3

เสี่ยวต้าหันไปดุเสี่ยวอิงที่ตีแขนเขามันย่อมเป็นความจริงอยู่แล้วมิใช่ความฝันน้องสาวของเขาเป็นบ้าไปแล้วกระมังเหตุใดไม่หยิกตัวเองเล่า มาหยิกเขาทำไม

ชีหนิงอดหัวเราะกับเจ้าแฝดสามคนนี้มิได้หวาดกลัวเจ้าของร่างเดิมถึงเพียงนี้

"มาเถอะมากินข้าวเช้ากับพี่สะใภ้" ชีหนิงเอ่ยขึ้นใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มอีกทั้งแววตาของนางที่มองสามแฝดเปลี่ยนไปแววตามีแต่ความรักใคร่ไร้ซึ่งความอาคาดมาดร้าย

เมื่อคืนอาหารที่กินเข้าไปทำให้สามแฝดมิได้ตายทันทีกระนั้น

"ประเดี๋ยวข้าไป" เสี่ยวอิงพลันเอ่ยขึ้น ทำให้เสี่ยวต้ากับเสี่ยวเอยมองเสี่ยวอิงตาเขียวเชียวล่ะ

ชีหนิงเดินออกไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มนางตลกสามแฝดเสียจริง แน่นอนแหละผู้ใดจะไม่กล้าเล่าจากนางร้ายจะกลายเป็นคนดีให้พวกเด็กๆ เชื่อใจของอย่างนี้มันคงต้องใช้เวลาเสียหน่อย

คล้อยหลังนางร้ายอย่างชีหนิง เสี่ยวต้าอยากจะตีเสี่ยวอิงเสียจริง

"น้องสี่เจ้าไปรับปากนางทำไม" เสี่ยวเอยกับเสี่ยวต้าเอ่ยถามเสี่ยวอิงพร้อมกัน

"พี่รองพี่สามหากนางวางยาพิษในอาหาร พวกเราคงตายไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วกระมัง" เสี่ยวอิงพลันเอ่ยขึ้นแล้วมองหน้าพี่ทั้งสอง

สองคนต่างคล้อยตามน้องสาวคนเล็กมันก็จริงอย่างที่เสี่ยวอิงเอ่ยขึ้น

ชีหนิงจัดสำรับอาหารบนโต๊ะไม้เก่าๆ อาหารเช้าของวันนี้มีไข่ตุ๋นกับซาลาเปาเนื้อให้เจ้าสามแฝด หญิงสาวอยากให้พวกเขากินโปรตีนเยอะๆ น่าจะมีนมแพะด้วยก็คงดี

ในกำไลหยกไม่มีนมนางคงต้องหาเบี้ยซื้อนมให้เจ้าสามแฝดกินบำรุงเยอะๆ จะได้โตไวๆ นางจะได้ออกจากโลกนิยายแห่งนี้เสียที

สามแฝดหยุดหน้าห้องของหญิงอ้วนแต่ทว่ายังไม่เดินเข้าไปด้านในทั้งสามเกาะขอบประตูไว้

"พวกเราจะกินข้าวเช้าของนางจริงๆ รึ" เสี่ยวเอยนึกลำบากใจ

นึกถึงเมื่อวานเกือบตายโชคดีที่หญิงอ้วนล้มลงไปเสียก่อน มิเช่นนั้นคนที่จะตายคงจะเป็นพวกสามแฝดเป็นแน่แท้

"หอมยิ่งนัก" เสี่ยวอิงไม่ไหวแล้วกลิ่นอาหารยั่วใจ

โครกคราก !!!

เสียงท้องของเสี่ยวต้าพลันออกมาอย่างน่าอายเสียจริงๆ

"พวกเจ้าเข้ามาเถอะ พี่สะใภ้จัดเตรียมอาหารให้พวกเจ้าแล้ว" น้ำเสียงหวานช่างสวนทางกับหน้าตาของนางยิ่งนัก

เสี่ยวอิงเดินไปก่อนใคร ดรุณีน้อยหิวอย่างมาก แฝดพี่ทั้งสองได้แต่เดินตามน้อง

ชีหนิงรีบยกเจ้าตัวน้อยขึ้นตั่งเตี้ยทันที เสี่ยวอิงยังคงตกใจแต่ทว่าก็ไม่ได้ขัดขืน ส่วนสองคนนั้นขึ้นนั่งตั่งเตี้ยเอง

