บทที่ 8

ณ ร้านอาหารแห่งนั้น แถวสถานีรถไฟเชียงใหม่ ร้านตำบิ๊กครก

อาหารมากมายที่ถูกนำมาเสิร์ฟ และในตอนนี้อาหารก็วางอยู่บนโต๊ะของทั้งสองแม่ลูกเป็นที่เรียบร้อย ซึ่งสินก็ได้แต่นั่งมองดูทั้งสองแม่ลูกทานอาหารกันอย่างมูมมาม ซึ่งอาหารบนโต๊ะมันมีทั้งไก่ย่าง 1 ตัว ไหนจะส้มตำอีก 2 จาน และไหนจะอื่นๆอีก ซึ่งในเวลาต่อมามันก็จะเหลือเพียงแค่จาน กับซากกระดูกไก่

“น่าอายจริงๆเลยนะคะ ที่ให้คุณสินมาเห็นสภาพของฉันแบบนี้” อรเอ่ยออกมา

“ไม่เป็นไรครับคุณอร ต่อไปนี้เรียกผมแค่ สิน ก็พอนะครับ เรายังอยู่ด้วยกันอีกนาน” สินตอบกลับ

“มันจะดีเหรอคะ ตามฐานะแล้ว คุณสินเป็นนายจ้างของอรนะคะ” เธอถามออกมาอย่างสงสัย

“ดีแล้วล่ะครับ ผมเองก็อยากสนิทกับคุณอรมากกว่านี้เหมือนกัน เอาเป็นว่าตามนี้นะครับ”

“ก็ได้ค่ะสิน สินเองก็เรียกอรว่า อร เหมือนกันนะคะ” เธอกล่าวกลับ

“ครับอร ถ้าอิ่มกันแล้ว พวกเราเดินทางกลับกันเลยดีมั้ยครับ” สินเอ่ยถาม

“ได้ค่ะสิน หนูไอซ์คะ ตั้งแต่วันนี้เราจะไปอยู่ที่บ้านของลุงสินกันนะคะ” อรตอบกับเขา และก็หันไปบอกหนูไอซ์ เรื่องการย้ายไปยังบ้านของสิน ส่วนที่ให้เรียกสินว่าลุงนั้นก็เพราะว่า เธอมีอายุน้อยกว่าสินไปหนึ่งปี ในตอนนี้เธอเพียงแค่ 24 ปีเท่านั้น ส่วนสินตอนนี้ 25 ปีแล้ว และตามศักดิ์แล้ว สินก็ต้องเป็นลุง

“เอ๊ะ!! ที่ไหนเหรอคะคุณแม่” หนูไอซ์ถามด้วยความแปลกใจ

“แหม่ๆ เรียกอาก็พอครับอร เรียกลุงมันดูแก่ๆยังไงก็ไม่รู้ เดี๋ยวเราไปกันเลยมั้ยครับ.. ป้าครับเก็บตังด้วย”

สินที่พยายามกลบเกลื่อนเรื่องการเรียกว่าลุง จึงรีบเรียกเก็บเงิน เพื่อไม่ให้อรได้ทันจะเถียงอะไรกลับ หลังจากนั้นเขาก็จ่ายเงินค่าอาหารมื้อนี้ไปถึง 450 บาท เมื่อจ่ายเงินเสร็จเขาก็เดินไปยังคิวรถแดงใกล้ๆ เพื่อสอบถามเรื่องค่าใช้จ่ายเดินทางกลับ

“ลุงครับ เหมารถไปชุมชนหนองหอยเท่าไหร่ครับ” สินเอ่ยถามออกไป

“700 บาทเลยน้อง” ลุงแกตอบกลับมา

“ห๊ะ!! ทำไมมันแพงจังล่ะลุง มันไม่ถึง 5 กิโลเลยลุง” สินที่ได้ยินราคาถึงกับตกใจ และพยายามถามหาเหตุผลเพิ่มเติม

“อ้าว... เป็นคนเชียงใหม่ก็ไม่บอก 400 บาทก็แล้วกัน นี่มันเป็นราคาเหมาเอ็งต้องเข้าใจ กว่าจะมาจองคิวได้มันลำบาก... แล้วอีกอย่าง คราวหลังก็พูดคำเมืองซิ โถ่ว” ลุงแกบ่นออกมา พร้อมเดินไปที่รถเพื่อที่จะสตาร์ทเครื่องยนต์

“โอเคครับลุง... ตามนั้น ป่ะ พวกเราขึ้นรถกันดีกว่า” เขาตอบกลับลุงคนขับรถ ก่อนจะหันไปบอกทั้งสองคนให้ขึ้นรถมาได้แล้ว จากนั้นไม่นานพวกเขาก็เดินทางกลับมาถึงบ้าน

