#บทที่ 6แตกเป็นแตก หักเป็นหัก

ภายในหัวของซุนอ้ายเหนียงพลันว่างเปล่าขาวโพลน สองหูคล้ายดับสนิทไม่รับรู้เสียงใดๆ มีประโยคเดียวที่ดังก้องกลับไปกลับมาอยู่ในหู

"คลอดลูกสาวออกมาก็เป็นตัวปัญญาอ่อน!

คลอดลูกสาวออกมาก็เป็นตัวปัญญาอ่อน!

คลอดลูกสาวออกมาก็เป็นตัปัญญาอ่อน!"

ดวงตาที่ดูมืดมิดลงของซูอ้ายเหนียงจ้องมองไปที่ยายเฒ่าไป๋หนิง

กล้าดียังไง… ถึงกล้ามาแตะเกล็ดย้อนของเธอ!

จะเอารัดเอาเปรียบเธอจะมายืนด่ากระทบกระเทียบแดกดันเธอ ซุนอ้ายเหนียงอดทนได้ทุกอย่างไม่เคยปริปาก

แต่กล้ามาด่าว่าลูกสาวเธอเป็นตัวปัญญาอ่อน เป้ยเป้ยน้อย ลูกสาวผู้น่าสงสารของเธอ

ตอนเธอตั้งครรภ์เธอมีสภาวะเสี่ยงจะเเท้งสูง มันเป็นความผิดของเธอเอง ทั้งที่แต่งงานกับไป๋ต้าแล้ว แต่ซุนอ้ายเหนียงไม่เคยยอมรับในใจเธอมีแต่ความเคียดแค้นขมขื่นอัดแน่นอยู่ ในใจเธอรังเกียจไป๋ต้ามาโดยตลอด

แต่เพราะคุณหมอได้เตือนถึงภาวะความเครียดที่เธอมีสูงเกินไปอาจจะทำให้เป็นอันตรายต่อลูกในท้องได้ เธอจึงยอมลาออกจากงาน

เพราะหวังว่าการกลับมาอยู่ชนบทจะทำใหัอาการเครียดของเธอดีขึ้น แต่ยายเฒ่าไป๋หนิงก็แวะมาสร้างปัญหาให้เธอไม่เว้นแต่ละวัน

จนหลังๆมาเธอแทบจะไม่ก้าวเท้าออกจากเรือนพักถ้าไม่จำเป็น ขาดเหลืออะไรก็ใช้วิธีสั่งให้ไป๋ต้าซื้อมาจากตลาดสหกรณ์ในเทศมณฑลจังหวัด ทำแบบนี้จนกระทั่งเธอคลอดเป้ยเป้ยน้อยออกมาปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูก

แต่หลังจากนั้นไม่นานซุนอ้ายเหนียงก็พบว่าลูกสาวของเธอมีพัฒนาการที่ช้ากว่าเด็กทั่วไป คลานได้ช้า เดินได้ช้า พูดได้อยูไม่กี่คำ เธอพยายามพาลูกสาวไปรักษากับแพทย์โรงพยาบาลในเทศมณฑลจังหวัด แต่หมอได้บอกกับเธอว่าเด็กได้รับผลกระทบตั้งแต่อยู่ในครรภ์ ไม่มียารักษาได้…

แต่ขอให้คนเป็นแม่เลี้ยงดูด้วยความรัก ความเข้าใจ และให้เวลากับเขา เป้ยเป้ยน้อยของเธอจะต้องดีขึ้นจนสามารถใช้ชีวิตเหมือนเด็กปกติทั่วไปได้แน่นอน

ตั้งแต่นั้นมาอะไรที่คนอื่นว่าดีซุนอ้ายเหนียงสรรหามาบำรุงลูกสาวของเธอ ส่วนตัวเธอเองกลับไม่ได้ใส่ใจดูแลตัวเองด้วยซ้ำจนเธอผ่ายผอมลงกว่าเดิมมาก เวลาที่เธอต้องลงทำงานในแปลงนาของคอมมูน เธอจำใจเอาลูกไปฝากไว้ที่บ้านใหญ่ ช่วงกลางวันก็กลับมาดูตลอด

บางครั้งก็ร้องไห้สงสารลูกโดนญาติๆรุมกลั่นแกล้งล้อเลียน เรียกเด็กใบ้บ้าง เรียกเด็กปัญญาอ่อนบ้าง โดนทุบตีบ้าง พอบอกสามี สามีก็เอาแต่บอกว่าแค่เรื่องเด็กๆทะเลาะกันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร

เป้ยเป้ยตอนอยู่ที่บ้านใหญ่จะไม่ยอมพูดเลย เพราะย่ามักจะเอะอะเสียงดังจนเด็กหญิงกลัว และชอบด่าทอแม่ของเธออย่างหยาบคายให้เด็กน้อยฟัง เป้ยเป้ยน้อยเลยทั้งเกลียดทั้งกลัวย่าของตัวเองจนฝังหัว

ตอนเย็นที่แม่เลิกงานมารับกลับเรือนหลังเล็กของตัวเอง เป้ยเป้ยน้อยจะดีใจมาก ยิ้มอย่างมีความสุข เข้ามากอดคลอเคลียพูดเสียงอ่อนเสียงหวานกับแม่ของเธอ

เป้ยเป้ยน้อยจึงเป็นดังไข่มุกน้อยๆที่เธอทนุถนอมประคองไว้ในฝ่ามือ

ใครที่กล้ามารังแก… กล้ามาทำร้ายลูกของเธอ ไม่ว่าจะหน้าไหน เธอจะไม่ละเว้น!

