บทที่ 9

สินเดินเข้าไปยังร้านหนองหอยการค้าในทันที มันเป็นร้านขายของเกือบทุกๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นอุปกรณ์ไฟฟ้า อิเล็กทรอนิกส์ต่างๆ และรถจักรยนต์หลากหลายยี่ห้อ เมื่อเขาก้าวเท้าเข้าไปภายในร้าน ก็ปรากฏเป็นพนักงานคนหนึ่งเดินออกมาต้อนรับเขา

“สวัสดีครับคุณลูกค้า สามารถสอบถามได้นะครับ” พนักงานคนนั้นกล่าวกับเขา

“อ่อ..สวัสดีครับ พอดีผมฟังโฆษณารถที่วิ่งผ่านเมื่อเช้านี้ บอกมีโปรโมชั่นด้วยนี่ครับ” สินพูดเข้าเรื่องในทันที

“ครับผม ตอนนี้ยังมีโปรโมชั่นนั้นอยู่ครับ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้า ประกอบอาชีพอะไรครับ” พนักงานถามกลับออกมา

“ผมเปิดร้านอาหารอยู่ครับ... ไม่สิ.. มันก็แค่ขายข้าวกล่องอยู่ตรงอาคารที่ชุมชนหนองหอยนี่แหละครับ ต้องใช้เอกสารอะไรบ้างหรือป่าวครับ” สินถามออกไป

“พ่อค้าซินะครับ... สามารถยื่นเรื่องขอซื้อแบบผ่อนได้ครับ... ยังไงก็ขอพิกัดของร้านค้าด้วยนะครับ” พนักงานกล่าว สินยืนมองไปที่แผนที่ๆถูกกางออกมาด้วยพนักงาน สินก็ชี้ไปตำแหน่งบ้านที่เช่าอยู่

“ตรงจุดนี้เลยครับ” พนักงานเห็นก็แอบตกใจเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ถ้าตรงจุดนี้ ...ไม่มีปัญหาอะไรนะครับ.. ผมขอเวลาสักครู่นะครับ เดี๋ยวขอเรียกเฮียก่อนครับ” พนักงานหันหลังแล้วเดินเข้าไปยังหลังร้าน เขาออกมาพร้อมกับ ‘เฮียเฮ้ง’ ในตอนแรกสินเองก็แอบสงสัยว่าทำไมต้องไปเรียกเฮียเจ้าของร้าน แต่พอเขาเห็นว่าเป็นเฮียเฮ้ง สินก็เข้าใจทุกๆอย่าง

“อ้าวอาสิน... ลื้อมาทำอะไร... มีอะไรให้อั้วช่วยหรือป่าวล่ะ?” เฮียเฮ้งเจ้าของบ้านเช่า และยังเคยเป็นเจ้านายของสิน ตอนสมัยที่เขายังทำงานที่โรงงานของเฮียแก

“ผมว่าจะมาออกรถสักคนนะครับเฮีย... ไอ่อย่างผม.. พอจะผ่านมั้ยครับเฮีย” สินถามกับเฮียออกไป เมื่อก่อนเฮียช่วยเขาเอาไว้มาก และพวกเขาก็สนิทกันในระดับหนึ่งเลยทีเดียว

“ได้ๆ.. ลื้อเป็นคนขยัน.. เดี๋ยวลื้อเอารถไปได้เลย.. อั๊วไว้ใจลื้อ” เฮียเฮ้งก็ยังใจดีไม่เปลี่ยน เอ่ยตกลงให้สินเอารถไปใช้ก่อนได้ตามสบายเลย

“ขอบคุณครับเฮีย... เจอเฮียก็ดีแล้วครับ นี่ค่าเช่าสำหรับเดือนนี้ครับ 5,000 บาท” สินหยิบแบงค์พันออกมาห้าใบ ก่อนจะยื่นไปให้กับเฮีย เฮียแกก็หยิบคืนสินสองใบก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

“อั๊วเอาแค่ 3,000 บาทพอ... ลื้อช่วยอั๊วมาตั้งมาก.. ถ้าไม่มีงานทำก็มาทำกับอั๊วได้เสมออาสิน” เฮียแกบอก

“ขอบคุณมากครับเฮีย... ไว้ผมจะมาจ่ายค่ารถอีกทีนะครับ.. สวัสดีครับเฮีย” เมื่อเห็นว่าได้เวลากลับแล้วเขาก็เอ่ยกับเฮียแก เพื่อลากลับบ้านพัก

“หวัดลีๆ โชคดีนะอาสิน.... ส่วนอาเปา ลื้อช่วยจัดการออกรถให้อาสินวันนี้เลยนะ” เฮียแกหันมาเอ่ยกับสิน แล้วหันกลับมาสั่งอาเปาพนักงานขายของในทันที