รถแดงคันเก่าเข้ามายังบ้านเช่าหลังเล็กๆของเขา สินจ่ายเงินเสร็จแล้วนำจักรยานพร้อมกับหนังสือที่ซื้อมายกลงมาวางไว้ที่หน้าบ้าน ก่อนที่เขาจะให้อรกับหนูไอซ์ไปอาบน้ำแล้วเดี๋ยวค่อยว่ากันทีหลัง สินยกห้องที่เคยเป็นของพี่ชายให้พวกเธอได้นอนพักอาศัย

ส่วนตัวของเขาก็ออกไปซื้อเสื้อผ้าให้กับหนูไอซ์ และอร โชคดีที่ตึกแถวบริเวณนี้มีของพวกนี้ขายอยู่ เขาจึงไปไม่นานก็กลับ จากนั้นเขาก็มานั่งทำรายรับ-รายจ่ายเหมือนอย่างเคยๆ แต่เหมือนว่าเขาจะคิดอะไรได้บางอย่าง

‘จริงซิแก๊สหุงต้มที่ใช้ก็ใกล้จะหมดแล้วนี่ โทรสั่งดีกว่า’ เขาหันไปมองที่ผนังบ้านมุมหนึ่งเพื่อดูเบอร์โทรของร้านแก๊สที่ไม่ได้โทรไปตั้งนานมาแล้ว

“เบอร์นี้แหละมั้ง... ตู้ดๆๆ.... สวัสดีครับ.. ขอสั่งแก๊สหน่อยครับ” เมื่อปลายสายรับสาย เขาก็พูดในสิ่งที่ต้องการทันที

“เออ.... คุณลูกค้าค่ะ นี่ร้านพิซซ่าฮันค่ะ ไม่ใช่ร้านแก๊สนะคะ” พนักงานสาวร้านพิซซ่าชื่อดังถึงกับสตั้นไปสักพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยกลับมาอย่างสุภาพ

“เอ๊ะ!! สงสัยกดผิด.. ขอโทษนะครับ ... เบอร์ 1113 นี่น่า กดผิด ไม่น่าล่ะ ฮ่าๆๆ”

สินกล่าวขอโทษก่อนจะว่าสายไป เบอร์ที่ติดผนังไม่ได้ผิดอะไร แต่มันเป็นมือของเขานั้นแหละที่ไปลั่นกดเลขอื่นแทน เขาหัวเราะให้กับความสะเพร่าของตัวเอง ก่อนกดโทรเบอร์ใหม่ที่ถูกต้องอีกครั้ง มันใช้เวลาเพียงไม่นานก็สั่งเสร็จ ในเวลาเดียวกันนั้นเอง สองแม่ลูกก็อาบน้ำเสร็จพอดี

ทั้งสองคน สวยและน่ารักมากในระดับหนึ่งเลยทีเดียว มันสวยแบบสาวเหนือแท้ๆ เขาแทบจะจำไม่ได้เลยว่าทั้งสองคนเคยเก็บขยะขาย

“อรมาก็ดีแล้วครับ มาตรงนี้ซิครับ มาช่วยผมทำบัญชีหน่อย.. เดี๋ยวผมจะสอนทำบัญชีร้านให้” สินเอ่ยกล่าวออกมา เขาจัดการสอนเรื่องบัญชีในฉบับของเขาเอง ซึ่งอรก็เข้าใจมันอย่างรวดเร็ว จนเวลาผ่านไปได้ไม่นาน แก๊สที่เขาสั่งไว้ ก็มาส่งถึงที่ มันเป็นแก๊สถังใหญ่ 2 ถัง และมันทำให้สินเสียเงินไปอีกไม่ใช่น้อยๆ

หลังจากจบเรื่องแก๊สไปแล้วเขาก็กลับมาสอนการทำงานให้อรต่อ ซึ่งสิ่งที่อรต้องทำในตอนนี้ คือ ช่วยเขาทำอาหารสำหรับขายตอนเช้า ซึ่งเธอก็เคยทำอยู่บ้างแล้ว ดูแลเรื่องบัญชีรายรับ-รายจ่ายของร้านดูแลทำความสะอาดงานบ้านทั้งหมด ซื้อของสำหรับการทำอาหารทั้งหมด

ซึ่งเธอบอกกับเขาว่ามันเป็นงานที่ง่ายมากๆ มันดูเหมือนจะเยอะ แต่สิ่งที่อรได้รับกลับมา เธอถือว่ามันคุ้มมาก และเธอสามารถทำได้ เรื่องงานได้จบไปแล้วเขาจึงหันมาคุยเรื่องโรงเรียนของหนูไอซ์ต่อ ซึ่งสินคิดว่าจะให้หนูไอซ์เข้าโรงเรียนเอกชนชื่อดัง ที่เขาเคยศึกษามาก่อน

