#บทที่ 4เมื่อท้องอิ่ม เป้ยเป้ยน้อยตัวกลมๆก็พร้อมออกผจญหมู่มารแล้วค่ะ!

ซุนอ้ายเหนียงจูงมือเป้ยเป้ยน้อยเดินกลับเข้ามาในครัว หม้อข้าวที่ตั้งเอาไว้ก็กำลังเดือดพวยพุ่งพอดี

ซุนอ้ายเหนียงเปิดฝาหม้อออก กรอกข้าวสารที่ตวงไว้ลงไป เอาทัพพีคนๆไม่ให้ติดก้นหม้อ

"เป้ยเป้ย หนูมานั่งรอตรงนี้ก่อนนะจะได้ไม่โดนสะเก็ดไฟกระเด็นใส่นะลูก"

จับมือเด็กตัวกลมพามานั่งจุมปุ๊กบนม้านั่งตัวเล็กมุมห้องครัว

เธอหันกลับไปคนข้าวในหม้อ ตักเม็ดข้าวมาบี้ๆดู ได้ที่ละหยิบไม้ขัดที่เตรียมไว้สอดหูหม้อ ยกลงมารินน้ำข้าวใส่ถ้วยไว้ถ้วยหนึ่ง แล้วรินน้ำข้าวที่เหลือทิ้งใส่ถังไม้ที่เอาไว้ทิ้งน้ำสกปรกปิดฝาหม้อขัดไม้ตะแคงทิ้งไว้ให้สะเด็ดน้ำ

ก่อนจะหันกลับมาราไฟให้เหลือแต่ไฟอ่อนๆ ยกท่อนฟืนที่ไฟยังลุกโชนอยู่ไปวางสุมกันอีกเตาหนึ่งเพื่อเตรียมทำกับข้าว

หันมายกหม้อข้าวขึ้นมาตั้งเตาตามเดิมเกลี่ยเม็ดข้าวให้เสมอปิดฝาไว้

"เอาล่ะ มาทำกับข้าวกัน เดี๋ยวหม่าม้าจะทำไข่เจียวฟูๆ หอมๆ ให้หนูกินดีมไหมคะลูก?"

"ข่ายเจียวฟูๆ คืออารายคะหม่ามะ?"

เด็กตัวกลมทำหน้างงๆ

"ก็เอาไข่มาตีๆให้เข้ากัน ใส่เกลือ ใส่ซีอิ๊ว บีบมะนาวใส่ไปอีกนิดหน่อย คนๆ แล้วก็ตั้งกระทะทอดแบบนี้ไงคะ"

พูดอธิบายบอกลูกไปพลางสองมือก็ขยับทำไปด้วย ซุนอ้ายเหนียงควงตะหลิวพลิกไปมา 2-3 ทีก็ตักใส่จานเสร็จไปอย่างแล้ว

"หม่ามะ หอมจางเยย"

หันไปมองเด็กตัวกลมแก้มแดงๆ ที่นั่งจ้องจานไข่เจียวจนน้ำลายไหลย้อยมุมปาก แล้วก็อดขำออกมาพรืดหนึ่งไม่ได้

โอย… ลูกใครมันน่ารักน่าหยิกขนาดนี้นะ โอะ ลูกเธอเองแหละ อิอิ

"รอเดี๋ยวเดียวลูก เดี๋ยวม๊าผัดผักบุ้งอีกอย่างก็เสร็จแล้ว"

หันไปตั้งกระทะใส่น้ำมันนิดหน่อย ทุบกระเทียม 2-3 กลีบโยนลงไป กอบผักบุ้งที่หั่นล้างไว้แล้วโยนลงตาม เติมซีอิ๊ว น้ำตาลหน่อย เติมเกลืออีกนิดหนึ่ง ควงตะหลิวผัดประหนึ่งเชฟกระทะเหล็กมาเอง ผัดอีก 3-4 ที เป็นอันเสร็จพิธีกรรมตักใส่จานได้

"ไปลูก กับข้าวเสร็จแล้วไปนั่งรอที่โต๊ะ เดี๋ยวหม่าม้าตักข้าวก่อน"

"เป้ยเป้ยช่วยถือน๊าา เป้ยเป้ยเก่ง ถือด้าย~~"

"ไอ่หยาาา ลูกใครนะเก่งจังเลยตัวแค่เนี่ย"ซุนอ้ายเหนียงอดไม่ใจไหวก้มลงไปฟัดแก้มกลมๆแดงๆ ข้างละ 2-3 ที

"คิก คิก ฮ่าๆๆ หม่ามะจั๊กกะหลีๆๆ ฮ่าๆๆ"เป้ยเป้ยน้อยหัวเราะคิกคักด้วยความจั๊กจี้

ไอ้เจ้าเด็กตัวกลมพูดก็ไม่ชัด

"อะๆช่วยหม่าม้าถือจานไข่เจียวไปวางที่โต๊ะลูก ถือดีๆระวังตกนะคะ"

"มากิงข้าวเถอะ มากิงข้าวเถอะ กับดีๆ มีท้างข่ายเจียว และผากบุ้ง ลาลัลลาาา~~"

ซุนอ้ายเหนียงมองดูลูกด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักความเอ็นดู

เป้ยเป้ยน้อยเดินส่ายหัวงึกงัก ร้องเพลงงุ๊งงิ๊งๆ อย่างมีความสุข เด็กหญิงตัวกลมรู้สึกว่า วันนี้เป็นวันที่ตนมีความสุขมากๆ

สองคนแม่ลูกทานมื้อเช้ากันด้วยความอิ่มหนำ บรรยากาศแห่งความสงบสุขอยู่ได้ไม่นาน

เมื่อมีเสียงด่าแผดลั่นราวฟ้าผ่าดังขึ้น

"ไอโหยววว!พวกหล่อนนี่ช่างดีจริงๆเลยนะแอบกินอาหารดีๆกันสองคน ตัวไร้ประโยชน์อย่างพวกหล่อนสองแม่ลูกจะกินไปทำไมมากมาย ห๊าาาา!

ต้าเอ๋อร์ ลูกชายผู้น่าสงสารของฉัน!ทำงานงกๆ ทั้งวันแต่กลับไม่มีอาหารดีๆกิน เวรกรรมของตระกูลไป๋ของฉันแท้ๆ ดันไปเชิญเทพโรคระบาดเข้าบ้านมาซะได้ เวรจริงจริ๊งง!!"