ลองลิ้มชิมรส

“ท่านอ๋อง ทำไมเสี่ยวซันเห็นว่าพระชายา ไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย”เสี่ยวซันถาม

“ข้าไม่ชอบกลิ่นพะโล้ มันทำให้คิดถึงเสด็จแม่และเรื่องราวต่อจากนั้น”หันหน้ากลับไปยังห้องบรรทม

เสี่ยวซันยกเครื่องเสวยวางตรงหน้าอิงฮวา

“นายหญิงพระชายา กินอะไรเสียหน่อย”อิงฮวาหันมองเสี่ยวซันพบกับสายตาห่วงใย

“ปกติท่านอ๋องฉุนเฉียวแบบนี้ตลอดเลยหรือไร”ถามขึ้นเพราะความอยากรู้จากเรื่องเล่าไม่เห็นว่าเขาจะอารมณ์ร้ายน่าจะชอบเอาใจหญิงงามมากกว่า

“ท่านอ่องไม่โปรดกลิ่นพะโล้”เสี่ยวซันก้มหน้าหลบตา

“ทำไมกันหอมจะตายไป ข้าได้กลิ่นน้ำลายสอ ข้ารึอุตส่าห์ปรุงเป็นเครื่องเสวย”

“นายหญิงพระชายาต่อไปท่านไม่ต้องลำบาก เสี่ยวซันยกเครื่องเสวยมาประจำอยู่แล้ว”

“ข้าอาสาไปยกเครื่องเสวยให้เองดีกว่า”เสียวซันส่ายหน้า

“เสี่ยวซันไปยกเองจึงดี จะได้รู้ว่าสิ่งไหนที่ท่านอ๋องโปรดรอให้นานกว่านี้หน่อยนายหญิงพระชายาจึงค่อยๆ เรียนรู้ว่าสิ่งไหนท่านอ๋องโปรดปราน”

“ก็ได้”

อิงฮวาพยักหน้า โม่โฉว่แอบมองจากมุมมืด คอยดูว่าอิงฮวาจะโกรธจะเกลียดเขาหรือไม่แต่เห็นเพียงความว่างเปล่าในนั้น โม่โฉว่กลับยิ้มหยัน ดูรึว่านางจะมีความอดทนแค่ไหนกัน

“เสแสร้ง”ก็ในเมื่อเขาเพิ่งจะสืบประวัติของคุณหนูตระกูลเสิ่น พ่อนางฉ้อฉลนางเองก็คงมีนิสัยไม่ต่างกันหลอกลวงฉ้อฉลแล้วยังคู่รักของนางอีกเล่า รักกันปานจะกลืนกินเพียงนั้นแสร้งมาทำดีกับเขา เพื่ออะไร

วังหลวง

จงยี้ ลุกขึ้นจากแท่นบรรทม รวบสายรัดเอวแน่นหนา ฮ่องเต้ชรามากแล้วทำได้เพียงลูบคลำหาได้ให้ความสุขสมในแบบสามีภรรยาได้ไหมบ่อยครั้งที่ฮ่องเต้อยากจะหลับนอนด้วยแต่พอสอดใส่เข้าไปกับได้แค่ถูไถไม่อาจเสร็จสมตามต้องการกระนั้นจงยี้ก้ต้องเสแสร้งทำเหมือนว่าต้องการให้ฮ่องเต้ร่วมแท่นนอนด้วยตลอดทั้งที่ทรมานกับการที่ต้องยอมให้อีกคนสอดใส่ แก่นกายที่เหี่ยวแห้งจะหนีก็ไม่อาจกระทำ แม้จะมีความต้องการเพียงใดทว่าร่างกายไม่อำนวยจงยี้ถอนหายใจจี้ยี่เองยังสาวความต้องการมีมากล้นจนแทบจะจุกอกตาย เดินลัดเลาะไปยังตำหนักปราศจากความเศร้า นางกำนัลเข้าขว้างไว้

“ถอยไป อย่ามาขวางข้า”ส่งเสียงลอดไรฟัน

“ฮองเฮา บิดาของฮองเฮาให้ข้าน้อยคอยปรามฮองเฮาว่ามิบังควรทำเรื่องเช่นนี้และไม่บังควรไปที่ตำหนักปราศจากความเศร้า”มือบางฟาดลงบนแก้มจนสั่นตามแรงมือ ส่งเสียงลอดไรฟันออกไปอีกครั้ง

“เจ้าก็เห็นว่าฝ่าบาทชรามากแล้ว เมื่อก่อนยังพอไหวแต่ตอนนี้เจ้าเห็นหรือไม่ ข้าไม่เคยสุขสมที่ผ่านมาข้าต้องอาศัยล่องลอยไปกับจินตนาการของตัวเองว่าอยู่ในนอ้อมกอดของโม่โฉว่จึงจะสุขสม แต่มาวันนี้ได้เพียงแค่ลูบคลำเจ้าคิดว่าข้าจะมีความสุขได้อย่างไร กับคนแก่ชราเยี่ยงนั้น”

