08 จะเอาฉันหรือลูกน้องของฉัน

หลังจากทานข้าวทานยาเสร็จอิณราก็ผล่อยหลับไปด้วยฤทธิ์ของยา กระทั่งตื่นขึ้นมาอีกทีช่วงหัวค่ำ รู้สึกเหนียวเนื้อเหนียวตัวทำให้เธอกำลังจะลุกไปอาบน้ำ และเป็นจังหวะที่ป้าน้อยเอาอาหารเย็นมาให้พอดี

“จะลุกไปอาบน้ำใช่ไหมคะ” นางเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงก่อนจะวางถาดอาหารลงบนพื้นแล้ววิ่งไปประคองร่างเล็ก “ตัวยังร้อนๆอยู่เลยนี่”

ดูเหมือนว่าอาการของเธอยังไม่ดีขึ้นเพราะตัวยังรุมๆอยู่ หญิงสาวร่างเล็กขยับกายลุกอย่างยากลำบากเพราะตอนนี้ปวดเหมื่อยไปทั้งร่าง ไม่รู้เป็นเพราะพิษไข้หรือเป็นเพราะถูกกระทำอย่างป่าเถื่อน

“ขอบคุณคุณป้ามากๆนะคะ”

อิณราฝืนยิ้มบางๆแทนคำขอบคุณ กัดฟันพยุงร่างอ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรงของตัวเองเข้าห้องน้ำ ทันทีที่ก้าวขาก็เกิดความเจ็บแปล๊บทั่วร่างจนเข่าแทบทรุด แต่ก็ต้องอดทนเดินต่อเพราะตอนนี้ร่างกายสกปรกเหลือเกิน

“ป้าจะส่งหนูไว้ตรงนี้ อาบเสร็จแล้วให้ร้องเรียกนะ เดี๋ยวป้ามาช่วยพยุง”

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำแล้วพยักหน้ารับ ทันทีที่ประตูห้องน้ำถูกปิดลง น้ำตาที่แห้งเหือดไปได้สักพักก็ไหลทะลักออกมาอีกรอบ

โชคดีที่ห้องน้ำเป็นโถสุขภัณฑ์แบบชักโครกทำให้เธอสามารถนั่งอาบน้ำได้โดยไม่เป็นลมล้มพับ ทันทีที่ร่างโดนน้ำก็เกิดอาการหนาวสะบั้น แต่เธอก็ยังฝืนอาบน้ำต่อเพราะอยากถูคราบคาวโลกีย์ของผู้ชายคนนั้นออกจากร่างกาย

“ฮึก…ฮื้อๆๆ” เธออาบน้ำไปร้องไห้ไป ถูทุกซอกทุกมุมของตัวเองที่ถูกผู้ชายคนนั้นกระทำ รังเกียจตัวเองจนไม่สามารถก้มลงมองร่องรอยแห่งความโหดร้ายนั่น

กว่าจะอาบน้ำเสร็จใช้เวลานานพอสมควร หญิงสาวเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าที่ป้าน้อยแขวนไว้ในห้องน้ำอย่างทุลักทุเล จู่ๆร่างกายก็เกิดหนาวสะบั้นขึ้นมาอีกรอบ แต่ครั้งนี้ทำให้เธอหน้ามืดจนทรงตัวแทบไม่อยู่ ก่อนจะพาร่างอันแสนอ่อนเปลี้ยออกจากห้องน้ำ

“เสร็จแล้วหรอ มา…เดี๋ยวป้าช่วย” ป้าน้อยที่ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำได้สักพักรีบวิ่งเข้ามาประคองร่างของหญิงสาว แต่รอบนี้เธอดันทิ้งน้ำหนักตัวลงมามากเกินไปจนหญิงชราพยุงไม่ไหว “ว้ายคุณ!!”

“ขะ…ขอโทค่ะคุณป้า หนูหน้ามืด” อิณราพยายามรวบรวมสติเพราะรู้ว่าตอนนี้ตนเองไม่ไหวแล้ว พิษไข้กำลังรุมเร้าอย่างหนัก ลุกยังไงก็ลุกไม่ขึ้น

ทว่าในตอนนั้นเองกลับมีเสียงเหี้ยมดังมาจากประตู ทำเอาคนที่กำลังล้มลุกคลุกคลานอยู่บนพื้นถึงกับสะดุ้งด้วยความตื่นกลัว เพราะมันคือเสียงที่เธอไม่อยากได้ยินที่สุดในชีวิต

“ทำอะไร!” เจ้าของเสียงเดินเข้ามาปรากฎกายอยู่ตรงหน้าอิณรา เธอเงยหน้าขึ้นแล้วกอดขาป้าน้อยเอาไว้ เรือนร่างสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว

“เธออาบน้ำมาค่ะ แต่จู่ๆก็เกิดอ่อนแรง” ป้าน้อยเอ่ยตอบ

“สำออยอะไรขึ้นมาอีก” คนตัวสูงตะคอกเสียงเหี้ยมแล้วเดินเข้ามากระชากร่างขึ้นจนเธอทรงตัวไม่อยู่ เสียหลักล้มลงอีกรอบ ป้าน้อยรีบวิ่งเข้าไปประคองร่างเล็กเอาไว้ด้วยความสงสาร

“เธอป่วยอยู่นะคะ ทำไมต้องทำรุนแรงกับเธอขนาดนี้”

“สำออยมากกว่า โดนเอาแค่ครั้งเดียวถึงกับไข้ขึ้นเลยหรอ นี่เธอยังต้องเจอพวกลูกน้องของฉันอีกนะ แล้วแบบนี้จะไหวหรอ”

