บทที่ 2 ณ คฤหาสน์พ่อเลี้ยงเทียน

กังสดาลนั่งตัวลีบอยู่ข้างบิดาบนชุดเก้าอี้รับแขกไม้สักทองที่มีพนักพิงแกะสลักเป็นรูปมังกรดวงตาฝังมุกประดับประดาไว้อย่างสวยงามน่าเกรงขามสมฐานะของพ่อเลี้ยงเมืองเหนืออย่างพ่อเลี้ยงเทียนยิ่งนัก

" นี่น่ะรึหนูแก้ม โตเป็นสาวเต็มตัวแล้วสินะ ไม่ได้เจอเสียนาน ต่อไปนี้เธอจะต้องอยู่ที่นี่ในฐานะเลขาส่วนตัวของฉัน ต้องเชื่อฟังและทำตามที่ฉันบอกทุกอย่างเข้าใจไหม "

พ่อเลี้ยงเทียนกล่าวขึ้นและจ้องมองใบหน้างามของเธอด้วยแววตาที่หล่อนก็อ่านไม่ออกว่าท่านรู้สึกยังไงกับเธอ

" ค่ะ พ่อเลี้ยง "

หล่อนรับคำอย่างประหม่าใบหน้างามมองดูเศร้าหมองยิ่งนัก ไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่าคำนี้ได้ เพราะเธอไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะสามารถเรียกร้องอะไรได้เลย

" อ่อ แล้วอีกอย่าง ดนัย คุณไม่มีสิทธิ์ในตัวของลูกสาวคุณนับตั้งแต่วันนี้ไป เพื่อแลกกับหนี้สินที่คุณมีกับผม เซ็นสัญญานี่ไว้ด้วยเพื่อเป็นหลักฐาน จะได้ไม่มีการตุกติกอะไรเกิดขึ้นในภายภาคหน้าอีก "

พ่อเลี้ยงเทียนกล่าวขึ้นเสียงเข้ม พร้อมกับทนายคนสนิท ยื่นแผ่นกระดาษสัญญาวางไว้บนโต๊ะ

" แหม พ่อเลี้ยงก็ ต้องทำสัญญากันขนาดนี้เชียวรึ เห็นผมเป็นคนไร้สัจจะไปได้ คบหากันมาก็ตั้งนานนมแล้ว "

พ่อของเธอกล่าวตัดพ้อ ยังไม่ยอมที่จะลงมือเซ็นสัญญาให้ กังสดาลรู้สึกหดหู่ในใจยิ่งนัก เหมือนตัวเธอเองเป็นเพียงสินค้าของพ่อ ไม่มีชีวิตจิตใจ เอามาขายเพื่อแลกกับเงินล้านที่เป็นหนี้อยู่

" ก็เพราะคบหากันมาตั้งนานแล้วน่ะสิ ผมถึงเซ็นสัญญาไว้เพราะรู้ดีว่าคุณน่ะเป็นยังไง "

พ่อเลี้ยงเทียนกล่าวขึ้นอย่างรู้ไต๋คุณดนัยเป็นอย่างดี เขาอยู่ในวัยใกล้เกษียณ แต่ใบหน้ายังมีเค้าคมเข้มดูดีและดูอ่อนกว่าวัยเป็นอย่างมาก

" โธ่ พ่อเลี้ยงก็ ก็ได้ ๆ แต่ว่า ผมจะขอเงินไปลงทุนเพิ่มสักสองหมื่นจะได้ไหม แล้วผมจะไม่มายุ่งอีกเลย "

พ่อของเธอเอ่ยปากขอเงินเพิ่มอย่างไม่รู้สึกละอายใจแม้แต่นิดก่อนจะเซ็นสัญญายินยอมให้ไป กังสดาลเสียอีกที่หน้าชาด้วยการกระทำที่แสนน่าอายของพ่อ หล่อนแทบจะอยากมุดแผ่นดินหนีไปจากตรงนั้นเสียด้วยซ้ำ

" คุณพ่อ ! "

หล่อนอุทานออกมาเพื่อปรามการกระทำของพ่อ แต่คุณดนัยกลับไม่สนใจการทัดทานของบุตรสาวแม้แต่นิด เขาจ้องตาเขม็งไปที่พ่อเลี้ยงเทียนเพื่อรอคำตอบอย่างมีความหวัง

พ่อเลี้ยงถอนลมหายใจอย่างเบื่อหน่าย เขาหรี่ตาคมจ้องมองดนัยนิ่งอย่างใช้ความคิด

" ผมจะให้เงินสองหมื่นกับคุณเป็นครั้งสุดท้าย และหวังว่าคุณจะเอามันไปลงทุนทำมาหากินที่สุจริตนะ เห็นกับความเป็นเพื่อนเก่า และเห็นกับแม่ปาหนันก็แล้วกัน แต่จากนี้ไปจำไว้ว่าผมจะไม่ใจอ่อนกับคุณอีกแล้วดนัย ถ้าคุณไม่ทำตัวให้ดีขึ้นกว่านี้ "

พ่อเลี้ยงกล่าวกับพ่อของเธอด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด ก่อนจะเซ็นเช็คให้เป็นจำนวนเงินสองหมื่นบาทแล้วยื่นให้กับดนัยไป

ดนัยยื่นมือไปรับเช็คเงินสดจากพ่อเลี้ยงเทียนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มลิงโลดในใจ คิดเพียงแต่ว่า คืนนี้เขามีเงินไปต่อทุนในบ่อนอีกแล้ว โดยไม่เคยนึกถึงและเป็นห่วงเป็นใยลูกสาวเลย ว่าอยู่ที่นี่จะเป็นอย่างไร

กังสดาลกลั้นน้ำตาไว้แทบไม่อยู่ น้ำใส ๆ เอ่อล้นคลอหน่วยในดวงตากลมโตของเธอ หล่อนรีบใช้ปลายนิ้วกรีดปาดน้ำตาให้แห้งหายไปโดยไว เมื่อพ่อเลี้ยงหันหน้ามามองหล่อนด้วยสายตาแสดงออกถึงความเห็นใจ

" เสร็จธุระแล้ว ผมขอตัวก่อนก็แล้วกันนะครับ พ่อเลี้ยง เอ่อ ฝากลูกสาวผมด้วยนะครับ แก้ม เป็นเด็กดีนะลูกเชื่อฟังพ่อเลี้ยงอย่าดื้อกับท่านล่ะพ่อกลับบ้านก่อนล่ะนะ "

ดนัยเอ่ยคำลาสั้น ๆ และรีบลุกขึ้นเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามองลูกสาวในไส้ของเขาเลย ผีพนันมันเข้าสิงเขาจนเข้าไปกลืนกินจิตวิญญาณและสามัญสำนึกจนหมดสิ้น ทิ้งให้หล่อนมองตามหลังพ่อไปจนลับตาด้วยดวงใจที่เคว้งคว้างไร้ที่ยึดเหนี่ยว

" อย่าคิดมากหรือกังวลไปเลย หนูแก้มเดี๋ยวตามแม่แก้ว เอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องแล้วอาบน้ำอาบท่าให้สบาย แล้วค่อยมาพบฉันที่ห้องทำงานก็แล้วกัน "

พ่อเลี้ยงกล่าวขึ้นกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะสั่งให้แก้วใจหัวหน้าแม่บ้านของคฤหาสน์พ่อเลี้ยงนำหล่อนไปยังห้องพัก ซึ่งต่อไปนี้มันจะเป็นห้องของเธอตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป