6

เย็นของวันนั้นชีหนิงพาร่างอ้วนมาที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านอย่างท่านลุงลู่เจียง

ชีหนิงมองบ้านไม้ที่ร่มรื่นของหัวหน้าหมู่บ้าน หน้าบ้านเต็มไปด้วยสวนบุปผาอย่างเหมยกุยอย่างงดงาม

"ท่านลุงอยู่ไหมเจ้าคะ" เสียงใสตะโกนขึ้นยามนั้นคนในเรือนต่างพากันกินข้าวอยู่

บุรุษร่างหนาพลันสาวเท้าออกจากเรือนสายตามองหน้ารั้วพบว่าเป็นสตรีร่างอ้วนภรรยาของลู่เยียน

"ชีหนิง" ลู่เจียงมองชีหนิงอย่างตกใจ เหตุใดหญิงอ้วนต้องมาบ้านเขาด้วยเล่า เกิดเรื่องอันใดขึ้น หญิงอ้วนนางนี้ไม่เป็นที่คบค้าสมาคมของหมู่บ้านสกุลลู่

เพราะนางมีนิสัยเสียชอบทำร้ายเด็กแฝดยังไม่พอนางยังขี้เกียจสันหลังยาวอีก ได้ยินมาว่าหากลู่เยียนสอบขุนนางได้ เขาอาจจะหย่ากับชีหนิงก็ได้

ลู่เจียงลืมไปเสียสนิทเลยว่าก่อนที่ลู่เยียนจะไปที่เมืองหลวงสอบขุนนางสั่งให้เขาดูแลเจ้าแฝด เขาลืมไปเสียสนิทเลย

"คารวะท่านลุง" หญิงอ้วนยกมือขึ้นคำนับเขาไม่น่าเชื่อคนที่เดินตามหลังลู่เจียงคือภรรยาอย่างนางหงอิงพลันตกใจปกติหญิงอ้วนเคารพใครเสียที่ไหนกันเล่า

"ข้ามีเรื่องจะขอร้องท่านลุงกับท่านป้าเจ้าค่ะ" น้ำเสียงหวานช่างสวนทางกับใบหน้าเสียเหลือเกิน

สองคนผัวเมียพลันสบตากันหญิงอ้วนไม่เคยพูดไพเราะเช่นนี้กับพวกเขา นางเพี้ยนไปแล้วรึ

"เจ้าว่ามาเถอะ" ลู่เจียงพลันได้สติเอ่ยถามชีหนิงว่าต้องการให้เขาช่วยเหลืออันใด

ชีหนิงไม่อ้อมค้อมรีบเอ่ยขึ้นมา "ข้ากับเจ้าแฝดจะเข้าเมืองหลวง ข้าจะไปซื้อชุดให้เจ้าแฝดเจ้าค่ะ อยากจะอาศัยรถเกวียนของท่านลุง" ชีหนิงพลันเอ่ยจบรีบหยิบเงินพวงให้ลู่เจียง

"ข้าไม่เอาหรอก เจ้ามีเมตตากับเจ้าแฝดก็ดีเเล้ว วันพรุ่งยามเช้าเจ้าก็พาสามแฝดมาที่บ้านข้าแล้วกัน" ชีหนิงยิ้มใบหน้าระรื่น

"ขอบคุณท่านลุงมากเจ้าค่ะ" ชีหนิงขอตัวลา สองคนผัวเมียมองร่างอ้วนเดินไปทางบ้านของนาง

"ขนลุกจริงๆ" หงอิงเอ่ยขึ้นในตอนเดินเข้ามาในบ้าน

"นางเป็นคนดีก็ดีแล้ว เวทนาพวกเด็กๆ มีบิดาอย่างลู่เย่ก็ไร้ประโยชน์รักแต่เมียอีกคนจนลืมสนใจลูก" ลู่เจียงกับลู่เย่เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน

สามแฝดนอนตื่นแล้วสายตามองไปนอกหน้าต่างเห็นพี่สะใภ้คนอ้วนเก็บผักกาดขาวที่กำลังออกดอกออกผลอย่างงดงาม

"พี่รองคิดว่าพี่สะใภ้จะพาพวกเราไปเที่ยวในเมืองรึไม่" เสี่ยวเอยเท้าคางเอ่ยถามแฝดพี่

"ข้าว่านางไม่โกหกเราหรอกนะ ดูจากความจริงใจที่นางมีต่อให้พวกเรา ข้าเห็นสายตาของนางมองท่านแม่กับพี่ลู่หยี ข้าว่านางคงจะรักและอยากปกป้องพวกเราจริงๆ" เสี่ยวอิงเป็นคนเอ่ยขึ้น

