#บทที่ 7ตัดเวรตัดกรรมสิ้นวาสนา

"ทำไมซุนซื่อจะไม่ผิด ไม่เคารพเชื่อฟังแม่สามีไม่ดูแลผู้เยาว์ในครอบครัวสามี บกพร่องต่อหน้าที่ภรรยาไม่มีทายาทสืบสกุลให้ครอบครัวสามี นี่ยังไม่สมเหตุสมผลตามหลัก 7 ขับอีกหรือ

ไหนจะคลอดลูกออกมาพิการปัญญาอ่อนอีกทั้งๆที่บ้านไป๋ของฉันได้รับพรมีลูกชายถึงสามคน ไหนเลยจะเคยคลอดตัวอัปมงคลออกมา ยังไงวันนี้ก็ต้องหย่า!"

"ฉันก็เห็นด้วยว่าวันนี้ต้องมีการหย่าค่ะ ฉันขอยื่นฟ้องขอหย่าขาดจากไป๋ต้า ถ้าต้องการเหตุผล เขาทำร้ายร่างกายตบตีภรรยาจนเลือดตกยางออก ฉันไม่สามารถอยู่กับคนที่ทำร้ายร่างกายฉันได้ค่ะ"

ซุนอ้ายเหนียงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

"ผมไปตบตีทำร้ายคุณตอนไหนกันอ้ายเหนียง"

"นี่ไงคะหลักฐาน ผู้ใหญ่บ้านและเลขาธิการช่วยเป็นพยานให้ฉันด้วยนะคะ"

ซุนอ้ายเหนียงหันหลังเปิดผมด้านหลังขึ้น ทำให้ทุกคนเห็นแผลแตกที่หัวซึ่งแผลยังดูสดใหม่ยังมีเลือดไหลซึมอยู่นิดๆ

"อ้ายเหนียง คุณบาดเจ็บตั้งแต่ตอนไหน ทำไมไม่ไปเรียกหมอเท้าเปล่ามา "

ไป๋ต้าตกใจเมื่อเห็นแผลที่ศรีษะของซุนอ้ายเหนียงหันหลังคิดจะเดินออกไปตามหมอมาที่บ้าน

"ก็คุณนั่นแหล่ะที่ผลักฉันจนล้มหัวฟาดกับโต๊ะเมื่อคืน"

"ผมไม่รู้ตัวเลย ผมขอโทษจริงๆ ผมไม่ได้ตั้งใจ "ไป๋ต้าระล่ำระลักขอโทษ เพราะความมึนเมาขาดสติของเขาแท้ๆจนทำให้ซุนอ้ายเหนียงต้องได้รับบาดเจ็บ

"ฉันไม่ต้องการคำขอโทษหรอก ขอแค่ใบหย่าให้ฉันก็พอ"ซุนอ้ายเหนียงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"เจ้าหน้าที่เลขาฯคอมมูนคะ ช่วยเขียนใบรับรองการหย่า และข้อตกลงในการหย่าให้ฉันด้วยค่ะ"

เจ้าหน้าที่จัดการเขียนเอกสารรับรองการหย่า และการหย่าจะเป็นผลสำเร็จก็ต้องเอาไปยื่นที่สำนักงานอำเภอเมือง ที่อยู่ในเทศมณฑลจังหวัดสุ่ยจิ้งถึงจะได้ทะเบียนหย่าฉบับจริง โดยทั้งสองฝ่ายจะได้ถือกันคนละใบ

"ฉัน ซุนอ้ายเหนียง อายุ 22 ปี ยื่นขอหย่ากับ ไป๋ต้า อายุ 25 ปี

ทรัพย์สินที่มีการแบ่ง

สินเดิมฝ่ายหญิง

ที่นอนฟูก- ผ้านวมฝ้ายยัดนุ่น 1 ชุด จักรยาน 1 คัน เงินสินเดิม 500 หยวน

เงินเก็บ 4 ปีจากเงินเดือนไป๋ต้าทั้งหมด 1300 หยวน แบ่งคนละครึ่งเท่ากับ 650 หยวน

ตู้เสื้อผ้า โต๊ะ เตียงไม้ ยกให้ไป๋ต้าทั้งหมด

และสิทธ์ขาดในการเลี้ยงดูบุตรสาว ไป๋เป้ยเป้ย เป็นของซุนอ้ายเหนียงผู้เป็นมารดาแต่เพียงผู้เดียว "

"รายละเอียดเอกสารการหย่ามีเพียงเท่านี้ เชิญทั้ง 2 ฝ่ายลงชื่อรับทราบ ผู้ใหญ่บ้าน เลขาฯ และพยานอีก 1 คนลงชื่อรับรองก็ถือว่าเสร็จแล้วครับ พรุ่งนี้เอาไปยื่นก็เรียบร้อยครบทุกขั้นตอน"

ซุนอ้ายเหนียงลงชื่ออย่างรวดเร็ว พยานทั้ง 3 คนลงชื่อรับรอง

เหลือแต่เพียงไป๋ต้าที่ยืนกำปากกาแน่น จ้องมองซุนอ้ายเหนียงอย่างวิงวอนน้ำตาปริ่มขอบตา

"ไป๋ต้า ลงชื่อซะเถอะ คุณไม่สามารถตัดขาดแม่คุณได้ และฉันกับแม่คุณก็ไม่มีทางอยู่ร่วมกันได้ ถ้าคุณรักฉันกับลูกจริงๆ ก็ปล่อยพวกเราไปเถอะ"

ไป๋ต้าเม้มปากแน่น น้ำตาสายหนึ่งไหลรินหยดลงบนกระดาษพร้อมๆกับที่เขาจรดปากกาลงชื่อบนใบหย่า