เธอจะไม่ทนอีกต่อไป พอกันที!

"ทำไม ทำไม หล่อนจ้องหน้าฉันทำไมห๊ะ!ซุนซื่อหล่อนจะทำอะไร ฉันเป็นแม่สามีของหล่อนนะ!?"

ยายเฒ่าไป๋หนิงถอยกรูดไปที่ประตูเรือน

"ถ้าหล่อนกล้าทำอะไรฉัน ฉันจะให้เจ้าใหญ่หย่าหล่อน!ขับหล่อนออกจากตระกูลไป๋

ดูซิว่าผู้หญิงที่ถูกหย่าร้างเพราะบกพร่องแถมมีลูกปัญญาอ่อนอีกคน พวกหล่อนสองแม่ลูกจะไปอยู่ที่ไหนได้!

หยุดนะ! อย่าเข้ามานะ!"

ซุนอ้ายเหนียงที่สติขาดผึงย่างสามขุมเข้าไปคิดจะไปบีบคอแม่เฒ่าหนิงจริงๆ

"เสียงดังเอะอะอะไรกันตั้งแต่ยามเหมาครับแม่ อายบ้านอื่นบ้างเถอะ"

ไป๋ต้าพูดพร้อมกับเดินเข้ามาในบ้านด้านหลังยังมี ไป๋ตง น้องชายคนรองเดินตามมาด้วย

"เจ้าใหญ่ๆ มาดูเมียแกสิ มันถูกผีเข้าเป็นบ้าไปแล้ว มันจะฆ่าแม่!เร็วเข้ารีบมาจับมันมัดไว้เร็วๆ"แม่เฒ่าหนิงเห็นลูกชายโผล่มาพอดีนราวกับเห็นพระมาโปรด นึกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจรีบชิงฟ้องคนเป็นลูกก่อน

"แม่คร้บอย่าพูดเหลวไหล อยากถูกคนแจ้งจับข้อหางมงายไสยศาสตร์หรือไงครับ"

ไป๋ต้าเอ่ยขัดผู้เป็นแม่อย่างระอาใจ

"เธอเป็นอะไรอ้ายเหนียง คุณแม่พูดอะไรถึงเธอจะไม่ชอบใจก็ยอมลงให้ท่านบ้างเถอะ คุณแม่ก็บ่นจุกจิกจู้จี้ตามประสาคนแก่เท่านั้น อย่าถือสาท่านนักเลย"

สามีที่ตั้งแต่ฟื้นมาเพิ่งได้เห็นหน้าครั้งแรกเอ่ยขึ้น

มันก็แค่เรื่องเดิมๆไม่ใช่หรือไง แม่เขาก็เอะอะด่าเอะอะบ่นโวยวายมาตลอด 4 ปีที่เขาแต่งงาน แต่ก็ไม่เคยทำเรื่องร้ายแรงอะไร

คนเป็นลูกชายคิด ไป๋ต้าคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรเลย

"คุณก็ลองถามแม่คุณดูสิว่าพูดอะไร ไป๋ต้าคุณเคยเห็นว่าเป้ยเป้ยเป็นลูกคุณรึเปล่า แม่คุณเคยคิดว่า เป้ยเป้ยเป็นหลานเหมือนลูกของน้องรองบ้างไหม? อยากจะหย่าฉัน ไม่ต้องยุ่งยาก ฉันจะเป็นคนขอหย่าคุณเอง!

นอกจากสินเดิมของฉันกับเป้ยเป้ย ฉันจะไม่เรียกร้องค่าเลี้ยงดูจากคุณแม้แต่หยวนเดียว!"

ฟางเส้นสุดท้ายของซุนอ้ายเหนียงขาดลง

ทำร้ายด่าว่าเธอ เธอยังพอทนเพราะอยากให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์อยู่พร้อมหน้ากัน

แต่มาทำร้ายจิตใจลูกของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า พอกันที!

ซุนอ้ายเหนียงกอดเป้ยเป้ยแนบอกร่ำไห้ด้วยความปวดใจ เห็นลูกร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวสั่นเทา เธอยิ่งใจสลาย

"คุณพูดอะไรออกมาอ้ายเหนียง ผมรักคุณ ผมรักเป้ยเป้ย ผมไม่หย่า!แล้วผมก็ไม่ให้คุณหย่าด้วย!

เป้ยเป้ยก็เป็นลูกผมเหมือนกันผมไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น!"

ไป๋ต้าสีหน้าร้อนใจ

ซุนอ้ายเหนียงคือความฝันที่เขาพยายามไขว่คว้ามาตลอด คือคนที่เขาเกินจะเอื้อมถึง ถ้าไม่ใช่เพราะเขาใช้แผนการไร้ยางอายถึงทำให้เธอจำยอมแต่งงานกับเขามีลูกให้เขา แล้วเขาจะยอมปล่อยมือได้อย่างไร

ยังไงเขาก็ไม่หย่า!!