เสี่ยวต้าพลันลูบจมูกน้อยๆ ของตนเองเมื่อกี้นางยังเก็บผักอยู่เลยหายไปไหนเสียแล้ว

"กลิ่นหอมจัง" เสี่ยวเอยพลันเอ่ยขึ้น

"ข้ารู้สึกหิวแล้ว" เสี่ยวต้า

"ข้าด้วย" เสี่ยวทำจมูกฟุดฟิด

ชีหนิงผัดผักกาดขาวใส่ไข่ให้สามแฝดจัดใส่ชามเรียบร้อยอีกทั้งยังมีไข่เจียวหอมๆ

"พี่สะใภ้" ชีหนิงวางตะหลิวในกระทะหันไปมองสามแฝดจับขอบประตูพลันเห็นแต่หัวผักกาดน้อยๆ สามหัวโผล่ออกมาช่างน่ารักเสียจริงๆ

"ข้าทำอาหารหุงข้าวเสร็จพอดีกำลังจะไปเรียกพวกเจ้า"

ชีหนิงใบหน้าอ้วนเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อพลันยิ้มหวานให้พวกเด็กๆ ทั้งสามคน

สามแฝดเชื่อฟังนางอย่างว่าง่ายชีหนิงยกถาดอาหารสามแฝดช่วยนางยกชามข้าว มากินในห้องของนาลที่มีโต๊ะกลมกับตั่งเตี้ย

เสี่ยวต้าอดใจรอไม่ไหวคีบตะเกียบ

"โอ๊ย!!!" ชีหนิงใช้ตะเกียบตีมือน้อยๆ ของเขาทำให้เด็กหญิงแฝดอีกสองคนมองการกระทำชีหนิงด้วยความตกใจ

"ก่อนกินข้าวทุกครั้งพวกเจ้าทั้งสามต้องรักษาความสะอาดโดยการล้างมือเสียก่อนเพราะไม่รู้ว่ามือน้อยๆ ของพวกเจ้ามีเชื้อโรครึไม่ อาจทำให้ป่วยได้" ชีหนิงเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง

"แต่พวกเราใช้ตะเกียบคีบอาหารนี่นา" เสี่ยวต้าแย้งขึ้นมา

"ใช้ตะเกียบก็ช่างถึงอย่างไรพวกเจ้าต้องไปล้างมือจับตะเกียบ พี่สะใภ้เป็นห่วงสุขภาพพวกเจ้านะ"

"ขอรับ/เจ้าค่ะ" เจ้าหัวผักกาดทั้งสามยอมเชื่อฟังนางแต่โดยดีโดยการไปล้างมือแล้วค่อยมากินข้าว

นับแต่ชีหนิงฟื้นขึ้นมาเป็นคนละคนนิสัยนางก็เปลี่ยนไปอีกทั้งทำอาหารอร่อยด้วย ชีหนิงไม่กินอาหารพวกนี้นางมองสามแฝดกินอิ่มนางก็มีความสุขแล้ว

"อร่อยมากพี่สะใภ้" เสี่ยวอิงยิ้มจนเห็นฟันหลอ

"ข้าชอบมาก" เสี่ยวต้ากับเสี่ยวเอยเอ่ยพร้อมกัน

"พวกเจ้ารอเดี๋ยวข้าไปเอาผลไม้มาให้" เจ้าหัวผักกาดทั้งสามมองพี่สะใภ้เดินออกไปแล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องครัว

ชีหนิงมาที่ห้องครัวนางจับกำไลสีดำชั่วพริบตาเดียวนางหายเข้าไปในกำไลสีดำ ไม่นานนักนางออกมาพร้อมกับส้มสามผล

"พี่สะใภ้มาแล้ว" เสี่ยวเอยเอ่ยขึ้นด้วยดวงตาทีาแพรวพราวมองส้มสีทองสามผลในถาด

"พวกเจ้ากอนคนละลูกแล้วกัน" ชีหนิงนั่งที่ตั้งเตี้ยสามแฝดหยิบส้มคนละลูกขึ้นมา เสี่ยวอิงกำลังจะปลอกส้มแต่ทว่านางวางไว้ในถาดชีหนิงมองเด็กน้อยคนนี้

เหตุใดจึงไม่กินส้ม!!!

"พี่สะใภ้ข้าเช็ดหน้าให้ท่าน" เสี่ยวอิงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากสาบเสื้อแล้วเช็ดให้ชีหนิง แฝดพี่ทั้งสองคนมองด้วยความรัก ชีหนิงยิ้มหวานอย่างมีความสุข

"พี่สะใภ้คนนี้จะปลอกส้มให้พวกเจ้า"