บทที่ 5 ของขวัญวันเกิด 1.2

“อือ..จะนอน” เสียงร้องอย่างรำคาญใจ ตัวเองถูกรบกวนจากการนิทรา หากแต่ความรำคาญนั้นหาได้หยุดนิ่งตามคำบอกไม่ กลับลูบไล้อย่างหนักมือและเริ่มรุกรานไปที่เนินเนื้อสาว และนั่นเองทำให้พิตตนันท์ตื่นมาจากนิทราโดยฉับพลัน

“คุณ” ร่างบางทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่ง มองใบหน้าของผู้รุกรานนิ่ง ดวงตาตื่นตะหนกเช่นเดียวกับร่างกายที่สั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก

“หลับไม่รู้เรื่องเลยนะสาวน้อย ดีแค่ไหนที่ไม่ลักหลับ” เขาพูดยิ้มๆ ไม่คิดจะทำอย่างที่พูด หากแต่ใบหน้าของพิตตนันท์นั้นเปลี่ยนสีขึ้นทันที

“ชื่ออะไร?” เขาถาม

“พิตตนันท์” เธอก้มหน้างุดซ่อนความอายก่อนจะตอบ

“ชื่อเพราะดีนี่..มีที่มันสั้นกว่านี้มั้ย?”

“ต้นข้าวค่ะ”

กัณติพัฒน์เขยิบร่างหนาเข้ามาใกล้ร่างที่สั่นราวกับลูกนก โอบกอดร่างของหญิงสาวเข้ามาในวงแขน ก้มใบหน้าสูดดมความหอมจากแก้มใสอีกครั้งอย่างอดใจไว้ไม่อยู่

“คุณเป็นเจ้าของงานวันเกิดหรือเปล่าคะ?” คำถามของเธอทำให้เขาอยากจะหัวเราะ

“ทำไมกลัวจะเสียตัวให้ผู้ชายผิดคนหรือไง?”

เขาถามยิ้มๆ หากแต่คนถูกถามกลับไม่ตอบ เพราะมัวแต่ก้มหน้าหลีกหนีแววตาของชายหนุ่ม เธอใจสั่นเมื่อชายหนุ่มเข้าใกล้ ไม่คิดเลยว่าชายที่เธอลอบมองเมื่อตอนหัวค่ำ คือเจ้าของงานวันเกิด และเป็นชายที่เธอต้องให้ความสาวกับเขา หากแต่เธอต้องถามให้แน่ใจเสียก่อน

“ไม่ต้องกลัวหรอก..เพราะฉันคือเจ้าของงานในคืนนี้ และเป็นเจ้าของเธอในคืนนี้เช่นกัน..ฉันชื่อกัณติพัฒน์ เรียกว่ากันก็ได้”

เขาแนะนำตัว ร่างบางถูกผ่อนลงไปนอนที่เตียงกว้างหลังจากที่เขาพูดจบประโยค โดยมีร่างของเขาทาบทับครึ่งตัว ดวงตาสีเข้มจ้องมองดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่สั่นระริกด้วยความรู้สึกหลากหลายของเจ้าของ กัณติพัฒน์จ้องมองเธอเหมือนถูกมนต์สะกด ใบหน้างามหวานสวย ไร้จุดด่างดำหรือสิวฝ้าให้รำคาญใจ เรียวปากบางสีชมพูทำให้มองอยากลิ้มรสความหวานเต็มทน

พิตตนันท์จ้องมองใบหน้าผู้ที่กำลังจะพรากความสาวของเธอ ใบหน้าของเขายามได้เห็นเพียงใกล้ ช่างหล่อเหลาราวกับว่าเขาเป็นเทพบุตร ลงมาทักทายให้สาวๆ ในโลกมนุษย์คลั่งไคล้ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาทำให้เธอหลงใหล จมูกที่โด่งเป็นสันรับกับเรียวปากหนาที่หยักสวยได้รูป ผิวกายสีแทน เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ดึงดูดใจได้เป็นอย่างดี กล้ามเนื้อที่ขึ้นเป็นหมัดกล้ามตามแผงอกและตามลำแขน บ่งบอกได้ว่าเจ้าของเรือนกายนี้ ดูแลและออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ

เรียวปากหนาเริ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้จนกระทั่ง แนบสนิทที่เรียวปากบางที่สั่นระริก บดเคล้าเบาๆ ก่อนจะสอดแทรกปลายลิ้นเข้าไปภายใน โดยที่ตัวเธอเองไม่รู้ว่าเปิดรับเรียวลิ้นนี้ตอนไหน เรียวลิ้นที่หวาดกลัวและไม่รู้จักกับคำว่าจูบ กำลังต่อสู้อยู่กับลิ้นหนาสะอาดที่เกี่ยวกระหวัดกับลิ้นบางอย่างชำนาญ มือหนาจับมั่นที่ท้ายทอย เพื่อให้เธอรับจูบที่เขามอบให้ ซึ่งเขารู้โดยสัญชาตญาณว่านี่คือจูบแรกของเธอ แรงบดเคล้าที่อ่อนนุ่มเริ่มทวีความร้อนแรงมากขึ้น จนสมองของเธองงงวย คิดอะไรไม่ออก มันเพลิดเพลินซาบซ่านอยู่ในร่างกายและจิตใจ