“ได้ครับเฮีย” หลังจากที่อาสิน เอ้ย!! ไอ้สินของเราออกรถ มันเป็นรถยี่ห้อดังยี่ห้อหนึ่ง ชื่อรุ่นของมันชื่อว่าแกนฟีราโน่ คันสีแดงเกือบจะทั้งคัน สินขับออกจากร้านแล้วมุ่งหน้ากลับบ้านทันที เมื่อมาถึงบ้าน สินก็จัดแจงทุกๆอย่างให้เข้าที่เข้าทาง และลงมือปรุงอาหารในเย็นวันนี้

จนในที่สุดสินก็อาบน้ำแล้วก็เข้านอน ส่วนสองแม่ลูกก็ช่วยกันเก็บจานชามไปล้างทำความสะอาด แล้วก็เข้านอนด้วยความตื่นเต้นกับชีวิตใหม่ของพวกเธอ เวลาเป็นสิ่งที่ไม่เคยรอใคร เวลาตีสอง นาฬิกาปลุกของสินก็ดังลั่นไปทั่วทั้งบ้าน ...

“ถึงเวลาตื่นแล้วซินะ.. วันนี้คงต้องขยันทำงานอีกเหมือนเดิม เอาล่ะวันนี้จะลองทำข้าวต้มทรงเครื่อง กับโจ๊กหมูใส่ไข่ ทำรวมๆใส่หม้ออุ่นทิ้งไว้ น่าจะขายได้เพิ่มสัก 400-500 ถ้วย หมูกับไก่ก็ซอยไว้ตั้งแต่เมื่อวาน เอาล่ะปรุงอาหารกันเลย”

สินกล่าวกับตัวเองอย่างเช่นเคย ก่อนจะลงไปเริ่มปรุงอาหาร เขาเริ่มจากทำกะเพราไก่ 400 กล่อง, พะแนงไก่ 300 กล่อง, แกงเขียว 300 กล่อง, ข้าวมันไก่ต้ม และไก่ทอด อีกอย่างละ 250 กล่อง, ข้าวผัดอีก 200 กล่อง, โจ๊กหม้อใหญ่ 1 หม้อ และอย่างสุดท้ายคือข้าวต้มหม้อใหญ่อีก 1 หม้อ จนกว่าจะแล้วเสร็จก็เกือบๆหกโมงเช้าแล้วพอดี

ส่วนงานของอรในวันแรก เธอต้องทอดไข่ดาวจำนวน 1,200 ฟอง ถามว่าเอาไข่มาจากไหน สินติดต่อสั่งมาจากฟาร์มใกล้ๆนี่ให้มาส่งวันละเป็นพันๆฟอง เอาล่ะนอกเรื่องไปไกลเฉยเลย กลับมาเปิดร้านดีกว่า สินรู้อยู่แล้วว่าถ้าเขาเปิดประตูหน้าบ้านเขาจะเจอกับอะไร แน่นอนว่าเป็นผู้คนนับพันคนมายืนกดดันรอร้านเปิด มันเหมือนกับว่ามารอเอาเงินจากเจ้ามือหวยยังไงอย่างงั้น

“เออสินค่ะ.. มีใครไม่รู้อยู่หน้าบ้านเต็มไปหมดเลยค่ะ” อรที่พูดออกมาอย่างตกใจ เพราะเธอไม่ชินเลยกับเหตุการณ์อย่างนี้ ส่วนหนูไอซ์ที่เห็นว่าจำนวนคนมันเยอะมาก เธอหลบไปอยู่หลังของคุณแม่ แล้วจึงเอ่ยถามอาสินว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“นั้นซิค่ะอาสิน.. เอายังไงดีค่ะ หนูไอซ์ว่าเรารีบปิดประตูก่อนดีมั้ยค่ะ เผื่อคนพวกนั้นจะเป็นโจร.. เราจะแย่เอาได้” เธอดูตื่นตูมเล็กน้อย ก่อนที่สินจะหัวเราะออกมาให้กับทั้งสองเบาๆ แล้วพูดขึ้นว่า

“ไม่เป็นไรจ๊ะหนูไอซ์.. นั้นนะลูกค้าของเราทั้งหมดเลย... หนูไอซ์ต้องยิ้มด้วยนะ เวลาขายของน่ะ” สินกล่าวออกมา

“ตกใจหมดเลย... ลูกค้าเยอะมากกกก หนูจะพยายามทำให้ดีที่สุดเลยค้า... มาพยายามด้วยกันนะค่ะคุณแม่” เธอหันไปให้กำลังใจคุณแม่ของเธอด้วยความร่าเริงทันที สินเองก็พลอยยิ้มออกมาให้กับความน่ารักของเธออีกด้วย ก่อนที่เขาจะมายืนอยู่ที่หน้าร้าน แล้วก็พูดขึ้น