“ฮองเฮาแต่บิดาท่านให้ข้าน้อยคอยดูท่านไว้ไม่ให้ทำเรื่องที่ผิด”ก้มหน้าพูดเบาๆ

“อย่าเอาชื่อบิดาข้ามาอ้าง เป็นเพราะท่านพ่อข้าจึงต้องทุกข์ตรมเช่นนี้หากข้าขัดความประสงค์ของท่านพ่อไม่คัดตัวนางใน แต่งกับโม่โฉว่เสีย ป่านนี้ข้าคงมีความสุขไปแล้ว ถึงจะช้าหน่อยเจ้าก็เห็นว่าฝ่าบาทแม้จะพูดว่าไม่สนใจโม่โฉว่แต่สุดท้ายก็แต่งตั้งให้เป็นต้าหวังข้าทนรออีกหน่อยก็ต้องได้เป็นฮองเฮาอยู่ดี”กล้ำกลืนน้ำตาลงในอก หากทนรออีกนิดก็ไไม่ต้องทนตลอดไปเช่นนี้

“ฮองเฮาได้โปรดหากเรื่องนี้รู้ถึงหูฝ่าบาทกับบิดาของพระนาง”

“ค่ำคืนอุ่นเตียงของข้าแต่ละคืน ล้วนหาความสุขไม่ได้ ข้ายังสาวยังสวยเจ้าคิดว่าข้าจะทนอยู่กับฮ่องเต้ชราได้กี่น้ำ”

สาวเท้าเข้าไปยังตำหนักปราศจากความเศร้า เสี่ยวซันไม่อยู่ที่หน้าประตู จงยี้ก้าวเท้าเข้าไปเงียบกริบ โม่โฉว่ยืนกอดอกริมหน้าต่าง ร่างบางของจงยี้สวมกอดจากด้านหลังซุกหน้าลงบนแผ่นหลังมือบางเย็นเฉียบสอดล้วงเข้าไปลูบไล้แผลอกกว้าง

“โม่โฉว่ข้าคิดถึงท่าน”โม่โฉว่หันมามองเต็มตาผลักร่างของจงยี้ออกห่าง จงยี้ถลาเข้ากอดรัดไว้แน่น อิงฮวายกน้ำชาดอกเหมยเข้ามา ภาพตรงหน้าทำเอาถาดน้ำชาร่วงลงพื้นกระจายเกลื่อน

เสี่ยวซันวิ่งเข้ามาบ้าง ประสานมือตรงหน้าทันควัน

“นายหญิงพระชายาเชิญท่านออกมาก่อน”

อิงฮวาเหลือบตามองคนตัวสูงแต่ไม่มีโอกาสได้เห็นแววตาด้วยความมืดภายในห้อง หันหลังก้าวขาตามเสี่ยวซันไปติดๆใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เพราะแบบนี้กระมังโม่โฉว่จึงไม่แตะต้องอิงฮวาอีกตั้งแต่วันนั้น

“ท่านอ๋องข้าต้องการท่าน ข้ารู้ว่าท่านยังรักข้าท่านเองก็ต้องการข้า จงยี้มาถึงนี่แล้ว”สายรัดเอวถูกดึงอาภรณ์ถูกปลดลงไปกองแทบเท้า ร่างขาวเนียนเปลือยเปล่า ไร้อาภรณ์ห่มกายยังสวยสล้างยามต้องแสงไฟ โม่โฉว่หันหน้าหนี

“ฮองเฮาท่านไปเสีย”พยายามย้ำคำว่าฮองเฮา

“ท่านอย่าฝืนใจตัวเองอีกเลย ในเมื่อข้ารู้ว่าท่านไม่ได้แตะต้องนาง นางยังไม่ใช่ภรรยาท่าน ข้ารู้ว่าท่านยังรักข้า ปรารถนาในตัวข้าวันนี้ข้าจึง มาหาท่านให้ท่านได้เชยชมถึงที่”

“ฮองเฮาจางจงยี้ท่านไปเสีย”ร่างเปลือยถลาเข้ากอดรวบเอวหนาจากด้านหลังเกลือกกลิ้ง ใบหน้าลงบนแผ่นหลังกว้าง

“ข้ายังรักท่านข้ารู้ว่าท่านเองก็ยังรักข้า เราสองคนมีโอกาสที่จะกลับมาครองรักกัน ท่านวางใจ ข้ายังรักท่านโม่โฉว่ได้บยินไหมข้ารักท่าน”