“หวานเหลือเกิน”

เขาพึมพำชิดเรียวปากบาง เงยหน้าขึ้นมองดวงตาเชื่อมหวาน รสหวานจากกลีบปากของพิตตนันท์ ทำให้เขาก้มใบหน้าต่ำลง มอบจูบที่ดื่มด่ำกว่าครั้งแรกจูบครั้งนี้ทำให้ลมหายใจของเธอติดขัด หัวใจฟุ้งซ่าน ศีรษะและหัวใจดวงน้อยมึนงงกับจูบที่อ่อนหวาน ร่างกายเริ่มเรียกร้อง ต้องการ จนร่างทั้งร่างของเธอสั่น ใจกลางร่างกายร้อนวูบวาบ เสื้อคลุมถูกปลดออกจากร่างกายของพิตตนันท์ เผยร่างอรชรขาวผ่องสวยงาม ลำคอของกัณติพัฒน์แห้งโรย กระแสความต้องการเต้นเร่าไปทั่วเนื้อกาย เมื่อเขาเลื่อนใบหน้าต่ำลงมาที่ทรวงอก ดื่มด่ำกลืนกินปลายถันสีสดอย่างหนักหน่วง ร่างบางสั่นสะท้าน หวามหวิว ประสาทสัมผัสตื่นตัวเต็มกำลัง อวัยวะทุกส่วนในร่างกาย เต้นระบำจากความกระสันซ่านที่ได้รับจากเขา ท้องน้อยมวนตัว ความเป็นอิสตรีเพศเต็มไปด้วยความเสียวซ่าน ความปรารถนาไหลอาบไปทั่ว เหมือนสายน้ำที่ไหลรวมตัวกันลงในแม่น้ำขนาดใหญ่ มันเป็นความรู้สึกที่เธอไม่เคยมีมาก่อนในชีวิตสาว

ปลายถันที่ถูกครอบครองชูชันอยู่ในอุ้งปากที่ร้อนผ่าว ปลายลิ้นที่เลียเล่นหยอกเอินเริ่มระรัวเร็ว ร่างเล็กส่ายไปมา ความเสียวกระสันลามดั่งไฟที่ถูกจุดในหญ้าแห้ง ลามลุกไหม้จนหาทางดับไม่ได้ มือแกร่งลูบไปมาตามสีข้าง เลื่อนมาที่ท้องน้อย ต่ำลงแวะคลึงเคล้าที่กลุ่มใยไหมแสนนุ่มลื่น สำรวจความพร้อมกับความสุขที่เขาจะมอบให้ด้วยปลายนิ้ว มือใหญ่กระตุกผ้าขนหนูที่พันกายออก ทาบทับเธอทั้งตัว บางอย่างที่ตึงแน่นขยายใหญ่อยู่บริเวณใยไหมนุ่น ทำให้เธอกลัว ตัวสั่นราวกับเป็นไข้

“ไม่ต้องกลัว..เดี๋ยวจะดีขึ้นเอง”

ถ้อยคำของเขาเบากระซิบชิดริมหู น่าแปลกที่คำพูดทุกคำของเขาเธอเชื่อสนิท จุมพิตแสนหวานละมุนเดินทางมาหาเธออีกครั้ง ดื่มด่ำเสียจนเธอเคลิ้มไหว คลายความหวาดกลัวจนสิ้น เขาใช้เข่าทั้งสองข้างแยกเรียวขางามให้เปิดออกกว้าง เพื่อที่จะนำความแข็งแกร่งเดินทางเข้าไปในความเป็นอิสตรีเพศ

“กรี๊ดดด..” เธอกรีดร้องแสดงความเจ็บปวด ที่พวยพุ่งเข้าสู่จิตใจและความรู้สึกของพิตตนันท์ เหมือนหอกแหลมคมถูกพุ่งออกมาจากแรงกำลังของนักกีฬา พุ่งถึงขีดสุด เมื่อเขาดันร่างกายเข้ามาครั้งเดียวจนสุด เจ็บเกินกว่าที่เธอจะทานทนไหว สิ่งแปลกใหม่ที่ผงาดใหญ่ ฝังอยู่ในร่างกายของเธอ เริ่มเคลื่อนไหวเบาๆ เขาจูบปลอบประโลมให้เธอคลายความเจ็บ ความหวาดกลัว เพื่อรอรับสิ่งแปลกใหม่ที่เขากำลังมอบให้