“รอสักครู่นะครับทุกคน... วันนี้มีเมนูพิเศษเพิ่มเติมเป็น ข้าวผัดหมู ข้าวต้มหมู แล้วก็โจ๊กหมูใส่ไข่นะครับ 25 บาทเท่าเดิมครับ” สินพูดจบก็มีหลากหลายคนที่เริ่มจะสนใจเมนูใหม่ ซึ่งมันเป็นอะไรที่ดูน่าลองเป็นอย่างมาก ไม่นานสินก็ยกโต๊ะ เตาแก๊สไว้สำหรับอุ่นโจ๊ก และข้าวต้ม มาวางที่หน้าบ้าน ก่อนจะจัดแจงทุกๆอย่างให้เข้าที่เข้าทาง เมื่อเสร็จแล้วเขาก็พูดขึ้นว่า

“ร้านเปิดแล้วครับ”

หลังจากที่สินเปิดร้านขายในเช้าวันนี้เพียงไม่นาน ณ มุมๆหนึ่งปรากฏหญิงสาวสองคน

“ ‘ยัยส้ม’ เธอเร็วๆซิ... เดี๋ยวมันก็หมดกันพอดีหรอก ... ไปเร็วยัยส้ม”พนักงานบริษัทสาวคนหนึ่งเร่งเพื่อนของเธอให้รีบๆเดินตามมา

“จะรีบอะไรกันนักกันหนาของเธอ ‘ยัยเจน’ ร้านมันไม่หนีเธอไปไหนหรอกน่า ลากฉันมาตั้งแต่หกโมงเช้านี่... ถามจริง?...เพื่อ..” ส้มกล่าวออกมาด้วยความหัวเสียเล็กน้อย เธอยังไม่ทันจะได้แต่งหน้าเลยด้วยซ้ำ

“เอาน่า... ร้านนี้ปกติหมดตั้งแต่ตอนหกโมงครึ่งของทุกวันเลยน่ะ คิวเองก็ยาวเป็นพันคน...ฉันมาทัน และเคยทานมันแค่ครั้งเดียวเอง” เจนกล่าวออกมา ในขณะที่เท้าของเธอก็เดินต่อไปอย่างรวดเร็ว

“เห๊ะ!! อะไรคนจะเยอะปานนั้น... เขาขายน้อยหรือไงเนี้ย ถึงได้หมดไหว.. หรือว่าคนขายหล่อ” ส้มพยายามที่จะวิเคราะห์อะไรหลายๆอย่าง

“เมื่อวานฉันก็มา.. ขายเป็นพันกล่อง... แต่ฉันมาไม่ทันนะซิ มาถึงปุ้ปหมดปั้ป..เห้อ..” เธอกล่าวออกมาอย่างเซ็งๆ เมื่อวานเธอคิดว่าเธอมาเช้าแล้วนะ แต่มันก็ยังมีคนที่มาเช้ากว่าเธออีกเกือบพันคน

“ไม่จริงน่า ฉันไม่มีทางเชื่อเธอหรอกยัยเจน.. เธอก็แค่หาเรื่องแกล้งฉันแหละฉันดูออก” เธอกล่าวออกมาอย่างนั้น

“หึ!! ถ้าไม่เชื่อ..เธอก็ไปดูให้เห็นกลับตาเองซะซิ... ยัยส้ม” สาวๆเดินมาถึงหน้าร้านลึกลับแห่งนี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผู้คนจำนวนมากยืนต่อแถวกันอยู่ เสียงของการสั่งอาหารดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย

“ไอ้หนู... ป้าเอากะเพราสิบกล่อง” มนุษย์ป้าคนเดิมกล่าวออกมา

“ได้ครับป้าจัน รอสักครู่...ได้แล้วครับทั้งหมด 250 บาทครับป้าจัน... ไม่ลองเอาข้าวต้มกับโจ๊กบ้างหรือครับป้าจัน”

“ไม่ล่ะ ป้าชอบกะเพราของเอ็งมากกว่า”(นี่สินะ มนุษย์ป้า) สินก็ไม่ได้ว่าอะไร แล้วก็รับออเดอร์จากคิวถัดไปทันที

“ไอ้น้อง...วันนี้มีโจ๊กด้วยเหรอ... พี่เอาถุงหนึ่งแล้วก็พะแนง1 เขียวหวานอีก 1”

“ได้ครับพี่ 75 บาทครับ.... แบงค์ร้อยนะครับ ทอน 25 บาทครับ... ขอบคุณครับ”

