ปล่อยไปเลือกได้หรือไร

“เจ้ายินดีหรือไม่”จางจงหลิน เอ่ยขึ้นเบาๆอิงฮวาก้มหน้านิ่งก่อนจะเอ่ยปากด้วยเสียงแหบแห้ง

“เจ้าค่ะ”

“เพียงแค่แต่งเข้าไปข้างในตำหนักปราศจากความทุกข์ ฉุดรั้งอ๋องผู้นั้นไม่ให้สนใจหญิงอื่น เบี่ยงเบนเขาออกจากหญิงคณิกา หรือหญิงอื่นที่มาพัวพัน ไม่ให้เขามีใจปฏิพัทธ์ เพียงหนึ่งปีต่อจากนี้ทั้งเจ้าและพ่อของเจ้าจึงจะเป็นอิสระ แค่หนึ่งปีเวลาหนึ่งปีรวดเร็วยิ่งนัก”

“ขอบคุณใต้เท้าที่เมตตา”

“จำไว้เจ้ามีหน้าที่เพียงอย่างเดียวคือ ฉุดรั้งอ๋องผู้นั้นไม่ให้รักหญิงอื่น แต่หากเจ้าไม่พยายามอดทน ข้าสัญญาทั้งพ่อของเจ้าและตระกูลเสิ่นจะไม่มีพื้นดินกลบหน้าเรื่องง่ายดายเช่นนี้ข้าคิดว่าเจ้าคงทำได้ ใช่ไหม”ทั้งขู่ทั้งปลอบอิงฮวาก้มหน้า

ก้าวเท้าออกจากจวนตระกูลจางด้วยความรู้สึกว่ามีความหวังที่จะช่วยบิดาได้

แค่เพียงหนึ่งปีไม่นานแค่หนึ่งปี ทุกอย่างจะจบลง

หวังหมิ่นยืนคอยอยู่ไม่ไกลนัก มืออุ่นคว้าข้อมือบางมากำไว้ จูงออกไปที่ข้างลำธารห่างจากหมู่บ้านไปไม่ไกล

“หนีไปกับข้าเสีย”

กอดรวบร่างบางจากด้านหลัง อิงฮวาดิ้นรน หวังหมิ่นดึงร่างมาเผชิญหน้ากดริมฝีปากบดจูบอ่อนหวานนุ่มนวล เหมือนจะขอร้องให้อิงฮวาหนีไปกับเขาเสีย ร่างบางอ่อนระทวยซบหน้าลงบนอกกว้างของหวังหมิ่น

“เจ้าไม่รักข้าแล้วหรืออิงฮวา ข้าแทบจะอดใจไม่ไหวทุกครั้งที่อยู่กับเจ้ารอแค่เวลาที่เจ้าจะตอบตกลงแต่งงานกับข้าเสีย หากก่อนหน้านั้นเจ้าแต่งกับข้าเสียจะไม่ต้องมีเหตุการณ์แบบนี้ เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องเอาตัวเองเข้าแลก เอาร่างกายของเจ้าไปเป็นเดิมพันกับอ๋องโฉดผู้นั้น เจ้าก็เคยได้ยินเรือ่งเล่าขานเกี่ยวกับความโฉดชั่วของอ๋องผู้นั้น เจ้ายังกล้าที่จะเอาตัวเข้าแลกอีกหรือ”

“คงไม่เลวร้ายถึงเพียงนั้นข้าจะหาทางเอาตัวรอด”มองโลกในแง่ดีเพราะอิงฮวาเพิ่งจะสิบแปดยังไม่เดียงสา

“เขาเล่าว่าอ๋องโฉดผู้นั้น ไร้สำนึก มักมากนกามารมณ์แล้วยัง ไม่เลือกลูกเขาเมียใคร ทุกคนเมื่อเป็นของเขาแล้วไม่นานก็จะหนีสามี หนีพ่อแม่ไปปรนเปรออ๋องผู้นั้นร่ำไป ข้ากลัวเหลือเกินอิงฮวาว่าเจ้าจะเป็นเหมือนหญิงอื่น”

“อิงฮวาไม่เป็นเหมือนคนอื่น” กอดร่างสูงของหวังหมิ่นไว้แน่น หวังหมิ่นเชยคางมนจุมพิตเบาๆที่ปาก

“ท่านรอข้า แค่ปีเดียวข้าสัญญา”ไม่ทันได้คิดว่าเข้าไปแล้วจะต้งตกเป็นของอ๋องผู้นั้น ไม่ทันได้คิดว่าเห็นแก่ตัวเกินไปบุรุษใดอยากจะกินน้ำใต้ศอกผู้อื่นกันเล่า

“เจ้าสัญญาได้ไหมจะต้องกลับมาหาข้า”เสียงพูดเศร้าสร้อยจนอิงฮวาน้ำตาจะไหลเสียให้ได้

“แน่นอนเพียงแค่ปีเดียว ใต้เท้าจางบอกข้าว่าแค่ปีเดียว”

ร่างสูงของใครอีกคน ยืนหลบมุมมองอยู่ไม่ไกลนัก ผ้าแพรที่โพกศรีษะถูกเปิดออกช้าๆรอยยิ้มหยันที่ริมฝีปาก โม่โฉว่ลอบตามอิงฮวามาจากบ้านตระกูลจางหวังหมิ่นไปแล้ว เขากลับเดินตามอิงฮวาไม่ห่างจะรวบรัดนางเสียตอนนี้ดีไหม หญิงเช่นนางควรค่าไหม มาพบกับคนรักในที่เวิ้งว้างร้างไร้ผู้คนทว่ากลับไม่ถูกคนรักล่วงเกินมากไปกว่าจูบทั้งๆที่ทรวดทรงองค์เอวล้วนงดงามจนเเขาเองเมื่อเห็นนางในครั้งแรกถึงกับงงงันว่าอิงฮวาอายุเพียงแค่สิบแปดยังไม่ผ่านมือชายเหตุใดถึงได้มีรูปร่างยั่วยวนเช่นนี้ หากบุรุษผู้นั้นไม่โง่งมก็คงจะรักนางมากอย่างที่สุดจึงไม่หักหาญน้ำใจคนรัก หากเป็นเขาป่านนี้คงทาบทับนางให้ร้องควรญครางไปแล้ว

อดใจไม่ในไม่ช้านางก็จะเป็นของเขา นางมีปีกก็หนีไม่รอดเพราะหากแต่งเข้าไปแล้วเขาก้คือสามี จะทำอย่างไรกับนางยอ่มไม่ผิด ยิ้มมุมปากหญิงงามเช่นนางมีคนรักอยุ่แล้วแต่กลับแต่งเข้าจวนเขาตั้งใจหลอกหลวงเขาชัดเจน นางไม่ต่างอะไรกับจงยี้ เขากระทำกับนางเท่าไหร่เขาก้ไม่ผิดเพราะนางตั้งใจเข้ามาหลอกลวงเขา