“คุณกัน..” เสียงครางยาวเอ่ยไม่หยุด หลังจากที่เขาเปลี่ยนจังหวะเร็ว คลึงเคล้าทรวงอกด้วยฝ่ามือหนา ร่างบางส่ายสะบัดระบายความร้อนที่อยู่ในร่างกาย ดูเหมือนว่าอุณหภูมิจะเพิ่มมากขึ้นเกินหนึ่งร้อยองศา ยิ่งเขาถาโถมมากขึ้นเท่าไหร่ ความร้อนที่เสียดสีอยู่บริเวณความเป็นอิสตรีเพศ เพิ่มพูนมากขึ้นหลายเท่าตัว

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังเป็นวงกว้าง แสงจากพระจันทร์สีทองส่องกระทบแผ่นหลังของกัณติพัฒน์ ที่เคลื่อนไหวอย่างเผ็ดร้อน ดุดัน ลำขาเรียวงามพาดอยู่ที่เอวหนา ส่วนอีกข้างตั้งชันอยู่ที่เตียงนอน เสียงครางหวานผสมผสานบรรเลงกับเสียงครางห้าวต่ำ ลงตัวกันเสมือนเสียงดนตรีที่ขับกล่อมตลอดระยะเวลาที่บทรักดำเนินอยู่ เรียวปากของทั้งคู่ประกบจูบอย่างเร่าร้อน ลิ้นหนากระหวัดเกี่ยวลิ้นบางที่ตอบสนองเขาอย่างไม่เป็นงาน แต่สร้างความซ่านสยิวให้ได้เป็นอย่างดี

“คุณกัน..” เธอร้องครางเสียงหลง เมื่อบางอย่างตีวนอย่างแรงอยู่ที่ความเป็นอิสตรีเพศ พิตตนันท์มีความรู้สึกว่าตอนนี้ เธอกำลังล่องลอยอยู่บนก้อนเมฆสีขาว ลอยไปตามแรงลมที่พัดโชยเอื่อยๆ พิตตนันท์มองเห็นแสงบางอย่างที่กำลังพุ่งตรงเข้า แตกกระจายสว่างเป็นพลุหลากสี

“ต้นข้าว...” น้ำเสียงที่เขาเปล่งออกมานั้นเหมือนคนกำลังชีวาวาย เพราะความเจ็บปวดที่บีบรัด เขาออกแรงมากขึ้นดั่งความเร็วจากยานอวกาศ ยามที่ทะยานออกจากฐานส่ง จังหวะของเขาทำให้ความเป็นอิสตรีเพศของเธอร้อนขึ้นมาอีกครั้ง เสียงกรีดร้องดังลอดออกมาเมื่อความสุขประดังเข้ามาในร่างกายของเธอติดกันถึงสองครั้ง เขาหยุดค้างนิ่งเมื่อเสียงกรีดร้องของเธอสิ้นสุดลง ความอดทนและอดกลั้น หล่อหลอมเป็นสายน้ำอุ่นขาวขุ่น ไหลรินเอ่อนองในความเป็นอิสตรีเพศ

“ไม่ได้เรื่องเลยนะเธอนี่ ทำอะไรก็ไม่เป็น”

เขาพูดเสียงเหนื่อยหอบ มองใบหน้าหวานบัดนี้กลายเป็นสีชมพูเข้ม เมื่อได้ยินคำพูดของเขา พิตตนันท์บ่นในใจ จะเก่งได้ยังไงเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้รู้จักคำว่าเสพสม

“แต่ไม่ต้องห่วง..เดี๋ยวฉันสอนให้” กัณติพัฒน์พูดเมื่อเห็นเธอหลบสายตาเขา

“อะไรนะคะ?..พอเถอะค่ะ..ต้นข้าว..ต้นข้าวยังเจ็บอยู่เลย” เธอพูดอย่างตกใจ ก่อนจะพูดออกไปอย่างกระดากอาย จนเขาลอบยิ้มกับท่าทีหวาดกลัวของเธอ

“เดี๋ยวก็หายเจ็บเชื่อฉัน”

เขาไม่ฟังเสียงต่อต้านของเธอ เพราะมันถูกกลืนหายเข้าไปในปากของเขา เมื่อครอบครองเรียวปากนุ่มแสนนุ่มของเธอ แรงต้านทานเริ่มลดน้อยลงเป็นการตอบสนองที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติและสัญชาตญาณของการเสพสม คุณครูผู้ผ่านศึกมาโชกโชน สอนบทรักให้ลูกศิษย์หัวไวตลอดค่ำคืนจนกระทั่งถึงเช้า บทเรียนบทนี้จึงยุติลง