ รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง

“มีภาพในกล้องวงจรปิดไหม ผมอยากเห็น”

“มีครับ”

ตำรวจส่งไฟล์วิดีโอให้ ก่อนแยกย้ายกันไป อัควินทร์ลุกยืนแล้วเดินไปยังห้องผู้ป่วย ยืนมองน้องได้เพียงด้านนอกเพราะเพิ่งผ่าตัดมา ต้องอยู่ในห้องปลอดเชื้อ น้ำตาคนเป็นพี่แทบกลั้นไว้ไม่อยู่ หัวใจสั่นสะท้านเพียงแค่คิดว่าถ้าน้องไม่อยู่ด้วยอีกแล้ว เหลือกันแค่นี้ เขาทนไม่ได้จริงๆ หากต้องสูญเสียน้องสาวคนเดียวไป

ชายหนุ่มเดินย้อนกลับมา ตัดสินใจล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์

“ครับคุณวิน” ปลายสายตอบกลับ

“รุตม์ ช่วยสืบให้หน่อย ใครกันแน่ที่ชนน้องสาวฉัน” ชายหนุ่มพยายามคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่น “ฉันจะส่งไฟล์วิดีโอกล้องวงจรปิดไปให้ ช่วยหน่อยแล้วกัน”

“ได้ครับคุณวิน”

อัควินทร์เก็บมือถือลงที่เดิม หลังจากพูดคุยกับลูกน้องตัวเองเสร็จ หากคนขับของรัฐมนตรีรณชัยทำผิดจริง ก็ควรต้องรับโทษ แต่ถ้ามันเป็นแค่การจัดฉากหาแพะรับบาป งานนี้ต้องมีพังกันไปข้างหนึ่ง