07 ทรมานใจ

คนตัวสูงฝากฝังแก่นกายเข้าไปอย่างลำลึกก่อนจะปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าไปในกลีบกุหลาบบวมเป่งที่ถูกทารุณอย่างหนัก ความร้อนจัดในร่างกายระเบิดออกมาอย่างแรงพร้อมกับเสียงคำรามลั่นห้องเมื่อเขาได้พุ่งทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุดของอารมณ์อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เขาดึงท่อนเอ็นออก แล้วพลิกร่างของคนที่สลบเหมือดไปแล้วให้นอนหงาย ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคราบน้ำตาแห้งเกรอะ ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปปลดพันธาการ

“มันยังไม่จบแค่นี้หรอกอิณรา ตราบใดที่ฉันยังหาตัวพี่ชายของเธอไม่เจอ อย่าหวังว่าชีวิตของเธอจะมีความสุข!!”

กรามแกร่งขบเข้าหากันแน่น ดวงตาคมกริบฉายแววโหดเหี้ยมไร้ความปราณี ในเมื่อพวกมันทำลายความสุขของเขา…เขาก็จะทำให้พวกมันกระอักเลือดตายทีละคนจนกว่าลูกของมันจะได้รับโทษในคุก

“กฎหมายทำอะไรพวกมึงไม่ได้ แต่กูนี่แหละจะเป็นคนตัดสินเอง!”

ราฟาเอลออกจากห้องในช่วงเช้ามืดก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้น เพราะไม่ต้องการให้เธอรู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ก็ไม่ลืมกำชับให้แม่บ้านคนสนิทเข้าดูแลเธอ

“อย่าให้เธอรู้เด็ดขาดว่าผมเป็นใคร”

“ป้าไม่บอกหรอกค่ะ ว่าแต่คุณราฟาเอลไปจับลูกเต้าเหล่าใครมาล่ะเนี่ย”

“ทายาทคนเล็กตระกูลกฤติไกรสนครับ”

“ตายจริง!! แล้วแบบนี้ที่บ้านเธอจะว่ายังไง ตระกูลนี้ไม่ธรรมดานะคะ”

“ไม่ต้องห่วงครับ พวกมันทำอะไรผมไม่ได้หรอก ยังไงก็ฝากคุณป้าดูแลผู้หญิงคนนั้นด้วย หรือถ้าตายก็เอาไปโยนทิ้งลงทะเลได้เลย เดี๋ยวค่ำๆผมจะกลับมา”

ป้าน้อยถอนหายใจพรืดใหญ่พรางส่ายหน้าไปมา ไม่รู้ผีห่าซาตานตนใดทำให้ราฟาเอลกลายมาเป็นคนแบบนี้ ถ้าผู้หญิงคนนั้นผิดจริงทำไมไม่จับส่งตำรวจ

หญิงชราใช้กุญแจเปิดประตูห้องที่ถูกล็อคอย่างแน่นหนา หลังจากนั้นก็ชะโงกหน้าเข้าไปดูถึงกับตกใจสุดขีดเพราะสภาพเตียงนอนไม่ต่างอะไรจากเพิ่งผ่านศึกมา

“อย่าบอกนะว่า….” ป้าน้อยกลืนน้ำลายลงคอเอือกใหญ่ อย่าบอกนะว่าราฟาเอลข่มขืนผู้หญิงคนนี้ “ให้ตายเถอะ! คุณราฟาเอลทำแบบนี้ได้ยังไง”

นางจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างเตียง เห็นหญิงสาวร่างเล็กซึ่งอยู่ในสภาพสะบักสะบอมนอนขดตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ เห็นแบบนี้แล้วอดสงสารไม่ได้ เธอดูไม่ได้มีพิษภัยเลยด้วยซ้ำ ป้าน้อยจึงตัดสินใจส่งเสียงปลุก

“คะ….คุณคะ คุณ!” ป้าน้อยตัดสินใจยื่นมือไปเขย่าร่างเพื่อปลุกให้เธอตื่น แต่ก็ต้องชักมือกลับแทบไม่ทันเพราะเนื้อตัวของเธอร้อนรุ่มราวกับไฟ “ตายแล้ว!! ทำไมตัวร้อนแบบนี้”

ป้าน้อยจึงเดินไปเปิดผ้าม่านออกทำให้ทั้งห้องสว่างขึ้น เห็นร่องรอยของความโหดร้ายบนเนื้อตัวของเธอแล้วลมแทบจับ ราฟาเอลทำกับผู้หญิงตัวเล็กๆขนาดนี้เลยหรอ โหดร้ายเหลือเกิน

