ตกลงบ่อน้ำ

ณ ศาลาข้างคอกม้า หยางเจี๋ยนอนเอนกายอยู่บนตั่งในมือมีหนังสือปรัชญาเต๋าอยู่หนึ่งเล่ม ท่าทางสบายอารมณ์เป็นอย่างยิ่งจวบจนคนผู้หนึ่งวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

"แย่แล้วหยางเจี๋ยคุณหนูตกลงไปในบ่อน้ำในเรือนซักล้าง"

คนผู้นั้นคือหย่งเฉิงเป็นบ่าวในเรือนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับหยางเจี๋ยโดยปกติมักจะทำตัวเป็นลูกน้องของเขาอยู่เสมอ ไม่ว่าเรื่องอันใดล้วนเชื่อฟังราวกับเป็นทหารองครักษ์ หยางเจี๋ยได้ยินที่หย่งเฉิงพูดเข่าถึงกับขว้างตำราเต๋าเล่มโปรดลงน้ำ เร่งฝีเท้าของตนไปยังบ่อน้ำท้ายจวนอันเป็นสถานที่ตั้งของเรือนซักล้าง

ที่นั่นมีเสียงอึกทึกอีกทั้งมีบ่าวไพร่รุมล้อมบ่อน้ำกันอย่างเนืองแน่น หยางเจี๋ยกับฮูหยินใหญ่ไปถึงบ่อน้ำแทบจะพร้อมกันทันทีที่ฮูหยินใหญ่และคุณหนูใหญ่ไปถึงเหล่าบ่าวรับใช้จึงหลีกเป็นทางให้นางเดิน

"คุณหนูตกลงไปได้อย่างไร"

คำถามของนางไม่มีผู้ใดตอบทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าเป็นผู้ใดที่หลอกล่อฉีเย่ว์มาที่นี่และผลักนางลงไป เสียงของฮูหยินใหญ่ดูเป็นกังวลเป็นอย่างยิ่ง

เพียงหยางเจี๋ยเห็นใบหน้าด้านข้างของนางเขาก็รับรู้ได้ถึงความสะใจปะปนอยู่ในนั้น ยัยแก่หนังเหี่ยวคนนี้คิดจะฆ่าคนอีกแล้ว หยางเจี๋ยความจริงไม่อยากให้มือของตนเองเปื้อนเลือดอีกในโลกนี้ หลายครั้งที่ยับยั้งชั่งใจไม่ให้บีบคอยัยแก่นี่ตายก็เพราะคิดถึงบาปหนาที่ตนเองเคยก่อไว้เมื่อชาติที่แล้ว เขาฆ่าคนมามากเกินไปจนเขาแทบจะกลายเป็นปีศาจอยู่แล้ว

"ข้าน้อยจะช่วยคุณหนูเองขอรับ ขอนายหญิงนำเชือกเส้นใหญ่โยนลงไปด้านล่างหาก ถ้าเกิดคุณหนูเป็นอะไรและนายท่านรู้เรื่องเกรงว่าทั้งจวนคงได้ถูกสังหารเป็นแน่"

หยางเจี๋ยเอ่ยเสียงเบา ปกติเขาเป็นคนไม่ค่อยพูดคุยกับคนอื่นยิ่งเจ้านายของบ้านนอกจากคุณหนูสี่แล้วเขาแทบจะทำตัวเป็นอากาศที่อยู่ในจวนนี้

เสียงทุ้มของหนุ่มรับใช้ผู้หนึ่งดังขึ้น ฮูหยินใหญ่อีกทั้งบุตรสาวคนโตเห็นหยางเจี๋ยพูดถึงนายท่านที่เดินทางไปเป็นทูตต่างแคว้นได้หลายเดือนจวบจนถึงกำหนดเดินทางกลับแล้วพลันเม้มปาก แม้ฉีเย่ว์ไม่ตายก็คงพิการตั้งแต่นายท่านไม่อยู่มารดาของคุณหนูสี่ก็กักตนอยู่แต่ในวัดทิ้งบุตรสาวให้แม่นมและฮูหยินใหญ่ดูแล

หลายครั้งที่ฮูหยินใหญ่ปล่อยให้ลูกๆของนางกลั่นแกล้งฉีเย่ว์ แต่ครานี้คิดไม่ถึงว่าจะรุนแรงถึงขั้นตกลงไปในบ่อ แต่ทั้งหมดก็ล้วนเป็นอุบัติเหตุนางไม่อาจกล่าวโทษเด็ก ๆ ได้ คุณหนูรองตัวก่อเรื่องที่ผลักฉีเย่ว์ลงบ่อบัดนี้ก็ตกใจร้องห่มร้องไห้อยู่กับแม่นมของนางในเรือนไม่กล้ากระทั่งโผล่หน้ามาให้มารดาของตนเองเห็น

"ช่วยข้าด้วย" เสียงสะท้อนของเด็กผู้หนึ่งดังขึ้นมาจากก้นบ่อ หยางเจี๋ยที่เป็นกังวลอย่างยิ่งจึงเอ่ยอย่างรวดเร็วให้นางอุ่นใจว่า

"คุณหนูหยางเจี๋ยจะลงไปช่วยท่านขอรับ"

"พี่เจี๋ย พี่เจี๋ย พี่เจี๋ย ฮือ ฮือ ฮือ"

ดรุณีน้อยด้านล่างร้องเรียกชื่อเขาพลางร้องไห้ออกมา ในขณะที่ฮูหยินใหญ่สั่งบ่าวให้ไปหาเชือกตามความต้องการของหยางเจี๋ย หยางเจี๋ยไม่รอช้ากล่าวจบเขาก็พุ่งตัวลงไปในบ่อ อย่างน้อยหยางเจี๋ยก็รู้ว่าบ่อน้ำนี้เป็นบ่อที่ไม่มีตาน้ำ ด้านล่างจึงเป็นบ่อน้ำแห้ง ๆ เท่านั้น ฉีเย่ว์อย่างไรเสียก็คงไม่จมน้ำตายเป็นแน่ แต่อาการอย่างอื่นเล่าเขาไม่มั่นใจ เมื่อกระโดดลงมาถึงก้นบ่อกลับไม่พบเด็กหญิงอยู่ด้านล่าง

"คุณหนูสี่ท่านอยู่ที่ไหน"

"ข้าอยู่ตรงนี้"