เมื่อก่อนโรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนชายล้วน แต่ตอนนี้เป็นสหศึกษาแล้ว ส่วนหนูไอซ์ที่เรากำลังพูดถึงนั้นก็ไม่ได้นั่งฟังอยู่นิ่งๆ เธอพยายามจด และจำในสิ่งที่เขาสอนให้กับอร เพื่อที่เธอหวังว่าจะช่วยงานของคุณแม่ได้ไม่มากก็น้อย และเรื่องโรงเรียนมันทำให้เธอรู้สึกสนใจ

อรที่อยู่เชียงใหม่มาก็นาน เธอรู้ดีว่าโรงเรียนดังกล่าวนั้น ค่าเทอมแพงหูฉีก อรที่ไม่อยากรบกวนสินมากเกินไป จึงตั้งใจที่จะปฏิเสธ แต่สินก็บอกกับเธอไปว่าไม่เป็นไร เพราะยังไงเขาก็มองหนูไอซ์ก็เหมือนลูกเหมือนหลานของเขาคนหนึ่ง

อรก็เลยได้แต่เลยตามเลย ก็จะตอบตกลงไป แต่เธอหันกลับมาบอกกับเขาว่าเธอจะขยัน และตั้งใจทำงานทดแทนในสิ่งที่สินทำให้เธอ สินมองไปที่อรอย่างสนใจมันเป็นอาการที่เขาไม่เคยเข้าใจ ตอนนี้อรพยายามหลบสายตาของเขา หน้าแดงเหมือนเนื้อในแตงโม แต่ไม่นานอาการเล่านี้มันก็หายไป เขาก็ได้แต่เก็บความสงสัยนั้นไว้ในจิตใจ

ในเมื่อพวกเขาคุยเรื่องต่างๆกันเสร็จแล้ว มันก็ถึงเวลาที่พวกเขาจะต้องไปตลาด พวกเขาทั้งสามคน จึงเดินเท้ากันไปไม่นานก็ถึง

แต่เขากลับคิดว่ามันค่อนข้างไกลสำหรับอรอยู่บ้าง ถ้าจะต้องเดินมาซื้อของอย่างนี้ทุกวัน มันก็คงไม่สะดวก แล้วไหนอรจะต้องไปส่งหนูไอซ์ที่โรงเรียนอีก มันไกลถึงเกือบๆ 3 กิโลเมตร พอๆกับเดินไปสถานีรถไฟเลยทีเดียว

‘สงสัยเราคงต้องมีมอเตอร์ไซค์ไว้ใช้สักคันแล้วล่ะมั้งเนี่ย’ สินคิดอยู่ภายในใจ

หลังจากซื้อข้าวของในตลาดเสร็จ ในมือของแต่ละคนนั้นเต็มไปด้วยถุงใส่ของสด ผักสด อุปกรณ์การเรียนของหนูไอซ์ และอื่นๆอีกมาก เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา พวกเขาก็เดินกลับบ้านเช่าในทันที แต่ในระหว่างทางกลับนั้นเอง...

“โปรโมรชั่นสุดพิเศษ!! ซื้อวันนี้จ่ายปีหน้า... กับหนองหอยการค้า.....ค้า... พ่อค้าแม่ค้า ไม่มีสลิปเงินเดือนก็สามารถซื้อได้.....หนองหอยการค้าาาาา” เสียงออกมาจากรถกระบะที่บรรทุกรถมอเตอร์ไซค์หลากหลายยี่ห้อวิ่งผ่านมาพอดี และเสียงประกาศโฆษณาเกี่ยวกับการขายรถก็ดังไปทั่ว สินสนใจมันมากเลยทีเดียว

“น่าสนใจนี่ เดี๋ยวเราลองเข้าไปสอบถามดูสักหน่อย... แต่ตอนนี้กลับบ้านก่อนล่ะกัน” ในที่สุดพวกเขาก็เดินมาถึงบ้านจนได้ ตอนนี้เวลาก็ 4 โมงเย็นเห็นจะได้แล้ว เพื่อไม่ให้เป็นเสียเวลาไปมากกว่านี้ สินจึงบอกกับอรว่า เขาจะไปทำธุระข้างนอก และฝากจัดการในส่วนที่เหลือให้ด้วย

ซึ่งเธอก็ตอบรับมาอย่างขันแข็งว่าไม่ต้องเป็นห่วง สินจึงก็เดินออกจากบ้าน และมุ่งตรงไปที่ร้านหนองหอยการค้า เพื่อไปออกรถในทันที สินใช้เวลาเดินทางไม่นาน เขาก็มาถึงหนองหอยการค้า

----------------------------------------------