ดูสิ…ใบหน้าของเธอมีแต่รอยคราบน้ำตา คงโดนหักหานน้ำใจทั้งคืน เพราะได้ยินเสียงกรีดร้องแต่ก็ไม่กล้าเข้ามาช่วย

“ป้าก็ไม่รู้จะช่วยยังไง คงทำได้แค่นี้” ป้าน้อยตัดสินใจเช็ดตัวให้คนที่นอนหลับไม่ได้สติ ได้ยินเสียงของเธอเพ้อเป็นระยะๆเพราะพิษไข้กำลังรุมเร้าอย่างหนัก นางดูแลอย่างดี ประดุจเป็นลูกคนหนึ่งเพราะรู้สึกถูกชะตากับเธอ

…ไม่นานหญิงสาวร่างเล็กก็เริ่มได้สติ บรือตาขึ้นอย่างยากลำบากเพราะตอนนี้ปวดหนึบไปทั้งร่างจนขยับตัวไม่ได้ แต่เมื่อเห็นว่ามีหญิงชรานั่งอยู่ข้างๆ น้ำเสียงหวานสั่นรีบร้องขอความช่วยเหลือทันที

“ปะ…ป้าคะ ช่วยหนูด้วย เขาทำร้ายหนู ฮื้อๆๆ”

มืออ่อนแรงเคลื่อนไปกุมมือหญิงชราแล้วเขย่า ขอร้องอ้อนวอนทั้งน้ำตา จนป้าน้อยเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้

“ป้าจ๋า~ หนูขอร้อง ช่วยหนูที หนูกลัว ฮรืออ….”

ป้าน้อยถอนหายใจยาวพรืด ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะให้ช่วยได้อย่างไรในเมื่อราฟาเอลกำชับซะขนาดนี้

“ป้าไม่รู้จะช่วยยังไงนังหนู ป้าเองก็ไม่อยากซวยเหมือนกัน”

“หนูมีเงินเก็บในบัญชีหนึ่งล้านบาท หนูให้ป้าหมดเลย ฮึก!....แต่ป้าช่วยหนูได้ไหมคะ หนูขอร้อง หนูอยากเอาไปจากที่นี่”

“ป้าทำไมได้หรอก เพราะถ้าป้าช่วยหนู ป้าอาจจะต้องตายก็ได้”

“ฮึก…ฮื้อๆๆ” อิณราปล่อยโฮออกมาอย่างอดสูใจ ทำไมชีวิตต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ แล้วเธอจะเดินหน้าต่อได้อย่างไร

ภาวนาให้เรื่องเมื่อคืนเป็นเพียงแค่ความฝันร้าย ไม่อยากตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าสูญเสียสิ่งล้ำค่าให้ผู้ชายใจหยาบไปแล้ว

ป้าน้อยลูบศีรษะสั่นเทาด้วยความสงสาร นางทำอะไรไม่ได้จริงๆ ไม่กล้าหักหลังคนอย่างราฟาเอลเพราะรู้ว่าชายหนุ่มใจเด็ดแค่ไหน

“หิวข้าวหรือยัง เดี๋ยวป้าไปทำอะไรให้กินนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า หนูไม่หิว” หญิงสาวนั่งชันเข่า ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา แววตาว่างเปล่าเหมือนหมดอาลัยกับชีวิต

“แต่หนูต่องกินนะ แล้วจะได้ทานยา”

“ปล่อยให้หนูตายไปเลยก็ได้ค่ะ ตอนนี้ชีวิตหนูไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ฮื้ออ!!”

“ใครบอกว่าหนูไม่เหลืออะไร หนูยังเหลือครอบครัวที่รออยู่ที่บ้านนะ”

“…” หญิงสาวส่ายหน้า น้ำตาไหลทะลักราวกับเขื่อนแตก “คงไม่มีใครรอหนูหรอกค่ะ พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหนูอยู่ที่นี่”

“ไม่มีพ่อแม่คนไหนใจร้ายกับลูกตัวเองได้ลงคอหรอก หนูอย่าคิดมากเลยนะ เดี๋ยวป้าจะลงไปทำข้าวต้มร้อนๆมาให้ทาน”

อิณราฝืนยิ้มบางๆแทนคำขอบคุณ ไม่รู้จักกันแต่คุณป้ายังดีกับเธอขนาดนี้ซึ่งต่างจากครอบครัวที่เป็นสายเลือดเดียวกัน คงไม่มีใครสนใจหรอกว่าเธอจะเป็นจะตายอย่างไร

“ถ้าตายไปซะตั้งแต่ตอนนั้นก็คงดี คงไม่ต้องอยู่อย่างทรมานใจแบบนี้….”