“ฮึก! ไม่เอา….อย่าส่งฉันไปให้ลูกน้องของคุณเลยนะคะ ฮื้อๆๆ” คนได้ฟังสะท้านไปถึงแนวไขสันหลัง ยกมือไหว้อ้อนวอนหวังให้ชายร่างสูงเห็นใจ เพราะแค่นี้เธอก็แทบไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกอีกแล้ว

“ถ้าไม่อยากโดนลูกน้องฉันเอาก็ลุกขึ้นมา”

“ฉันเจ็บ~ ฮึก….ฉะ…ฉันลุกไม่ไหว”

“สำออยจริงๆ! ถ้าไม่ลุกฉันจะโทรเรียกลูกน้องมาลากตัวเธอออกไป”

หญิงสาวยกมือปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ตอนนี้ไม่มีแม้กระทั่งเรี่ยวแรงจะลุกแต่เขาก็ยังไม่เห็นใจ ป้าน้อยเมื่อเห็นดังนั้นจึงทนไม่ไหวกำลังจะเดินเข้ามาพยุงร่างของอิณราขึ้น แต่ก็ถูกราฟาเอลสั่งห้ามเอาไว้

“ห้ามใครช่วยเด็ดขาด เพราะถ้าจะตายจริงๆ ก็ให้ตายต่อหน้าผม” รางสูงกอดอก ยืนมองด้วยสีหน้านิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยความดุดัน

อิณราเมื่อรู้ว่าตัวเองลุกไม่ไหว ก็ค่อยๆคลานไปที่เตียงอย่างช้าๆ แต่นั่นก็ยังไม่ทันใจคนใจหยาบ เขาเดินเข้ามากระชากต้นแขนของเธอขึ้นแล้วโยนร่างลงบนเตียง

“โอ้ยยย!!”

“ฉันเกลียดพวกคนสำออย!”

“ใจเย็นๆหน่อยสิคะ เธอเป็นไข้อยู่นะ” ป้าน้อยทนดูการกระทำอันแสนป่าเถื่อนไม่ไหว รีบออกตัวปกป้องอิณรา

“แค่นี้ยังน้อยไปกับสิ่งที่เธอทำ และตอนนี้ผมต้องการอยู่ในห้องกับเธอแค่สองคน เชิญคุณป้าออกไปได้แล้วครับ”

“ป้ารู้ว่าคุณโกรธแค้นเธอ แต่การกระทำแบบนี้ไม่ใช่ลูกผู้ชายเขาทำกันนะคะ ป้าอยากให้คุณมีสติกว่านี้ อย่าให้ความแค้นครอบงำจนไร้มนุษยธรรม….ป้าแค่อยากเตือนเฉยๆค่ะ”

ป้าน้อยพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะออกจากห้องไป ปล่อยให้อิณราอยู่กับผู้ชายใจหยาบแค่สองคน ดวงหน้างามก้มต่ำ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสู้กับอสูรร้าย

“อย่าคิดนะว่าเธอป่วยแล้วฉันจะเห็นใจ ทางที่ดีเลิกสำออยแล้วรอปรนนิบัติฉันดีกว่า” ราฟาเอลเอ่ยเสียงทุ้มต่ำเยือกเย็นบาดใจคนฟัง

“ได้โปรด….ฉันไหวแล้วจริงๆ ฉันเจ็บ ฮึก….”

“นั่นมันเรื่องของเธอ บอกแล้วไงว่าถ้าเธอไม่ท้อง….ฉันจะไม่ปล่อยกลับบ้านเด็ดขาด”

“แต่ฉันป่วยอยู่ คุณน่าจะเห็นใจฉันบ้างนะคะ”

“ทำไมฉันต้องเห็นใจ ในเมื่อพวกเธอยังไม่เคยเห็นใจเหยื่อที่ถูกกระทำ” อิณราหน้าซีดเผือดลงทันใด ขอบตาทั้งสองข้างร้อนผ่าวเพราะพิษไข้กำลังรุมเร้าอย่างหนัก

หรือเธอต้องตายด้วยน้ำมือของซาตานร้ายจริงๆ

“ขอร้องล่ะ ฉันไม่ไหวจริงๆ ฉันเจ็บ....ฮื้อๆๆ”

“เลือกเอาว่าเธอจะเอาฉันหรือเอาลูกน้องของฉัน ตอนนี้ชีวิตเธอมีแค่สองทางเลือก”

อิณราสะอึกสะอื้นเมื่อเขาถามคำนี้ออกมา กลัวจนแทบเสียสติ แต่ตอนนี้เลือกอะไรไม่ได้จริงๆ อย่างน้อยก็ยังดีกว่าให้บรรดาลูกน้องของเขาเชยชม

ไม่รู้ชาติที่แล้วไปทำกรรมอะไรไว้หนักหนา เขาถึงได้มาตามทวงในชาตินี้

“ตกลงจะเอายังไง”

“ฮึก! อย่าส่งฉันไปให้ลูกน้องเลยนะ ฉันยอมแล้ว ฮื้อๆๆ”

“ดีมาก ถ้าเลือกฉันเธอจะมีผัวแค่คนเดียว” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจพรางเชิดหน้าขึ้น รู้สึกสะใจทุกครั้งที่เธอเป็นฝ่ายยอม

ถ้าไอ้อิทธิกรกับครอบครัวรู้ว่าน้องสาวมันโดนอะไรมาบ้างคงกระอักเลือดตาย

อีกไม่นานหรอก…เดี๋ยวพวกมันจะรู้สึกว่าความเจ็บปวดเป็นยังไง

“เอาล่ะ ทีนี้ก็ถอดเสื้อผ้าออกแล้วนอนนิ่งๆรอฉันอยู่บนเตียง”