ไข่ตุ๋นช่างน่ากินนักกับซาลาเปาเนื้อ สามแฝดมองหน้ากัน

"กินเถอะ" เสี่ยวอิงกินก่อนใคร ไม่นานนักไข่ตุ๋นทั้งสามชามก็หมดพร้อมกับซาลาเปาเนื้อที่เด็กแฝดกินเข้าไปในชั่วพริบตาเดียว

สามแฝดเลอออกมาพร้อมกันชีหนิงพลันหัวเราะอีกทั้งรินน้ำเปล่าให้เจ้าแฝดด้วย เสื้อผ้าเจ้าแฝดช่างอนาถายิ่งนัก ขาดแล้วขาดอีก

"กินเสร็จแล้วข้าจะอาบน้ำทำความสะอาดให้พวกเจ้าทั้งสามคนแล้วกัน ช่วงนี้ฤดูร้อนพวกเจ้าต้องอาบน้ำมิเช่นนั้นจะตัวเหม็น"

สามแฝดสบตากัน พี่สะใภ้หกลมจนสมองเลอะเลือนไปแล้ว

"ข้าไม่อาบ"

สามแฝดเอ่ยพร้อมกัน

"ได้อย่างไรกัน หากพี่ใหญ่ของพวกเจ้ามา อาจจะต่อว่าข้าดูแลพวกเจ้าไม่ดี"

"ข้าไม่อาบ"

"ไม่อาบก็ช่างเถอะ" ชีหนิงลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ตู้เก่าๆ นางนำชุดผ้าฝ้ายปักทออย่างดี สามแฝดเห็นแล้วอึ้งงัน

สามแฝดอยากจะได้ชุดใหม่มานานแล้วแต่พี่ใหญ่ของพวกเขาไม่ซื้อให้เสียที

พี่ใหญ่พลันบอกว่าเขาต้องนำเงินที่รับจ้างทำนานั้นไปสอบขุนนางทำให้สามแฝดอดได้ชุดใหม่

พอเห็นชีหนิงถือชุดใหม่แล้วในใจสามแฝดก็อยากใส่ไปอวดเด็กๆ ในหมู่บ้านบ้าง

ชีหนิงอมยิ้มเล็กน้อยทำทีกำลังจะเก็บชุดเข้าตู้

"น่าเสียดายชุดจริงๆ"

"ข้าอาบ" เสี่ยวอิงตะโกนขึ้น นางอยากได้ชุดใหม่มานานแล้ว

พี่แฝดทั้งสองคนมองน้องเล็กอย่างไม่พอใจที่ไปเชื่อพี่สะใภ้อ้วนถึงเพียงนี้

ห้องอาบน้ำชีหนิงมองร่างอันผอมแห้งของเสี่ยวอิง

ที่มีแต่รอยแผลเป็นทำให้นางรู้สึกผิดยิ่งนัก เจ้าของร่างเดิมสมควรตายไม่รู้คนเขียนนิยายจิตใจทำด้วยอันใด เหตุใดต้องให้นังอ้วนทำร้ายเด็กด้วย

"ข้าจะสระผมให้เจ้านะ" น้ำเสียงหวานเอ่ยกับเสี่ยวอิงทำให้เสี่ยวอิงวัยห้าขวบน้ำตาไหลด้วยความดีใจ ปกติมีแต่พี่ใหญ่ที่ทำให้นาง

"เจ้าร้องไห้"

"พี่สะใภ้สัญญาได้ไหมท่านจะดีแบบนี้ตลอดไปจะไม่กลับไปร้ายอีก" เพราะสามแฝดมีบิดาก็เหมือนไม่มี มีมารดาก็ตายจากไปหลายปีแล้ว

ชีหนิงยิ้ม "ได้"

"ข้ารักพี่สะใภ้ที่สุดเลย" เสี่ยวเอยกับเสี่ยวต้ารอหน้าห้องน้ำได้ยินบทสนทานของทั้งสองในใจก็ด่าเสี่ยวอิงที่หลงกลนางร้ายเข้าแล้ว

กลิ่นยาสระผมมันหอมมากจนเสี่ยวเอยอยากจะเข้าไปอาบน้ำ

"เสี่ยวเอยจะไปไหน"

"ข้าจะไปอาบน้ำ" เสี่ยวเอยไม่สนใจพี่รอของนาง นางมุ่งหน้าไปด้านในให้พี่สะใภ้อาบน้ำให้ปล่อยให้เสี่ยวต้าพลันยืนเป็นตอไม้หน้าห้องน้ำ

"ข้าอาบให้เสี่ยวอิงเสร็จแล้ว" ชีหนิงตัวให้เสี่ยวอิงด้วยผ้าสะอาด