ตอนที่ 2 อย่าทำตัวมีปัญหา

บ้านวรกิจโชติไพศาล

งานเลี้ยงที่โรงแรมผ่านไปได้ด้วยดี ทุกคนจึงกลับมาที่บ้าน เพื่อทำการส่งเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าเรือนหอ ก่อนที่พ่อกับแม่ของลลิดาจะบินกลับไปยังเชียงใหม่ในคืนนี้เลย

“รักษาเนื้อรักษาตัวให้ดีนะลูก เชื่อฟังคุณลุงคุณป้า อย่าทำให้ท่านทั้งสองต้องลำบากใจนะ” วรรณสาเอ่ยกับลูกสาวสุดที่รัก สีหน้าคนเป็นแม่นั้นเต็มไปด้วยความยินดี แต่ทว่าในใจลึก ๆ กลับเศร้าที่ต้องห่างลูกสาวสุดที่รัก

“ค่ะแม่ ไม่ต้องห่วงนะคะ ดาจะทำหน้าที่ลูกสะใภ้ให้ดีที่สุดค่ะ” เธอโผเข้ากอดผู้เป็นแม่ ทั้งสองต่างก็ร่ำไห้น้ำตานองหน้า

“ขอให้ลูกมีความสุขมาก ๆ นะ ให้รู้เอาไว้ว่าพ่อกับแม่รักลูกเสมอ ถ้าว่าง ๆ ไปเยี่ยมพ่อกับแม่ที่เชียงใหม่บ้างนะ”

“ค่ะพ่อ ดาก็รักพ่อกับแม่ค่ะ” เธอโผเข้ากอดผู้เป็นพ่ออย่างแนบแน่น

ศรัณย์ที่ยืนอยู่ข้างกันรู้สึกเบื่อในใจ แต่ต้องอยู่เพื่อมารยาท อีกอย่างถ้าแสดงออกว่าไม่ชอบขี้หน้าภรรยาตนเอง ก็จะเป็นการหักหน้ามารดาเกินไป

“ศรัณย์ป้าฝากน้องด้วยนะ หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กันด้วยนะลูก”

“ครับคุณป้า ไม่ต้องห่วงผมจะดูแลดาให้ดี” เขายิ้มพอเป็นพิธีเพื่อให้วินาทีแห่งความอึดอัดผ่านไปเร็ว ๆ

“ได้ยินอย่างนี้น้าก็สบายใจ”

“เธอไม่ต้องห่วงหรอก ฉันรักหนูดาเหมือนลูกสาวแท้ ๆ ยังไงก็ไม่ปล่อยให้ลำบากแน่นอน”

“ขอบใจเธอมากนะที่ช่วยเหลือฉันมาตลอด ฝากลูกสาวฉันด้วยนะฉาย”

“จ้าเพื่อนรัก” โฉมฉายและวรรณสาต่างก็สวมกอดกัน เพื่อร่ำลาก่อนจะเดินทางกลับ เธอทั้งสองเป็นเพื่อนมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย โฉมฉายเป็นคนเชียงใหม่เหมือนกัน ทำให้เธอทั้งสองรักกันมาก จนมีโอกาสได้มาเป็นดองกันเหมือนอย่างเช่นในวันนี้

ร่ำลากันแล้วโฉมฉายก็สั่งให้คนขับรถไปส่งคนทั้งสองที่สนามบิน จากนั้นเธอและสามีก็ขึ้นไปพักผ่อน หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากงานเลี้ยงมาตลอดทั้งวันแล้ว

..........

ตั้งแต่เกิดมาลลิดาไม่เคยนอนร่วมห้องกับผู้ชายคนไหนมาก่อน ทำให้เธอรู้สึกประหม่า ได้แต่นั่งสวมชุดเจ้าสาวอยู่บนเตียง จ้องมองเขาทุกย่างก้าวกลัวว่าจะเข้ามาทำรุ่มร่าม ส่วนตอนนี้ศรัณย์กำลังถอดเสื้อผ้าออกทำละชิ้น ๆ โดยไม่อายเธอเลยสักนิด

“มองทำไม”

“คือฉัน...ยังไม่ชินกับการที่ต้องมานอนร่วมห้องกับคนอื่นค่ะ”

“ไม่ชินแล้วแต่งงานทำไมล่ะ” เขาถอดเสื้อแล้วโยนมาบนเตียง เผยให้เห็นเรือนร่างกำยำ เต็มแน่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ หน้าท้องมีลอนซิกแพคชัดเจน เห็นอย่างนั้นลลิดาก็หน้าแดงก่ำ รีบหันไปมองอีกทาง

“หากเลือกได้ฉันคงไม่แต่งกับผู้ชายที่ไม่ได้รักหรอกค่ะ ถ้ามันจะทำให้คุณลำบากใจฉันออกไปนอนข้างนอกก็ได้นะ” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นจากเตียง ทำทีจะเดินออกไป แต่ศรัณย์ยืนเท้าสะเอวขวางไว้เสียก่อน สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ลลิดาหลุบตาลงมองที่มือตัวเองทันที

“จะไปไหน”

“จะออกไปข้างนอกค่ะ”

“นี่เธอโง่หรือแกล้งโง่กันแน่ ถ้าออกไปนอนข้างนอกแล้วคุณแม่เห็นเข้า ฉันก็จะโดนดุ หรือเธอตั้งใจจะให้มันเป็นอย่างนั้น” เขาตวาดใส่หน้าเธอเสียงดัง

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ฉันแค่เกรงใจคุณเท่านั้น”

“ถ้าเกรงใจฉันก็อย่าทำตัวมีปัญหา อย่าขัดใจฉัน แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของฉันรู้ไว้ด้วย”

“ค่ะคุณศรัณย์ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวไปเปลี่ยนชุดนะคะ”