ตอนที่ 7 เมา

“เอ่อ...เมียบอสน่ะสิคะ เดินเข้ามาต่อว่าเพลงซะยกใหญ่ แค่เพลงบอกว่าตอนนี้บอสกำลังยุ่งอยู่เข้าไปไม่ได้ ถึงขนาดกับโยนกล่องข้าวลงบนพื้นอย่างนี้” เพลงดาวตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ แถมยังควงแขนศรัณย์เย้ยอีกต่างหาก

“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ คือฉันทำอาหารเที่ยงมาให้คุณ แต่เธอไม่ยอมให้ฉันเข้าไป”

“แล้วก็ทำลายข้าวของอย่างนี้น่ะเหรอ กลับไปซะแล้วก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาที่นี่อีก” ศรัณย์เอ่ยอย่างใส่อารมณ์ แววตาคมที่มองมานั้นไม่มีความรู้สึกเห็นใจเลยสักนิด

เพลงดาวได้ยินอย่างนั้นก็แบะปากมองอย่างสะใจ นี่น่ะเหรอภรรยาของผู้ชายที่เธอรัก สวยซะเปล่าแต่งี่เง่าเต่าตุ่นเป็นไหน ๆ ใครจะอยากได้เป็นเมีย ถ้าไม่เสนอตัวมาให้ เจ้าหล่อนคิดในใจ

“ฮึก...คุณไม่มีเหตุผลเอาซะเลย” ความเสียใจทำให้ดวงตาคู่สวยเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ยืนมองคนทั้งคู่ด้วยความรู้สึกสมเพช ก่อนจะรีบหมุนตัวเดินออกไปจากตรงนั้น

ศรัณย์มองตามหลังไปจนเธอพ้นระยะสายตา ก่อนจะดึงตัวเพลงดาวเข้าไปในห้อง

“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

“ก็ตามที่เพลงบอกบอสนั่นละค่ะ” เพลงดาวทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“พูดความจริงมา ฉันรู้ว่าเธอต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อน” เขารู้นิสัยของเพลงดาวดียิ่งกว่าภรรยาตนเองเสียอีก

“นี่บอสว่าเพลงเหรอคะ”

“ใช่! ผู้หญิงกี่คนแล้วที่เธอทำอย่างนี้ ทำไมฉันจะไม่รู้”

ในเมื่อโกหกไม่ได้เพลงดาวก็ต้องยอมรับความจริง “ก็เพลงหึงบอสนี่คะ” เธอเข้ามาออดอ้อนชายหนุ่มด้วยการซบแก้มที่ต้นแขนแน่น

“จะเป็นใครก็ได้ยกเว้นผู้หญิงคนนี้ ถึงยังไงเธอก็เป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉัน ถ้าไม่ให้เกียรติเธอ ก็เท่ากับว่าไม่ให้เกียรติฉัน อีกอย่างคนจะได้ไม่มองเธอในแง่ลบด้วยยังไงล่ะ อย่าทำอย่างนี้อีกถ้าคิดจะเป็นผู้หญิงของฉัน” ศรัณย์คิดว่ามันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว คนที่จะทำอะไรผู้หญิงคนนั้นได้มีแต่เขาคนเดียวเท่านั้น

“ก็ได้ค่ะ เพลงจะเชื่อบอส แต่บอสห้ามรักเธอมากกว่าเพลงนะคะ”

“โอเค ฉันไม่มีทางรักผู้หญิงคนนั้นหรอก”

“เพลงรักบอสที่สุดเลยค่ะ” ได้ยินอย่างนั้นเพลงดาวก็โผเข้ากอดเจ้านายหนุ่มรูปหล่อ แสยะยิ้มอย่างพอใจ ที่แม้ว่าลลิดาจะกอดทะเบียนสมรสไว้ แต่ถึงอย่างไรเธอก็เป็นที่หนึ่งอยู่ดี

...........

ลลิดาเดินร้องไห้ลงมาจากตึก ด้วยความเร่งรีบทำให้เธอไม่ได้มองทางให้ดี จึงชนกับแผงอกของใครบางคนเข้าอย่างจัง

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ศรุตพยุงร่างบอบบางเอาไว้ จ้องมองที่ใบหน้าของเธอก็พบกับคราบน้ำตา

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ”

“คุณร้องไห้ มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอครับ ดูจากการแต่งตัวแล้วคุณไม่ใช่พนักงาน หรือเป็นลูกค้าของเราครับ มีพนักงานทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือเปล่า”

“ไม่มีค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ” ว่าแล้วลลิดาก็รีบวิ่งจากไป

ศรุตมองตามหลังด้วยความเป็นห่วง เธอคนนี้ดูอ่อนแอ น่าทะนุถนอม เห็นแค่ครั้งแรกก็รู้สึกถูกชะตาเสียแล้ว เขาได้แต่คิดว่าหากมีบุญสาวนาต่อกัน ขอให้ได้เจอกับเธออีกครั้ง

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

ช่วงเย็นของวันนั้น...

หลังจากโดนทำร้ายจิตใจมาเมื่อช่วงเที่ยง ลลิดาก็กลับมานอนร้องไห้อยู่เกือบชั่วโมง หลังจากนั้นเธอก็ตั้งสติอีกครั้ง พยายามลืมเรื่องพวกนั้นออกไปจากสมอง แล้วทำหน้าที่ภรรยาที่ดีต่อไปให้ถึงที่สุด เพื่อความสุขของคนที่รักและเป็นห่วงเธอ

เจ้าหล่อนไม่รู้ว่าวันนี้ศรัณย์จะกลับมาที่บ้านไหม แต่ก็ได้เตรียมอาหารเย็นไว้รอ ตอนนี้ทั้งบ้านเหลือแค่เธอกับคนรับใช้ ส่วนพ่อกับแม่สามีเดินทางไปต่างจังหวัด จึงทำให้บรรยากาศเงียบเหงากว่าปกติ

“คุณดาทานก่อนก็ได้นะคะ วันนี้คุณศรัณย์คงไม่มาแล้วล่ะค่ะ” แม่บ้านที่ชื่อสมัยกล่าว เมื่อเห็นเจ้านายนั่งรออยู่เกือบชั่วโมงแล้ว

“ไม่เป็นไรค่ะพี่สมัย ดาจะรออีกสักพัก”

“ถ้างั้นสมัยขอตัวเข้าครัวก่อนนะคะ”

“ตามสบายเลยค่ะ”

เธอยิ้มให้คนรับใช้ ก่อนจะหันมามองเมนูอาหารตรงหน้าที่อุตส่าห์ทำด้วยตัวเอง มองอยู่อย่างนั้นสักพักน้ำตาก็ไหลลงมา นี่หรือชีวิตแต่งงานของเธอ มันช่างน่าสมเพชเสียจริง หากเลือกได้เธออยากจะอยู่ช่วยงานพ่อกับแม่ที่รีสอร์ต คงจะมีความสุขมากกว่านี้

ขณะกำลังอยู่ในห้วงแห่งความคิด ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายมาจากนอกบ้าน เจ้าหล่อนรีบปาดน้ำตาแล้วลุกขึ้นเดินออกไปดูทันที

“ฉ้านเดินหวาย ม่ายต้องมาช่วย” เป็นศรัณย์นั่นเองที่ส่งเสียงโวยวาย เดินมาแทบจะไม่เป็นเส้นตรง แต่ยังอวดเก่งผลักคนขับรถให้ออกห่าง

“รีบพาเข้าบ้านก่อนเถอะค่ะ”

“ครับคุณดา”