“ไอ่หนู... เมื่อวานข้าโดนเมียข้าด่าซะหูชาดับไปหลายชั่วโมงเลย... วันนี้แหละ ฮ่าๆ...เอามาอย่างละ 2 กล่อง เอาโจ๊กกับข้าวต้มด้วย ข้าจะซื้อไปถมอีแก่มัน ฮ่าๆ” ตาแก่เมื่อวานที่บ่นๆก็เอ่ยขึ้น

“รอสักครู่นะครับคุณลุง.... ได้แล้วครับลุง.... 380 บาทครับ” สินเอ่ย

“ยันเจน ทำไมคนมันเยอะอย่างนี้ล่ะ.. ฉันว่าเราไปร้านอื่นดีกว่า ฉันขี้เกียจรอ” ส้มที่ยืนรอมานานหลายนาทีแล้วก็เอ่ยขึ้นเพราะรู้สึกทนไม่ไหวแล้ว ส่วนคนข้างหลังที่ต่อแถวอยู่ก็แอบยิ้มอย่างดีใจที่มันจะหายไปอีก 1 คิว

“ยัยส้ม...เธอไม่รู้อะไร.. ฉันจะต่อแถวต่อ เธออยากไปไหนก็ไป.. เดี๋ยวหมดก่อนฉันไม่ยอมแน่วันนี้” เจนกล่าวออกมาอย่างมุ่งมั่น ส่วนส้มที่เห็นเพื่อนของเธอที่ปกติแล้วการควบคุมอารมณ์ต่ำกว่าเธอเสียอีก ยืนทนอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน เธอก็ได้แต่จำใจต้องยืนรอเป็นเพื่อน ทำเอาคิวข้างหลังเซ็งกันเป็นแถวๆ

“โอ้ไอ้สิน... วันนี้มีพอจะแบ่งขายให้ไซด์งานหรือป่าว 250 ชุด” พี่มดกล่าวออกมา

“วันนี้พอได้ครับพี่... ตอนเช้าเป็นข้าวต้มได้มั้ยครับ.. 175 ชุด ส่วนที่เหลืออีก 175 ชุดก็เอารวมๆกันไป” สินกล่าวออกมา เขามองไปที่แถว ก็เห็นว่ามันยังมีอีกมาก จึงเอ่ยออกไปอย่างนั้น

“ได้.. แต่เอ็งต้องมีถ้วยแถมมาให้ด้วยนะ.. พวกข้าไม่มีถ้วยติดตัวกันมาเลย... โอเคมั้ย?” พี่มดกล่าว

“ไม่มีปัญหาครับพี่..... อรครับ ข้าวต้มใส่ถุง 125 ถุง แล้วก็เอาถ้วยโฟมเตรียมให้พวกพี่เขาด้วยนะครับ” สินตอบพี่มด พร้อมกับหันไปสั่งอรอีกต่อหนึ่ง ส่วนเขาก็หันมาขายต่อให้กับคิวถัดไป

“ได้จ้า... รอแป้ปนึงนะ” อรกล่าวรับ พวกเขาไม่ได้มีเวลามองหน้ากันเลยแม้แต่น้อย

“นี่ยัยเจน มันจะเหลือถึงเราไม่เนี่ย” ส้มกล่าวออกมา เมื่อเห็นว่าอาหารกล่องใกล้ที่จะหมดแล้ว

“ก็ฉันบอกให้เธอรีบแล้วไม่ใช่หรือยังไง...เห้อ” เจนกล่าวออกมาอย่างเซ็งๆ

“ก็ใครมันจะได้รู้ล่ะ... ว่าคนมันจะเยอะขนาดนี้” ส้มกล่าวออกมาอย่างเซ็งๆเช่นกัน เธอภาวนาให้ถึงเธอเถอะ อุตส่าห์ต่อแถวมาตั้งนาน ถึงไม่อร่อย แต่อย่างน้อยก็ขอให้เอามันกลับไปได้สักกล่องสองกล่องเถอะ

“เห้ย... พอมีลุ้นอยู่ อีกสิบกว่าคิวก็ถึงพวกเราล่ะ” เธอยังคอยคำนวณจำนวนคน และจำนวนของอาหารจากการประเมินผ่านทางสายตา แล้วไม่นานนักก็ถึงคิวของพวกเธอ

“คิวต่อไปเชิญเลยครับ... เออต้องขอโทษด้วยนะครับ คิวนี้คงจะเป็นคิวสุดท้ายแล้ว.. ถ้าวันนี้ใครยังไม่ได้ซื้อตอนเช้า... ขอให้มาอุดหนุนตอนช่วงกลางวันนะครับ ขอบคุณ...”